Κάνε focus: H Αργυρώ Βώβου “κήρυξε” απεργία στον θάνατο

Η Αργυρώ Βώβου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι 29 ετών. Από τις 12 Μαΐου θα παρουσιαστεί στο θέατρο Πορεία – και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Νέο Αίμα»- το νέο της θεατρικό έργο “Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου”. Το έργο αυτό με τον παράξενο τίτλο προέκυψε από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής.

Στο έργο αυτό, ο θάνατος απεργεί και η γη έχει γεμίσει με… εν αναμονή νεκρούς. Πολύ ανατρεπτική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η σύλληψη, γι΄αυτό και θελήσαμε να γνωρίσουμε καλύτερα την Αργυρώ Βώβου.

Αργυρώ Βώβου, οι απαραίτητες συστάσεις…

“Από τότε που θυμάμαι να υπάρχω ήμουν ένα παιδί με έντονη φαντασία. Για κάποιο λόγο αυτό τρόμαζε τους ανθρώπους γύρω μου, κυρίως τους ενήλικες. Το “τρομακτικό παιδί” ήταν η ταμπέλα που μου έκανε παρέα στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. Όταν έμαθα να γράφω κατάλαβα ότι προτιμώ να εξωτερικεύω όσα είχα στο μυαλό μου με αυτόν τον τρόπο αντί να μιλάω για αυτά με κίνδυνο να τρομάζω τον κόσμο.

Μεγαλώνοντας η αγάπη και ανάγκη μου για τη συγγραφή άρχισε να συνδέεται με ένα ενδιαφέρον για τις παραστατικές τέχνες. Έτσι στα 18 μου χρόνια βρέθηκα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Αθήνας όπου μου δόθηκε η έμπνευση και η ώθηση να ξεκινήσω να γράφω θεατρικά έργα. Αυτό με οδήγησε το 2020 στη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία με δασκάλους τους Θανάση Τριαριδη και Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Το θεατρικό μου έργο “Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου” γράφτηκε το 2022 κατά τη διάρκεια των σπουδών μου μέσα στη σχολή και ανεβαίνει τον Μάιο στο Θέατρο Πορεία στα πλαίσια του Φεστιβάλ Νέου Αίματος και σε σκηνοθεσία της Δέσποινας Ντορίνας Ρεμεδιάκη” αναφέρει χαρακτηριστά η νεαρή συγγραφέας στο NEWS 24/7.

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το έργο;

Πέρα από τη δημιουργική συνθήκη του να είμαι σε μια σχολή θεατρικής γραφής την εποχή που έγραψα το έργο, κανένας άλλος και τίποτα. Απλώς εγώ ώθησα τις λέξεις να βγουν ώστε να σχηματίσουν με τη μορφή θεατρικού έργου ένα σύμπαν που υπήρχε ήδη μέσα μου και που απλώς δεν είχε έρθει ακόμη ο χώρος και ο χρόνος του ώστε να το εκφράσω. Όπως έχω γράψει και στις πρώτες σελίδες του έργου, το έργο το αφιερώνω σε έναν ταξιτζή που όταν ήμουν 5 χρόνων μου ζήτησε να μη βγάζω το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου γιατί “μπορεί να περάσει καμια νταλίκα και να το κόψει”. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό!

Μας εξηγείτε τον περίεργο τίτλο του; Τι συμβολίζει;

Ο τίτλος αφορά μια συνάντηση η οποία άργησε πολυ να συμβεί αλλά ταυτόχρονα συνέβη και πάρα πολύ νωρίς. Είναι το σημείο συνάντησης ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Η ανάγκη για μια αγκαλιά.

Σκιαγραφηστε μας τους ήρωες του έργου…

Ο Μίκυ (Αλέξανδρος Σιατρας) είναι ένας εξαντλημένος από τη δύσκολη δουλειά του εκκεντρικός ήρωας που έχει βαρεθεί να μεταφέρει ανθρώπους από το ένα μέρος στο άλλο. Μας παρουσιάζεται ως ταξιτζής. Είναι αυτός που θα βοηθήσει τη Σάνα (Χριστίνα Μπρεκου) να λύσει το πρόβλημα της ζωής της. Το να καταφέρει να αυτοκτονήσει. Φυσικά, λόγω της συνθήκης που επικρατεί στο σύμπαν του έργου, δηλαδή την απεργία θανάτου, το να πεθάνει κάποιος είναι αδύνατο. Έτσι αντί να βοηθήσει τη Σάνα να πεθάνει ο Μίκυ θα την στείλει με έναν τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει στη νύχτα της σύλληψης της στον κόσμο.

Σκοπός είναι να αποτραπεί η σύλληψη της και έτσι ολόκληρη η ύπαρξη της να εξανεμιστει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Στο ταξίδι αυτό θα την ακολουθήσει ο Φιορ (Διονύσης Πιφέας) επειδή η Σάνα του έκλεψε την καρδιά. Ο Φιορ δεν έχει ούτε να κερδίσει αλλά ούτε και να χάσει κάτι και αυτό γιατί μόλις δραπέτευσε από τις φυλακές της γειτονιάς. Ο Φιορ και η Σανα φτάνοντας στον προορισμό τους θα συναντήσουν την Μάνια (Φανή Παναγιωτιδου) μια γυναίκα που ψάχνει να βρει το χαμένο της σκυλί στα δάση. Πρόσωπο κλειδί είναι το Αυτί. Ένα Αυτί με πόδια που ακούει στο όνομα Άλμπερτ Χολλ και που θα ανοίξει την χωροχρονικη πύλη που θα οδηγήσει τη Σανα στη νύχτα της σύλληψης της. Και τον Φιορ. Δυστυχώς!

Αλήθεια πως φαντάζεστε τη ζωή μας με το θάνατο σε απεργία;

Κάνεις δε θα φοβόταν και δε θα έτρεχε να προλάβει τίποτα. Ο ύπνος και το φαγητό θα ήταν κάτι σαν χόμπι. Η μέρα θα είχε 34 αντί για 24 ώρες ώστε οι άνθρωποι να δουλεύουν 10 ώρες παραπάνω να βγάζουν περισσότερα λεφτά και να πληρώνουν τους λογαριασμούς και τους φόρους τους. Όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι! Ή και όχι. Πέρα από την πλάκα, όσο ανοικειο ή δυστοπικο και να μας φαίνεται ένα τέτοιο σενάριο είμαι σίγουρη πως αν ποτέ συμβεί θα το συνηθίσουμε γρήγορα. Νομίζω πως οι άνθρωποι έχουμε ταλέντο στο να συνηθίζουμε.

Ποια ήταν η εμπειρία σας από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής; Πώς οδηγηθήκατε σε αυτήν;

Το Αύγουστο του 2020 μια ασυνήθιστα βροχερή για την εποχή νύχτα βρέθηκα μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κουνούπια. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με ένα πολύ περίεργο τηλεφώνημα που δέχτηκα εκείνο το βράδυ ήταν η αφορμή να γράψω μια μικρή ιστορία την οποία έστειλα ως δείγμα γραφής στην αίτηση μου για τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Πορεία. Ενάμιση μήνα μετά κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με το σκύλο μου ο ουρανός σκοτείνιασε απότομα και σκέφτηκα ότι το πάει για βροχή.

Εκείνη τη στιγμή το κινητό μου χτύπησε και είδα ότι έγινα δεκτή στη σχολή του Πορεία. Μπήκα στη σχολή το 2020 κατά τη διάρκεια του lockdown. Εκείνο το διάστημα όλα ήταν κάπως μετέωρα. Ήμουν απογοητευμένη και ήθελα απλώς να βρω ένα καταφύγιο για να δημιουργήσω και να γράψω. Σύντομα κατάλαβα ότι η σχολή και οι άνθρωποι της σχολής με έκαναν να νιώθω ασφαλής για να δημιουργήσω.

Οι καθηγητές μου Θανάσης Τριαριδης και Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης καθώς και η Ανθή Τσιρούκη και ο Μάνος Κουνουγάκης με τις συμβουλές και το χρόνο που μου έδωσαν με ώθησαν να δημιουργήσω και να εξωτερικεύσω τις ιδέες μου με τον τρόπο που πραγματικά θέλω εγώ και που αισθάνομαι ότι με αντιπροσωπεύει. Πέρα από το κομμάτι της προσωπικής μου εξέλιξης και της δημιουργίας αυτό για το οποίο νιώθω κερδισμένη είναι για τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα στη σχολή. Με τους συμφοιτητές και καθηγητές μου μας ενώνει η συλλογική ανάγκη για δημιουργία καθώς και η στήριξη που έχουμε ο ένας για τον άλλο.

Αυτό ήταν το πρώτο σας θεατρικό έργο; Πως βλέπετε το μέλλον;

Αυτό δεν ήταν το πρώτο μου θεατρικό έργο. Για την ακρίβεια ήταν το έβδομο. Ξεκίνησα να γράφω θεατρικά έργα από το 2015 με ορισμένα από αυτά να έχουν αναρτηθεί online στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Πορεία καθώς και στο site για νέους θεατρικούς συγγραφείς playground του Μάνου Κουνουγάκη και της Κατερίνας Λουκιδου. Το μέλλον δεν το βλέπω με βλέπει όμως αυτό πράγμα που βρίσκω λίγο τρομακτικό. Θα δείξει!