Η Ηρώ Κισσανδράκη και το “Λέμονγκρας”: Μια αληθινή ιστορία που ανατρέπει την κανονικότητα

Η Ηρώ Κισσανδράκη γράφει και σκηνοθετεί στο Θέατρο 104 το νέο της έργο με τίτλο “Λέμονγκρας”. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, όχι πολύ μακρινή που εξελίσσεται το 2002 σε μια κανονική οικογένεια, σε ένα κανονικό περιβάλλον, σε ένα κανονικό σπίτι.

Άραγε, η αγορά ενός λευκού τριαντάφυλλου μπορεί να ξυπνήσει μνήμες εξήντα ετών;
Η απρόσμενη εισβολή του Πέτρου μετατρέπει το ανθοπωλείο «Λέμονγκρας» από χώρο ηρεμίας και ομορφιάς σε τοπίο αναταράξεων και μαύρων εκμυστηρεύσεων. Η γαλήνη στο σπίτι της Φλώρας και του Μάρκου διαταράσσεται όταν το παρελθόν τους γίνεται παρόν. Η Λίλι ακροβατεί ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Ο Αλέξανδρος παλεύει με τους δαίμονές του. Ποιος θα μείνει ζωντανός σε αυτόν τον πόλεμο με αντίπαλο το εγώ του;

Η μνήμη φθίνει, το σώμα αντιστέκεται και οι σκέψεις οδηγούν σε ολέθρια αποτελέσματα.
Παρελθόν και μέλλον, παραθέσεις και αντιπαραθέσεις, κριτικές και αυτοκριτικές, αποκαλύψεις και συγκαλύψεις, ενοχές και παραδοχές διαπλέκονται σε μια πραγματική ιστορία γεμάτη απρόβλεπτες εξελίξεις ανατρέποντας την κανονικότητα.

 

Η Ηρώ Κισσανδράκη αναφέρει στο NEWS 24/7 πως “Το Λέμονγκρας είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο βασισμένο σε μία αληθινή ιστορία, εμπλουτισμένο με στοιχεία μυθοπλασίας. Είναι τοποθετημένο στο 2002, στη Θεσσαλονίκη με κεντρικό πυρήνα μία ελληνική οικογένεια, με όλες τις παθογένειες που τόσο λαμπρά φροντίζουμε να συντηρούμε στη χώρα μας.

Οι γονείς της ιστορίας κρύβουν ένα μυστικό, το οποίο έχουν από κοινού αποφασίσει να μην αποκαλύψουν ποτέ, ούτε καν στα ίδια τους τα παιδιά. Σκεπάζοντας λοιπόν το παρελθόν και μένοντας προσκολλημένοι σε μία ασφυκτική γονεϊκή μέριμνα, έχουν φτιάξει δύο παιδιά ανίκανα να επικονωνήσουν πραγματικά, στριμωγμένα από την καθημερινότητά τους. Αυτό το δύσφορο περιβάλλον με την επιφανειακή ηρεμία του μικροαστισμού έρχεται να καταρρεύσει με την εμφάνιση του Πέτρου και την αγορά ενός τριαντάφυλλου”.

Έχετε γράψει και σκηνοθετείτε το Λέμογγκρας. Πόσο η ιδιότητα του σκηνοθέτη παρεμβαίνει στην ιδιότητα του συγγραφέα;

Κανονικά είναι δύο ξεχωριστές ιδιότητες και έτσι πρέπει να παραμένουν. Οι συγγραφείς οραματίζονται τους ήρωές τους, τους φαντάζονται να μιλούν, να δρουν και αφήνουν τις ιστορίες τους στο κοινό να τις κρίνει και να τις πλάσει νοητικά όπως εκείνο επιθυμεί. Από τη στιγμή που το κείμενο επιλεχθεί από ένα σκηνοθέτη, τότε η ιστορία ειπώνεται με τα μάτια του τελευταίου.

Στην περίπτωση που συγγραφέας και σκηνοθέτης συμπίπτουν τότε μοιραία κάπως το κείμενο αυτοσκηνοθετείται, αν μπορεί να μου επιτραπεί ο όρος. Γενικά, η παρουσία του σκηνοθέτη είναι καταλυτική στην ανάδειξη μιας ιστορίας, απόδειξη πως βλέπουμε και ξαναβλέπουμε έργα του κλασικού ρεπερτορίου για να δούμε διαφορετικές εκδοχές αναβιώσης της ίδιας ιστορίας.

Στο δελτίο τύπου αναφέρεται ότι η ιστορία είναι αληθινή. Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε και θελήσατε να το μεταφέρετε στη σκηνή;

Ο κορμός της ιστορίας είναι βασισμένος σε αληθινό περιστατικό που μου εκμυστηρεύτηκε η κεντρική εμπλεκόμενη πριν από πέντε χρόνια. Η αδικία που ένιωσε αυτή η γυναίκα, ο τρόπος που επιβίωσε και το δωρικό της ύφος ήταν μου με συγκίνησαν και θέλησα να μοιραστώ την ιστορία της, που ταυτόχρονα αποτελεί μέρος της ιστορίας χιλιάδων ανθρώπων που βασανίστηκαν στην κατοχή. Φυσικά στο έργο υπάρχει και μία παράλληλη εξελισσόμενη πλοκή, εκείνη του Πέτρου και της Λίλι, η οποία αποτελεί καθαρό αποτέλεσμα μυθοπλασίας.”

Το νεοελληνικό έργο και η στήριξη του ΥΠΠΟ

Πώς βλέπετε την πορεία του νεοελληνικού έργου σήμερα; Υπάρχουν πιστεύετε δείγματα από τους νεότερους Έλληνες συγγραφείς που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν και εκτός Ελλάδας;

Βεβαίως και υπάρχουν Έλληνες ικανοί να διαπρέψουν κειμενικά στο εξωτερικό, το ζήτημα είναι αν τους δίνεται η δυνατότητα να ακουστούν στο εσωτερικό. Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μία έντονη στροφή και του κοινού να αγκαλιάσει σύγχρονα ελληνικά έργα και αυτό είναι ευχάριστο.

Τώρα αν τα κείμενα αυτά αντέξουν στους κραδασμούς του χρόνου τότε αυτό θα είναι ευχής έργον. Πάντως ναι, έχουμε αρκετά παραδείγματα Ελλήνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό τόσο από το χώρο του θεάτρου όσο και από εκείνον του κινηματογράφου. Πιο χαρακτηριστικό είναι εκείνο του Δημήτρη Δημητριάδη, που μεταφράζεται σε όλο τον πλανήτη με μεγάλη επιτυχία.

Το υπουργείο Πολιτισμού δίνει βήμα και κίνητρα στους νεότερους συγγραφείς;

Το υπουργείο Πολιτισμού θα έλεγα πως βοηθά το σύγχρονο ελληνικό θέατρο εν γένει, εννοώντας πως χρηματοδοτεί πολλά σχήματα και θιάσους νέων καλλιτεχνών, κάθε χρόνο για να παράξουν το έργο που επιθυμούν, το οποίο όμως συνήθως δεν υπάγεται στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Ας πούμε λοιπόν πως η αίσθηση που έχω αποκομίσει είναι πως το Υπουργείο, αγαπάει τους νέους δημιουργούς αλλά «κλείνει το μάτι» λίγο περισσότερο το κλασικό ρεπερτόριο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Ηρώ Κισσανδράκη
Συγγραφή: Ηρώ Κισσανδράκη
Σχεδιασμός Κίνησης: Γιάννα Μελά
Φωτογραφίες: Νίκος Βανδώρος
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς
Ηχητικό Περιβάλλον: J.M.I.K.
Σκηνικά – Κοστούμια: Urban Theatre

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: Λευτέρης Βασιλάκης, Μαρία Δαμασιώτη, Ηρώ Κισσανδράκη, Γιάννης Σιάμπαλιας, Μάνος Τσούτης

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο και Κυριακή στις 21:00

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/lemongkras/
Και στο ταμείο του Θεάτρου 104

Διάρκεια παράστασης 85 λεπτά χωρίς διάλειμμα