Εσείς ακούτε τους μικρούς πυροβολισμούς μέσα στη νύχτα;

Ο Γιάννης Καλαβριανός είναι μία από τις ήρεμες δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου. είναι Σκηνοθέτης, συγγραφέας, δραματουργός δημιουργεί με τα έργα του κάθε φορά ιδιαίτερη αίσθηση. Έμπνευση για το νέο του θεατρικό έργο “Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα” αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της γερμανικής λογοτεχνίας, η νουβέλα «Μίχαελ Κόλχαας» του Χάινριχ Φον Κλάιστ, η οποία βασίστηκε στην αληθινή ιστορία ενός εμπόρου αλόγων, που έζησε στη Σαξονία τον 16ο αιώνα.

Κεντρικό θέμα της νέας αυτής παράστασης του είναι η ιστορία ενός αδικημένου ανθρώπου, η τρομακτική δύναμη που μπορεί να αποκτήσει η φωνή του ενός, αλλά και τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει μία λογική απαίτηση.

Εμείς μιλήσαμε με τον Γιάννη Καλαβριανό με αφορμή την παράσταση αυτή.

Πώς εμπνευστήκατε το νέο αυτό σας έργο, «Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα»; Τι συμβολίζουν αυτοί οι πυροβολισμοί;
Το έργο «Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα» άρχισε να γράφεται τo 2015. Αφορμή ήταν η τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι. Ξεκίνησα να διαβάζω για το ιστορικό των βίαιων ταραχών στα γαλλικά προάστια και της ριζοσπαστικοποίησης Γάλλων πολιτών, με στόχο να γράψω την ιστορία ενός ανθρώπου που αδικείται. Βασίστηκα στη νουβέλα του Κλάιστ με τίτλο «Μίχαελ Κόλχαας». Το κείμενο ολοκληρώθηκε το 2021 και έχει ως βασικό ήρωα έναν έμπορο αλόγων του 16ου αιώνα που αδικήθηκε και αναζήτησε το δίκιο του με κάθε τρόπο.

Ο τίτλος αναφέρεται σε όσες ιστορίες μπορεί να συμβαίνουν, ενώ εμείς ζούμε κάτι άλλο. Σαν να κοιμόμαστε και κάπου μακριά να ακούγονται αδιόρατοι πυροβολισμοί. Και που δεν είμαστε σίγουροι αν θα τους δώσουμε σημασία ή θα αδιαφορήσουμε. Ουσιαστικά είναι ένα σχόλιο στο τέλος του έργου, για την όλο και μεγαλύτερη δυσκολία μας να κινητοποιηθούμε και να αντιδράσουμε σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε ιδιαίτερα στο «Μίχαελ Κόλχαας» και πώς επικοινωνεί το κείμενο αυτό με το σήμερα;
Με συγκίνησε η πεντακάθαρη θέση του για το δίκαιο και την αναζήτησή του με κάθε κόστος. Το γεγονός πως στην πορεία του το έχασε και κατέφυγε σε βιαιότητες, τον κάνει ακόμη πιο τρωτό και βέβαια ανοίγει μεγάλη συζήτηση. Ο Κόλχαας αδικήθηκε μεν, αλλά μετατράπηκε σε τρομοκράτη. Μπορεί λοιπόν, ο καθένας να πάρει τον Νόμο στα χέρια του και μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να διεκδικήσει το δίκιο του; Τέτοια ερωτήματα δεν απασχολούν μόνο την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, αλλά κάθε εποχή, και ειδικά τις μέρες μας, όπου μεγαλώνουν συνεχώς οι κοινωνικές ανισότητες και η καχυποψία πολίτη-κράτους.

Ποιοι είναι οι αφηγητές της ιστορίας αυτή; Πώς την προσεγγίσατε σκηνοθετικά;
Η ιστορία του έργου έχει ως εξής: Μεταφερόμαστε στον 16ο αιώνα, όταν ένας φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης, ο εκτροφέας αλόγων Μίχαελ Κόλχαας, ξεκινά από το χωριό του στο Βρανδεμβρούργο, για να πουλήσει στη γειτονική Σαξονία, τα άλογα που με πολύ κόπο εξέθρεψε. Ο νέος άρχοντας της περιοχής όμως, του κλείνει τον δρόμο και του ζητά χρήματα και άδεια διέλευσης για να του επιτρέψει να συνεχίσει. Ο Κόλχαας, που δεν είχε τίποτε από τα δύο, προτείνει να τον αφήσουν να περάσει για μία φορά και να τα φέρει επιστρέφοντας, αφήνοντας ως εγγύηση τα δύο καλύτερα άλογά του. Όταν γυρίζει όμως, τα βρίσκει εξαθλιωμένα, αφού τα είχαν υποχρεώσει σε εξαντλητικές εργασίες και ζητά να αποζημιωθεί. Ο άρχοντας τον ταπεινώνει, τον διώχνει και σκοτώνει τη γυναίκα του. Ο Κόλχαας προσπαθεί με κάθε έννομο τρόπο να δικαιωθεί. Το Κράτος, ο Νόμος και η Εκκλησία αδιαφορούν. Μη βρίσκοντας στήριξη από πουθενά και νιώθοντας τεράστια απογοήτευση, αποφασίζει να πάρει τον Νόμο στα χέρια του και πυρπολεί τη Βιτεμβέργη. Το μέτρο και η λογική γρήγορα καταλύονται. Διάφοροι άνθρωποι απογοητευμένοι από την αδικία που βιώνουν καθημερινά, συντάσσονται δίπλα του και φτιάχνουν έναν μικρό στρατό που καίει, δολοφονεί και λεηλατεί. Ο ηγεμόνας προτείνει έστω και αργά, να τον αποζημιώσει. Όμως, ο Κόλχαας δεν αρκείται πια σε αυτό. Ο στόχος του είναι πλέον, ο ίδιος ο ηγεμόνας και η υπόθεση δύο αλόγων απειλεί να διαλύσει μία ολόκληρη χώρα.

Το ζήτημα της αυτοδικίας και των ορίων του κάθε ανθρώπου λοιπόν, είναι συνεχώς παρόντα στην ιστορία και αποτελούν τον βασικό προβληματισμό του έργου. Οι απόψεις των ανθρώπων ακούγονται καθαρά. Οπότε, τον ρόλο των αφηγητών της ιστορίας ανέλαβαν οι άλλοι κεντρικοί πρωταγωνιστές της, τα άλογα. Οι ηθοποιοί δεν προσποιούνται πως είναι άλογα. Στο τέλος της παράστασης, αντιλαμβανόμαστε ποιοι ήταν τελικά οι αφηγητές της.

Υπάρχουν σύγχρονοι Μίχαελ Κόλχαας; Τους βλέπετε γύρω σας;
Πάντα θα υπάρχουν, όσο θα υπάρχουν κοινότητες, άρα και ανισότητες και ο καθένας μας θα χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να διεκδικήσει ό,τι αισθάνεται πως δεν του προσφέρεται.

Γιατί οι περισσότεροι επιλέγουμε να κάνουμε επανάσταση από τον καναπέ μας ακόμη κι όταν αδικούμαστε; Τι φταίει σ΄ αυτό;
Για να αλλάξει κάτι, δεν αρκεί να έχουμε ενοχληθεί από αυτό, αλλά να οραματιστούμε κάτι καλύτερο. Το ζήτημα είναι να μας κινητοποιεί μια συνθήκη, πέρα από τα στενά καθημερινά μας όρια. Η αλλαγή των δυσάρεστων καταστάσεων απαιτεί αλλαγή ορίζοντα. Και αυτός δεν μπορεί να τελειώνει στο σημείο που φτάνει το κινητό μας. Οι αλλαγές έρχονται από τους οραματιστές και όχι από τους θυμωμένους.

Πόσο πιστεύετε πως έχουμε δικαίωμα στην… αυτοδικία;
Δεν πιστεύω πως έχουμε δικαίωμα στην αυτοδικία. Ποτέ. Όσο και αν μας ερεθίζει η ιδέα να γίνουμε τιμωροί. Θαυμάζω απεριόριστα περιπτώσεις οικογενειών όπως της Τοπαλούδη, του Γιακουμάκη, του Φύσσα και του Κωστόπουλου, που είχαν το ηθικό ανάστημα, μέσα στη συντριβή τους, να αναμένουν τη δικαίωση από τα δικαστήρια.

Ποια θεωρείτε πως είναι η μεγαλύτερη αδικία που συντελείται γύρω μας;
Αδικίες θα υπάρχουν πάντα, όσο τα χρήματα θα ορίζουν τρόπους συμπεριφοράς και λεξιλόγιο. Καθημερινή αδικία προκαλούν οι αποκλεισμοί κάθε είδους και για οποιονδήποτε λόγο. Και πρέπει όλοι να παλέψουμε να πάψουν να υφίστανται.

Πώς νιώθετε που επιστρέφετε εν μέσω πανδημίας στο ζωντανό θέατρο και μόνο με εμβολιασμένους θεατές στο κοινό σας;
Η επιστροφή στις κοινωνικές δραστηριότητες, είναι ζωτικής σημασίας για κάθε κοινότητα. Και το λέω εγώ που περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου δουλεύοντας μοναχικά. Αλλά η επιστροφή αυτή θα πρέπει να γίνεται σε ασφαλείς συνθήκες και με τους όρους που προτείνουν οι επιστήμονες. Και μόνο αυτοί. Πρώτα και πάνω από όλα μπαίνει η υγεία του συνόλου. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός/Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα/Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου/Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλους/Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη/Βοηθός σκηνοθέτη: Κέλλυ Παπαδοπούλου/Video artwork: Φώτης Φωτόπουλος/Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Χριστίνα Μαξούρη, Μάνος Πετράκης, Γιώργος Σαββίδης/Μουσικός επί σκηνής: Θοδωρής Οικονόμου / Θόδωρος Κοτεπάνος/Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Παραστάσεις: Θέατρο Τέχνης – Φρυνίχου 14, Πλάκα/13 Δεκεμβρίου 2021-22 Φεβρουαρίου 2022/Δευτέρα-Τρίτη 9μμ. /Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 15 ευρώ / Μειωμένο: 10 ευρώ/Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠ.ΠΟ.Α./Το κείμενο κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις