Ήβη Νικολαΐδου στο NEWS 24/7: “Γενιά με τη γενιά θα αλλάξουμε τη νοοτροπία μιας χώρας που σκοτώνει τα παιδιά της”

Η Ήβη Νικολαΐδου γεννήθηκε στην Κύπρο και ζει στην Αθήνα. Της αρέσει γιατί έχει μια ερωτική μελαγχολία, αμέτρητες όψεις και έναν αινιγματικό χαρακτήρα. Αισθάνεται σαν έφηβη που ψάχνεται. Θεωρεί τον έρωτα την αρχή και το τέλος, τον λόγο ύπαρξής μας. Ερωτεύεται τα πάντα, κάθε μέρα, ανθρώπους και στιγμές, και τους δίνεται ολοκληρωτικά. Της αρέσει το junk food και ο «Νονός», τη θυμώνει η υποκρισία, η ημιμάθεια, ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός, ενώ πιστεύει πως η αγάπη είναι η απάντηση σε όλα, είναι η μόνη αλήθεια. Στο θέατρο αγαπά το τίποτα που «γεννάει» τη στιγμή.

Φέτος, πρωταγωνιστεί στην άκρως επιτυχημένη παράσταση «170 τετραγωνικά (Moonwalk)» του βραβευμένου Γιώργη Τσουρή σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, η οποία είχε ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό και ήταν μόνιμα sold out τους τελευταίους μήνες. Το έργο παίζεται στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης και, λόγω της τεράστιας απήχησης που είχε, προστέθηκαν νέες παραστάσεις οι οποίες θα διαρκέσουν μέχρι και τα τέλη Μαΐου. Πρόκειται για μια παράσταση συγκρούσεων και κωμικοτραγικών ανατροπών, η ιστορία της οποίας εξελίσσεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας με την Ήβη Νικολαΐδου να ενσαρκώνει τον ρόλο της Αλεξάνδρας. Παράλληλα, η νεαρή ηθοποιός, η οποία τιμήθηκε με το Βραβείο «Γυναίκα της Χρονιάς 2021» στην κατηγορία Ηθοποιός στην Κύπρο, συμμετέχει στην αγαπημένη σειρά του MEGA «Γη της Ελιάς» ως Αντιγόνη, ενώ στο παρελθόν την είχαμε δει και στις «8 Λέξεις».

Με αφορμή τις νέες παραστάσεις, η Ήβη Νικολαΐδου μιλά στο NEWS 24/7 για τον ρόλο της στο έργο, τους στόχους της και την ζωή της.

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το θέατρο;

Πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ θέατρο και σινεμά, άρεσε και στους γονείς μου πάρα πολύ, οπότε με πήγαιναν. Αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν είχα τις δυνατότητες να το κάνω. Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα πάρα πολύ ιερό το σανίδι. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που θα βγω στη σκηνή, διερωτώμαι αν έχω την ικανότητα να είμαι εκεί, γιατί είναι ένας πάρα πολύ δυνατός και φωτεινός χώρος. Οπότε ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου, αλλά δεν ήξερα αν μπορώ να βγω να το δείξω ή αν είναι απλώς η αγάπη που έχω κι αυτό. Ήρθα σε ένα συμβιβασμό με τους γονείς μου, να σπουδάσω Νομική και να κάνω και θέατρο. Έτσι και έγινε. Πήρα το πτυχίο και μετά ασχολήθηκα με την υποκριτική. Δεν το βρίσκω λάθος. Τους ευχαριστώ, γιατί με βοήθησε πάρα πολύ η σπουδή αυτή και μου αρέσει ως επάγγελμα. Θα το εξασκούσα αν ποτέ τελείωνε ο κύκλος μου στο θέατρο. Πιστεύω θα ήμουν πολύ καλή στα δικαστήρια, γιατί μοιάζει με το θέατρο, κάνεις έναν ρόλο. Βέβαια, άλλο να περνούν ζωές από τα χέρια σου, είναι αλλιώς.

Συμμετέχεις στην πολύ επιτυχημένη παράσταση «170 τετραγωνικά (Moonwalk)». Ποιο είναι το θέμα του έργου;

Το έργο καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, εγώ θα έλεγα ότι έχει να κάνει και με τη συγχώρεση. Τη συγχώρεση που μπορεί να μην έρθει ή αυτήν που θα αργήσει να έρθει, τα συγγνώμη που δεν είπαμε και εκείνα που δεν θα πούμε ποτέ. Έχει να κάνει και με το πώς συγχωρούμε τους άλλους, αλλά και με το πώς συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Οπότε είναι επίκαιρο πάντα. Ασχολείται με τις οικογενειακές σχέσεις, με αλήθειες που έπρεπε να ειπωθούν και δεν ειπώθηκαν. Το ερώτημα είναι «μπορείς να με συγχωρέσεις για τα πράγματα που δεν είπα και να προχωρήσουμε παρακάτω;». Δεν ξέρω αν απαντάται. Η κάθαρση νομίζω έρχεται διαφορετικά για τον κάθε θεατή, επιλέγει αυτό που πρέπει να κρατήσει στο τέλος.

Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι, αλλά άνθρωποι ευτυχισμένοι και πληγωμένοι, άνθρωποι που αγαπήθηκαν ή δεν αγαπήθηκαν αρκετά

Εσύ ενσαρκώνεις τον ρόλο της Αλεξάνδρας. Πώς θα περιέγραφες τον χαρακτήρα της;

Ο ρόλος της Αλεξάνδρας είναι καυστικός, σκληρός και πληγωμένος. Έχω ένα μότο στη ζωή, ότι δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι, θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι και πληγωμένοι. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν ή δεν αγαπήθηκαν αρκετά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να υποστούμε τις ανασφάλειες, τα κόμπλεξ κα την κακία του οποιουδήποτε, επειδή δεν προέρχεται από μία υγιή πορεία. Απλώς, είναι ένας τρόπος και για εμάς να κατανοήσουμε, να συγχωρέσουμε και να αφήσουμε κάποιους ανθρώπους να φύγουν από τη ζωή μας. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος κάνει το καλύτερο που μπορεί, με εκείνα που του δόθηκαν στη ζωή του. Οπότε η Αλεξάνδρα, όση πικρία και καυστικότητα μπορεί να βγάζει επί σκηνής, ίσως να κρύβει κάτι άλλο μέσα της. Είναι πληγωμένη.

Εσύ συγχωρείς;

Ήμουν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν συγχωρούσε εύκολα, αλλά μετά από χρόνια ψυχανάλυσης, πλέον ναι. Όταν καταφέρεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου και να τον αποδεχτείς, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να συγχωρέσεις.

Τι σε δυσκόλεψε στον ρόλο της Αλεξάνδρας;

Επειδή στη ζωή μου γενικότερα είμαι αρκετά ετοιμόλογη και έχω ένα καυστικό χιούμορ, επειδή η Αλεξάνδρα το έχει στον υπερθετικό βαθμό, με δυσκόλεψε, ενώ το έχω. Επειδή έβαζα κάτι δικό μου, κάτι από τον εαυτό μου, οπότε ένιωθα ότι εκτίθεμαι περισσότερο ως Ήβη. Όταν έχεις να κάνει με έναν κόντρα-ρόλο δεν σε νοιάζει, λες «πάμε». Αλλά όταν είναι ένας ρόλος μοιάζει με σένα, αισθάνεσαι ότι εκτίθεσαι. Σιγά σιγά, όμως, κατάλαβα ότι η Αλεξάνδρα είναι σε άλλο επίπεδο, οπότε το διαχειρίστηκα. Όταν με βλέπουν μετά από το θέατρο, σκέφτονται να μου μιλήσουν, γιατί ο ρόλος είναι πολύ έντονος.

Γιατί θεωρείς ότι η παράσταση έχει τόσο μεγάλη επιτυχία και συνεχόμενα sold out; Τι είναι αυτό που έχει κερδίσει τον κόσμο;

Ο θεατής βρίσκει κοινά στοιχεία, μπορεί να ταυτιστεί. Η οικογένεια είναι ένας μικρόκοσμος. Υπάρχει πολλή αγάπη, αλλά και πολλές προσδοκίες. Θεωρείς ότι ο άλλος σου οφείλει κάτι ή ότι σου ανήκει και περιμένεις πράγματα από τον άλλον, τα οποία όταν δεν έρθουν, απογοητεύεσαι. Ή θεωρείς κάποια πράγματα δεδομένα. Δεν είναι δεδομένο ότι επειδή είσαι ο πατέρας μου ή η μητέρα μου ότι με αγαπάς, θέλω να το βλέπω, θέλω να το ακούω. Ο καθένας βρίσκει πολλά κοινά σε κάποιον από τους τέσσερις αυτούς χαρακτήρες, ακόμη και από τον πέμπτο χαρακτήρα που έρχεται. Βρίσκει κάτι που ταυτίζεται. Βλέπεις χαρακτήρες που τους είδες, τους ξέρεις, τους έζησες ή είσαι εσύ.

Είναι ένα σκληρά ρεαλιστικό έργο, με το στοιχείο της φαρσοκωμωδίας σε σημεία – κλειδιά. Με το «γάντι» σου δίνει «γροθιές στο στομάχι»

Η παράσταση έχει έντονο το κωμικοτραγικό στοιχείο. Πώς το βιώνει ο θεατής αυτό; Και πώς είναι η δική σας συνεργασία;

Ο Γιωργής Τσουρής κατάφερε να βάλει σε ένα σκληρά ρεαλιστικό έργο, το στοιχείο της φαρσοκωμωδίας σε σημεία – κλειδιά. Εκεί που φτάνει σε μία κλιμάκωση, έρχεται κάτι που σε αποφορτίζει και κάνει ακόμη πιο σκληρές τις αλήθειες που ακούς. Δηλαδή, με το «γάντι» σου δίνει «γροθιές στο στομάχι». Φυσικά, παίζει ρόλο και η σκληρή δουλειά των συντελεστών. Δεν σταματήσαμε στιγμή να αμφισβητούμε αυτό που κάνουμε πάνω στη σκηνή, δεν σταματήσαμε να αναλύουμε την κάθε παράσταση και όταν κάτι χάνεται, να κάνουμε ξανά πρόβα. Θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η συνεργασία μας είναι άψογη, γιατί έχουμε τα ίδια θέλω. Έχουμε την τύχη να έχουμε επί σκηνής, μαζί μας, τον δημιουργό του έργου, ο οποίος έχει την έγνοια του έργου και όχι του δικού του χαρακτήρα, θέλει να ειπωθεί σωστά αυτή η ιστορία. Εγώ τολμώ να τον πω και μέντορά μου, κι ας θυμώνει όταν το λέω. Θέλει μια συνεχή δουλειά. Κάθε φορά πρέπει να ξεχνάς τι έκανες και να βγαίνεις στη σκηνή σαν να είναι η πρώτη φορά.

Παράλληλα, σε βλέπουμε στον ρόλο της Αντιγόνης στην σειρά «Γη της Ελιάς». Πώς είναι να παίζεις σε ένα καθημερινό σίριαλ και πώς βιώνεις την εμπειρία;

Είναι πολύ όμορφο και λαμβάνεις θετικά σχόλια από τον κόσμο. Επίσης, είμαι τυχερή γιατί ήρθα σε επαφή με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, όπως με τον Νίκο Γαλανό, την Μάρω Κοντού, τον Γιώργο Παρτσαλάκη. Ο Νίκος Γαλανός είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, είναι τόσο φωτεινός. Είναι ένας ζωντανός φιλόσοφος της δεκαετίας μας. Είναι γενναιόδωρος με τους νέους ηθοποιούς, έχει απίστευτο χιούμορ. Κάθε γύρισμα μαζί του είναι μια εμπειρία ζωής. Κάνουμε πολλές συζητήσεις μεταξύ μας, αισθάνομαι ότι η επαφή μαζί του, είναι σαν να μου έδωσε έναν λόγο ύπαρξης στον χώρο της υποκριτικής.

Μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης τι προτιμάς;

Η μαγεία που σου προσφέρει το θέατρο τη στιγμή που συντονίζεσαι εσύ με τους «συμπαίκτες» σου και το κοινό, είναι αξεπέραστη. Χωρίς να μειώσω την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο, με τον οποίον δεν έχω ασχοληθεί ακόμα. Αλλά είναι απίστευτη η ενέργεια που κυκλοφορεί εκείνη την ώρα πάνω στη σκηνή, είναι σαν φωτιά, φλέγονται όλα. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το ζήσεις στην τηλεόραση.

Ένας δάσκαλος μου είχε πει πως η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι σαν ένας αγώνας ποδοσφαίρου, που δεν έγινε ποτέ, ενώ το θέατρο είναι ο ίδιος ο αγώνας ποδοσφαίρου

Ένας δάσκαλος μου είχε πει πως η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι σαν ένας αγώνας ποδοσφαίρου, που δεν έγινε ποτέ. Δηλαδή, θα γυρίσεις το πρώτο γκολ, μετά το πέναλτι, μετά το πέναλτι, μετά το οφσάιντ, μετά θα τα βάλεις όλα μαζί και θα τα δείξεις στο κοινό. Το θέατρο είναι ο ίδιος ο αγώνας ποδοσφαίρου. Ξεκινάς από το μηδέν, από τα αποδυτήρια, ανεβαίνεις στο γήπεδο, παίζεις μέχρι και το τελευταίο γκολ όπου χάνεις ή κερδίζεις και μετά κατεβαίνεις κάτω. Οπότε ζεις όλη αυτή τη διαδρομή.

Παρόλα αυτά, η τηλεόραση σε βάζει να τα περάσεις όλα αυτά μόνος σου, οπότε σε κρατάει σε μια άλλη εγρήγορση. Δηλαδή, μπορεί να κληθώ να γυρίσω μία σκηνή στην οποία βρίσκω το χαμένο παιδί μου, το οποίο μου το είχαν απαγάγει, χωρίς να προηγηθεί το ότι το έχασα, το ότι ζήσαμε κάποια πράγματα μαζί, το ότι αγωνιούσα και έκλαιγα. Εγώ πρέπει να περάσω αυτή τη διαδικασία μόνη και μου και να μεταφέρω στο γύρισμα το πώς νιώθω μόλις το ξαναβρώ και, μάλιστα, πρέπει να το κάνω σε πολύ λίγα λεπτά.

Τι ρόλο ονειρεύεσαι να παίξεις στο θέατρο και γιατί;

Τη Λαίδη Μάκβεθ. Γιατί είναι μια γυναίκα – ένα άφυλο πλάσμα θα έλεγα – που κυριεύεται από την ανάγκη να επιβληθεί στον σύζυγό της. Διαβάζοντας τον Σαίξπηρ και έχοντας υπόψιν ότι έχει χάσει ένα μωρό, την δικαιολογούμε μέσα από τον πόνο που ένιωσε και είναι σαν να προσπαθεί να υπάρξει μέσα από την εξουσία του άντρα της, με έναν τρόπο που ούτε και η ίδια δεν τον αντέχει στο τέλος. Με εξιτάρει πολύ το ότι είναι ένας πολύ σκληρός και λογικός άνθρωπος, που καταλήγει να τρελαίνεται. Είναι ένας πολύπλοκος χαρακτήρας.

Οι ηθοποιοί έχουμε μία εκπαίδευση που είναι και πρακτική και θεωρητική και ψυχολογική. Το πτυχίο μας είναι δύσκολο, γιατί πρέπει να βάλεις και κάτι από την ψυχή σου μέσα σε αυτό

Τους τελευταίους μήνες, έχει προκληθεί ένα κύμα αντιδράσεων σχετικά με το προεδρικό διάταγμα υποβάθμισης των πτυχίων των ηθοποιών. Πώς βλέπεις τα πράγματα;

Είμαι κι εγώ «απόφοιτος λυκείου». Είναι λυπηρό, είναι σαν ένα τεράστιο ψέμα αυτό που συμβαίνει. Εκτός του ότι υποβαθμίζει το επάγγελμα και εμάς τους ίδιους, φέρνει και μακροπρόθεσμες πρακτικές δυσκολίες, για παράδειγμα στη συνταξιοδότηση. Γενικά, ακυρώνει όλη την προηγούμενη και επόμενη πορεία των ανθρώπων που επέλεξαν να κάνουν αυτό το επάγγελμα. Θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου να ανακληθεί, αλλιώς πρέπει να γίνει ένα πολύ μεγάλο «μπαμ» αντιδράσεων. Οι ηθοποιοί έχουμε μία εκπαίδευση, η οποία είναι και πρακτική και θεωρητική και ψυχολογική. Για παράδειγμα, εγώ που έχω και τα δύο πτυχία, βλέπω ότι δεν υστερεί εκείνο της υποκριτικής από της Νομικής. Ίσα ίσα το πρώτο είναι ακόμη πιο δύσκολο, γιατί πρέπει να βάλεις και κάτι από την ψυχή σου μέσα σε αυτό.

Τι χρειάζεται ένας νέος ηθοποιός για να επιβιώσει σε αυτό τον χώρο, αλλά και να ξεχωρίσει; Και ποιος είναι ο δικός σου στόχος;

Χρειάζεται υπομονή και δουλειά. Θεωρούμε, πάλι μέσω των social media, ότι είναι όλα τόσο εύκολα όσο ένα scroll, όσο το ανέβασμα μιας φωτογραφίας. Δεν είναι έτσι. Θέλει υπομονή, επιμονή και να μην ξεχνάς ποτέ ποιος είναι ο στόχος σου. Πρέπει να επιστρέφεις συνέχεια στο τι θες εσύ και να δουλεύεις σκληρά. Η επιτυχία και η αναγνώριση δεν έρχονται από την μία μέρα στην άλλη και μπορεί να τα χάσεις την επόμενη. Ο δικός μου στόχος είναι να δουλεύω ρόλους, οι οποίοι θα με πηγαίνουν ως ηθοποιό ένα βήμα παραπέρα, γιατί η δουλειά μας δεν έχει «ταβάνι».

Κανείς δεν πληρώνει 15 – 20 ευρώ για να σε δει να κάνεις εσύ την ψυχοθεραπεία σου. Πρέπει να φύγεις από το «εγώ» σου και να πεις την ιστορία κάποιου άλλου στον κόσμο

Συνηθίζουμε να λέμε πως το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία του ηθοποιού. Το βιώνεις κι εσύ έτσι;

Εγώ διαφωνώ κάθετα. Γιατί κανείς δεν πληρώνει 15 – 20 ευρώ για να σε δει να ψυχαναλύεσαι ή για να κάνεις εσύ την ψυχοθεραπεία σου. Για να μπορείς να παίξεις θέατρο, πρέπει να φύγεις από το «εγώ» σου, πρέπει να πεις την ιστορία κάποιου άλλου στον κόσμο. Δεν απασχολεί κανέναν τι βιώνεις εσύ εκείνη την ώρα. Ίσως πολλοί συγχέουν το γεγονός ότι όσο καλύτερα τα έχεις με τον εαυτό σου, τόσο καλύτερος ηθοποιός γίνεσαι, όπως και άνθρωπος. Το επάγγελμά μας είναι πολύ ναρκισσιστικό, οπότε πρέπει να είσαι πολύ προσγειωμένος, γιατί μετά ξεφεύγεις και χάνεις το νόημα. Όταν νομίσεις ότι τα ξέρεις όλα, ότι «το ‘χεις» και ότι «άγγιξες ταβάνι» τότε η καριέρα σου τελείωσε. Πρέπει να εξελίσσεσαι. Είναι ένα επάγγελμα το οποίο δεν σταματά ποτέ.

Τι σε ενοχλεί στη σύγχρονη πραγματικότητα;

Με ενοχλεί αφάνταστα να βλέπω αποβλακωμένους ανθρώπους πάνω στα κινητά τηλέφωνα, ειδικά παιδιά, αλλά και ενήλικες – μιας και θα έπρεπε να γνωρίζουν λίγο καλύτερα. Το έχω περάσει και εγώ, αναγκάστηκα να βάλω όρια στον εαυτό μου. Είναι πολύ εθιστικό, πολύ τρομακτικό, σε αποσπά από την πραγματικότητα και σου τρώει χρόνο, ενώ σε αποβλακώνει τόσο πολύ που πάρα πολύ εύκολα μπορεί να έρθει η οποιαδήποτε εξουσία και να σου «ταΐσει» το οτιδήποτε, γιατί δεν είναι σε εγρήγορση το μυαλό σου.

Ας γίνουμε υπεύθυνοι των πράξεων μας, γιατί μόνο έτσι σιγά – σιγά, γενιά με τη γενιά θα αλλάξουμε την νοοτροπία μιας χώρας που σκοτώνει τα παιδιά της

Τέλος, πώς βλέπεις όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό;

Έχει φτάσει ο κόπος στο χτένι αμέτρητες φορές. Και μετά κάτι άλλο. Ξέρεις τι φοβάμαι; Μην συνηθίσουμε το τέρας. Αύριο – μεθαύριο αυτή η χώρα θα παραδοθεί σε εσένα, σε εμένα, στα παιδιά που είναι τώρα στους δρόμους, σε φίλους αυτών των παιδιών και τότε θα αναμετρηθούμε πραγματικά με το τέρας. Να μην το δούμε στον καθρέφτη μας και να το έχουμε συνηθίσει. Γι’ αυτό ας ξεκινήσουμε από τώρα, από τον δικό μας «μικρόκοσμο». Να γίνουμε η απάντηση στο τέρας στα δικά μας, τα καθημερινά, στα «μικρά». Ας γίνουμε υπεύθυνοι των πράξεων μας, γιατί μόνο έτσι σιγά – σιγά, γενιά με τη γενιά θα αλλάξουμε την νοοτροπία μιας χώρας που σκοτώνει τα παιδιά της.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις