Η Μήδεια έρχεται να μας θυμίσει πως εμείς τελικά σκοτώνουμε τα παιδιά μας

Το “Μήδειας Υλικό” του Χάινερ Μύλλερ ένα κείμενο που έχει παρασταθεί στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και λειτουργεί πρωτίστως ως μανιφέστο των εξεγερμένων, αδικημένων γυναικών, στο πλαίσιο των μεταγραφών της αρχαίας τραγωδίας σκηνοθετεί η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθέτιδα Άντζελα Μπρούσκου στο BIOS / MAIN STAGE. Σύμβολο της εξέγερσης ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, αποικιοκρατικής εξουσίας και πατριαρχίας.

“Το κείμενο συνδιαλέγεται με το μυθολογικό υλικό της καταγωγής της Μήδειας μέσα από μία σύγχρονη παράλληλη αφήγηση. Ο απόηχος μιας κραυγής που έρχεται από την Ιστορία για να συναντηθεί με το σήμερα, είναι κάτι που σε φέρνει αντιμέτωπο με τις ανοιχτές πληγές και της δικής μας κοινωνίας επιτρέποντας μια ελεύθερη δραματουργία” αναφέρει χαρακτηστικά η Άντζελα Μπρούσκου στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει: “ο Μύλλερ κατασκευάζει μια αναπαράσταση του σύγχρονου κόσμου ως βόθρο ρύπανσης και μας προσκαλεί να αναλογιστούμε την περιβαλλοντική καταστροφή από τον καταναλωτικό καπιταλισμό”.

Η ιδέα της προδοσίας είναι κυρίαρχη σε ολόκληρο το έργο. Το δίπτυχο προδοσία και επανάσταση είναι η απάντηση του συγγραφέα στα μεγάλα πολιτικά και ηθικά ζητήματα της εποχής του που συναντιούνται με τα σημερινά.

Σήμερα που όλος ο πλανήτης πλήττεται από πολέμους δίχως νόημα και η ανθρωπότητα κινδυνεύει από την ύβρη που διαπράττουμε απέναντι στην ζωή, η Μήδεια έρχεται να μας θυμίσει πως εμείς τελικά σκοτώνουμε τα παιδιά μας. Η μορφή της γίνεται ο τόπος της συλλογικής μνήμης.

Ποιες είναι οι σύγχρονες Μήδειες;

Ποια είναι τα κεντρικά θέματα που διερευνώνται στο έργο αυτό και με ποιους τρόπους η “Υλική Μήδεια” του Μύλλερ αντανακλά τις σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες;
“Το κείμενο του Müller σκόπιμα αρνείται τα κλασικά ιδεώδη της δραματικής αφηγηματικής φόρμας. Η αφήγηση προειδοποιεί για μια αναπόφευκτη και καταστροφική μοίρα, η οποία μας περιμένει όλους: η ζωή γίνεται μια ζωή στην κόλαση, ένας εφιάλτης που μεταφέρεται στο τοπίο του υπερβιομηχανοποιημένου εικοστού αιώνα. Και είναι ένας εφιάλτης ακριβώς επειδή είναι απάνθρωπος και η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αβέβαιη” σημειώνει η Α.Μπρούσκου και σκιαγραφεί τη Μήδεια όπως σκιαγραφείται στο έργο αυτό “η Μήδεια και στο έργο του Μύλλερ είναι το στίγμα, το μίασμα για την Πόλη που δεν μπορεί να δεχτεί την πολιτισμική και σεξουαλική της διαφορά. Πάνω στο σώμα της, εγγράφεται όλη η ιστορία της αδικημένης γυναίκας: ξένη, βάρβαρη απορριμένη, επιθυμεί τον θάνατο της”.

Ποιος ο ρόλος της δυναμικής της εξουσίας και των σχέσεων των φύλων στο “Μήδεια Υλικό”, ιδίως στις αλληλεπιδράσεις της Μήδειας με τον Ιάσονα.
“Τούτο το κορμί δε σημαίνει τίποτα πια για σένα;» ρωτάει η Μήδεια του Μύλλερ. Στην πραγματικότητα ο Ιασων είναι απών. Δε συναντιούνται ποτέ. Η Μήδεια δεν χρησιμεύει σε τίποτα στον Νέο Κόσμο εκεί που ο Ιάσων θα παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα. Βιώνει την προδοσία και την εξορία. Αναζητά τη χαμένη της ταυτότητα μέσα από τη δολοφονία των παιδιών της. Να τα επιστρέψει πάλι στις φλέβες της. Οι μηχανισμοί της εξουσίας πατούν το κουμπί των εκρηκτικών της απελπισίας. Ο άνθρωπος γίνεται τοπίο. Ο πόλεμος ανάμεσα στα φύλα ίδιος από καταβολής κόσμου συνεχίζεται…”

Τελικά τα παιδιά μας ποιος τα σκοτώνει σήμερα; Ποιες είναι οι σύγχρονες Μήδειες;

Ζούμε σε έναν κόσμο που καταφέρνει να μεγιστοποιήσει την παραγωγή, αλλά δεν επιτυγχάνει να προστατεύσει το ανθρώπινο είδος. Το κεφάλαιο είναι πάντα πιο πολύτιμο από την αφαίρεση της ζωής. Η αναπαράσταση των μωρών στην Ρημαγμένη Όχθη ως ένα είδος βιομηχανικών αποβλήτων υπονομεύει την όποια ανθρώπινη αξία σε μια εποχή καπιταλισμού. Εδώ, το ανθρώπινο υποκείμενο γίνεται δευτερεύον και άχρηστο υποπροϊόν της καπιταλιστικής βιομηχανίας. Τα παιδιά είναι παράπλευρες απώλειες συμφερόντων και πολέμων.