Γιώργος Παπαπαύλου: “Όσο παρονομαστής είναι η αγάπη, δεν πέφτει σε κανέναν λόγος για τίποτα”

Είναι ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος ηθοποιός. Κάνει ιδιαίτερα προσεκτικά βήματα στη μικρή οθόνη και επενδύει πολλά στη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Ο λόγος για τον Γιώργο Παπαπαύλου, έναν ηθοποιό που παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει δώσει μέχρι σήμερα άριστα διαπιστευτήρια.

Τη φετινή σεζόν ο Γιώργος Παπαπαύλου είναι ιδιαίτερα δραστήριος. Μετά από ένα πέρασμα που έκανε στις “Άγριες Μέλισσες”, πρωταγωνιστεί στο θέατρο Πόρτα στην παράσταση “Ο Γιατρός της τιμής του” που σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ενώ σε λίγες ημέρες (28 Φεβρουαρίου) κάνει πρεμιέρα στο μικρό θέατρο Κεραμεικού η κοινωνική, σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία οικογενειακής αλληλεγγύης και αμοιβαίας τρυφερότητας «Οι Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ.

Με αφορμή το έργο «The Lyons» -που έκανε παγκόσμια πρώτη στο Vineyard Theatre το 2011 και στη συνέχεια το 2012 ανέβηκε στο Cort Theatre στο Broadway- εμείς είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη σύγχρονη οικογένεια…

“Με γοητεύει ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας περιγράφει τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας. Ένας τρόπος που κάνει αυτές τις σχέσεις να περιέχουν στοιχεία που όλοι μας ή έστω οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε στις δικές μας συγγενικές σχέσεις! Το the Lyons είναι άγριο, κωμικό, τραγικό, βαθύ, που ρίχνει φως σε σκοτάδια που ξεπερνούν τα στενά όρια μιας συγκεκριμένης οικογένειας ή κοινωνίας. Οι σχέσεις γονιών και παιδιών, αδελφών μεταξύ τους, μάνας και παιδιών ή πατέρα και παιδιών καθώς και οι σχέσεις ενός ζευγαριού που είναι χρόνια μαζί είναι ζητήματα που απασχολούν όλες τις κοινωνίες με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορεί η κάθε μια από αυτές να εμπεριέχει!” αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Παπαπαύλου στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει σκιαγραφώντας τους ήρωες της παράστασης: “Στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου συναντιούνται τα 4 μέλη της οικογένειας Lyons, καθώς ο πατέρας πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο και θα πεθανει σύντομα. Με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός βγαίνουν στην επιφάνεια όλα αυτά που με τόση επιμέλεια και αφοσίωση όλοι τους έκρυβαν κάτω απο χαλιά ή μέσα σε ντουλάπες για πολλά χρόνια. Η μάνα σχεδόν αποκομμένη απο την πραγματικότητα, καταπιεσμένη και αποσυνδεδεμένη από το περιβάλλον της, η κόρη αλκοολική και θύμα βίας από τον σύζυγό της, ο γιος ομοφυλόφιλος χωρίς να μπορεί να συνδεθεί και να συνάψει ουσιαστικές σχέσεις και ένας πατέρας που ποτέ δεν αποδέχθηκε τον γιο του, κακοποιητικός και αθυρόστομος. Ο ρόλος μου ο Κέρτις, είναι ένα παιδί που ποτέ δεν βρήκε την αποδοχή από το σπίτι του και ειδικα απο τον πατέρα του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να την αναζητά συνεχώς και στην προσπαθεια του να τη βρει αρχίζει να φτιάχνει μια ψεύτικη εικόνα της ζωής του, ανίκανος να έρθει σε ουσιαστική επαφή με έναν άλλο άνθρωπο. Τσακισμένος απο μοναξιά φτάνει σε σημείο να κινδυνέψει η ζωή του όταν θα εκμυστηρευτεί σε κάποιον τον «ιδιαίτερο» έρωτά του!”

Πόσο μοιάζει η οικογένεια αυτή με μία σύγχρονη οικογένεια;
Απολύτα! Αυτό ακριβώς είναι που θεωρώ ότι κάνει αυτό το έργο του Silver τόσο αξιόλογο, το ότι παρόλο που περιγράφει τις σχέσεις μια οικογένειας Εβραίων στην Αμερική, αυτα τα χαρακτηριστικά μπορεί κανείς να τα αναγνωρίσει και στην δικια του οικογένεια είτε είναι Έλληνας είτε Γερμανός είτε Νεο Ζηλανδος, πάντα βέβαια με τις ιδιαιτερότητες που κάθε κοινωνία έχει. Οι σχέσεις μας με τους γονείς μας είναι καθοριστικες για τη μετέπειτα πορεία μας ως κοινωνικά όντα που είναι απαραίτητο να ξέρουν να συμβιώνουν και να συνδέονται. Χρησιμοποιώ πολύ συχνά τη λέξη συνδέομαι γιατί τη θεωρώ, αν οχι τη σημαντικότερη, σίγουρα μια απο τις σημαντικότερες έννοιες/λειτουργίες του ανθρωπίνου είδους και της ανθρώπινης ψυχής! Μόνο συνδεδεμένος με το περιβάλλον, τους ανθρώπους γύρω σου, το εδώ και τώρα, τα συναισθήματά σου, μπορείς πραγματικά να προχωρήσεις, να βιώσεις, να απολαύσεις!

Πάντα βεβαια θα κουβαλάμε μέσα μας τους γονείς μας τους παππούδες μας τους προγόνους μας…

Μπορούμε άραγε να αποτινάξουμε από πάνω μας τα οικογενειακά κατάλοιπα; Είμαστε ποτέ καθαροί και ανεπηρέαστοι από αυτά;
Μπορούμε με πολλή δουλειά, που θεωρώ ότι γίνεται μόνο στα γραφεία και τα ντιβάνια ειδικών, να απελευθερωθούμε από βάρη, από νόρμες, από επιταγές και προσδοκίες που μας φόρτωσαν οι προηγούμενοι απο τη μέρα που γεννηθήκαμε. Πάντα βεβαια θα κουβαλάμε μέσα μας τους γονείς μας τους παππούδες μας τους προγόνους μας, αλλά με τη δουλεία που οφείλουμε όλοι να κάνουμε με τον εαυτό μας, κάποια από αυτά τα αφήνουμε να κοιμούνται, κάποια άλλα τα μεταμορφώνουμε σε όπλα υπερ μας και κάποιες πληγές που ίσως δεν μπορούν να κλείσουν τις φροντίζουμε ώστε να μην πυορροούν!

Εσείς τι αναμνήσεις έχετε από τα παιδικά σας χρόνια; Τι θα λέγατε πως θαυμάζετε και τι “απορρίπτετε” στο δικό σας οικογενειακό περιβάλλον;
Έχω όμορφες αναμνήσεις με παιχνίδι, ξεγνοιασια καθαρότητα! Δεν λέω ότι όλα ήταν πανεύκολα, υπήρχαν και δυσκολίες ειδικά οταν μεγαλώνεις σε μια πολύτεκνη οικογένεια, αλλά δεν θα μπορούσα να μην πω ότι υπήρξα τυχερός να μεγαλώσω σε μια οικογενεια που μπορεί να έκανε λάθη, αλλά μας φρόντισε, μας προστατεψε και προσπαθησε να μας δώσει όλα όσα μπορούσε για να βρούμε τον δρόμο μας. Οι γονείς μου πολλές φορές έβαλαν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα και αυτό δε θέλω να το θεωρω δεδομένο. Είναι μια πράξη γενναιοδωρίας που αναγνωρίζω!

Ποιος είναι ο αρχηγός στην ελληνική οικογένεια; Υπάρχει μέσα της ανιδιοτελής αγάπη, αλλά και χώρος για την οποία διαφορετικότητα των μελών της;
Θεωρώ ότι το κουμάντο στις ελληνικές οικογένειες το κάνει η μάνα στις περισσότερες των περιπτώσεων! Το λάθος που γίνεται και στις οικογένειες, αλλά και στις κοινωνίες είναι ότι οι γυναίκες για να μπορέσουν να επιβληθούν σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο υιοθετούν ανδρικά χαρακτηριστικά στη συμπεριφορα τους στον τρόπο που μιλάνε ή και στο στο ντύσιμο τους ακόμα. Από τη στιγμή που αγαπώ το δικό μου παιδί, περισσοτερο απο το παιδί του διπλανού μου, υπάρχει ιδιοτέλεια. Και αυτό δεν το θεωρώ απαραιτητα κακό, αυτό που θεωρώ λάθος είναι να θεωρείς και να περνας στο παιδί σου το μηνυμα οτι θυσιαζεσαι για αυτό, γιατί αυτή η θυσία δεν μπορεί να ξεπληρωθεί με τίποτα και το παιδί μένει μια ζωή χρεωμένο.

Η ελληνικη οικογένεια ως ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι βαθιά συντηρητική και πολλές φορες αυταρχική. Δείτε τι συμβαίνει γύρω μας, άνθρωποι δολοφονούνται, κακοποιούνται, βιάζονται, εκφοβίζονται μόνο και μόνο επειδή αγαπούν το ίδιο φύλο ή γιατι επέλεξαν να ζουν διαφορετικά.

Όχι δεν υπάρχει χώρος για τη διαφορετικότητα! Η ελληνικη οικογένεια ως ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι βαθιά συντηρητική και πολλές φορες αυταρχική. Δείτε τι συμβαίνει γύρω μας, άνθρωποι δολοφονούνται, κακοποιούνται, βιάζονται, εκφοβίζονται μόνο και μόνο επειδή αγαπούν το ίδιο φύλο ή γιατι επέλεξαν να ζουν διαφορετικά. Οι διαφορετικοί έχουν υποφέρει και υποφέρουν πολλα… Είμαστε όλοι υπεύθυνοι όσο ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορες. Και θα μιλήσω για ένα κομμάτι της διαφορετικότητας που είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και θα σου πω οτι όσο ο παρονομαστής είναι η αγάπη, δεν πεφτει σε κανεναν λόγος για τίποτα. Γιατί το θέμα δεν είναι τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του και αν τους το επιτρέπουμε, αλλα ποιον γουστάρει να βάζει στην ψυχή και στην καρδιά του και δεν θα μας ρωτήσει!

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια και αν κάτι αλλάξει σε αυτόν τον κόσμο θα αλλάξει αρχικά μεσα απο τις οικογένειες!

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ιδανικής οικογένειας για εσάς;
Αγάπη χωρίς προσδοκίες, αποδοχή, στήριξη, κατανόηση και όρια! Είναι σημαντικά τα όρια για να μην νιώθουν τα παιδια χαωμένα! Πολλές φορές οι γονείς πνίγουν τα παιδιά τους σε ένα δωμάτιο γεμάτο μέλι, όμως αγαπώ σημαίνει αναγνωρίζω στον άλλο το δικαίωμα να είναι και να νιώθει ελευθερος. Και τα παιδιά από την άλλη δεν πρεπει να ξεχνουν οτι οι γονείς δεν είναι μόνο γονείς, είναι άνθρωποι, εραστές, συντροφοι, συνάδελφοι, παιδιά και οι ίδιοι των γονιών τους.Τα μεγαλύτερα παιδια βεβαια, δεν πρεπει να εχει κανεις απαίτηση να σκεφτεί όλα αυτά ένα πεντάχρονο. Όλα ξεκινούν από την οικογένεια και αν κάτι αλλάξει σε αυτόν τον κόσμο θα αλλάξει αρχικά μεσα απο τις οικογένειες!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ/Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος/Σκηνικός χώρος: Omada ART/Κοστούμια: Δάφνη Τσακώτα/Μουσική σύνθεση – επιμέλεια: Ελντίνα Παπαναστασίου/Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα/Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου/Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ/Γραφιστική επιμέλεια – σχεδιασμός αφίσας: Άρης Απαρτιάν/ΔΙΑΝΟΜΗ: ΜΠΕΝ: Παύλος Ευαγγελόπουλος: ΡΙΤΑ: Νικολέτα Βλαβιανού, ΚΕΡΤΙΣ: Γιώργος Παπαπαύλου, ΦΡΑΝΚΙ: Ισιδώρα Δωροπούλου, ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Άρτεμις Νικολάκη, ΜΠΡΑΙΑΝ: Αλέξανδρος Βάρθης (κινηματογραφική συμμετοχή)/Οργάνωση παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου

Info: Μικρό Θέατρο Κεραμεικού: Ευμολπιδών 13, Γκάζι (3′ από μετρό Κεραμεικού)/Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00/Διάρκεια: 90 λεπτά/Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ μειωμένο/Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/lyons/

*Η παράσταση θα λειτουργήσει σύμφωνα με τις επικαιροποιημένες οδηγίες ασφαλούς διεξαγωγής ζωντανών θεαμάτων, ακροαμάτων & λοιπών παραστατικών τεχνών σε κλειστούς χώρους και με υποχρεωτική χρήση μάσκας.