Γ. Αδαμαντιάδης: “Απέναντι στο παρακράτος, η δικαιοσύνη έχει τα χέρια της δεμένα”

Ο Γιώργος Αδαμαντιάδης γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο “Disorder”, ένα έργο που ακροβατεί στα όρια του δικαστικού και του κατασκοπικού θρίλερ.

Το έργο διαδραματίζεται στην Αθήνα του 1981. Λίγους μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές, ένας υπάλληλος της εθνικής τράπεζας κρατείται παράνομα και ανακρίνεται από έναν πράκτορα της ασφάλειας με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση. 15 χρόνια αργότερα η χώρα συγκλονίζεται από μία σειρά δολοφονιών με θύματα απόστρατους αξιωματικούς της αστυνομίας. Η φερόμενη ως δράστρια παραδίδεται και πρόκειται να δικαστεί. Η δίκη της θα μας γυρίσει στην πιο απάνθρωπη εποχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και θα αποκαλύψει μία από τις σκοτεινότερες συνωμοσίες των χρόνων της μεταπολίτευσης.

Δύο ξεχωριστές υποθέσεις εκτυλίσσονται παράλληλα επί σκηνής σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Το μόνο που τις συνδέει είναι το νήμα της δικαιοσύνης που έκανε τα στραβά μάτια σε ένα έγκλημα του παρελθόντος. Και οι έξι χαρακτήρες του έργου παλεύουν μεταξύ τους σαν ατάιστα αγρίμια για ένα κομμάτι αλήθειας στις αρένες ενός δικαστηρίου κι ενός μυστικού κέντρου κράτησης.
Θα αντιμετωπίσουν τους δαίμονες τους σε μια άνιση μάχη και θα μας κάνουν να αναρωτηθούμε ποια είναι τα όρια της δικαιοσύνης όταν στέκεται εμπόδιο στην επιβίωση ενός πανίσχυρου παρακράτους, οδηγώντας τους ανθρώπους στην τέλεση πράξεων αυτοδικίας.

Το Disorder και οι Joy Division

Ο Γιώργος Αδαμαντιάδης αναφέρει στο NEWS 24/7 πώς εμπνεύστηκε το έργο αυτο: “Η αλήθεια είναι ότι η έμπνευση ήρθε από τους γονείς μου. Και οι δύο είναι άνθρωποι που έχουν ζήσει την μαύρη περίοδο της χούντας στο πετσί τους. Η καρδιά τους είναι τεράστια και γεμάτη καλοσύνη. Μπορεί να τους χωρέσει όλους και να συγχωρήσει τα πάντα, όμως κάθε φορά που συζητάω μαζί τους για τα γεγονότα της εποχής, στο βλέμμα τους διαγράφεται μια ολόκληρη τοιχογραφία φόβου. Φόβου για τους χαφιέδες. Φόβου για όσα γίνονταν στα κρατητήρια της ασφάλειας. Αυτό δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Το έργο είναι αφιερωμένο σ’ εκείνους”.

Και συνεχίζει μιλώντας για τον συμβολισμό του έργου: “Τώρα όσον αφορά στο όνομα του έργου, επειδή κατά κύριο λόγο είναι δικαστικό όπου μέσα στο δικαστήριο μόνο τάξη (order) δεν επικρατεί, είπα να το ονομάσω Disorder. Άκουγα και μετά μανίας το Disorder των Joy Division όσο έγραφα το έργο, ε, ήρθε και έδεσε το γλυκό”.

Οι χαρακτήρες

“Το δικαστικό κομμάτι του έργου το απαρτίζουν 3 δικαστές και μία κατηγορούμενη. Ο πρώτος δικαστής είναι ένας άνθρωπος που έχει ως στόχο να προασπιστεί τον Νόμο με κάθε κόστος. Ο δεύτερος είναι ανερχόμενος στον κλάδο του και θέλει να κερδίσει τις εντυπώσεις μέσα από μια μεγάλη δίκη. Η τρίτη είναι η πρόεδρος του δικαστηρίου, το αστέρι του συστήματος. Επιεικής και ακριβοδίκαιη και προσπαθεί να διατηρήσει μια ομαλότητα στην αίθουσα.

Και οι τρεις τους έρχονται αντιμέτωποι με την “κατηγορούμενη”. Μια γυναίκα που έχει διαπράξει τρεις δολοφονίες και φαινομενικά μοιάζει με ψυχοπαθή serial killer. Το κομμάτι της ανάκρισης απαρτίζεται από έναν πράκτορα της ασφάλειας που κινείται στα όρια του σαδισμού κι έναν φιλήσυχο υπάλληλο της εθνικής τράπεζας. Κατά τη διάρκεια του έργου όλες οι παραπάνω ψυχοσυνθέσεις συγκρούονται και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος”.

Πιστεύετε στον τρόπο που απονέμεται η δικαιοσύνη; Έχετε εμπιστοσύνη στον θεσμό αυτό;

“Θέλω. Αλήθεια θέλω πολύ. Συμβαίνουν όμως τόσα πολλά γύρω μας καθημερινά που με κάνουν να χάνω την πίστη μου. Βλέπω στην τηλεόραση τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται να πιστέψει κάποιος στην δικαιοσύνη μετά από κάτι τέτοιο.

Κι αυτή είναι μία εκ των περιπτώσεων που έχουμε δει ή έχουμε μάθει. Πολύ φοβάμαι ότι πριν καν τα πράγματα οδηγηθούν στην δικαιοσύνη, υπάρχει ένα ολόκληρο παρακράτος που μαγειρεύει γεγονότα έτσι ώστε να προστατευτούν ορισμένα συμφέροντα. Απέναντι στο παρακράτος φοβάμαι πως η δικαιοσύνη έχει τα χέρια της δεμένα.”