Γιάννης Νικολαΐδης: “Το δυνατό σώμα μου με ξεγελούσε για καιρό, τώρα υποκύπτει μοιραία κι αυτό”

Η ομάδα χορού Griffón παρουσιάζει το “Shifting Time”, μία παράσταση για το σώμα και τη φθορά του, σε χορογραφία του Γιάννη Νικολαΐδη, φέρνοντας ξανά επί σκηνής δύο καταξιωμένες χορεύτριες τη Σταυρούλα Σιάμου και την Αγγελική Στελλάτου.

Ένα δυνατό έργο σπάνιας ομορφιάς και ευαισθησίας για τον άνθρωπο, τον χρόνο και την φθορά, το «Shifting Time» μιλάει με ειλικρίνεια και αμεσότητα για τη σωματική αντοχή και τη δύναμη της επιμονής.

Το έργο θα παρουσιαστεί στο θέατρο ΠΛΥΦΑ στον Βοτανικό για εννέα μοναδικές παραστάσεις στις 2, 3, 4, 9, 10, 11, 16, 17, 18 Φεβρουαρίου 2024, στις 21.30.

Οι δύο έμπειρες χορεύτριες Σταυρούλα Σιάμου και Αγγελική Στελλάτου μοιράζονται επί σκηνής μια συναρπαστική κοινή αφήγηση που θα μπορούσε να είναι μυθιστορηματική όσο και απολύτως αληθινή για τη στενή σχέση τους με την τέχνη του χορού.

Μία προσπάθεια συμφιλίωσης με το βάσανο του χρόνου

“Το «Shifting Time» είναι η προσπάθεια μου να συμφιλιωθώ με το βάσανο του χρόνου. Του χρόνου που περνάει, που με φθείρει, που με αλλάζει και εν τέλει με ξεπερνάει. Σε αυτή τη μεγάλη αλήθεια βρίσκω σκληρότητα, μπόλικη ποίηση και έμπνευση”. αναφέρει στο NEWS 24/7 ο Γιάννης Νικολαΐδης.

Και συνεχίζει μιλώντας για την παράσταση και τις δύο πρωταγωνίστριες Σταυρούλα Σιάμου και Αγγελική Στελλάτου: “Θα δείτε αυτές τις δύο σπουδαίες χορεύτριες να χρονοταξιδεύουν στις εμπειρίες τους και να ξεδιπλώνουν μικρά και εύθραυστα κομμάτια της ιστορίας τους που είναι θεμελιώδη κομμάτια του σύγχρονου Ελληνικού χορού.

Γνώριζα από την αρχή της ιδέας πως θέλω να φέρω αληθινό υλικό, διηγήσεις και ιστορίες επάνω στη σκηνή. Μια παράσταση/ντοκιμαντέρ θα συμπλήρωνα, με χορευτές στην ηλικία αυτή που τους αφορά το θέμα. Από την άλλη, αναρωτιέμαι, ποιος άλλος θα μπορούσε να υπηρετήσει καλύτερα από τη Σταυρούλα και την Αγγελική αυτή τη παράσταση, χωρίς να πέσει στα ύπουλα πηγάδια και τις παγίδες που είχε το θέμα;”

Χρόνος…πανδαμάτωρ;

Πόσο έντονα όμως ένας χορευτής βιώνει το πέρασμα του χρόνου στο σώμα του; Και πώς μπορεί να διαχειριστεί τις αλλαγές που προκαλεί;
Ο Γιάννης Νικολαΐδης αναφέρει: “Θα μιλήσω για εμένα, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο χορευτή από ότι χορογράφο και νομίζω πως πολλά από αυτά ισχύουν λίγο-πολύ για όλους τους χορευτές που συνεχίζουν καθώς τους εγκαταλείπει η νεότητα.  Είμαι χορευτής περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής μου και πρέπει να διαχειριστώ στα 46 έτη μου ένα σώμα που αλλάζει.

Ο χρόνος και οι συνέπειες του είναι μια φυσιολογική διαδικασία που όμως μου στερεί βασικά εργαλεία. Αυτά που με έκαναν να είμαι πιο κοντά στους αθλητές όπως η αλτικότητα, ή η ευελιξία με αφήνουν γρήγορα.
Είναι αστείο. Το δυνατό και ανθεκτικό σώμα μου, για καιρό με ξεγελούσε, δίνοντας μου μια επιμηκυσμένη νεότητα και τώρα υποκύπτει μοιραία κι αυτό.

Στην άλλη πλευρά αυτής της άγριας αλήθειας υπάρχει ωστόσο κάτι υπέροχο. Η εμπειρία φέρνει νέα εκφραστικά μέσα, σωματικά αλλά και διανοητικά. Το τεχνητό άνθος που φτιάχνει κανείς, προϊόν πολλών χρόνων μελέτης και ακονίσματος των δεξιοτήτων του, γίνεται ανεξήγητα πιο όμορφο. Θυμάμαι να το λέει η Σταυρούλα στη πρόβα και αυτό ήταν μια πραγματική αποκάλυψη”.

Ο χρόνος είναι τελικά «πανδαμάτωρ» ή αυτός ο ίδιος προκαλεί «τραύμα»;

“Μια διπλωματική απάντηση θα ήταν και τα δυο! Όμως εξαρτάται σε ποιο στάδιο βρίσκεται κανείς και τότε ένα από τα δυο του ταιριάζει καλύτερα. Εγώ προφανώς ζώ τη κουρτίνα 2 ακόμα!” λέει ο Γ. Νικολαϊδης.