Γιασεμί Κηλαηδόνη, μπορεί μια κόρη να συγχωρήσει τη μάνα της για τον φόνο του πατέρα της;

Τι μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα στο φόνο; Τι μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα να σκοτώσει τον άντρα της; Μπορεί μια κόρη να κατανοήσει και να συγχωρήσει τη μάνα της για τον φόνο του πατέρα της;

Αυτά είναι τα ερωτήματα, στα οποία προσπαθεί να απαντήσει η συγγραφέας Rona Munro στο έργο της το “Ατσάλι“, που ανεβαίνει στο θέατρο Μεταξουργείο από τις 6 Μαΐου και για 20 μόνο παραστάσεις, σε σκηνοθεσία της Νάντιας Φώσκολου. Η απάντηση δεν είναι πάντα ούτε εύκολη ούτε η αναμενόμενη.

Η ηθοποιός Γιασεμί Κηλαηδόνη μίλησε στο NEWS 24/7 για τη Φέη, την ισοβίτισσα μάνα της παράστασης, και μοιράστηκε μαζί μας τα μαθήματα ζωής που πήρε από τους γονείς της, την Άννα Βαγενά και Λουκιανό Κηλαηδόνη.

Έχετε πει ότι δένεστε συναισθηματικά με τους ρόλους που ερμηνεύετε. Είναι ο ρόλος της ισοβίτισσας Φέη στο “Ατσάλι” της Ρόνα Μονρό ένας από τους πιο απαιτητικούς ρόλους που έχετε διαχειριστεί;

Χωρίς αμφιβολία ο ρόλος της ισοβίτισσας μάνας είναι από τους πιο απαιτητικούς και ενδιαφέροντες ρόλους που έχω ενσαρκώσει αυτά τα 22 χρόνια που βρίσκομαι στο θέατρο. Ένας ρόλος στον οποίο συνυπάρχουν πολλές πτυχές μιας γυναίκας, από τις πιο σκοτεινές εκείνες της δολοφόνου, μέχρι τις πιο ανθρώπινες και ευαίσθητες όπως αυτές της μάνας!

Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις ενέχουν σε κάποιο βαθμό άσκηση εξουσίας, πόσο μάλλον η αρχέγονη σχέση μητέρας -κόρης.

Τι σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση διαβάζοντας για πρώτη φορά το έργο της Ρόνα Μονρό; Σε τι αναφέρεται ο τίτλος, “Ατσάλι”;

Το έργο το διάβασα για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2021 όταν βιώναμε ως κοινωνία το δεύτερο lockdown. Από τα πρώτα στοιχεία που με άγγιξαν λοιπόν σε αυτό είναι η συνθήκη του εγκλεισμού μιας και το έργο διαδραματίζεται όλο μέσα στις φυλακές. Και φυσικά οι κοινωνικές προεκτάσεις που θέτει, ειδικά πάνω στα θέματα των σωφρονιστικών συστημάτων.

Ο τίτλος “Ατσάλι” αναφέρεται συμβολικά στην ισοβίτισσα ηρωίδα, τονίζοντας τον σκληρό χαρακτήρα της και κατ’ επέκταση στον περιβάλλον της φυλακής.

Η σχέση αγάπης ανάμεσα στη μάνα και στην κόρη είναι και αυτή μία σχέση άσκησης εξουσίας;

Νομίζω ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις ενέχουν σε κάποιο βαθμό άσκηση εξουσίας, πόσο μάλλον μια τέτοια αρχέγονη σχέση. Η ψυχολογική διαχείριση αυτής της σχέσης και η σκοτεινή επιρροή και “διάβρωση” που ασκεί η Φέη στην κόρης της, είναι από τα δομικά στοιχεία του κειμένου και της παράστασής μας.

Το σωφρονιστικό σύστημα οφείλει να είναι υποστηρικτικό και όχι τιμωρητικό, γιατί μόνο τότε έχει αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, δυστυχώς, αυτό δεν υφίσταται στη χώρα μας.

