Η Ρόζα Προδρόμου με όχημα τη Μήδεια μιλά για τη διττή διάσταση της μητρότητας

Μια γυναίκα του σύγχρονου κόσμου αφηγείται τον μύθο της Μήδειας, ιστορώντας παράλληλα τον προσωπικό της βίο, σε μια παράσταση που μετά τον πρώτο, επιτυχημένο κύκλο της, επιστρέφει εκ νέου από 1η Νοεμβρίου στο θεατρικό χώρο «Κάμιρος» της οδού Ιθάκης 32 στην Κυψέλη, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Το «medea loading» μια συνδημιουργία της Ρόζας Προδρόμου, της Μαρίας Όλγας Αθηναίου και του Οδυσσέα Ιωάννου Κωνσταντίνου, παρουσιάζει τις πολλαπλές ταυτότητες της ευριπίδειας ηρωίδας, αναθεωρώντας τον μύθο και ανατρέποντας τα δεδομένα.

Το παρελθόν της Μήδειας συναντά το παρόν σύγχρονων θηλυκών υπάρξεων σε μια προσωπική αφήγηση, καθώς όπως υποστηρίζει η ερμηνεύτρια Ρόζα Προδρόμου, «οι γυναίκες έχουν ακόμη ανάγκη να ανακτήσουν το χώρο τους».

Οι θεατές παρακολουθούν την αφήγηση, προσκεκλημένοι σε μια τελετή τσαγιού με την χειρονομία και την ιεροτελεστία της Ανατολής, καταγωγή της βάρβαρης πρωταγωνίστριας του Ευριπίδη. Σαν να γίνονται με έναν τρόπο «συμμέτοχοι στην ιστορία και το βίωμα της Μήδειας που μοιάζει να έχει ανάγκη να ξαναπεί την ιστορία της».

Η παράσταση υψώνεται σαν μια κραυγή επιβίωσης, μια ωδή στη μητρότητα, μια επίκληση στην τρυφερότητα, έναν εκστατικό χορό απελευθέρωσης, όπου η Μήδεια, φως σε έναν κόσμο που γκρεμίζεται, καλεί σε εξέγερση ενάντια στις κοινωνικοπολιτικές επιταγές του φύλου της.

Ρόζα Προδρόμου: Η Μήδεια έγινε το όχημα για να μιλήσω για τη διττή διάσταση της μητρότητας

Η Ρόζα Προδρόμου αναφέρει στο NEWS 24/7 : “Γιατί να μιλήσει κανείς για τη Μήδεια σήμερα; Για μένα ήταν θέμα ανάγκης. Η Μήδεια έγινε το όχημα για να μιλήσω για τη διττή διάσταση της μητρότητας: της ανάτασης και της απομόνωσης, της αναγέννησης και της μοναξιάς, της προσωπικής ύπαρξης σε αντίθεση με τις ασφυκτικές κοινωνικές επιταγές που φέρει ο ρόλος αυτός.

Ο μύθος της Μήδειας μού προσέφερε το μέσο για να μιλήσω για τον ασφυκτικό κλοιό γύρω από τη μητρότητα, για την κοινωνική και πολιτική εργαλειοποίησή της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν άλλες ανάγκες, οπωσδήποτε όχι της γυναίκας, που ορίζεται και είναι συχνά η βασική φροντίστρια ενός νεογέννητου.

Ήθελα όμως να μιλήσω και για τη Μήδεια την ίδια, όχι μόνο ως μυθική φιγούρα, αλλά και ως γυναίκα, που έχει πια σχεδόν επικρατήσει να της αποδίδονται χαρακτηρισμοί όπως το τέρας, η τρελή, η υστερική, η παιδοκτόνος – τόσα σφάλματα, τόσες παρεξηγήσεις σε μία μόνο φράση. Ποιανών το βάρος σηκώνουν όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί; Τι εξυπηρετούν;

Ήθελα να ακουστεί και η δική της πλευρά, όχι μόνο μέσα από τα λόγια του Ευριπίδη, αλλά πλέκοντας την ιστορία της με την ιστορία των γυναικών της τωρινής εποχής, τη δικιά μου, τη δικιά σου, της γυναίκας ή της θηλυκότητας που ανασαίνει δίπλα μας, ή μέσα μας. Η Μήδεια είναι μια από μας, θα μπορούσαμε εμείς, ο καθένας, να είναι η ξένη, η βάρβαρη, η προδομένη, η ερωτευμένη γυναίκα, η μάνα, η σύζυγος, η «παιδοκτόνος».

Μας καλεί λοιπόν, σε μια τελετή τσαγιού, με άρωμα ανατολής, από τα μέρη της. Μια τελετή με στόχο να μας κάνει συμμέτοχους στην ιστορία της, να αλλάξει ο χρόνος και ο χώρος, να γευτούμε την αγωνία, την εξέγερση και τον καημό της, όπως μ’ έναν φίλο καρδιακό. Η ιστορία της θα μπορούσε να είναι παραμύθι, ένα παραμύθι για τα καλά και τα κακά κορίτσια, που επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες. Και που ήρθε καιρός να επανα-οικειοποιηθούμε ως δικό μας, με νέα μετάφραση, νέα σημαινόμενα.

Όλο αυτό δε θα γινόταν αν πλάι μου δεν υπήρχαν σταθερά και πιστά οι Μαρία Όλγα Αθηναίου και ο Οδυσσέας Ιωάννου – Κωνσταντίνου, που αγκάλιασαν το όραμα, το έκαναν δικό τους, με καθοδήγησαν στο να του δώσω σχήμα, υφή και βάθος, μου έδωσαν την άδεια να είμαι ο εαυτός μου, έγραψαν λόγια μέσα από τα λόγια μου και εμ-φύσησαν ανάσες μέσα από τον παλμό μου.

Η Μυρτώ Αποστολίδου κατέγραψε εν είδη ντοκιμαντέρ την οικογενειακή μου ζωή με τα παιδιά, έτσι ώστε να ξεδιπλωθεί ο δραματουργικός άξονας της προσωπικής μου αφήγησης. Η Ηλιάννα Σκουλάκη με υπομονή και γνώση τεχνίτριας σχεδίασε το κοστούμι και τα σκηνικά αντικείμενα, ο Gary Salomon μετέφρασε την ανάγκη μας σε ήχο, ο Τάσος Παλαιορούτας φώτισε με μαλακότητα την τελετή του τσαγιού της Μήδειας, και η Βιτωρια Κωτσάλου μας ενέπνευσε στην οργανικότητα της κίνησης. Τους ευχαριστώ από καρδιάς για τη γενναιοδωρία τους.

Τελευταία, ευχαριστώ την ίδια τη Μήδεια, που με ενέπνευσε και με χώρεσε να αρθρώσω την κραυγή μου. Παρόλο που κανένα παιδί δε θα πάρει ποτέ πια το όνομά της, μας άνοιξε το πεδίο για πολλή τρυφερότητα και – χρωστούμενη, θαρρώ- αγάπη”.”

Συντελεστές

Σύλληψη / ερμηνεία: Ρόζα Προδρόμου
Σκηνοθεσία / δραματουργία: Μαρία – Όλγα Αθηναίου, Οδυσσέας Ιωάννου-Κωνσταντίνου, Ρόζα Προδρόμου
Process work (καθοδήγηση πρόβας): Μαρία – Όλγα Αθηναίου
Κείμενο παράστασης: Οδυσσέας Ιωάννου – Κωνσταντίνου
Κοστούμι / σκηνικά: Ηλιάννα Σκουλάκη
Μουσική / ηχητικός σχεδιασμός: Gary Salomon
Επιμέλεια κίνησης: Βιτόρια Κωτσάλου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βίντεο / Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου