Η Δήμητρα Λημνιού είναι η Φροϊλάιν Κοστ στο Cabaret

Η νεαρή ηθοποιός υποδύεται μια ναζίστρια ιερόδουλη στο θρυλικό μιούζικαλ που ανεβαίνει στη σκηνή του Παλλάς, πλάι στον Τάκη Ζαχαράτο, την Τάμτα, την Κατερίνα Διδασκάλου, τον Τάσο Νούσια και μια πολυμελή ομάδα ηθοποιών και χορευτών

NEWSROOM
12 Φεβρουαρίου 2018 20:58

Στο θρυλικό μιούζικαλ Cabaret η Φροϊλάιν Κοστ είναι μια νεαρή γυναίκα στη Γερμανία του ’30 που εργάζεται ως πόρνη και τελικά συνεργάζεται με τους ναζί προκειμένου να επιβιώσει. Φέρνει νεαρούς ναύτες στο δωμάτιο που νοικιάζει και δεν διστάζει να εκβιάσει την σπιτονοικοκυρά της, η οποία σχετίζεται με έναν άντρα εβραϊκής καταγωγής, όταν η τελευταία της απαγορεύει την πορνεία μέσα στην μικρή πανσιόν που διατηρεί στο Βερολίνο.

Το πολυβραβευμένο έργο, που εκτός απ’ τα Τόνυ σάρωσε και τα Όσκαρ με την κινηματογραφική του μεταφορά το 1972 όπου η Λάιζα Μινέλι έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Σάλι Μπόουλς, έχει ανέβει αρκετές φορές και στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια όμως γίνεται σαφώς πιο επίκαιρο με την άνοδο της ακροδεξιάς.

Φέτος ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη, με τον Τάκη Ζαχαράτο στον ρόλο του Κομπέρ και την Τάμτα στον ρόλο της Σάλι Μπόουλς. Έναν απ’ τους βασικούς ρόλους, αυτόν της Κοστ, αναλαμβάνει μια νεαρή ταλαντούχα ηθοποιός η Δήμητρα Λημνιού, που μετά την εμφάνισή της στην παράσταση «Αθανασία» αλλά και το «Ο Ντάνυ και η απέραντη μπλε θάλασσα» στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, κάνει το επόμενο βήμα και παίζει σε μια σαφώς πιο εμπορική παράσταση, ενώ συμμετέχει στα γυρίσματα της ταινίας «731» με τον Γιάννη Στάνκογλου και τον Αποστόλη Τότσικα.

Στο Cabaret βλέπουμε να εκτυλίσσονται δύο αδιέξοδες ερωτικές ιστορίες στη σκιά του ναζιστικού εφιάλτη, ένα έργο «πολύ επίκαιρο » όπως σχολιάζει στο News 24/7 η Δήμητρα Λημνιού, μέσα απ’ το γεμάτο με κοστούμια και ζαρτιέρες, ένεκα ρόλου, καμαρίνι της. «Πέρα απ’ τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που είναι συγκεκριμένες, και είναι προγενέστερες αλλά και αρκετά ακραίες, εστιάζει περισσότερο στις σχέσεις των ανθρώπων και πόσο αυτές επηρεάζονται μέσα απ’ τις ακραίες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που έρχονται. Οπότε απ’ αυτή την άποψη θεωρώ ότι είναι πολύ επίκαιρο. Η αγάπη και ο έρωτας, η εξουσία, το χρήμα είναι οι ιστορίες που πάντα θα απασχολούν τους ανθρώπους και θα τους επηρεάζουν» μου λέει σχετικά.

Υπάρχουν εμπόδια στον έρωτα τα οποία είναι απροσπέλαστα, τη ρωτάω. «Ο έρωτας είναι μια δύναμη τόσο ορμητική που νομίζω μπροστά του δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο. Εάν υπάρχουν εμπόδια, εμφανίζονται μετά όταν αρχίζει αυτό το συναίσθημα και μετουσιώνεται σε πιο βαθιά πράγματα όπως είναι η αγάπη. Και εκεί αρχίζουν και εμφανίζονται οι επιθυμίες, τα συγκρουόμενα θέλω, οι παράλληλες ή όχι ζωές, οι συγχρονισμοί. Αλλά στον έρωτα νομίζω πως δεν υπάρχουν εμπόδια».

Στο έργο ως Φροϊλάιν Κοστ τραγουδά τον ναζιστικό ύμνο, υψώνει το χέρι σαν γνήσια οπαδός του χιτλερικού καθεστώτος και καταδίδει ανθρώπους. Πόσο κόντρα μπορεί να είναι μια τέτοια στιγμή για ένα ηθοποιό, σκέφτομαι. «Σίγουρα υπάρχουν άβολες στιγμές», μου λέει. «Ειδικά στην αρχή, όταν ακόμα είσαι στο κομμάτι της έρευνας, αν είναι μακριά από σένα ο ρόλος, όπως για μένα το κομμάτι της σεξουαλικότητας με τόσο εμφανή τρόπο καθώς και το κομμάτι το ναζιστικό. Αλλά ο ηθοποιός οφείλει να κάνει τις προσωπικές του αναφορές σε σχέση με το τι σημαίνει γι΄αυτόν ναζισμός και τι πορνεία, και να βρει μέσα του τις προσωπικές του αναλογίες σε σχέση με αυτά τα μεγέθη. Δηλαδή την ώρα που εγώ μπορεί να σηκώνω το χέρι μου και κάνω τον ναζιστικό χαιρετισμό, αυτό που έχω δουλέψει είναι κάτι άλλο που δεν έχει να κάνει με τον ναζισμό. Κάτι άλλο που εγώ μπορεί να πιστεύω πολύ παθιασμένα».

Υπάρχει έλλειψη αντίδρασης απέναντι στο ρατσιστικό και το φασιστικό; Και τι ρόλο έχει η τέχνη σε αυτό;

Σίγουρα υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε και εμείς λίγο ακραίες ιστορικές στιγμές, γιατί υπάρχει και η οικονομική κρίση που μας ταλαιπωρεί. Για μένα βέβαια είναι κρίση αξιών όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Όταν υπάρχουν τόσο ακραίες οικονομικές συνθήκες, όπως αυτό που έγινε στην Ελλάδα με την κρίση, η ιστορία έχει δείξει, όπως και στη Γερμανία του ’30 που υπήρχε πείνα και τρομερή εξαθλίωση, ότι οι άνθρωποι στρέφονται πολύ συχνά σε ακραίες επιλογές. Δηλαδή σε σωτήρες που τους προτείνουν μια λύση. Απ’ τη στιγμή που ένας λαός ζει μια οικονομική εξαθλίωση και το μορφωτικό επίπεδο πάει αντίστοιχα, είναι «πολύ εύκολο» να κάνεις το ολίσθημα και να πιστέψεις τη φούσκα μπροστά σου. Αυτό συνέβη τότε και ίσως να συνέβη κάτι αντίστοιχο με τη δική μας άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων. Δεν είμαι σίγουρη ότι τους εκφράζει απαραίτητα αλλά είναι ίσως μια μορφή αντίδρασης.

Πώς είναι σήμερα η κατάσταση στην ελληνική θεατρική σκηνή, ειδικά για τους νέους ηθοποιούς, τη ρωτάω.

«Είναι παρά πολύ δύσκολα ειδικά για το πώς μπορεί κάποιος να ξεκινήσει και είναι πολύ σημαντικό γενικά, όχι μόνο στη δική μας δουλειά, να δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους». Όσο για το πώς ξεκίνησε η ίδια, η πρώτη εμπειρία στο θεατρικό σανίδι ήταν σε ένα θέατρο στη Νέα Υόρκη πριν από οκτώ χρόνια, όταν μόλις είχε αποφοιτήσει απ’ τη Δραματική Σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη, που υποδύθηκε την Κλυταιμνήστρα στα Αγγλικά. Πιο πριν σπούδασε στη Νομική Θεσσαλονίκης αλλά την κέρδισε τελικά η υποκριτική, καθώς δηλώνει αρκετά ρομαντική προσωπικότητα και αφού από μικρή της άρεσε, όπως λέει, να φτιάχνει τους δικούς της κόσμους.

*Το Cabaret, που απόψε κάνει επίσημη πρεμιέρα, παίζεται Τετάρτη έως Κυριακή.

Info

Πρωταγωνιστούν: Τάκης Ζαχαράτος, Τάμτα , Κατερίνα Διδασκάλου, Τάσος Νούσιας, Βασίλης Μπισμπίκης, Ευθύμης Ζησάκης, Δήμητρα Λημνιού

Μαζί τους αλφαβητικά οι: Γιάννης Αθητάκης, Ζωή Βατίστα, Δημήτρης Γαλάνης, Μαρία Γεροδήμου, Νικόλαος Γκιούλης, Χριστίνα Ελληνοδέλη, Μαριάννα Μαυριανού, Έλενα Μεντζέλου, Δήμητρα Μεσιμερλή, Ελευθερία Παρασκευά, Αλεξάνδρα Σημαντήρη, Νικόλαος Σιώζος, Εύα Σταμάτη, Χριστίνα Τσούκαρη, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος, Ελεάννα Φινοκαλιώτη, Στράτος Χατζηδάκης.

Συμμετέχει 10μελής ζωντανή ορχήστρα υπό την Διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη με τους: Όσβαλντ Αμιράλη, Κώστα Γάτσιο, Δημήτρη Δημόπουλο, Βαγγέλη Κοτσαμπάση, Μωραΐτη Γιάννη, Άκη Νικολούζο, Μαρία Νίττη, Θεοδώρα Παπαστεργίου, Σοφία Σιώρα και Φωτεινή Τσακνάκη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης

Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Διεύθυνση Ορχήστρας – Ενορχήστρωση: Αλέξιος Πρίφτης

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Video: Έκτωρ Σχηματαριώτης

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Καρακωνσταντή