Δουλεύοντας πάνω στον ρόλο σε ποιο βαθμό σας επηρέασε το γεγονός ότι είστε και η ίδια μητέρα που έχετε μία κόρη;

Αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται με τη λογική, όταν δουλεύεις όμως πάνω σε έναν ρόλο σίγουρα τα προσωπικά βιώματα και οι ευαισθησίες σε εμποτίζουν και γίνονται κομμάτι της σκηνικής ερμηνείας. Δεν θα απέδιδα την ηρωίδα μου πάντως με τον ίδιο τρόπο αν δεν είχα ζήσει και εγώ η ίδια το θαύμα της γέννησης!

Το “Ατσάλι” εστιάζει και στο ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα. Υφίσταται τελικά η έννοια “σωφρονισμός”;

Το σωφρονιστικό σύστημα οφείλει να είναι υποστηρικτικό και όχι τιμωρητικό, γιατί μόνο τότε έχει αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, δυστυχώς, αυτό δεν υφίσταται στη χώρα μας.

Πώς προσεγγίζει το έργο τη συγχώρεση, όταν πρόκειται για κάτι τόσο ειδεχθές όσο ο φόνος (και μάλιστα μέσα στην οικογένεια); Ποιά είναι η δική σας άποψη;

Για να συγχωρέσει κάνεις, πρέπει να κατανοήσει τον άλλο βαθιά. Στην περίπτωση του έργου, η κόρη έρχεται με την πρόθεση να πλησιάσει τη μητέρα της, να τη γνωρίσει και ελπίζει να τη συγχωρέσει. Η πορεία αυτών των γυναικών ως προς την κατανόηση και τη συγχώρεση είναι αριστοτεχνικά δομημένη από την συγγραφέα. Προσωπικά, νομίζω ότι το να μπορείς να συγχωρέσεις είναι δείγμα ωριμότητας και έρχεται με το πέρασμα των χρόνων.

Είναι μία παράσταση ανθρωποκεντρική με κατακλυσμιαίο το γυναικείο στοιχείο (από τη συγγραφή του έργου, μέχρι τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση και τους βασικούς ρόλους). Δίνει αυτή η γυναικεία ματιά ένα πιο έντονο συναισθηματικό βάθος στο αποτέλεσμα;

Ναι είμαστε ένας δυνατός γυναικείος πυρήνας στο “Ατσάλι”, και νομίζω ότι η ματιά αυτή έχει αφήσει το δικό της θηλυκό αποτύπωμά στην παράσταση!

Πολύ συχνά ο μπαμπάς μου καθόταν στο πιάνο και τραγουδούσε για τους φίλους μου στα πάρτι που έκανα ως παιδί!

Μεγαλώσατε με δύο διάσημους γονείς, πολύ έντονες προσωπικότητες. Φάνταζε δύσκολο ή απελευθερωτικό να δώσετε το δικό σας στίγμα στον καλλιτεχνικό κόσμο;

Η πορεία ενός ανθρώπου είναι προσωπική. Σίγουρα οι γονείς μου με επηρέασαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, ποτέ όμως δεν είδα ανταγωνιστικά το δικό μου κομμάτι ως καλλιτέχνη.

Από μικρή ανάμεσα σε δύο κόσμους: θέατρο και μουσική. Μπορείτε να μας πείτε κάποια ανάμνηση, την οποία ανακαλείτε με αγάπη από τις οικογενειακές στιγμές που είχαν καλλιτεχνική χροιά;

Πολύ συχνά ο μπαμπάς μου καθόταν στο πιάνο και τραγουδούσε για τους φίλους μου στα πάρτι που έκανα ως παιδί!

Ήταν 45 χρόνια μαζί και αγαπημένοι. Τώρα έχετε κάνει κι εσείς τη δική σας οικογένεια. Πόσο δύσκολο είναι μία σχέση να “δέσει” με διάρκεια και να διατηρηθεί η οικογενειακή συνοχή στη σύγχρονη εποχή.

Νομίζω δεν είναι η εποχή μας το πρόβλημα στο ν’ αντέξει μια σχέση. Αν υπάρχει αληθινή αγάπη, σεβασμός, εμπιστοσύνη και διάθεση οι άνθρωποι να δουλεύουν και να εξελίσσουν την σχέση τους, τότε αυτή θα ‘δέσει” και θα διατηρηθεί.

Ποια είναι δύο “μαθήματα” που πήρατε από κάθε έναν ξεχωριστά (από τους γονείς σας) που σας καθοδηγούν στη ζωή σας μέχρι σήμερα;

Να αγαπώ τη ζωή και να σέβομαι τους ανθρώπους!

Λίγα λόγια για την υπόθεση της παράστασης

Στο «Ατσάλι», η Φέη (ισοβίτισσα μάνα), οδηγείται στο φόνο του “αξιαγάπητου” άνδρα της, σε μια στιγμή ανεξέλεγκτου παρορμητισμού.

Ύστερα από δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή, έρχεται να την επισκεφθεί για πρώτη φορά η κόρη της Τζόσυ, η οποία ήταν μόλις δέκα χρόνων όταν η μητέρα της σκότωσε τον πατέρα της.

Τι θα συμβεί ανάμεσα στις δύο γυναίκες;

Θα καταφέρουν να πλησιάσουν η μία την άλλη; Πόσο αποφασισμένη είναι η μάνα ν’ ανοίξει τον σκοτεινό της κόσμο και ν’ αφήσει λίγο φως από τον ερχομό της κόρης της να διεισδύσει σε αυτόν;

Είναι η κόρη έτοιμη να αποδεχθεί τη μάνα της, όπως είναι, και ό,τι κι αν έχει κάνει στο παρελθόν; Κι όλα αυτά, μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον του εγκλεισμού, με τους νόμους και τις συνθήκες της φυλακής.

Το έργο αναλύει τις πολιτικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που παράγονται στο σωφρονιστικό σύστημα και τις φυλακές. Διερευνά τη σχέση μητέρας-κόρης μέσα από τη διαβρωτική φύση του ποινικού συστήματος, αποφεύγοντας την “πολιτική βεβαιότητα” και τις “δογματικές δηλώσεις”.

Διεισδύει στις προσωπικές σχέσεις, στη σχεδόν αδιόρατη διαφορά ανάμεσα στη σχέση της αγάπης και της επιβολής εξουσίας. Μας βοηθάει να δούμε τα όριά μας, τις πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας και να διερευνήσουμε αν είμαστε ικανοί να τις ελέγξουμε. Γιατί τότε μόνο μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ώριμοι άνθρωποι, έτοιμοι ν’ αποδεχθούμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Info: Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη, Σκηνοθεσία: Νάντια Φώσκολου, Σκηνογραφία: Αλέγια Παπαγεωργίου, Ενδυματολόγος: Βασιλική Σύρμα, Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα, Μουσική: Γιάννης Καραγιάννης, Βοηθός Σκηνοθέτη: Σίμος Στυλιανού, Φωτογραφίες: Κέλλυ Φώσκολου.

Ερμηνεύουν: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Κατερίνα Παπαδάκη, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Ασπασία Μπατατόλη. Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14 & Κεραμεικού, τηλ 210-5234382, www.metaxourgeiotheatre.gr. Έναρξη: Από Παρασκευή 6/5 και για είκοσι παραστάσεις (έως και Παρασκευή 3/6). Διάρκεια: 105’ (χωρίς διάλειμμα). Τιμές εισιτηρίων: 12 € (γενική είσοδος), 10 € μειωμένο (φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι άνω των 65 ετών, πολύτεκνοι).

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις