Υπάρχουν θέματα ταμπού για τη νέα γενιά καλλιτεχνών;

Σεξεργασία. Ρευστότητα φύλου. Συλλογικές ταυτότητες. Τρεις παραστάσεις από το μέλλον μιλούν για το κοινό μας παρόν. Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, οι δημιουργοί βρίσκουν τη φωνή τους και προτείνουν νέους κόσμους με νέα πρωτότυπα έργα, που προκύπτουν μέσα από ένα ετήσιο ανοιχτό κάλεσμα. Νέοι δημιουργοί, νέα έργα, νέες ιδέες βρίσκουν Στέγη στον Νέο Κόσμο.

Η online σεξεργασία εμπνέει…

Το “Call Me Sugar” της Χριστίνας Κυπραίου και του Μιχάλη Πητίδη είναι μια σπονδυλωτή θεατρική performance που πραγματεύεται με χιούμορ θέματα όπως η εμπορευματοποίηση του φετιχισμού, τα ταμπού, τα στερεότυπα, η μοναξιά και η σεξουαλικότητα μέσα από τον χώρο της online σεξεργασίας. Όπως αναφέρει ένας ήρωας του έργου: «Η φαντασία είναι πολύ πιο αληθινή, αυθεντική και πολύ πιο ικανοποιητική από οποιαδήποτε ερωτική συνάντηση.»

“Αρχικά ξεκινήσαμε κάνοντας μία έρευνα σχετικά με τον τομέα της online σεξεργασίας. Είναι ένας σχετικά νέος τρόπος εργασίας στην Ελλάδα που προσφέρει οικονομικές προοπτικές και μοιάζει να ανθεί. Κάναμε μια σειρά συνεντεύξεων με άτομα που δουλεύουν στον τομέα αυτό και αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πράγματα που μας ενδιαφέρουν και που θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα έργο με αυτά. Όχι ο ίδιος ο τομέας της εργασίας, γιατί δεν θέλουμε να κάνουμε θέμα την σεξεργασία, αλλά μέσα από το online περιβάλλον της σεξεργασίας να κάνουμε ένα έργο με θέμα την σεξουαλικότητα, την μοναξια και τις συνθήκες εργασίας σήμερα” αναφέρουν στο NEWS 24/7 η Χριστίνα Κυπραίου και ο Μιχάλης Πητίδης μιλώντας για το τι ήταν αυτό που τους ενέπνευσε και τους ώθησε να γράψουν ένα θεατρικό έργο με αυτή τη θεματολογία.

Και συνεχίζουν μιλώντας για το αν η τέχνη του θεάτρου πρέπει να παίρνει θέση απέναντι σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία: “Δεν ξέρουμε αν το θέατρο, ως σύνολο πρέπει να ακολουθεί μία κατεύθυνση. Αλλά ξέρουμε ότι εμάς μας ενδιαφέρει μια κατεύθυνση στο θέατρο. Θέλουμε να αναπτύσσουμε νέα δραματουργία με θέματα που μας αφορούν και συνδέονται άμεσα με τον τρόπο που ζούμε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αυτό σημαίνει ότι το θέατρο είναι μία πράξη πολιτική γιατί εκφράζει δημόσια μία θέση. Παράλληλα είναι μία τέχνη που στο κέντρο της έχει ιστορίες με τις οποίες περνάμε καλά. Δηλαδή δεν έχουμε την προθεση να αλλάξουμε κάποιον ούτε να διδάξουμε κάποιον. Θέλουμε να περάσει καλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνει μέσα από τις πολιτικές και αισθητικές μας θέσεις. Δεν απευθυνόμαστε σε συγκεκριμένο κοινό, μπορεί οι απόψεις και οι θέσεις μας να έρχονται σε σύγκρουση με απόψεις θεατών αλλά παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος να περάσει καλά βλέποντας τη δουλειά μας”.

Σεισμός στον ρατσισμό και την ομοφοβία

Ο «Σεισμός» του Βασίλη Βηλαρά έρχεται να αναταράξει τις τεκτονικές πλάκες του υπαρκτού ρατσισμού και της ομοφοβίας, καθώς καλεί στη Μικρή Σκηνή non binary άτομα, τρανς θηλυκότητες, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες, ακριβώς επειδή είναι αυτ@ που είναι. Ή, όπως ακούγεται στην παράσταση: «Απόψε θα μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα: την αγαπημένη λέξη κυρίως των ανθρώπων που δεν ανήκουν σε αυτή. Γιατί δεν έχω γνωρίσει ούτε ένα άτομο που να είναι διαφορετικό και να το δηλώνει».

Ο Βασίλης Βηλαράς αναφέρει για το έργο αυτό πως τον ενέπνευσε η αγάπη που έχει για τα φιλικά μου άτομα. “Είναι τα άτομα που συμμετέχουν στην παράσταση -εντός κι εκτός σκηνής- και είναι άτομα περίπλοκα, θαρραλέα, λαμπερά, ατρόμητα, ανόητα, πανέξυπνα, οριοθετημένα με πλήρη γνώση του τι θέλουν να τους χαρίσει η ζωή και τι χρειάζεται να διεκδικήσουν από τη ζωή. Είναι μια έμπνευση από μόνα τους και χαίρομαι πολύ που είναι φίλες μου. Στην ουσία κάναμε παράσταση την καθημερινότητα μας και τα όσα συζητάμε εμμονικά κάθε μέρα” τονίζει.

“Προσωπικά δεν με αφορά κανένας άλλος τρόπος να υπάρχω στο θέατρο, παρά μόνο αν αυτό παίρνει θέση απέναντι στην κοινωνία” προσθέτει. “Τουλάχιστον αυτό τον καιρό. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα πάρει ο κάθε δημιουργός θέση απέναντι σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Το θέμα είναι το πως. Μέσα από ποια κείμενα; Ο δημόσιος λόγος είναι δώρο, και νιώθω αμήχανα να τον σπαταλάω μιλώντας για το τώρα μέσα από ένα έργο του 19ου αιώνα. Θα μιλήσω για το τώρα, στο τώρα, με λόγια του τώρα. Υπάρχουν ανεξάντλητες πηγές έμπνευσης γύρω μας δυστυχώς. Χθες ένα όχημα της αστυνομίας επιχείρησε ολοφάνερα να χτυπήσει διαδηλωτές. Δεν μπορώ λοιπόν να χρησιμοποιήσω σαν μέσο για να μιλήσω για την βία και την εξουσιολαγνεια, τον καημό του Μάκβεθ. Δεν μου φτάνει.

Αναρωτιόμαστε ακόμα αν μπορεί το θέατρο να προχωρήσει την κοινωνία; Ας δούμε που βρίσκεται η κοινωνία, ας σκεφτούμε πόσα χρόνια υπάρχει το θέατρο και ας καταλάβουμε την απάντηση”.

Ένα άγριο παρταρισμα