Η Αλεξάνδρα Ούστα “γνώρισε” τη μητέρα της μέσα από κασέτες

Η Αλεξάνδρα Ούστα, στην πιο προσωπική παράσταση της πορείας της, συν-σκηνοθετεί με τη Μένη Κωνσταντινίδου και ερμηνεύει το έργο του Γιάννη Κεντρωτά, «Η λεμονιά».

Με έμπνευση από τις κασέτες που ηχογραφούσε η μητέρα της, όταν ζούσε στη Σαουδική Αραβία του ‘70, έρχεται στο προσκήνιο μια ιστορία που κινείται ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα.

Ένα έργο που μιλά για τα ψέματα που λέμε στους άλλους αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, για την μοναξιά, την καταπίεση και τα ανείπωτα συναισθήματα. Στις κασέτες αυτές ακούμε μια νέα γυναίκα να προσπαθεί να πείσει την οικογένεια – και τον εαυτό της – ότι όλα πάνε καλά, ενώ η ίδια υποφέρει. Εγκλωβισμένη σ’ έναν ρόλο που της έχει επιβληθεί από την κοινωνία, βρίσκεται σ’ έναν τόπο μακρινό και σε ένα πλαίσιο που δεν της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα.

Η Αλεξάνδρα Ούστα, η Λεμονιά και ο συμβολισμός της

Η ίδια η Αλεξάνδρα Ούστα αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7: “το έργο “Λεμονιά” προέκυψε από μία ανάγκη να ασχοληθώ με ένα πιο προσωπικό project. Ίσως εκείνη την περίοδο που το σκέφτηκα, να έψαχνα υποσυνείδητα να ανακαλύψω κάτι σε σχέση με το οικογενειακό μου παρελθόν.

Η έμπνευση ήταν οι κασέτες που έστελνε η μητέρα μου, αντί για γράμματα, στην οικογένειά της στην Ελλάδα από τη Σαουδική Αραβία του ’70. Προσέγγισα τον Γιάννη Κεντρωτά γιατί τον θαύμαζα για τον τρόπο που έγραφε. Έχοντας παρακολουθήσει έργα του στο θέατρο, μου άρεσε η αμεσότητα που είχαν οι χαρακτήρες του αλλά και το πώς συνδύαζε την τραγικότητα των καταστάσεων με το πικρό χιούμορ. Πίστευα ότι αυτό θα ταίριαζε πολύ σε αυτή την ιδέα και όντως, ο Γιάννης Κεντρωτάς έγραψε άλλο ένα υπέροχο κείμενο, τη “Λεμονιά” μας”.

Τι συμβολίζει το δέντρο αυτό;
Το έργο μιλάει για την αποξένωση που νιώθει η ηρωίδα, ούσα σε ξένη χώρα και μακριά από την οικογένεια και τους ανθρώπους της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να αρχίσει να μαραζώνει, αλλά επιπλέον να ξεραίνεται, όπως η πίσω λεμονιά που είχαν στο σπίτι των γονιών της στην Ελλάδα, που εκτός από εκείνη που της έριχνε νερό που και που, κανένας άλλος δεν τη φρόντιζε, επειδή ήταν στην άλλη άκρη του κήπου. Η λεμονιά, είναι η ηρωίδα του έργου.

Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία του να ακούτε τις κασέτες που άφησε η μητέρα σας; Και πώς νιώθετε τώρα που υποδύεστε την ίδια πάνω στη σκηνή;
Ακούγοντας τις κασέτες ένιωσα αρχικά μεγάλη έκπληξη και μου δημιουργήθηκε μια ανάγκη σαν να είχα να λύσω ένα μυστήριο. Ενώ την έζησα και θεωρούσα ότι γνώριζα πολύ καλά τη μητέρα μου, σαν να απέκτησα ξαφνικά κι άλλα δεδομένα για ένα κομμάτι της ζωή της που δεν ήξερα τόσο καλά.

Έπρεπε να συμπληρώσω τα κομμάτια αυτού του παζλ. Για να μπορέσουμε να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να έχουμε μια υγιή σχέση με αυτόν, έχω την πεποίθηση ότι πρέπει να μπορούμε να αντικρίσουμε πρώτα το παρελθόν μας, τις ρίζες μας. Κάνοντας αυτή την παράσταση και παίζοντας την ίδια μου τη μητέρα, νιώθω πολύ τυχερή, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο από αυτόν.

Πώς το έργο αυτό “ακουμπά” το σήμερα; Θεωρείτε ότι αγγίζει σύγχρονα κοινωνικά ή προσωπικά ζητήματα;
Στο έργο βλέπουμε πώς οι κοινωνικές νόρμες εκείνης της εποχής, οδήγησαν μία γυναίκα σε επιλογές που την έκαναν δυστυχισμένη και πιθανόν να μην έκανε αν δεν υπήρχαν αυτά τα στερεότυπα, για το πώς πρέπει να είναι, να ζει και να φέρεται μια γυναίκα.

Πώς αυτά καταγράφονται μέσα μας και περνάνε από γενιά σε γενιά. Πώς έχουν γίνει κομμάτι μας, που ενώ πιστεύουμε ότι είμαστε σε καλύτερη κατάσταση θεωρητικά από εκείνη την εποχή, οι γυναίκες έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο για να βρούμε την ελευθερία μας στη ζωή. Χρειάζεται κάποια απόσταση για να μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό και πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο ακουμπά στο σήμερα η “Λεμονιά”.