Η Άννα Καλαϊτζίδου μιλά στο NEWS 24/7 για τον “χειμώνα” της ελληνικής οικογένειας

Η Άννα Καλαϊτζίδου είναι μία ηθοποιός χαμηλών τόνων που κάνει πολύ στιβαρά βήματα στον χώρο του θεάτρου και μέχρι τώρα έχει δώσει άριστα διαπιστευτήρια στις παραστάσεις που πρωταγωνιστεί. Απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έχει συνεργαστεί με τον Θωμά Μοσχόπουλο, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον Δημήτρη Καραντζά, τον Άρη Μπινιάρη και πολλούς άλλους σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες, ενώ στον κινηματογράφο έχει παίξει σε ταινίες των Γιώργου Τσεμπερόπουλου, Γιώργου Λάνθιμου , Βασίλη Μαζωμένου και άλλων.

Τη φετινή θεατρική σεζόν πρωταγωνιστεί στο οικογενειακό δράμα «Φθινόπωρο Χειμώνας» του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, που φέρνει στο φως τα καλά κρυμμένα μυστικά μιας οικογένειας…

“Αυτό που με συγκινεί πολύ στο έργο του Λόρεν, είναι αυτό που με συγκινεί πολύ σε όλα τα μεγάλα έργα. Είναι ένα έργο στο οποίο δεν μπορείς να πάρεις θέση, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να πω ή να χαρακτηρίσω κάποιον χαρακτήρα καλό ή κακό. Τους καταλαβαίνω όλους. Αυτό που με συγκινεί πολύ βαθιά βέβαια είναι ότι ζούμε ο καθένας τη ζωή του με όλα τα τραύματα και τις πληγές που κουβαλάνε, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει συμβεί τίποτα το φοβερό. Αυτή η ματιά που δίνει ο Νορέν πάνω στην ύπαρξη της οικογένειας με συγκινεί ίσως περισσότερο“, αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7.

“Η Άννα που παίζω στο έργο του Λαρς Νορέν «Φθινόπωρο Χειμώνας» είναι το προβληματικό παιδί μιας οικογένειας. Η επαναστάτρια που έφυγε νωρίς από το σπίτι της, που έχει αλλά πιστεύω από τους γονείς της, άλλες συνήθειες, διαφορετικούς δρόμους διαλέξει. Είναι το μέλος της οικογένειας που θα πυροδοτήσει τις κουβέντες που θα μιλησει για πράγματα που θα ξύσει τις πληγές και που βεβαίως θα κάνει φασαρία σε μία οικογενειακή συγκέντρωση. Δε θα φοβηθεί να ανεβάσει τις εντάσεις ούτε να πάει τη συζήτηση όσο βαθιά νομίζει εκείνη πως θέλει να πάει. Ψάχνει να βρει απαντήσεις και δε φοβάται να βουτήξει σε σκοτεινές περιοχές για να βρει την αλήθεια που χρειάζεται” αναφέρει η ηθοποιός για τον ρόλο της.

Αγαπημένες παιδικές αναμνήσεις από τη δική σας οικογένεια;

Η οικογένειά μου ήταν μία ιδιαίτερα κοινωνική οικογένεια. Αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά βρισκόμασταν σε σπίτια φίλων, συγγενών και σε ταβέρνες. Οι περισσότερες μου αναμνήσεις έχουν να κάνουν με ένα τραπέζι. Ένα γλέντι σε μία ταβέρνα, ένα γλέντι σε ένα σπίτι… Θυμάμαι ένα παιχνίδι που φτιάχναμε με τα ξαδέρφια μου κάτω από το μεγάλο τραπέζι της θείας μου στην Ξάνθη. Ατελείωτη χαρτοπαιξία με μικρούς και μεγάλους και βέβαια τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπεζια.

Η μουσική συνόδευε σχεδόν όλες τις δραστηριότητές μας και φυσικά το παιχνίδι μας.Πάντοτε υπήρχε μια κασέτα που επαιζε ή το ραδιόφωνο. Λαϊκά, ρεμπέτικα, ελαφρολαϊκά και αντάρτικα είναι τα πρώτα μουσικά μου ερεθίσματα.

Πολύ αγαπημένη μου ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια είναι εγώ να έχω πάει αναγκαστικά για ύπνο και οι μεγάλοι να παίζουν χαρτιά στην κουζίνα και να γελάνε. Να αποκοιμιεμαι με τις φωνές τους, είναι από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις που έχω.

Πρώτη παράσταση που φέρνετε στο μυαλό σας και συναισθήματα; Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στο θέατρο και αντίδραση/στήριξη οικογένειας…

Ήμουν στην πρώτη λυκείου όταν ένας φίλος μου πρότεινε να δω στην πειραματική σκηνή της Θεσσαλονίκης μια παράσταση που είχε έρθει από την Αθήνα.Ήταν το «μορφές από το έργο του Βιζυηνού» με την Άννα Κοκκίνου. Πηγαίνοντας θυμάμαι ότι βλαστήμησα λίγο το φίλο μου γιατί κατάλαβα ότι η παράσταση είναι στην καθαρεύουσα. Φεύγοντας όμως δεν μπορούσα να μαζέψω το μυαλό μου ούτε για διάβασμα, ούτε για βόλτα, ούτε για τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου είχε συμβεί. Είχα συνέχεια εικόνες από την παράσταση, ένιωθα συνέχεια συγκινημένη, άρχισα να διαβάζω Βιζυηνό και παρότι μου φαινόταν πολύ μακρινό αυτό το υπέροχο πράγμα που είδα, νομίζω ότι ήξερα ότι ήθελα να κάνω και εγώ κάτι τέτοιο. Πήγαινα ήδη σε μία θεατρική ομάδα και πολλά χρόνια πριν στο ωδείο.Οι γονείς μου ήταν και οι δύο άνθρωποι πολύ ανοιχτοι και θερμοί με την τέχνη. Ήταν πολύ υποστηρικτικοί σε οποιαδήποτε απόφαση πήραμε και εγώ και η αδερφή μου για την επαγγελματική μας ζωή.

Πόσο κοντά είναι η ελληνική οικογένεια στην οικογένεια του έργου του Λόρεν;

Τώρα πια που μπορούμε να έχουμε μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα και για τους άλλους λαούς, μέσα από την ατελείωτη πληροφορία που μας διατίθεται, και από τις ταινίες, τις σειρές που βλέπουμε πια σε μια παγκόσμια τηλεόραση, μπορώ να πω ότι τα κεντρικά προβλήματα σε μια οικογένεια είναι σχεδόν τα ίδια. Αλλάζουν κάποια κοινωνικά χαρακτηριστικά, το γούστο. Εγω διαβάζοντας την ιστορία αυτής της οικογένειας στη Σουηδία, πολλές φορές αισθάνθηκα σαν να είμαι στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη μια Κυριακή.

Τείνουμε να καταλήξουμε πως για όλα τα προσωπικά μας δεινά φταίει η οικογένειά μας… Εμείς πού βρισκόμαστε μέσα σε όλο αυτό; Προσωπική ευθύνη υπάρχει;

Είναι πολύ φυσικό να ευθύνεται η οικογένεια για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν, μιας και είναι το κεντρικό κύτταρο στο οποίο μεγαλώνουμε για πάρα πολλά χρόνια. Είναι οι άνθρωποι που μας καθορίζουν και στους οποίους καθρεφτιζόμαστε. Αυτό βέβαια θεωρώ ότι δεν πρέπει να αφορά την ενήλικη ζωή μας, όταν οι άνθρωποι ενηλικιώνονται πρέπει να διαφοροποιούνται. Να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των τραυμάτων και της ύπαρξης τους, συγχωρώντας αναγκαστικά την οικογένεια για ότι έχει κάνει. Αυτό νομίζω ότι είναι η προσωπική ευθύνη.

Ο εγκλεισμός που βιώσαμε και η πανδημία που καλά κρατεί πώς πιστεύετε πως επηρέασαν τις οικογενειακές σχέσεις; Η ελληνική οικογένεια έχει δυνατό πυρήνα;

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και της καραντίνας,δηλαδή του εγκλεισμού, νομίζω πως οι Οικογενειακές σχέσεις οξύνθηκαν. Οι λειτουργικές οικογένειες θεωρώ ότι ήρθανε πιο κοντά λόγω ανάγκης, γιατί αυτές τις στιγμές χρειάζεσαι ανθρώπους που πραγματικά εμπιστεύεσαι και είσαι σίγουρος. Υπήρχαν, όμως, πολύ άσχημα νέα από τις δυσλειτουργικές οικογένειες, οι οποίες δυστυχώς φαίνεται να είναι πολλές. Υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας. Πολλοί άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με “παρατημένα” ψυχολογικά τους θέματα, τα οποία όπως ήταν λογικό οξύνθηκαν και επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει η κουλτούρα της διαφωνίας, όπως ήταν φυσικό αυτό οδήγησε στην έκρηξη της βίας.

Ναι,πιστεύω πως η ελληνική οικογένεια έχει δυνατο πυρήνα. Απλώς αυτό κατά τη γνώμη μου είναι καλό όταν η οικογένεια είναι λειτουργική και πολύ κακό όταν δεν είναι.

Ας περάσουμε στην οικογένεια του θεάτρου. Την περίοδο αυτή ξέσπασε και το ελληνικό #metoo. Άλλαξε κάτι πιστεύετε; Ήταν υγιές όλο αυτό; Έπρεπε να συμβεί;

Το ελληνικό me too ξέσπασε σε μία περίοδο που όλοι ηθοποιοί ήμασταν άνεργοι. Υπήρξε χρόνος για σκέψη και χώρος για τοποθέτηση.Φυσικά και θεωρώ ότι καλώς έγινε. Στεναχωριέμαι βαθιά που δε γίνεται και σε άλλους χώρους, σε όλους τους χώρους και στεναχωριέμαι που οι άνθρωποι δεν αισθάνονται δυνατοι από μόνοι τους ή ασφαλεις για να καταγγείλουν ένα τέτοιο γεγονός και περιμένουν την χρονική στιγμή να το κάνουν μαζί με πολλούς άλλους ή και να μην πουν ποτέ τίποτα.

Τώρα για το αν έχει αλλάξει ή θα αλλάξει κάτι δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Ελπίζω απλώς κάτι να κουνηθεί στα μυαλά όλων αυτών που χρησιμοποιούν την εξουσία σαν εργαλείο για να επιβληθούν πάνω σε άλλους ανθρώπους.

Μελλοντικά σχέδια

Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, θα επιστρέψω στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε μία αγαπημένη παράσταση «Ο Γιος» σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωροπούλου κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τέλη Γενάρη.

Ιnfo: Συντελεστές: Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας/Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης/Κοστούμια: Λουκία/Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου/Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου/Μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης/Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη, Άλκης Παναγιωτίδης

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Σκηνή «Μπέττυ Αρβανίτη»): Κεφαλληνίας 16,Κυψέλη, Τηλ.: 2108838727/Παραστάσεις : Πέμ.-Σάβ. 9 μ.μ., Κυρ., Τετ. 8 μ.μ./ Τιμή : € 18, 15, 13.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις