Η Άρτεμις Γρύμπλα και η Λίλα Μπακλέση σε ένα κουίρ παραμύθι για τον έρωτα και την αποδοχή

Η Άρτεμις Γρύμπλα, η Λίλα Μπακλέση και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής ενώνουν εκ νέου τις δυνάμεις τους – μετά τη μεγάλη sold out επιτυχία των «Οι Κάτω απ’ τ’ αστέρια» σε Ελλάδα και εξωτερικό- για να παρουσιάσουν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το βραβευμένο έργο “Δάφνη” της Ραφαέλλα Μάρκους.
Πρόκειται για ένα κουίρ παραμύθι για τον έρωτα, την αποδοχή, την επιβολή της εξουσίας και τελικά… τη φωτοσύνθεση. Μια ιστορία για όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί διαφορετικά. Ένα σύγχρονο θρίλερ, γραμμένο μόλις το 2022, που συνδιαλέγεται με τον αρχαιοελληνικό μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα.

Η Δάφνη είναι μία σύγχρονη γυναίκα που σιχαίνεται τις ταμπέλες και λατρεύει τα φυτά. Προσπαθεί να επιβιώσει στον έξω κόσμο, σ’ αυτόν τον ετεροκανονικό κόσμο: ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Ένα βράδυ, ερωτεύεται μία γυναίκα – μια γουόντερ γούμαν. Και ακριβώς τη στιγμή που πιστεύει ότι έχει κατακτήσει την ευτυχία, ένα (όχι και τόσο) μικρό μυστικό από το παρελθόν της, έρχεται να ταράξει τη σχέση και τη ζωή της. Καθώς το τίμημα που πληρώνει για να μπορέσει να το κρατήσει κρυφό μεγαλώνει, το μυστικό της την βαραίνει ολοένα και περισσότερο, την τυλίγει σαν τις ρίζες ενός δέντρου που την αναγκάζουν να μένει ακίνητη. Το δέρμα της σιγά σιγά καλύπτεται με τον φλοιό της ενοχής. Και η Δάφνη θέλει όσο τίποτε πια να πετάξει ένα κομμάτι του εαυτού της. Να γίνει όλα όσα δεν είναι.

 

 

“Στους “Κάτω απ’ τ’ αστέρια” είχαμε την τύχη να φτιάξουμε μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ, μία παράσταση που μας μεγάλωσε, μας ταξίδεψε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά, πολύ!) και η οποία εν τέλει μας ένωσε ουσιαστικά. Αγαπήσαμε πολύ ο ένας τον άλλο καλλιτεχνικά και προσωπικά, όχι μόνο για τα πολύτιμα υλικά που ήρθαν στις πρόβες μας, αλλά κυρίως για την ηθική και την φιλοσοφία που φέραμε γύρω απ’ τη δουλειά, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ασφάλειας που έτρεφε την δημιουργικότητα, την εμπιστοσύνη, το γέλιο και την έρευνα. Γνωρίζαμε εξ’ αρχής ότι θέλουμε να ξαναβρεθούμε οι τρεις μας σε διαδικασία προβών, αλλά περιμέναμε μέχρι να έρθει το κατάλληλο έργο που θα μας πάει παρακάτω με το θέμα ή την φόρμα του”, αναφέρει η Άρτεμις Γρύμπλα στο NEWS 24/7 για αυτή την εκ νέου συνεργασία με την Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή.

Και συνεχίζει μιλώντας για το έργο “Δάφνη” της Ραφαέλλα Μάρκους και τα θέματα που αυτό αγγίζει… “Αυτό που μας κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον ήταν αρχικά η πολύ άμεση γλώσσα στην αφήγησή του, είναι ένα κείμενο αφηγηματικό, το οποίο σπάει ανά διαστήματα την αφήγηση παρεμβάλλοντας μικρές σκηνές δράσης, πάντα όμως με το πρίσμα του χαρακτήρα που φέρει την ιστορία επί σκηνής. Πολύ νωρίς αποφασίσαμε ότι η Λίλα και εγώ θα μοιραζόμασταν τον χαρακτήρα της Δάφνης και άρα θα έπρεπε να ανακαλύψουμε τρόπους με τους οποίους είμαστε ταυτόχρονα το ίδιο κορίτσι, αλλά και τα διαφορετικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται και πώς αυτό αποτυπώνεται σκηνικά.
Η Δάφνη ήταν δηλαδή πρόκληση υποκριτική και σκηνοθετική. Στα θέματα του έργου, στον πυρήνα του, βρίσκουμε την αποδοχή και τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος προκειμένου να την έχει, το ζήτημα της αποδοχής της αμφιφυλοφιλίας ως αυτόνομης κατάστασης και όχι ως μετάβασης από την ετεροφυλοφιλία στην ομοφυλοφιλία, και βέβαια τέλος την αβάσταχτη επαναληπτικότητα των ιστοριών και των γεγονότων κακοποίησης”.

Πώς συνδιαλέγεται το κείμενο αυτό με τον αρχαιοελληνικό μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα και πώς με το σήμερα;
Η ιστορία της Δάφνης είναι απολύτως σύγχρονη. Το έργο γράφτηκε το 2022 και κουβαλά την εποχή μας, τόσο στην γλώσσα του όσσο και στο περιεχόμενο. Παρ΄όλα αυτά, η θεματολογία της μεταμόρφωσης, η πράξη ενός ανθρώπου – ή θεού σύμφωνα με τον μύθο, ο οποίος πιστεύει ότι μπορεί να έχει εξουσία πάνω σε ένα κορίτσι – ή μία νύμφη και προκαλεί την μεταμόρφωση αυτή, έρχεται και μπλέκεται με την ρεαλιστική ιστορία. Η Δάφνη στο έργο της Μάρκους όπως και στον μύθο, μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε δέντρο, στην προσπάθεια της να γλιτώσει από την κακοποίηση, την σωματική και την ψυχική.

Η Δάφνη στον μύθο μεταμορφώνεται σε δέντρο όταν αρνείται τον έρωτα του Απόλλωνα. Σκιαγραφήστε μας τη δική σας Δάφνη…
Η Δάφνη είναι ένα σύγχρονο κορίτσι, αναζητά την ευτυχία, τον έρωτα και την επιτυχία στην δουλειά. Αντιμετωπίζει την ζωή της με χιούμορ και ευαισθησία. Όταν βρίσκεται μπλεγμένη μέσα σε ένα ψέμα που λέει προκειμένου να εξασφαλίσει αυτή την πολυπόθητη ευτυχία, παγιδεύεται, με μόνο διαφυγή τα φυτά που γεμίζουν το σπίτι, το γραφείο και εντέλει το σώμα της. Οι μεταμορφώσεις αυτές γίνονται η διέξοδος της και η σωτηρία της. Εκείνη σε αντίθεση με την Δάφνη της μυθολογίας, δεν ζητά βοήθεια από τον πατέρα της, γιατί στο ταξίδι αυτό, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να την βοηθήσει. Η Δάφνη είναι ένας συμπαθής χαρακτήρας νομίζω, εμείς σίγουρα την αγαπάμε! Θέλει να είναι αρεστή, είναι αστεία, γλυκιά, κάποιες φορές αφελής και καταλήγει πληρώνει ένα δυσαναλογα μεγάλο τίμημα για τα λάθη και τις επιλογές της.

Πόσο τελικά οι ταμπέλες ορίζουν τη ζωή μας και γιατί ακόμη και σήμερα όταν κάτι αποκλίνει από τις κοινωνικές νόρμες το απορρίπτουμε;
Η ανάγκη του να είμαστε αποδεκτοί στις σχέσεις μας με τους άλλους, σε προσωπικό αλλά και κοινωνικό πλαίσιο, είναι εγγεγραμμένη στην εξελικτική μας ιστορία και μάλλον κάθε τι που δε μας μοιάζει ή δε χωράει στα κουτάκια που έχουμε φτιάξει για να κατανοούμε τον κόσμο, μας τρομάζει. Απειλεί τη νόρμα και την “κανονικότητα” μας και άρα δυνητικά και την επιβίωση μας. Την επιβίωση του “είδους” μας, υποσυνείδητα, φαντάζομαι. Αλλά πλέον, ποιο είναι αυτό το είδος και κόντρα σε ποιον προσπαθούμε να επιβιώσουμε; Ποιος ορίζει τις νόρμες αυτές, όταν ένα μεγάλο μέρος της ίδιας της κοινωνίας τις απορρίπτει;

Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι κάτω από ταμπέλες ή μέσα σε κουτάκια και δεν αρκεί βέβαια να κάνουμε τη δική μας μικρή επανάσταση – όσο κι αν εκεί βρίσκεται η αρχή, πρέπει και η κοινωνία να προχωρήσει και να τα ξεπεράσει. Δεν είναι μόνο ότι οι ταμπέλες διαμορφώνουν την άποψη των άλλων και πολλές φορές εμάς των ίδιων, για τον εαυτό μας ή τους άλλους. Υπάρχουν ταμπέλες που ορίζουν τη ζωή και τα δικαιώματά του, όσο κι αν ατομικά μπορεί ένας άνθρωπος να είναι έτοιμος να τις ξεπεράσει.

Το νέο νομοσχέδιο που αφορά στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, ας πούμε, εκτός του ότι το έχει αποκαλύψει ένα τρομακτικό, για εμένα, κομμάτι της κοινωνίας το οποίο εναντιώνεται στην ισότητα των δικαιωμάτων όλων, μοιάζει να έρχεται, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής, με τα καλά και τις παραλείψεις του, να αναιρέσει μια ταμπέλα για την “κανονικότητα” της οικογένειας η οποία στερούσε την ισότιμη αναγνώριση των ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών και των παιδιών τους.