Εσύ, ποιο τραγούδι του The Last Five Years ακούς συνέχεια;
Οι συντελεστές του δημοφιλούς οφ-Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ, το “The Last Five Years” του βραβευμένου με τρία Τόνυ Αμερικανού συνθέτη Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν που θα παρουσιαστεί στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μιλούν στο NEWS 24/7 και αποκαλύπτουν το αγαπημένο τους τραγούδι.
- 28 Απριλίου 2023 06:38
Ένα από τα δημοφιλέστερα οφ-Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ, το “The Last Five Years” του βραβευμένου με τρία Τόνυ Αμερικανού συνθέτη Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μια φιλόδοξη παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Η νεοϋορκέζικη ιστορία ενός ασυνήθιστου έρωτα ζωντανεύει για έξι μοναδικές παραστάσεις, στις 5, 6, 7, 11, 12 και 13 Μαΐου 2023, προσφέροντας μια αξέχαστη μουσικοθεατρική εμπειρία.
Ένα έντονα συναισθηματικό και προσωπικό μιούζικαλ δωματίου με θέμα δύο εικοσάρηδες Νεοϋορκέζους που βρίσκουν και χάνουν τον έρωτα στη διάρκεια μιας περιόδου πέντε χρόνων, το “The Last Five Years” χαρακτηρίζεται από την αντισυμβατική δομή του, όπου η Κάθυ αφηγείται την ιστορία αντίστροφα, ενώ ο Τζέιμι αφηγείται την ιστορία σε ευθεία χρονολογική σειρά. Οι χρονικότητες των δύο ηρώων συναντιούνται μόνο μία φορά, στον γάμο τους.
Η υπόθεση
Πρόκειται για τη γλυκόπικρη ιστορία δύο νέων καλλιτεχνών, από το πρώτο ραντεβού μέχρι το τελευταίο αντίο. Στο μιούζικαλ, η Κάθυ, μια νέα, φιλόδοξη ηθοποιός, και ο Τζέιμι, ένας φέρελπις, ανερχόμενος συγγραφέας, γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και χωρίζουν. Το ιδιαίτερο αφηγηματικό σχήμα που στήνει ο συνθέτης και δραματουργός Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν ξεκινά με την Κάθυ να αφηγείται την παραπάνω πορεία από το τέλος της προς την αρχή, ενώ ο Τζέιμι ακολουθεί μια ευθεία γραμμική αφήγηση, από την αρχή προς το τέλος. Διαμέσου μιας σειράς υπέροχων τραγουδιών οι θεατές παρακολουθούν την πορεία αυτής της σχέσης, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το παρελθόν και το παρόν μπερδεύονται σε έναν ιστό αναμνήσεων και πράξεων, με το ζευγάρι να συναντιέται στον ίδιο χώρο και χρόνο μόνο τη στιγμή του γάμου τους, που λαμβάνει χώρα στη μέση της παράστασης.
Το δημοφιλές και βραβευμένο μιούζικαλ The Last Five Years έρχεται στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, συστήνοντας για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό έναν σπουδαίο δημιουργό του είδους. Το έργο παρουσιάζεται σε μουσική διεύθυνση Μιχάλη Παπαπέτρου, μετάφραση και σκηνοθεσία Δημήτρη Δημόπουλου, σκηνικό και κοστούμια Ντέιβιντ Νεγρίν και φωτισμούς Χρήστου Τζιόγκα. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι ταλαντούχοι Βάσια Ζαχαροπούλου και Πάρις Παρασκευάδης, ερμηνευτές με γνώση και πείρα στο είδος που επιλέχτηκαν μετά από ανοικτή ακρόαση ανάμεσα σε πάνω από 160 ερμηνευτές. Το εξαμελές μουσικό σύνολο αποτελείται από τους Μίσλαβ Ρέζιτς (ακουστική κιθάρα), Μάνο Αναγνωστόπουλο (ηλεκτρικό μπάσο), Μιχάλη Παπαπέτρου (πιάνο), Διονύση Βερβιτσιώτη (βιολί), Αλέξανδρο Μποτίνη, Φαμπιόλα Οχέδα (βιολοντσέλο).
Εμείς ρωτήσαμε τους βασικούς συντελεστές ποιο είναι το αγαπημένο τους τραγούδι της παράστασης…
Μιχάλης Παπαπέτρου
Όταν άκουσα το έργο για πρώτη φορά ενθουσιάστηκα! Κάθε τραγούδι μου φαινόταν ωραιότερο από το προηγούμενο! Είναι πραγματικά και τα 14 υπέροχα, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα θα επιλέξω το “Summer in Ohio / Καλοκαίρι στο Oχάϊο”. Αρχικά, η ιστορία που αφηγείται η Κάθυ είναι ξεκαρδιστική στο πρωτότυπο και έχει μεταφερθεί πολύ επιτυχημένα στα ελληνικά από τον Δημήτρη Δημόπουλο. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές στιγμές και εικόνες στην αφήγηση και περιγράφονται αντίστοιχα και από τη μουσική του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν. Επίσης, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολύ απαιτητικό αλλά συναρπαστικό ταυτόχρονα για όλους ερμηνευτές. Η εντύπωση που έχει κάποιος όταν το πρωτοακούει είναι ότι του θυμίζει κάτι. Εδώ είναι ένα σημείο που φαίνεται πόσο βαθύς γνώστης του είδους είναι ο συνθέτης. Η μελέτη και η αγάπη του για τα έργα των Sondheim, Lapine κ.α. έχει αποτυπωθεί στη δική του δημιουργία. Επιπλέον, βρίσκω πολύ ευφυές, ότι το έχει τοποθετήσει ένα τόσο ρυθμικό και γρήγορο τραγούδι πριν την μπαλάντα του γάμου, μια σκηνή σε τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα.
Δημήτρης Δημόπουλος
Θα κάνω μια παρασπονδία και θα πω δύο αγαπημένα τραγούδια από το έργο, ένα ως μεταφραστής και ένα ως σκηνοθέτης. Ως μεταφραστής θα ξεχωρίσω το κομμάτι «Άσ’ το κι αυτό κρυφό» (Nobody Needs to Know), επειδή εκεί υπάρχει μια μεταφραστική λύση που με γέμισε περηφάνια και άγχος όταν την έγραψα. Περηφάνια επειδή κατάφερα να αποφύγω μια περιγραφόμενη εικόνα που ήταν πολύ «αμερικανιά», αντικαθιστώντας την με κάτι εντελώς διαφορετικό που όμως διατηρεί το πνεύμα του πρωτότυπου. Και άγχος επειδή δεν ήξερα αν ο συνθέτης και στιχουργός θα ενέκρινε μια τόσο μεγάλη νοηματική μετακίνηση (την ενέκρινε!).
Ως σκηνοθέτης θα πω το κομμάτι «Στο καλό/Δεν γινόταν να σωθείς» (Goodbye Until Tommorow / I Could Never Rescue You) και συγκεκριμένα στο σημείο όπου οι δύο ήρωες τραγουδούν ταυτόχρονα ο καθένας στον δικό του χωροχρόνο. Κάθε φορά στην πρόβα είναι το σημείο που ανατριχιάζω ακούγοντας τη Βάσια και τον Πάρη να τραγουδούν και να βλέπω την Κάθυ και τον Τζέιμι που έχουν δημιουργήσει επί σκηνής να βρίσκονται τόσο κοντά και τόσο απομακρυσμένοι ταυτόχρονα…
Βάσια Ζαχαροπούλου
Αν και δυσκολεύομαι πολύ να επιλέξω μεταξύ των τραγουδιών θα έλεγα πώς το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Climbing Uphill / Ακρόαση”. Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν αυτό που όταν πήρα στα χέρια μου το σπαρτίτο και το διάβασα αναφώνησα “αποκλείεται!”, εννοώντας ότι αποκλείεται να καταφέρω να το μάθω! Οι δυσκολίες του είναι πάσης φύσεως: τεχνικές, ρυθμικές, δομικές και υποκριτικές. Τεχνικά, συνδυάζει δύο διαφορετικές φωνητικές τοποθετήσεις, το μπέλτινγκ και τη λυρική τοποθέτηση που απαιτούν γρήγορη φωνητική προσαρμογή. Ρυθμικά, έχει συνεχείς εναλλαγές και δομικά έχει πάρα πολλά λόγια και σημεία που απαιτείται γρήγορη άρθρωση πάνω σε νότες, σχεδόν σαν ομιλία.
Παράλληλα, έχει συνεχείς διαφοροποιήσεις στη συναισθηματική παλέτα της Κάθυ που το καθιστά άκρως απαιτητικό υποκριτικά. Η Κάθυ δίνει ακροάσεις. Το κοινό ακούει και βλέπει τις σκέψεις και τα συναισθήματα της κατά τη διάρκεια των ακροάσεων αυτών που αφορούν το κρύωμα που πέρασε, τα λάθος παπούτσια που φόρεσε, το αν είναι ή όχι προκατειλημμένος ο πιανίστας που τη συνοδεύει απέναντι της και άλλα πολλά. Τέλος, περιγράφει μία διαδικασία, αυτήν της ακρόασης, που αποτελεί βασικό μέρος της επαγγελματικής μου καθημερινότητας. Ταυτίζομαι και κατανοώ απόλυτα και ειλικρινά την Κάθυ και όσα της συμβαίνουν. Για όλους τους παραπάνω λόγους και επειδή είμαι λάτρης της πρόκλησης, αυτό το τραγούδι είναι το αγαπημένο μου από το έργο.
Πάρις Παρασκευάδης
Ξεκινώντας τη διαδικασία των προβών, το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν το «Παίρνουν Όλα Μπροστά» (Moving Too Fast) ένα τραγούδι που τυχαίνει να ξέρω αρκετά καλά από πριν. Δουλεύοντας όμως και τα υπόλοιπα τραγούδια του έργου δε μπορούσα να μην «ερωτευτώ» το «Εγώ Πάντα Σε Πίστευα» (If I Didn’t Believe In You) ένα τραγούδι κατά το οποίο ο Τζέιμι αντιμετωπίζει για πρώτη φορά την Κάθυ και τα προβλήματα της σχέσης τους ευθέως. Ίσως αυτό γίνεται μέσα από το εγωκεντρικό πρίσμα του Τζέιμι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μόνο αυτός υπεύθυνος για τη σταδιακή κατάρρευση της σχέσης τους. Πρόκειται για ένα τραγούδι όπου ο θυμός και η αγάπη εναλλάσσονται διαρκώς σε ένα αντίστοιχα εναλλασσόμενο μουσικό κείμενο δημιουργώντας έναν μουσικό μονόλογο φτιαγμένο με πολλή λεπτομέρεια τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Ντέιβιντ Νεγρίν
Θα επέλεγα πολύ εύκολα το τραγούδι του γάμου («Μια στιγμή ακόμα») γιατί είναι η στιγμή που λες: «Επιτέλους μαζί!» ή το πολύ συγκινητικό φινάλε («Στο καλό») με το σπαρακτικό χαμόγελο της Βάσιας (Κάθυ) που έχει άγνοια κινδύνου. Γελάω όμως πολύ με το «Η Θεά μου» (Shiksa Goddess). Είναι η αναφορά στην Εβραία μάνα, που όπως όλες οι μάνες, έχει τις δικές της βλέψεις για το παιδί που φυσικά ο έρωτας αποφασίζει αλλιώς. Πάσχιζε η άμοιρη να βρει νύφη για τον γιόκα της αλλά αυτός…έκανε αταξία!
Ο Δημήτρης, με τη μετάφραση του συγκεκριμένου κομματιού, είχε δύσκολο έργο γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να ακουστεί ρατσιστικό, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο και ταυτοχρόνως άκρως χιουμοριστικό. Αυτό που καταφέρνει τελικά είναι να δημιουργήσει είναι έναν Πάρι (Τζέιμι) ξεκαρδιστικά αθώο που απελευθερώνεται από το αυτό το ανθεκτικό δίχτυ της εκάστοτε υπέροχης μαμάς που…. «μόνο αυτή ξέρει ποιο είναι το καλό για το παιδί της».
