Η Κυριακή Σπανού οδηγεί το Θεσσαλικό θέατρο στο Βιετνάμ και στη Σαγκάη

Μία σημαντική διάκριση για το Θεσσαλικό θέατρο, αλλά και για τη σκηνοθέτιδα και καλλιτεχνική Διευθύντριά του, Κυριακή Σπανού, αποτελεί το γεγονός πως κλήθηκε από το Διεθνές Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου της Σαγκάης (Shanghai International Experimental Theatre Festival) και από το Διεθνές Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου στο Ανόι (The International Experimental Theatre Festival V, Hanoi-2022) να συμμετάσχει με δυο σκηνοθεσίες της.

Πρόκειται για τα έργα «Τα Αγάλματα Περιμένουν» του Ανδρέα Φλουράκη και «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» και Μπέρτολτ Μπρέχτ, αντίστοιχα.

Έτσι, το Θεσσαλικό Θέατρο προσθέτει άλλη μια διεθνή παρουσία στο ενεργητικό του, παραμένοντας πιστό στον στόχο του για διαρκή ενίσχυση της εξωστρέφειάς του. Ήταν το 2019, στο προηγούμενο Διεθνές Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου του Ανόι, όταν το Θεσσαλικό Θέατρο απέσπασε τρία αργυρά βραβεία στην υποκριτική, ένα χρυσό στην υποκριτική και ένα αργυρό βραβείο για τη σκηνοθεσία, με το έργο «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή της Κυριακής Σπανού.

“Είναι πολύ σημαντική η διάκριση αυτή για το Θεσσαλικό θέατρο. Αυτή τη στιγμή, που μιλάμε, η παρουσία του με “Τα Αγάλματα Περιμένουν” του Ανδρέα Φλουράκη, στη Σαγκάη, η πρόσκληση του “Σετσουάν” στο Ανόι του Βιετνάμ, αλλά και η παρουσία μας στην περιφέρεια της Λάρισας, στην Αγιά με “Την ΠΟΛΙΝ” του Μάκη Λαχανά σε σκηνοθεσία Δ.Ι. Τσουμάνη.

Η συνύπαρξη στον οργανισμό μας διαφορετικών δυναμικών είναι κεντρική μου επιδίωξη από τότε που ανέλαβα. Η διεθνής διάκριση σημαίνει ότι θέλουν να ακούσουν τη «φωνή μας», ότι η δουλειά μας είναι υψηλού επιπέδου και στις ξένες σκηνές δοκιμάζεται αυτοτελώς ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και όχι ως αποτέλεσμα αναγνωρισιμότητας προσώπων και δημοσίων σχέσεων. Αυτή η αυτοτέλεια του καλλιτεχνικού έργου και η ανταπόκριση του κοινού είναι πολύτιμη για τον καλλιτέχνη, και ακριβή αυτογνωσία” αναφέρει στο NEWS 24/7 η Κυριακή Σπανού.

Ποια στοιχεία των δύο αυτών έργων πιστεύετε πως ξεχώρισαν και αποτέλεσαν αντικείμενο προσοχής;

Κυριακή Σπανού: Τα “Αγάλματα περιμένουν”, αναφέρονται σε ένα θέμα που πρώτη φορά ανεβαίνει στο θέατρο, φέρουν μια διακριτή καλλιτεχνική ταυτότητα και κυρίως φωτίζουν το θέμα του πολέμου (που μας περικυκλώνει) από μια απρόβλεπτη πλευρά. Και κυρίως το αδυσώπητο ερώτημα τους: Τι θα σώζαμε σήμερα σε περίπτωση κινδύνου (εκτός απ΄τον εαυτό μας). Παίχτηκαν πέρσι στην Προύσα και έκαναν μεγάλη εντύπωση, και είναι μια παράσταση απροσδόκητη και που δεν κατατάσσεται εύκολα. Για τον Καλό Άνθρωπο του Σετσουάν, υπόθεση μπορώ να κάνω, ότι είναι μια ωραία παράσταση και ίσως, επειδή είναι ρεπερτόριο, έχουν μέτρο σύγκρισης.

Πώς καταφέρατε να “ανοίξετε” διεθνείς δρόμους για το Θεσσαλικό θέατρο; Πόσο πολύτιμη πιστεύετε πως είναι η εξαγωγή του ελληνικού θεάτρου και γιατί δε τη βλέπουμε συχνά;

Κυριακή Σπανού: Όταν δεν είσαι ένα μεγάλο ίδρυμα, – αν και δεν είναι κομψό να αυτοεπαινούμεθα – είναι μεγάλο επίτευγμα. Προσπαθώ και προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε να επιλέγουμε προσκλήσεις και να δημιουργούμε σχέσεις εμπιστοσύνης – που είναι το κλειδί στη διεθνή παρουσία – όπως με το Διεθνές Φεστιβάλ του Ανόι, που γίνεται κάθε τρία χρόνια, και είχαμε πάει το 2019 με “Το χώμα Βάφτηκε κόκκινο” που γύρισε βραβευμένο.

Κοιτάξτε είναι πρόκληση και από άποψη παραγωγής αυτά τα ταξίδια, ειδικά για οργανισμούς του δικού μας μεγέθους. Κατά τη γνώμη μου έχουν γίνει προσπάθειες εξωστρέφειας (θυμάμαι πρόχειρα κάποιες πρωτοβουλίες του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου), αλλά παραμένουν μεμονωμένες και σπασμωδικές. Η ήπια δύναμη της πολιτιστικής διπλωματίας είναι τεράστια, ειδικά στις εποχές που ζούμε! Η τέχνη αποτυπώνεται στη μνήμη και οι καλλιτέχνες χτίζουν πάντα απρόβλεπτες και κραταιές γέφυρες. Δε τη βλέπουμε συχνά αυτή την εξαγωγή του Ελληνικού θεάτρου γιατί φαίνεται δεν την αποζητάμε αρκετά. Κουτσά στραβά βολευόμαστε στα εγχώρια.

Πόσο δύσκολο είναι να διευθύνετε καλλιτεχνικά ένα ελληνικό περιφερειακό θέατρο;

Κυριακή Σπανού: Έχει τις χαρές του, γιατί δουλεύω με ανθρωπινότερους ρυθμούς, λύνω γρηγορότερα πρακτικά θέματα, προσλαμβάνω αδιαμεσολάβητες τις αντιδράσεις του κοινού της πόλης και απολαμβάνω την «ησυχία» της πρόβας μακριά απ΄ τη θορυβοκρατία της Αθήνας. Η εσωστρέφεια της περιφέρειας θολώνει κάπως τα όρια καλλιτεχνικού έργου και κοινωνικών σχέσεων. Και η έλλειψη ορατότητας, στο κέντρο, των περιφερειακών θεάτρων τα απομακρύνει από τον καλλιτεχνικό γίγνεσθαι και τα κάνει περιθωριακά αντί για περιφερειακά. Πίστη στο ρόλο τους στην κοινότητα, ισχυρή διακριτή ταυτότητα και ενίσχυση, κεντρικά και τοπικά.

Το μέγεθός των Περιφερειακών θεάτρων είναι προνόμιο κινητικότητας και ευελιξίας και αυτό ενισχύεται με συγκεκριμένες στοχεύσεις δράσεων. Και θα σας πω ότι αυτή η αυτουποτίμηση του «τίποτα δε γίνεται στην πόλη», επαναλαμβάνεται στο «τίποτα δε γίνεται στη χώρα» και πάει λέγοντας η ευκολία της απαξίωσης.

Λίγα λόγια για τις παραστάσεις που διακρίθηκαν

ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Η παράσταση συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο από ντοκουμέντα της εποχής της Απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία: εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης, φθοράς, εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα, ανθρώπων που ερμηνεύουν τη ζωή με όρους NETFLIX. Αυτοί οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και απελπισμένοι – τα «μελλοντικά αγάλματα» – δίπλα στα απομεινάρια του Ελληνικού Πολιτισμού αποκτούν ένα χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό, απόκοσμα επικίνδυνο.

Πρόκειται για σύγχρονα, αντι-ηρωικά πρόσωπα που μπαίνουν στην ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου και αυτή η τολμηρή και ριψοκίνδυνη επιλογή, ίσως ανοίγει έναν δρόμο για τη διερεύνηση της σχέσης μας με την αρχαιότητα. Τι είναι τα αγάλματα για τα αγόρια των γυμναστηρίων, για τις καθαρίστριες των μουσείων, για τα παιδιά των κλαμπ και των μπαρ της παραλίας, για όλα τα πρόσωπα που περπατούν σήμερα μπροστά από τα μνημεία και τα αρχαία θέατρα;

Αυτός ο ανοίκειος συνδυασμός ντοκουμέντου, χιούμορ, λαϊκής κουλτούρας, επιστημονικής φαντασίας μέσα στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου είναι μια τολμηρή και ερευνητική καλλιτεχνική παρέμβαση, στην ανίχνευση της δικής μας σχέσης με τον πολιτισμό του τόπου μας.

Θεατρικό έργο: Ανδρέας Φλουράκης/Σκηνοθεσία: Κυριακή Σπανού/Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου/Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου/Κίνηση: Αναστασία Μπρουζιώτη/Πρωτότυπη Μουσική : Δεσποινίς Τρίχρωμη/Σχεδιαστής φωτισμών: Γιώργος Τέλλος/Παίζουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: Χριστίνα Βράκα, Θανάσης Ζέρβας, Χρήστος Κορδελάς, Μαρσέλα Λένα, Αναστασία Μπρουζιώτη, Αθηνά Σακαλή, Ηρακλής Τζαφέτας, Παναγιώτης Τόλιας./Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών: Παναγιώτης Τσεβρένης/Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Παπουτσή/Επιμέλεια ήχου: Νίκος Γεωργάκης/Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Καράκης, Αχιλλέας Τζάνακας, Νίκος Ανδριανόπουλος, Φρέντυ Γκίζας,/Κατασκευή κοστουμιών: Νικολέττα Καΐση/Ηχογράφηση μίξη: Γιώτης Παρασκευαΐδης – Studio Aux/Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Χατζηαντωνίου/Αφίσα: Μουτζούρα

* Το Διεθνές Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου της Σαγκάης φέτος πραγματοποιείται διαδικτυακά λόγω των υγειονομικών μέτρων, στις 17-23 Οκτωβρίου 2022.

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΤΣΟΥΑΝ

Η ιστορία του Θεσσαλικού Θεάτρου συνδέεται άρρηκτα με το έργο του Μπρεχτ, καθώς ξεκίνησε την πορεία του ως ΔΗΠΕΘΕ με την εμβληματική παράσταση του Κύκλου με την κιμωλία σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα. Ο Μπρεχτ και το έργο του αποκτούν πάντα μια νέα επικαιρότητα σε κρίσιμες στιγμές, ακριβώς γιατί δημιουργήθηκε σε δύσκολες συνθήκες.

Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν, κωμωδία και δράμα μαζί, ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Θεσσαλικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού. Το έργο γράφτηκε στα χρόνια 1935-1941 και απηχεί την αγωνία του συγγραφέα για τα μεγάλα διλήμματα που έθετε μια τρομαχτική πραγματικότητα – είμαστε στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- για το άτομο που θέλει να επιβιώσει με οποιοδήποτε τρόπο. Συνάμα διερευνά την έννοια της ατομικής ευθύνης όταν όλα γύρω είναι τόσο αδυσώπητα. Η ηρωίδα του έργου αναρωτιέται «πώς να είσαι καλός όταν όλα είναι τόσο ακριβά;». Τί σημαίνει να είναι κάποιος καλός και γενναιόδωρος στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο;

Στον Καλό άνθρωπο του Σετσουάν, μια καλή πόρνη είναι η μόνη, σ΄όλο το Σετσουάν, που φιλοξενεί τρεις θεούς που κατεβαίνουν στη γη σε αναζήτηση ενός τουλάχιστον καλού ανθρώπου. Σε ανταμοιβή οι Θεοί της δίνουν ένα μικρό ποσόν και η Σεν Τε (αυτό είναι το όνομά της) αγοράζει ένα μικρό καπνοπωλείο. Όταν κάμποσοι φτωχοί του Σετσουάν ζητούν τη βοήθειά της, η Σεν Τε τη δίνει απλόχερα και σε δυο μέρες κιόλας κινδυνεύει να χάσει το μαγαζί της. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ερωτεύεται έναν άνεργο αεροπόρο και προσπαθεί να του εξασφαλίσει μια θέση πιλότου στο Πεκίνο. Μπροστά στο αδιέξοδο επινοεί έναν ξάδελφο το Σουι Τα, που μπορεί να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση, όπως και γίνεται. Για να το κάνει όμως αυτό ο ξάδελφος γίνεται ένας σκληρός επιχειρηματίας που ξέρει να επενδύει σωστά. Οι φίλοι της όμως αναζητούν την Σεν Τε και κατηγορούν τον Σουι Τα ότι την εξαφάνισε. Στη Δίκη που ακολουθεί φαίνεται η γυμνή αλήθεια, ότι ο καλός και ο κακός άνθρωπος είναι το ίδιο πρόσωπο.

Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν έχει τη μορφή μιας παραβολής για τα διλήμματα και το διχασμό του ανθρώπου και των σύγχρονων κοινωνιών.

Μετάφραση: Άννυ Κολτσιδοπούλου/Δραματουργική επεξεργασία: Κυριακή Σπανού/Σκηνικά: Φωκίων Βέττας/Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Ολυμπία Σιδερίδου/Κοστούμια: Μάρθα Φωκά/Μουσική: Κώστας Βόμβολος/Κίνηση: Αναστασία Μπρουζιώτη/Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη/Βίντεο: Βαγγέλης Αντωνόπουλος/Φωτογραφίες: Γιάννης Χατζηαντωνίου/Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Παπουτσή/Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Όσσα/Διεύθυνση Παραγωγής και Ήχος: Νίκος Γεωργάκης/Φώτα: Μάκης Παπατριανταφύλλου – Γιώργος Γκόλαντας/Κατασκευή κοστουμιών: Νικολέτα Καίση/Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Καράκης – Νίκος Ανδριανόπουλος/Αφίσα – Πρόγραμμα: Μουτζούρα

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις