Η Κατερίνα δεν φοβάται τη σκιά της

Η διασκευή του αληθινής ιστορίας της μητέρας του Αύγουστου Κορτώ στο θέατρο Θησείον έχει φως ακόμα και όταν τα φώτα είναι κλειστά

NEWSROOM
12 Μαρτίου 2015 17:42

Επιμέλεια: Έρρικα Ρούσσου

Τρεις έννοιες. Αγωνία. Απελπισία. Αποδοχή. Τρεις άνθρωποι. Μία γυναίκα, δύο άντρες. Τρία αντικείμενα. Ένα μικρόφωνο, μία κιθάρα, ένας φακός. Στο λιτό σκηνικό του Θεάτρου Θησείον ο Γιώργος Νανούρης διαβάζει τις σύνθετες σκέψεις μίας γυναίκας που ο γιος της, την αναζητούσε ως Κατερίνα.

Ο γιος της, την έχασε ως Κατερίνα.

Ο γιος της την αποχαιρέτησε ως Κατερίνα.

Πρώτο Κουδούνι: Η Υπόθεση…

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται την καταραμένη ζωή της. Φάρμακα, χάπια, σύζυγος και γιος, αγάπη και μίσος, ομοφυλοφιλία, αυτοσαρκασμός, χιούμορ ανακατεμένο με πόνο, στοργή μέσα από στριγγλιές, και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν τη χαοτική πραγματικότητα της ηρωίδας που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και γραπώνεται από όποιον μπορεί, με αποτέλεσμα να παρασύρει μια ολόκληρη οικογένεια στη δίνη της αρρώστιας της.

Δεύτερο Κουδούνι: Το έργο (όπως μας το περιέγραψαν οι συντελεστές του)…

Ο Γιώργος Νανούρης ανέλαβε να διασκευάσει το best seller του Αύγουστου Κορτώ και να το παρουσιάσει για λογαριασμό του Ιανού σε ένα θεατρικό αναλόγιο. Παίρνει τηλέφωνο τη Λένα Παπαληγούρα και της λέει: «Θέλεις να το κάνουμε μαζί;» Η Λένα του ζητά το κείμενο και το διαβάζει. Από το κινητό.

«Απνευστί. Δεν μπορούσα να αφήσω το κινητό από τα χέρια μου. Είχα ενθουσιαστεί. Είπα αμέσως το ναι και σχεδόν ταυτόχρονα, τον ρώτησα: “Γιατί εμένα;”».

Η απάντηση του Γιώργου είναι άμεση και κατά τη Λένα, πειστική: «Για τα μάτια σου. Όταν το διάβαζα, σκέφτηκα τα μάτια σου». Η Λένα ξεκινά έρευνα. Πάει στο Δρομοκαΐτειο, μιλά με ψυχιάτρους. Ο Γιώργος αναζητά μουσικό. Ο Λόλεκ είναι ο τρίτος που θα πει το «ναι» στο Γιώργο Νανούρη. Η Κατερίνα, ανεβαίνει.

«Η απήχησή της στο κοινό είναι ανέλπιστη και απροσδιόριστη. Μέχρι τώρα δεν γνωρίζω ακριβώς τι είναι αυτό που κάνει τους θεατές να θέλουν να πείσουν τον κόσμο να δει την παράσταση». Εν αντιθέσει με το Γιώργο, η Λένα καταλαβαίνει τι είναι αυτό που κερδίζει τον κόσμο της Κατερίνας.

«Έχει κάτι από Ελλάδα. Ο καθένας μπορεί να βρει στοιχεία της οικογένειάς του μέσα στο έργο. Η Κατερίνα περιγράφει τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Έχει τον ελληνικό τρόπο σκέψης».

Η πρώτη σκηνή βρίσκει και τους τρεις συντελεστές μαζί. Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της Κατερίνας και τελευταίο της ζωής της, ανοίγει. Η Κατερίνα πλησιάζει το μικρόφωνο. Σκοτάδι. Μίσο λεπτό, υπάρχει και ένας φακός.

Στη σκια. Εκεί αποφασίζει -ευρηματικά- να κρύψει με άπλετο φως ο Γιώργος Νανούρης την διπολικότητα της Κατερίνας. «Το τέρας με τα σιδερένια δόντια» που η ίδια αποκαλύπτει ότι αντίκρυσε για πρώτη φορά πολύ μικρή.

Όταν χαμογελά, η σκιά είναι μικρή. Ανύπαρκτη. Τόσο μικρούτσικη που η ίδια ξεγελιέται ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως άνθρωπος χωρίς σκιά; Σε αυτό το μικρό ρητορικό ερώτημα κρύβεται η ευφυής σκέψη του Γιώργου Νανούρη να «υπερβάλλει» με το φακό του στην Κατερίνα. Να τη διογκώνει όταν η αγωνία της ότι «χάνεται» μεγαλώνει και να σχεδόν να την εξαφανίζει στην αντίθετη περίπτωση.

Θα χτυπήσει τρίτο κουδούνι σε λίγο. Ησυχία. Το μόνο που ακούγεται είναι η κιθάρα του Λόλεκ. Η φωνή του. Η Κατερίνα σιγοντάρει. Τραγουδά αλλά κυρίως, τον ακούει. «Βάζω τη μουσική δυνατά τόσο ώστε να μην ακούω τις σκέψεις μου», θα πει. Και θα ξαναπεί.

Πόσες φορές αλήθεια έχουμε δυναμώσει τη μουσική για να μη μας ακούμε. Πόσες φορές αλήθεια έχουμε φοβηθεί να πούμε τι νιώθουμε μήπως και μας περάσουν για «τρελούς». Πόσες φορές αλήθεια έχουμε κατορθώσει να ζήσουμε ενώ νιώθουμε μία απέραντη ανάγκη να πεθάνουμε.

Η Κατερίνα ζει όσο νιώθει ότι ο γιος της, (ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ όπως θα τονίσει ξανά και ξανά και ξανά) την έχει ανάγκη. Να της μιλήσει. Να την ακουμπήσει. Να της ζητήσει συγνώμη. Την ώρα που η ίδια καταλαβαίνει ότι ο Πέτρος είναι αυτάρκης αποφασίζει να χαθεί όπως τόσα χρόνια επιθυμεί.

Την ώρα δηλαδή που συνειδητοποιεί ότι ο γιος της αποφασίζει να μην ακολουθήσει το επάγγελμα που η ίδια ονειρευόταν γι αυτόν. Να μην έχει δίπλα του μία γυναίκα όπως η ίδια φανταζόταν γι αυτόν. Να μην τον λένε πια, Πέτρο.

Τρίτο Κουδούνι: Χειροκρότημα…

Εξαιρετική Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της Κατερίνας την υποδύεται ως κάτι αληθινό, ως κάτι καθημερινό.

Η απουσία υπερβολής και τραγικότητας είναι η επιτυχία της Λένας Παπαληγούρα να φέρει το θέατη ακόμη πιο κοντά στην Κατερίνα και να μη φοβηθεί να ταυτιστεί μαζί της. Να μη φοβηθεί την «αρρώστια» της.

Στο ίδιο κλίμα, Λόλεκ και Γιώργος Νανούρης πλαισιώνουν τη μοναδική Κατερίνα από την επιθυμητή απόσταση. Της γελούν. Την κοιτούν. Της μιλούν. Όντας τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά της.