Η Μαρία Ζορμπά σκηνοθετεί για πρώτη φορά – Ο ρόλος που ερμηνεύει η Μυρτώ Αλικάκη

Η διακεκριμένη ηθοποιός Μαρία Ζορμπά σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, το πρώτο θεατρικό κείμενο του Θοδωρή Γκόνη. Μια γυναίκα δέχεται επί δέκα χρόνια τα τηλεφωνήματα ενός αγνώστου άνδρα, που δεν αποκαλύπτει ποτέ την ταυτότητά του, και αναβάλλει επ’αόριστον μια συνάντηση μαζί της.

Η παράδοξη αυτή σχέση, βυθίζει τη γυναίκα στην προσμονή αλλά και στη μνήμη. Από εκεί θα αναδυθούν μορφές και γεγονότα της ζωής και της πόλης της, η σκληρότητα, η αδιαφορία, αλλά και η ομορφιά ενός πολύ προσωπικού της ταξιδιού στη γυναικεία φύση και την ελευθερία της σκέψης.

Μαρία Ζορμπά – “Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι”

Όταν ο άνδρας θα σταματήσει να τηλεφωνεί, η γυναίκα – τον ρόλο ερμηνεύει η Μυρτώ Αλικάκη – θα έχει φτιάξει ήδη λέξη-λέξη, το μονοπάτι αντίδρασης και εξόδου που θα την οδηγήσει λυτρωτικά στον τόπο της δικής της Γαλήνης. Το εικαστικό περιβάλλον επιμελείται η Μάρια Μπαχά και τη μουσική ο Τηλέμαχος Μούσας.

Λίγο πριν από την πρεμιέρα στο θεάτρο Σταθμός στο Μεταξουργείο, η Μαρία Ζορμπά μας μίλησε για την παράσταση “Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι“, το πρώτο θεατρικό έργο του Θοδωρή Γκόνη.

Πώς βιώσατε την εμπειρία της σκηνοθεσίας, μιας και είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνετε αυτόν τον ρόλο; Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε;

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η θέαση της εργασίας στη σκηνή, από κάτω, από τα καθίσματα των θεατών, δεν είναι κάτι άγνωστο για μένα, μια που αυτά τα δέκα χρόνια που διδάσκω στη δραματική σχολή, είχα αυτή την πολύτιμη εμπειρία που με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τους ηθοποιούς, αλλά και να καταλάβω καλύτερα τις ανάγκες του σκηνοθέτη.

Για μένα ήταν σαν μια μικρή ξεκούραση από αυτή τη μεγάλη έκθεση του ηθοποιού στη σκηνή… Είναι βέβαια μια άλλου τύπου μεγάλη έκθεση και αυτή του σκηνοθέτη, γιατί υπογράφεις τα πάντα.Τις ερμηνείες, την αισθητική,όλα…και κυρίως το πνεύμα που διατρέχει μια παράσταση, το τι και πώς παρουσιάζεται κάτι. Όσο για τις προκλήσεις, ήταν κυρίως να νιώθουν ήρεμοι και ασφαλείς οι ηθοποιοί,ώστε να μπορούν να δουλεύουν χωρίς κάποιο άγχος. Κι έπειτα,να έχω τόλμη σε κάποιες επιλογές, αλλά και να μην φοβάμαι να πετάω τις ωραίες ιδέες που δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν. Όπως και στην υποκριτική, αυτό που πετάς είναι μερικές φορές πιο σημαντικό από αυτό που κρατάς.

Μιλήστε μας λίγο για το πρώτο θεατρικό έργο του Θοδωρή Γκόνη που φαίνεται να εξερευνά τη γυναικεία ψυχολογία και την ελευθερία της σκέψης μέσα από μια παράδοξη σχέση. Πώς προσεγγίσατε την ισορροπία ανάμεσα στην προσμονή, τη μνήμη και την τελική λύτρωση της κεντρικής ηρωίδας;

Το έργο του Θοδωρή Γκόνη το αισθάνθηκα σαν μια περιπλάνηση σε έναν λαβύρινθο, όπου το κάλεσμα της ένωσης με ένα άλλο πλάσμα σε αναγκάζει να μπεις. Μόνο που η ηρωίδα του έργου δέχεται το κάλεσμα από ένα “φάντασμα” τελικά, έναν άνθρωπο που προσφέρει συντροφιά και φαντασίωση, αλλά όχι το αληθινό του πρόσωπο.

Μου θύμισε περιστατικά τέτοιων σχέσεων στο διαδίκτυο παγκοσμίως, όπου γυναίκες ή άντρες σχετίζονται, συνομιλούν, ερωτεύονται κάποιον, μέσα από μια γραπτή κυρίως σχέση, χωρίς καν να ακούσουν τη φωνή του για χρόνια. Είναι κάτι τρομακτικό να βλέπεις πόση εκμετάλλευση υπάρχει στην ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη και επαφή και πόσος φόβος. Στην παράστασή μας η ηρωίδα θα βρει στήριξη σε δυο πρόσθετα από εμάς πρόσωπα, σαν μια αντανάκλαση και επανάληψη της ύπαρξής της μέσα  στο χρόνο, δυο “αδερφές” που θα την στηρίξουν στην επιθυμία της για το απόλυτο και θα την συνοδεύσουν σε μια απόλυτη πράξη. Μια πράξη εξόδου από έναν κόσμο που φαίνεται να έχει τελειώσει.

Η παράσταση στηρίζεται πολύ στην εσωτερική ένταση της ηρωίδας, η οποία ερμηνεύεται από τη Μυρτώ Αλικάκη. Πώς συνεργαστήκατε μαζί της για να αναδείξετε αυτή την πολυδιάστατη σχέση και την εσωτερική της πάλη;

Το μεγάλο δώρο στη συνεργασία μου με τη Μυρτώ (Αλικάκη) – πέρα από το ότι είναι μια υπέροχη ηθοποιός και ακούραστη εργάτρια – είναι η εμπιστοσύνη που μου έδειξε, και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Φτιάξαμε μαζί, αλλά και με τις άλλες δύο ηθοποιούς της παράστασης, μια παρτιτούρα ήχων, κινήσεων και εκφραστικών περιοχών. Ένα γόνιμο έδαφος για να ανθίσει κάτι αληθινό. Είχα συνέχεια στο μυαλό μου ένα διαμάντι. Κάτι ακριβό στο συναίσθημά του, διαυγές, λαμπερό και πολυπρισματικό. ‘Οπως νομίζω ότι είναι και το κείμενο του Θοδωρή.

Το εικαστικό περιβάλλον της παράστασης επιμελείται η Μάρια Μπαχά και τη μουσική ο Τηλέμαχος Μούσας. Πώς συνεργαστήκατε μαζί τους για να δημιουργήσετε το κατάλληλο αισθητικό και ακουστικό πλαίσιο που θα υποστηρίξει την ατμόσφαιρα της παράστασης;

Η γνωριμία μου με την Μαρία Μπαχά ήταν μια ευλογία για μένα. Και την χρωστάω στον Θοδωρή Γκόνη. Η Μαρία έφερε στην παράσταση την εικαστικότητα που επιθυμούσαμε. Είναι μια αληθινή καλλιτέχνις. Η συνάντηση και οι συζητήσεις μας άρχισαν πολύ νωρίς, από την αρχή του καλοκαιριού και μπήκαμε σε αυτές και οι δυο με πολύ πάθος, και με μια χαρά παιδική.

Είχα από την αρχή σαν μια αναφορά παλέτας την γαλάζια περίοδο του Πικάσο. Και η Μαρία έφερε τόσο όμορφα υλικά, φυσικά υλικά από χαρτί και ξύλο και πανί, και ζωγράφισε τόσο ωραια, που πραγματικά αυτό που είχα φανταστεί το βλέπω μπροστά μου πολύ ωραιότερο!! Μια εικόνα γαλήνης της θάλασσας και της επιθυμίας της ηρωίδας που η παρουσία του άνδρα θα διαταράξει με τα έντονα χρώματα σχεδόν βίαια. Αυτό που έχει φτιάξει είναι όμορφο να το βλέπεις αλλά και να το αγγίζεις.

‘Οσο για τον Τηλέμαχο Μούσα,τον θαυμάζω και είχαμε συνεργαστεί υπέροχα το καλοκαίρι στην παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη “50 χρόνια μια νύχτα”. Το ηχητικό περιβάλλον που δημιούργησε είναι μια σοφά οικονομημένη στίξη όσων συμβαίνουν στη σκηνή, μέχρι την τελική έκπληξη, τη μοναδική μελωδία.

Συντελεστές

• Σκηνοθεσία: Μαρία Ζορμπά
• Ερμηνεία: Μυρτώ Αλικάκη
• Μαζί της επί σκηνής: Αιμιλία Παπαχριστοφίλου, Νικόλ Κοροντζή
• Εικαστικό περιβάλλον: Μάρια Μπαχά
• Κοστούμια: Μαρία Ζορμπά
• Μουσική: Τηλέμαχος Μούσας
• Φωτισμοί: Ευθύμης Χρήστου
• Επιμέλεια κίνησης: Μυρσίνη Πετρούτσου
• Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Παγκάλου
  Φωτογραφία προώθησης: Νικόλας Κωστής