Η Κάντυ Κάντυ και η Χάιντι: Οι παιδικές μας τηλεοπτικές αναμνήσεις ανεβαίνουν στο σανίδι

Οι τηλεοπτικές αναμνήσεις από τη δεκαετία του ’80 είναι έντονες. Και αυτό γιατί πλέον η τηλεόραση είχε πλέον μπει για τα καλά στα σπίτια των Ελλήνων και μάλιστα σιγά σιγά οι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις είχαν αρχίσει να αντικαθίστανται από τις έγχρωμες.

Τα έγχρωμα παιδικά προγράμματα έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους και εμείς σαν παιδιά καθόμασταν μαγεμένα μπροστά από τις οθόνες παρακολουθώντας τα στην Κρατική Τηλεόραση -και μόνο.

Το 1984 έκανε πρεμιέρα μία γιαπωνέζικη παιδική σειρά άνιμε στην ΕΡΤ. Η «Κάντυ Κάντυ». Τα κορίτσια κόλλησαν αμέσως με αυτή τη δωδεκάχρονη ατίθαση κοπέλα με τις φακίδες, τα μεγάλα σμαραγδοπράσινα μάτια και τα μακριά σγουρά ξανθά μαλλιά, ενώ τα αγόρια έβλεπαν τη σειρά μεν, ντρέπονταν να το ομολογήσουν δε. Στα δημοτικά σχολεία γινόταν ο χαμός στα διαλείμματα. Τα μισά κορίτσια είχαν ερωτευτεί τον Αντονι, τα άλλα μισά τον Τέρι και όλες μισούσαμε την υποχθόνια Ελίζα. Και όλες είχαμε σοκαριστεί από τον θάνατο του κατάξανθου Άντωνη στο 24ο επεισόδιο στο τρομερό εκείνο ατύχημα με το άλογο. Ήταν ένας τηλεοπτικά θάνατος που σημάδεψε συμβολικά την παιδική μας ηλικία.

Άλλη μία σειρά- κόλλημα ήταν η «Χάιντι, το κορίτσι των βουνών». Ναι μεν τα περισσότερα παιδιά είχαμε δει την ασπρόμαυρη ταινία του 1974, αλλά το ιαπωνικό άνιμε που ήταν επίσης βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Γιοχάνα Σπίρι, ήταν αυτό που μπήκε στις καρδιές μας σαν παιδιά. Η Χάιντι εγκαταλείπεται από τη θεία Ντέτε στον παππού της, ο οποίος ζει απομονωμένος με τις κατσίκες του στο βουνό. Παρέα με τον παππού και τον μικρό βοσκό Πέτερ, η μικρή κοπέλα ανακαλύπτει τις ομορφιές της φύσης και μαθαίνει να επικοινωνεί με τα ζώα πράγμα μαγικό για εμάς, τα παιδιά των πόλεων.

Τη φετινή σεζόν και τα δύο αυτά “παιδικά” ανεβαίνουν στο σανίδι, ο τραγικός θάνατος του Άντονι (Κάντυ Κάντυ) σαν Όπερα στην Εθνική Λυρική Σκηνή και το δεύτερο (Χάιντι) σαν παιδική θεατρική παράσταση στο Εθνικό Θέατρο.

Η Χάιντι και τα βουνά του Ανδρέα Φλουράκη
Θέατρο REX | Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη»

Η Χάιντι, η μικρή αυτή ηρωίδα της Γιοχάνα Σπίρι ήταν το σύμβολο της ανεμελιάς και της ψυχικής δύναμης για όσους ήμασταν παιδιά τη δεκαετία του ‘80. Ναι ένα τόσο μικρό παιδί μάς εμβολίασε με τόνους αισιοδοξίας, μαλάκωσε καρδιές απολιθωμένες από την απώλεια, και «ξεβόλεψε» μικρούς και μεγάλους, κινητοποιώντας τους προς τη ζωή;

Σήμερα, σχεδόν 150 χρόνια αργότερα, η Χάιντι έχει γνωρίσει αμέτρητες διασκευές και έχει γίνει σύμβολο της θέλησης για ζωή, «αναγκαία, φωτεινή θύελλα», όπως τη χαρακτηρίζει η σκηνοθέτρια Ιώ Βουλγαράκη. Η Χάιντι και τα βουνά έρχεται στην παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου να ξανα-συστήσει σε μικρούς και μεγάλους αυτήν τη συγκλονιστικά διαχρονική ιστορία σε μία σύγχρονη, συγκινητική μουσική εκδοχή από τον πολυβραβευμένο Ανδρέα Φλουράκη.

Στην παράσταση, τρεις γενιές ηθοποιών και τρεις μουσικοί επί σκηνής ενώνονται σ’ έναν πολυμελή και δυναμικό θίασο για να ανιχνεύσουν αυτό το συναρπαστικό ταξίδι που ονομάζεται «μεγαλώνω». Ένα ταξίδι ανάμεσα σε χαρές και λύπες, σε θριάμβους και ματαιώσεις, ένα ταξίδι με απώλειες αλλά και με το θαύμα της ζωής: με αυτήν την αστείρευτη δύναμη που μας επιτρέπει να προχωράμε μαζί με όσους και όσα χάσαμε.

Από 28 Οκτωβρίου– Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη/Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού/Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα/Κινησιολογία-Χορογραφία: Κατερίνα Φώτη/Μουσική/Στίχοι: Δημήτρης Τάσαινας/Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου/Δραματολόγος παράστασης: Μαρία Καρανάνου/Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου/Διανομή (αλφαβητικά): Νοεμή Βασιλειάδου, Τίτος Γρηγορόπουλος, Βασίλης Καραμπούλας, Αλέξης Κωτσόπουλος, Λαέρτης Μαλκότσης, Ιουστίνα Ματσιασέκ, Ντίνα Μιχαηλίδου, Χριστίνα Μπρέκου, Δημήτρης Τάσαινας -Μουσικός, Γιώτα Φέστα, Χριστίνα Χριστοδούλου

Ο θάνατος του Άντονυ
Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Μπορεί ένας θάνατος αγοριού σε ένα παιδικό της δεκαετίας του ‘80 να εμπνεύσει μία όπερα; Μπορεί, γι αυτό και ο Χαράλαμπος Γωγιός συνθέτει την εξωφρενική, ερεθιστική και ρηξικέλευθη όπερα του παραλόγου “Ο θάνατος του Άντονυ” και ο Δημήτρης Καραντζάς τη σκηνοθετεί. Το έργο, σε λιμπρέτο του Γιάννη Φίλια και του συνθέτη βασισμένο στην ανάμνηση της τηλεοπτικής σειράς “Κάντυ Κάντυ” και στο έργο του Σλάβοϊ Ζίζεκ, θα παρουσιαστεί για τέσσερις μοναδικές παραστάσεις στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ στις 20, 23, 25 και 27 Νοεμβρίου 2022.

Η όπερα Ο θάνατος του Άντονυ διαδραματίζεται σε ένα ολάνθιστο, «artificial» ξέφωτο και είναι αφιερωμένη σε όλα τα αγόρια που ντρέπονταν να πουν πως έκλαιγαν με την Κάντυ Κάντυ: μια αλλόκοτη «δαιμόνια μηχανή» ψυχαναλυτικής έμπνευσης, όπου η κληρονομιά της πολυαγαπημένης ιαπωνικής σειράς κινουμένων σχεδίων συναντιέται προκλητικά με τη σκέψη του διαβόητου Σλοβένου φιλοσόφου Σλάβοϊ Ζίζεκ, με αφετηρία την ανάμνηση της πτώσης που τραυμάτισε μια ολόκληρη γενιά. Το επταμελές μουσικό σύνολο διευθύνει ο Χαράλαμπος Γωγιός.

Το τραύμα του θανάτου του Άντονυ και του σπαρακτικού θρήνου της Κάντυ πάνω από το πεσμένο σώμα του στοίχειωσε το φαντασιακό της γενιάς μας, και συχνά αναφέρεται ακόμη στις συζητήσεις μας ως το προγονικό συμβάν για τις όποιες μας ψυχικές πληγές ή ανασφάλειες

Δύο άνδρες, εγκλωβισμένοι σε ένα ξέφωτο βγαλμένο από τον Δάντη ή τον Χάιντεγκερ, παραδίνονται αυτάρεσκα στις ηδονές του λόγου και έρχονται αντιμέτωποι με το τραύμα, τη φαντασίωση, την ενόρμηση του θάνατου, τον ψυχαναγκασμό της επανάληψης, τον φόβο της γυναίκας και τον πανταχού παρόντα ναρκισσισμό, με ενδιάμεσους σταθμούς τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, τα σεμινάρια του Ζακ Λακάν, τους «άγριους χορούς» της Ρουσλάνας και τα σουξέ της Ελένης Δήμου. Ο λόγος τους, εμμονικός και ακατάσχετος, διατρέχεται από επίμονα ερωτήματα: Η Γυναίκα υπάρχει ή δεν υπάρχει; Γιατί η αλεπού στα ελληνικά γράφεται με μικρό, ενώ στα γερμανικά με κεφαλαίο; Μα προπαντός: Γιατί κλάψαμε τόσο πολύ στο τέλος εκείνου του μοιραίου επεισοδίου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο Άντονυ, ο ξανθός αγαπημένος της Κάντυ, έπεσε από το άλογο;

Ο Χαράλαμπος Γωγιός υπογράφει ένα έργο εξαιρετικά προσωπικό. Ο ίδιος σημειώνει: «Ο Γιάννης Φίλιας κι εγώ συλλάβαμε τον Θάνατο του Άντονυ κατά τη διάρκεια της μεταύγειας του Γιούρο, των Ολυμπιακών και της Γιουροβίζιον του 2004-05, όταν οι μεζονέτες υψώνονταν, η κοινή γνώμη συνέκλινε στην άποψη πως η χώρα βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας της και το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Ήμασταν τότε δυο νέοι άνδρες που μοιραζόμασταν, εκτός από την οπερατική παιδεία, την ίδια ευαισθησία απέναντι στο ανησυχαστικό υπόστρωμα της εποχής. Κι ένα βράδυ αποφασίσαμε να φορτώσουμε δημιουργικά την ανησυχία μας στις πλάτες ενός από τα ζωγραφιστά ινδάλματα της παιδικής μας ηλικίας, επιστρέφοντας στο τραύμα που σημάδεψε τη γενιά μας είκοσι χρόνια νωρίτερα… Στα μισά της δεκαετίας του ’80, μια ιαπωνική τηλεοπτική σαπουνόπερα κινουμένων σχεδίων με τον τίτλο Κάντυ Κάντυ προσέφερε στη γενιά των σημερινών σαραντάρηδων ένα αλησμόνητο συμβάν. Στο τέλος του εικοστού τετάρτου επεισοδίου, ο ξανθός αγαπημένος της ηρωίδας έπεσε από το άλογό του στη διάρκεια του κυνηγιού της αλεπούς και σκοτώθηκε ακαριαία, βυθίζοντας την πρωταγωνίστρια στην απόγνωση κι εμάς, τους νεαρούς προνομιούχους τηλεθεατές, στην απορία: Όντως η ζωή μπορεί να είναι τόσο σκληρή, τόσο άδικη; Να χτυπά τόσο αιφνιδιαστικά; Όντως δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια σε όσα αγαπάμε; Το τραύμα του θανάτου του Άντονυ και του σπαρακτικού θρήνου της Κάντυ πάνω από το πεσμένο σώμα του στοίχειωσε το φαντασιακό της γενιάς μας, και συχνά αναφέρεται ακόμη στις συζητήσεις μας ως το προγονικό συμβάν για τις όποιες μας ψυχικές πληγές ή ανασφάλειες».

Ένα ταξίδι στη σεξουαλικότητα, στο παρελθόν που καθορίζει το παρόν, στη γυναίκα που είναι μέσα μας και στην άρνηση της ενηλικίωσης.

Ο Δημήτρης Καραντζάς, στην πρώτη του συνεργασία με την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, σημειώνει τα εξής: «Η προσκόλληση δύο αγοριών στη δεκαετία του ’80, στην Κάντυ Κάντυ και στην πτώση του Άντονυ – του ξανθού νεαρού αγαπημένου που πέθανε άδοξα πέφτοντας από το άλογο. Η πτώση του τους καθόρισε για πάντα. Σ’ έναν ολάνθιστο, artificial κήπο, την ώρα του κυνηγιού, οι δύο φίλοι συγγράφουν ένα έργο γι’ αυτή την πτώση, έρχονται αντιμέτωποι με το κυνήγι της αλεπούς, το κυνήγι της έμπνευσης, το κυνήγι της Γυναίκας (με κεφάλαιο), το κυνήγι των ιδεών. Ένα ταξίδι στη σεξουαλικότητα, στο παρελθόν που καθορίζει το παρόν, στη γυναίκα που είναι μέσα μας και στην άρνηση της ενηλικίωσης. Το ξέφωτο ως τοπίο ελευθερίας όπου οι δύο φίλοι θα έρθουν σε επαφή με το υπαρξιακό κενό, τη βαθιά αγάπη τους, τον μεταξύ τους ερωτισμό και μια αθωότητα που θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία ζωντανή. Εν μέσω πυροβολισμών, καλπασμών, μεταμορφώσεων και πικ νικ στα λουλούδια».

Το σκηνικό υπογράφει η Άρτεμις Φλέσσα, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου. /Τους απαιτητικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι διακεκριμένοι μονωδοί Γιώργος Ιατρού, Βασίλης Καβάγιας και Μαρισία Παπαλεξίου. /Το επταμελές μουσικό σύνολο αποτελούν οι μουσικοί Αλέξανδρος Δρυμωνίτης (ηλεκτρική κιθάρα), Ιάσων Μαρμαράς (τσέμπαλο, συνθεσάιζερ), Βασίλης Σούκας, Βανέσσα Αθανασίου (βιολιά), Μάριος Δαπέργολας (βιόλα), Άγγελος Λιακάκης (βιολοντσέλο), Γιώργος Αρνής (κοντραμπάσο).

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις