Κάνε Focus: Για τον Άρη Κακλέα το θέατρο είναι οικογενειακή υπόθεση

Ο Άρης Κακλέας είναι μόλις 22 ετών. Γεννήθηκε σε μία οικογένεια αμιγώς καλλιτεχνική, καθώς πατέρας του είναι ο σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών Γιάννης Κακλέας και μητέρα του η μουσικός Ίρις Λουκά.

Ο Άρης αποφοίτησε από τη σχολή σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου και τώρα συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη μητέρα του στο “Θεώρημα του σχοινοβάτη”, μια performance που ακουμπάει εξίσου στη μουσική και στο θέατρο, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Μπέλλος από τις 13 Μαρτίου. Εμείς μιλήσαμε με τον Άρη Κακλέα με αφορμή την παράσταση αυτή…

Ο Άρης Κακλέας έγινε σκηνοθέτης από ένα… παιχνίδι

Συστήσου μας… Πώς ξεκίνησε η σκηνοθετική αυτή περιπέτειά σου;

Είμαι ο Άρης Κακλέας, είμαι εικοσιδύο χρονών και είμαι απόφοιτος του τμήματος σκηνοθεσίας της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Παρόλο που βρισκόμουν από μικρό παιδί σε συναυλίες και σε θέατρα, μέσω των γονιών μου, η στιγμή που θυμάμαι να ξυπνάει μέσα μου το ενδιαφέρον για το θέατρο ήταν όταν μέσα από μία οικογενειακή συζήτηση μου ζητήθηκε, έτσι για πλάκα, να μιμηθώ έναν πολύ καλό μου φίλο και αντίστοιχα εκείνος εμένα.

Το παιχνίδι είχε τόση πλάκα που περάσαμε όλο το βράδυ με το να μιμούμαστε εναλλάξ τα παρευρισκόμενα άτομα, κάτω από διάφορες συνθήκες. Μπορεί να φαίνεται ιδιαιτέρως απλό, αλλά αυτό το γεγονός αποτέλεσε για μένα το έναυσμα για την περαιτέρω ενασχόληση μου με την τέχνη του θεάτρου και ακόμα και σήμερα αποτελεί πηγή έμπνευσης για την απλότητα της θεατρικής πράξης. Όπως είχε πει και ο Μπρουκ: “A play is a play”.

Αυτήν την περίοδο έχω την τύχη να σκηνοθετήσω την μουσική performance “Το θεώρημα του σχοινοβάτη” στο θέατρο Μπέλλος. Μια περφόρμανς άκρως προσωπική, δομημένη από την ταλαντούχα βιολονίστα Ίρις Λουκά, που τυγχάνει να είναι και η μητέρα μου.

Θες να μοιραστείς μία από τις πιο έντονες θεατρικές σου αναμνήσεις από παιδί;

Η πιο έντονη θεατρική μου ανάμνηση ως παιδί είναι η τελευταία σκηνή από την Αυλή των Θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία του πατέρα μου (Γιάννη Κακλέα). Η παράσταση αυτή ανέβηκε το 2011, που σημαίνει πως εγώ τότε ήμουν 10 χρονών.

Έως τότε, οι παραστάσεις οι οποίες είχα παρακολουθήσει ήταν αυτό που θα λέγαμε “ευχάριστες”, από παιδικό θέατρο μέχρι κωμωδίες κατάλληλες για ένα δεκάχρονο. Όταν, λοιπόν, στην τελευταία σκηνή του έργου, κατέβαινε το συρματόπλεγμα μπροστά από τους, διωγμένους από τα σπίτια τους, ρόλους, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως ένα έργο μπορούσε να τελειώσει τόσο σκληρά, καθώς το μυαλό μου ήταν συνηθισμένο σε θεάματα με ευχάριστα φινάλε.

Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία οικογένεια καλλιτεχνική;

Υπέροχο. Νιώθω ευλογημένος. Βέβαια μέσα σε αυτήν την ερώτηση τίθεται και μια κρυφή (και χρονοβόρα) ερώτηση του τι σημαίνει καλλιτεχνική οικογένεια. Εγώ προσωπικά αυτό που βίωσα είναι ανθρώπους με μεγάλη αγάπη και πάθος για την καθημερινότητά τους και πιστεύω πως δε θα μπορούσε κάποιο παιδί να έχει ωραιότερο γονεϊκό πρότυπο που να το γεμίζει ελπίδα μέσα σε έναν πολύ δύσκολο και άδικο κόσμο (ασχέτως με το αν οι γονείς του ασχολούνται με τον καλλιτεχνικό κλάδο ή όχι).

Καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Δεν μου έχουν δώσει καμία συμβουλή και τους ευχαριστώ για αυτό.

Το Θεώρημα του σχοινοβάτη

Πώς προέκυψε το “Θεώρημα του σχοινοβάτη”; Διαβάζω πως στην παράσταση αυτή η Ίρις Λουκά ξετυλίγει μια σύνθεση στοιχείων, βασισμένη σε μουσικά έργα και κείμενα «ποιητών» – δημιουργών. 

Αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί καλύτερα από την κυρία Λουκά. Εγώ σε αυτό το έργο λειτουργώ ως ένας ταπεινός υπηρέτης του οράματος της.

Τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε;

Όπως προαναφέρθηκε, η παράσταση είναι ιδιαιτέρως προσωπική. Επομένως αποτελείται από προσεκτικά επιλεγμένα στοιχεία που στόχο έχουν να εξωτερικεύσουν μία έντονη εσωτερική ανησυχία. Μερικά από αυτά τα στοιχεία είναι έργα των T. S. Eliot, Ζαν Ζενέ, Καρυωτάκη, J. S. Bach, P. Hindemith, J. P. Westhoff, K. Thorr, C.Rovelli κ.ά.

Τι συμβολίζει ο … σχοινοβάτης;

Αν για κάτι φημίζεται ο σχοινοβάτης, αυτό το κάτι είναι η ισορροπία. Η ισορροπία πιστεύω πως είναι η αρετή που θα έπρεπε να δίνουμε τη μεγαλύτερη έμφαση στην ζωή μας. Ισορροπούμε πάνω από το δίχτυ του θανάτου, ο καθένας ξεχωριστά και ο καθένας μόνος, με το κοινωνικό μας περιβάλλον ως το κοινό του τσίρκου, κι όμως, η στιγμή της ισορροπίας μας πάνω στο σχοινί είναι τόσο μαγική που αξίζει να ρισκάρουμε την πτώση.

Στην παράσταση αυτή συνεργάζεσαι για πρώτη φορά με τη μητέρα σου, Ίρις Λουκά. Πώς είναι λοιπόν να σκηνοθετεί ο γιος τη μητέρα του;

Μέσα στην πρόβα η σχέση μητέρας – γιου καταρρίπτεται από την σχέση σκηνοθέτη – εκτελεστή. Η Ίρις Λουκά είναι μία εξαιρετικά έμπειρη εκτελεστής και γνωρίζει πως να κρατάει αυτήν την ισορροπία μεταξύ των δύο σχέσεων.

Αυτό δεν παύει να σημαίνει πως μόλις τελειώσει η πρόβα δεν θα με ρωτήσει αν έχω φάει κάτι.
Αυτό που προσωπικά με εντυπωσιάζει στις επαγγελματικές συνεργασίες μου και με τη μητέρα μου και με τον πατέρα μου είναι η νέα σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μας. Ως παιδί, και εκείνοι αντίστοιχα ως γονείς, έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με τον τρόπο τον οποίο ορίζουν οι κοινωνικοί μας ρόλοι.

Δύσκολα ένας γονιός θα “σπάσει” μπροστά στο παιδί του και θα φανερώσει την ευάλωτη στρώση που κρύβει μέσα του. Κι όμως, μέσα από την ιδιαίτερη δύναμη της δημιουργίας έχω βιώσει τους γονείς μου ως κάτι πολύ δυνατότερο, ως ανθρώπους. Και αυτό θεωρώ πως είναι ανεκτίμητο.

Σε αγχώνει κάτι;

Όσον αφορά το άγχος μου, είμαι ένα έντονα αγχώδες άτομο επομένως δεν νομίζω πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εστιάσω σε κάποιο συγκεκριμένο τομέα.

Τι προσδοκάς από την παράσταση αυτή;

Ελπίζω σε αυτό που ελπίζει ο κάθε δημιουργός. Να συνομιλήσω με το κοινό. “Να αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω” Ζαν Ζενέ, Ο Σχοινοβάτης.

Μελλοντικά σχέδια…

Ονειρεύομαι να ανεβάσω ένα κείμενο που έγραψα πρόσφατα, με τίτλο Το Τετράγωνο, την επόμενη θεατρική σεζόν. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλη την υπέροχη ομάδα που φέρνει εις πέρας το συγκεκριμένο εγχείρημα. Την σκηνογράφο Κατερίνα Στελλάτου, την visual artist Τατιάνα Υφαντή καθώς και όλη την ομάδα του θεάτρου Μπέλλος που είναι εκεί για ότι χρειαστούμε.