Η Εβίτα Παπασπύρου ενσαρκώνει μία καθηγήτρια που πέφτει κι η ίδια θύμα κακοποίησης και συνθλίβεται από τη διαπλοκή

“Τα Όρια” είναι ένα σύγχρονο ρουμάνικο έργο των Μιχαέλα Μιχαΐλοβ και Ράντου Απόστολ με θέμα ένα πραγματικό περιστατικό κακοποίησης που συνέβη σε ένα σχολείο της Ρουμανίας. Η κακοποίηση και η σεξουαλική παρενόχληση είχε στόχο ένα υπέρβαρο κορίτσι. Και η καθηγήτρια όμως, που προσπαθεί να το υπερασπιστεί, πέφτει κι αυτή θύμα κακοποίησης.

Ο Κώστας Νταλιάνης σκηνοθετεί και η Εβίτα Παπασπύρου αναλαμβάνει ένα μεγάλο ερμηνευτικό στοίχημα -καθώς ερμηνεύει όλα τα πρόσωπα του έργου- σε μία παράσταση που προσπαθεί να διεισδύσει στο καυτό ζήτημα της Παιδείας με θάρρος και καυστικό χιούμορ.

Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος…

Η Εβίτα Παπασπύρου αναφέρει στο NEWS 24/7 : “Επιλέγουμε έργα που θίγουν ουσιώδη ζητήματα, που είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνίας. Ένα έργο για την Παιδεία είναι πάντα επίκαιρο, επειδή η Παιδεία είναι ο θεμελιώδης λίθος μιας κοινωνίας. Εκεί κρίνεται το μέλλον της. Επειδή τα παιδιά είναι το μέλλον του κόσμου.

Η αλήθεια είναι πως το θέμα της παιδείας, του παιδιού, της διαπαιδαγώγησης, ήταν για μας ένα θέμα που περίμενε να βρει τρόπο να εκφραστεί. Ήταν μια ευτυχής συγκυρία η συνάντησή μας μ’ αυτό το έργο και είμαστε ενθουσιασμένοι που μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για ένα τόσο ουσιώδες ζήτημα με πρωτότυπο και ενδιαφέροντα τρόπο, που αποτελεί για μας και μια καλλιτεχνική πρόκληση”.

Είναι ένα έργο που απευθύνεται σε ειδικό κοινό ή αφορά όλους τους θεατές;

Όλοι υπήρξαμε μαθητές, κάποιοι είναι εκπαιδευτικοί, ήμασταν παιδιά και οι περισσότεροι από μας, είμαστε ή θα γίνουμε γονείς. Και εντέλει είμαστε όλοι πολίτες που ανησυχούμε για την πορεία της κοινωνίας. Ένα έργο που έχει θέμα του την Παιδεία μάς αφορά όλους.

Το έργο έχει ως θέμα ένα πραγματικό περιστατικό κακοποίησης (bullying) που συνέβη σε ένα σχολείο της Ρουμανίας. Η κακοποίηση που έχει στόχο ένα υπέρβαρο κορίτσι όχι μόνο είναι διαρκής και το περιθωριοποιεί, αλλά καταλήγει σε σεξουαλική παρενόχληση και επίθεση. Ακόμα και η καθηγήτρια, που προσπαθεί να το υπερασπιστεί, πέφτει κι αυτή θύμα κακοποίησης και συνθλίβεται από τον οικονομικά ισχυρό πατέρα του βίαιου μαθητή.

Το βασικό και δυστυχώς διαχρονικό πρόβλημα της παιδείας είναι ότι δεν ασχολείται με το πιο ουσιαστικό. Δηλαδή την απόκτηση κριτικής σκέψης. Στόχος της παιδείας δεν θα έπρεπε να είναι η στείρα συσσώρευση πληροφοριών. Δεν θα έπρεπε να είναι η μετατροπή των μαθητών σε παπαγαλίζοντες «Φωτεινούς Παντογνώστες»

Ξεκινώντας από αυτό το περιστατικό, το έργο και η παράσταση διεισδύουν στο καυτό ζήτημα της Παιδείας, της εκπαίδευσης, των σχέσεων μεταξύ δασκάλων και μαθητών, μεταξύ γονιών και παιδιών.

Η σκηνοθεσία κατορθώνει να συνθέσει εμπνευσμένα, ετερόκλητα στοιχεία σε μια απολαυστική μορφή αφήγησης. Η παράσταση κινείται πολύ άνετα από το ρεαλισμό στο σουρεαλισμό κι από την ποίηση στο θέατρο ντοκουμέντο. Όλα αυτά τα στοιχεία συνεργάζονται αρμονικά για να ολοκληρωθεί η αφήγηση με σαφήνεια, συγκίνηση, χιούμορ, στοχασμό. Μια παράσταση που προσφέρει στο θεατή μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία. Η παράσταση αφορά όλους όσους πιστεύουν ότι το πολυτιμότερο στοιχείο μιας κοινωνίας είναι το Παιδί. Όλους όσους οραματίζονται μια κοινωνία αγάπης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Ένας δεκατετράχρονος θεατής της παράστασης μας είπε: « Η παράσταση λέει όλα αυτά που έχω σκεφτεί κι εγώ»

Μιλήστε μας για την κεντρική ηρωίδα του έργου, αλλά και για τους ρόλους που ερμηνεύετε…

Η κεντρική ηρωίδα είναι μια καθηγήτρια, που προσπαθεί να βάλει όρια στη συμπεριφορά των μαθητών και να υπερασπιστεί τον αδύναμο. Δρα με βάση τις αρχές της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού. Στην προσπάθειά της η καθηγήτρια γίνεται κι η ίδια θύμα κακοποίησης και συνθλίβεται από τη διαπλοκή. Παρακολουθούμε λοιπόν τον αγώνα της και την αγωνία της.

Από μπροστά μας όμως παρελαύνουν πολλοί άλλοι ήρωες: Ο βίαιος μαθητής, ο πατέρας που παρεμβαίνει με την οικονομική του ισχύ, η Διευθύντρια του σχολείου που κάνει τους συμβιβασμούς της, ο γυμναστής, η φιλόλογος, ένας συνδικαλιστής, γονείς, Υπουργοί, παράγοντες, συγγραφείς, πολίτες. Όλοι αυτοί εκφράζουν τις απόψεις τους, αντιπαρατίθενται, καυγαδίζουν, αλληλοκατηγορούνται. Η κατάσταση ξεκινάει δραματικά και εκτοξεύεται στην κωμωδία.

Και μετά υπάρχει και το τελευταίο κομμάτι του έργου. Όπου ακούγεται η φωνή σπουδαίων παιδαγωγών, φιλοσόφων, ποιητών, που δίνουν ένα όραμα για την Παιδεία, για την κοινωνία, για την ανθρωπότητα. Σ’ αυτό το κομμάτι η παράσταση κορυφώνεται, η συγκίνηση εντείνεται και το θέμα ολοκληρώνεται.

Το έργο είναι Ρουμάνου συγγραφέα. Τα προβλήματα της παιδείας που υπάρχουν στην Ελλάδα είναι κοινά με την Ρουμανία;

Το έργο γράφτηκε από αφορμή ένα πραγματικό γεγονός που έγινε στη Ρουμανία. Μοιάζει όμως να έχει ξεπηδήσει από την Ελληνική πραγματικότητα. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται παράξενο αλλά τα προβλήματα της Παιδείας στη Ρουμανία και στην Ελλάδα είναι κοινά. Χρηματικές χορηγίες ιδιωτών στα δημόσια σχολεία – έμμεση δηλαδή ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης- αξιολόγηση καθηγητών και σχολείων που οδηγεί καθηγητές και διευθυντές σχολείων να υποκύπτουν στη θέληση των οικονομικά ισχυρών, προκειμένου να πετύχουν μια «αναβάθμιση» του σχολείου, έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στα μέλη της εκπαιδευτικής διαδικασίας (κράτος, δάσκαλοι, γονείς, μαθητές) ανεξέλεγκτη χρήση των μέσων δικτύωσης, το φαινόμενο της κακοποίησης (bullying), του κοινωνικού ρατσισμού και τελικά ο εκφασισμός της κοινωνίας… όλ’ αυτά είναι κοινά προβλήματα.

Πώς βλέπετε την παιδεία στην Ελλάδα του 2022;

Υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα που ανέφερα ήδη και που είναι φανερό πως δεν είναι μόνο ελληνικά. Ας προσθέσουμε και ότι η Παιδεία, υποτάσσεται στην οικονομία και τείνει όλο και περισσότερο προς την εξειδίκευση κι έτσι αντί να έχουμε Παιδεία, έχουμε εκπαίδευση τεχνικών, όπως λέει και ο Χρόνης Μίσσιος.

Όμως το βασικό και δυστυχώς διαχρονικό πρόβλημα της παιδείας είναι ότι δεν ασχολείται με το πιο ουσιαστικό. Δηλαδή την απόκτηση κριτικής σκέψης. Στόχος της παιδείας δεν θα έπρεπε να είναι η στείρα συσσώρευση πληροφοριών. Δεν θα έπρεπε να είναι η μετατροπή των μαθητών σε παπαγαλίζοντες «Φωτεινούς Παντογνώστες»

Η Παιδεία πρέπει να εκπαιδεύσει πολίτες ικανούς να διεκδικήσουν τη Δημοκρατία. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει μέσα στα σχολεία να εξασκούνται σ’ αυτό, να ασκούν δηλαδή τη Δημοκρατία μέσα στη σχολική δομή. Όμως είμαστε πολύ μακριά από αυτό. Αντίθετα το πρώτο μέλημα της Πολιτείας φαίνεται να είναι η Πανεπιστημιακή αστυνομία.

Το εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν, αντί να ενθαρρύνει την κριτική σκέψη επιβραβεύει την απουσία της, αντί να εκπαιδεύει ενεργούς πολίτες, διαμορφώνει υπηκόους, δηλητηριάζει την έμφυτη χαρά που έχουν τα παιδιά να μαθαίνουν, και εντέλει σκοτώνει τη δημιουργικότητα και το ερευνητικό πνεύμα των παιδιών. Αρχίζει να υποπτεύεται κανείς – και όχι άδικα- μήπως το σύστημα αυτό δεν χρειάζεται πολίτες αλλά υπηκόους;.

Όπως λέει και μια φράση του έργου: «Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»

Συντελεστές:

Συγγραφείς: Μιχαέλα Μιχαΐλοβ και Ράντου Απόστολ/Μετάφραση: Τίνα Γιαννούλη/Δραματουργική επεξεργασία:: Κώστας Νταλιάνης – Εβίτας Παπασπύρου/Σκηνοθεσία: Κώστας Νταλιάνης/Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς/Κοστούμια: Αίσα Ντίρι/Σκηνοθετική επιμέλεια κινηματογραφημένου υλικού : Κώστας Σταματόπουλος/Κάμερα – Επεξεργασία Εικόνας: Σέργιος Κολισίκας/Μοντάζ – Γραφικά Βίντεο: Γιάννης Μαρούδας/Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Λάμπρου/Ήχος, Φως, Βίντεο: Ευγνωσία Σοφιανίδου/Γραφικά Εντύπων: Ευγνωσία Σοφιανίδου/Φωτογράφιση: Φώτης Πλέγας/Η Μουσική Επιμέλεια και οι Φωτισμοί είναι του σκηνοθέτη./Ακούγονται οι ηθοποιοί: Βασίλης Γεωργοσόπουλος, Κατερίνα Κοντογούρη, Ειρήνη Δρακουλέλη, Κώστας Νταλιάνης

Info:

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Σάββατο: 21.30, Κυριακή: 19.00/ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: TICKET SERVICES/Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Αθήνα/Τηλεφωνικά: 2107234567/Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 10 λεπτά

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις