Η Ελένη Ράντου επιστρέφει – 5 λόγοι για να πας και φέτος στο δικό της Πάρτυ

Αντλώντας έμπνευση από το «Every Brilliant Thing» των Duncan Macmillan και Jonny Donahoe, η Ελένη Ράντου συνθέτει “Το Πάρτυ της Ζωής μου”, ένα ολοκαίνουριο νεοελληνικό έργο που το διατρέχουν τα γεγονότα του τελευταίου μισού αιώνα: Από το Πολυτεχνείο και τη μεταπολίτευση μέχρι τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας το ‘99 και από τους Ολυμπιακούς του 2004 και τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου μέχρι την πανδημία του κορονοϊού. Τη σκηνοθεσία του έργου ανέλαβε ο Ανέστης Αζάς.

Το κοινό αγκάλιασε το θεατρικό αυτό εγχείρημα των Ράντου – Αζά με ιδιαίτερη θέρμη. Οι παραστάσεις σημείωσαν απανωτά sold out, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί το γεγονός πως, ενώ η παράσταση ξεκινά στις 20 Οκτωβρίου, ήδη η προπώληση έχει χτυπήσει κόκκινο και περισσότεροι από 3000 χιλιάδες θεατές έχουν προαγοράσει τις θέσεις τους. Σημειώστε ακόμη πως τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί εδώ και καιρό και για τις 8 παραστάσεις που θα δώσει η Ελένη Ράντου στην Κύπρο.

“Είναι ευλογημένη στιγμή για μένα αυτή που ζω. Δεν είχα φανταστεί ούτε στα όνειρά μου ότι η παράσταση αυτή θα αγκαλιαστεί με αυτόν τον τρόπο και πως κάτι τόσο προσωπικό θα γίνει τελικά καθολικό. Ταυτόχρονα όλο αυτό έχει μέσα του και πολύ τρόμο. Γιατί όταν επιτυγχάνεται ένα όνειρο, νιώθεις πάντα κι ένα κομμάτι μετεωρισμού” είχε πει η Ελένη Ράντου στη συνέντευξη που είχε δώσει στο NEWS 24/7.

“Ο τίτλος της παράστασης, το πάρτυ της Ζωής μου” έχει ένα μελαγχολικό σχόλιο, γιατί ασχολείται με το πάρτυ των τραυμάτων μας. Έχει μέσα του μια αυτοαναίρεση. Είναι ένα πάρτυ για τις μεταπτώσεις της ζωής, που σε κάθε φάση της ζωής σου παίζεις στοίχημα για το αν θα ηττηθείς ή αν θα νικήσεις. Και τελικά γίνεται ένα πάρτυ θεραπευτικό γιατί προξενεί και μεγάλη ταύτιση και γίνεται τροφή για σκέψη.
Το δικό μου “Πάρτυ” δίνει κουράγιο στον κόσμο. Πάντα μου άρεσαν τα έργα που προσφέρουν. Ακόμη και την υποκριτική με αυτή τη ματιά τη βλέπω, με τη ματιά της προσφοράς, όχι με αυτή που κυνηγά την αυτιστική αναβάθμισή σου. Η αίσθηση αυτή πως δίνω ελπίδα μέσα σε ένα τοπίο απελπισίας, μου δίνει τρομερή ικανοποίηση” συμπληρώνει  η δημοφιλής ηθοποιός.

 

Η υπόθεση του έργου

Η μαμά ενός επτάχρονου κοριτσιού κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και το κορίτσι αυτό σαν μοναδικό τρόπο άμυνας απέναντι σε αυτή τη μαύρη λαίλαπα του θανάτου -που τη βιώνει ταυτόχρονα σαν απόρριψη- ξεκινάει να συντάσσει μια λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει κανείς. Δεν είναι εύκολη η πραγματικότητά της, καθώς ζώντας με μία αυτοκτονική μητέρα “εγκλωβισμένη στη βέρα” της κι έναν πατέρα που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, η ηρωίδα αδυνατεί να ορίσει τα πατήματά της. Σιγά σιγά ξεκινά τον δικό της κύκλο ζωής ψάχνοντας απεγνωσμένα για λίγη αληθινή αγάπη. Μεγάλη τώρα, όντας σύζυγος και μητέρα πια και η ίδια, ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι για να μας διηγηθεί την ιστορία της με φόντο πάντα τη σχέση με τη μάνα της. “Μία λίστα είναι η ζωή μας” μονολογεί και διαβάζει και ξαναδιαβάζει τους 5000 καλούς λόγους που συντηρούν την αισιοδοξία της κάθε φορά που η ζωή την εκπλήσσει δυσάρεστα…

Εμείς είδαμε την παράσταση την προηγούμενη σεζόν και ιδού 5 λόγοι για να τη (ξανα)δείτε και εσεις:

1. “Το Πάρτυ της Ζωής μου” είναι ένα έργο τρυφερό, συγκινητικό, γεμάτο αισιοδοξία εμποτισμένο με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ. Ένα έργο η δυναμική του οποίου σε άγει και σε φέρει διαρκώς συναισθηματικά και σε κρατά σε διαρκή εγρήγορση. Μια συναρπαστική ιστορία μνήμης και “αμνησίας” με ήρωες της διπλανής πόρτας. Ήρωες που τους γνωρίζεις εις βάθος μέσα από την συγκλονιστική αφήγηση της Ελένης Ράντου.
2. Η σκηνοθετική οπτική του Ανέστη Αζά αποδείχθηκε ιδανική. Τοποθέτησε την πρωταγωνίστριά του εντός ενός πλήρως αποδομημένου και λειτουργικού σκηνικού και τη σκηνοθέτησε με ένα αόρατο ραβδί και κατάφερε να τιθασεύσει το πλούσιο -σχεδόν χειμαρρώδες- δραματουργικό υλικό της παράστασης. Γιατί μόνο εύκολος δεν είναι ένας δίωρος μονόλογος επί σκηνής μέσα στον οποίο περνά η όλη η εποχή της Μεταπολίτευσης (ξεκινάει το 1974 και φτάνει μέχρι σήμερα), αλλά και μια ολόκληρη ζωή.
3. Η Ελένη Ράντου βρίσκεται στην πιο ώριμη ίσως υποκριτικά στιγμή της, είναι σαρωτική. Δε διστάζει να αυτοψυχογραφηθεί κοιτώντας μας στα μάτια, να τσαλακωθεί, να αυτοσαρκαστεί, να “ζήσει” το δράμα της ηρωίδας, αλλά και της ζωής της της ίδιας. Με μία ασύλληπτη δυναμική ελίσσεται ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία, εξομολογείται ακόμη και προσωπικές της εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα και είναι πραγματικά μαγικό πως την ίδια ακριβώς στιγμή συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κλαίει και από τα γέλια και από τη συγκίνηση. Γιατί με το χιούμορ μπορείς και λες τα πιο σοβαρά πράγματα, αρκεί και ξέρεις το πώς. Και εδώ η ηθοποιός και ξέρει και βγάζει μία απελπισμένη κραυγή ελπίδας στην μετα-covid εποχή μας ξετυλίγοντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια πενήντα χρόνια «τραυμάτων» της ηρωίδας της.
4. Εξαιρετική η διακριτική παρουσία των String Demons (Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη) επί σκηνής που  συνοδεύουν την ηρωίδα μελωδικά με όμορφες διασκευές αγαπημένων τραγουδιων. Είναι μία από τις λίγες φορές που πρόζα και μουσική αναπτύσσουν έναν τόσο δημιουργικό διάλογο επί σκηνής
5. Για το σκηνικό της Μάγιου Τρικεριώτη που παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό στην παράσταση. Όλα τα έπιπλα του σπιτιού της ηρωίδας ίπτανται ατάκτως ερριμμένα πάνω από το κεφάλι της, σαν να έχει πέσει βόμβα και ο χρόνος να έχει παγώσει.