Κάνε Focus: Η Γρηγορία Μεθενίτη κάνει ακροβατικά στα “39 σκαλοπάτια”

Δε γίνεται να δει κάποιος «Τα 39 Σκαλοπάτια» που σκηνοθετεί ο Μάκης Παπαδημητρίου στο Θέατρο Τζένη Καρέζη για δεύτερη χρονιά και να μην μαγνητίσει το βλέμμα του, η μοναδική γυναίκα της παράστασης, η Γρηγορία Μεθενίτη. Η νεαρή ηθοποιός κάνει την απόλυτη έκπληξη κάνει και εντυπωσιάζει στους πολλαπλούς της ρόλους καθώς μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά από γοητευτική κατάσκοπο σε μελαγχολική χωριατοπούλα.

Για τον λόγο αυτό εμείς προσεγγίσαμε τη Γρηγορία Μεθενίτη και προσπαθήσαμε να μάθουμε τα πάντα γι΄αυτήν.

Υπερκινητικότητα, έκφραση και αποσυμπίεση

Συστηθείτε μας…

Γεννήθηκα στο Μαρκόπουλο Αττικής, περνώντας τα καλοκαίρια μου στην Ελαφόνησο από όπου ήταν η γιαγιά μου. Έχω μια μεγάλη αδερφή και τα παιχνίδια μας και η φαντασία της ίσως ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να ακολουθήσω το θέατρο. Από τεσσάρων χρόνων επειδή είχα πολύ έντονη υπερκινητικότητα ξεκίνησα τα ακροβατικά κάτι που συνεχίζω μέχρι σήμερα (καθώς η υπερκινητικότητα δε σταμάτησε ποτέ).

Πρώτες θεατρικές αναμνήσεις; Η στιγμή που αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Η πρώτη παράσταση που θυμάμαι να βλέπω ήταν το ‘Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας’ στην Εθνική Λυρική Σκηνή και είχα εντυπωσιαστεί! Από έντεκα χρόνων γράφτηκα στα εργαστήρια του δημοτικού θεάτρου Μαρκοπούλου ‘Περίακτοι’ και με κάποιον τρόπο ήξερα πως αυτό θα ήθελα να κάνω.

Με ενθουσίαζε πάντα ο χώρος του θεάτρου, οι διάδρομοι πίσω από τη σκηνή, το κενό πίσω από τις κουρτίνες όπου κρύβονται τα σκηνικά για τις αλλαγές, τα δωμάτια με τα κοστούμια, τα καμαρίνια. Ακόμα είναι κάτι που ανυπομονώ να γνωρίσω κάθε φορά που ξεκινάω πρόβες σε ένα καινούργιο θέατρο, πώς αυτός ο χώρος από τον οποίο περνάει πολύς κόσμος θα καταφέρει να μου γίνει οικείος και να αποκτήσει και το δικό μου αποτύπωμα.

Αν δεν ήσασταν ηθοποιός τι θα ήσασταν;

Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν τελείως χαμένη. Αστειεύομαι, απλά δεν μπορώ να φανταστώ να μην εκφράζομαι μέσα από το σώμα μου και από τη φωνή μου. Μέσα από τις Πανελλήνιες είχα περάσει στη Γυμναστική Ακαδημία όποτε φαντάζομαι θα ασχολούμουν με τον αθλητισμό πολύ πιο ενεργά. Είναι και αυτός ένας σπουδαίος τρόπος διοχέτευσης μιας μεγάλης ανάγκης για έκφραση και αποσυμπίεσης.

Τα 39 Σκαλοπάτια του Μάκη Παπαδημητρίου

Τι σας γοητεύει στα 39 σκαλοπάτια; Και πώς το έργο αυτό συνδέεται με το σήμερα;

Το πιο γοητευτικό στην παράσταση ‘Τα 39 Σκαλοπάτια’ ίσως είναι αυτή η ελευθερία που έχουμε μεταξύ μας να γελοιοποιηθούμε και να διασκεδάσουμε παίζοντας την. Η μόνη σύνδεση που μπορώ να σκεφτώ αυτής της παράστασης με το σήμερα είναι ότι το χιούμορ είναι πολύ φρέσκο και σύγχρονο και ότι όλη αυτή η παράνοια στην οποία μπαίνει ο κεντρικός χαρακτήρας προσπαθώντας να ξεσκεπάσει ένα μυστήριο, θα μπορούσε να συνδεθεί με την παράνοια που ζει ένας Έλληνας πολίτης στην ανάγκη του να καταλάβει γιατί ζούμε στις συνθήκες που ζούμε. Απλά δε βγάζει λογική, ζούμε σε μια φάρσα!

Ξεναγήστε μας στο σκηνοθετικό σύμπαν του Μάκη Παπαδημητρίου

Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω το σκηνοθετικό σύμπαν του Μάκη. Περιέχει πολλή ελευθερία, εμπιστοσύνη, ανέκδοτα στα καμαρίνια, σοκολατάκια χωρίς να γιορτάζει κανείς, οργάνωση χωρίς άγχος και πολύ από τον κόσμο της κινησιολόγου Σεσίλ Μικρούτσικου, που ήταν παρούσα σε όλες τις πρόβες και παραστάσεις.

Ποια είναι αυτή η μυστηριώδης γυναίκα/γυναίκες που υποδύεστε;

Στην παράσταση περνάω μέσα από τρεις ρόλους, διαφορετικής κοινωνικής τάξης, με άλλη προφορά η κάθε μια, άλλα μαλλιά και άλλα κοστούμια . Ο πρώτος χαρακτήρας είναι μια κατάσκοπος και ο λόγος που ο ήρωας μας ξεκινάει αυτό το ταξίδι για να ξεδιαλύνει ένα μυστήριο. Ο δεύτερος είναι μια χωριάτισσα που ερωτεύεται και βοηθάει τον ήρωα αυτόν να ξεφύγει και να συνεχίσει το σκοπό του. Ο τρίτος είναι μια γυναίκα πιο εντυπωσιακή που ενώ περνάνε μαζί μεγάλο μέρος του ταξιδιού λειτουργεί σαν εμπόδιο ως το τέλος.

Η παράσταση εξελίσσεται σε φρενήρεις ρυθμούς. Πόσο περιθώριο στον αυτοσχεδιασμό έχετε;

Παρόλο που τρέχουμε όντως σε πολύ γρήγορους ρυθμούς η ανάγκη μας να κάνουμε τον άλλον να ‘λυγίσει’ πάνω στη σκηνή συνήθως τρέχει πιο γρήγορα από εμάς. Και ο Γιάννης Λατουσάκης και ο Παναγιώτης Γουρζουλίδης είναι άτομα που έχουν τη γκάφα στο αίμα τους. Δεν μιλάω καν για τον Μάκη, είναι ο λόγος που έχουμε τόση ελευθερία μέσα σε ένα καθαρό πλαίσιο να ξεφτιλιστούμε, να αυτοσαρκαστούμε, να πετάξουμε οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Το μεγάλο σχολείο της κωμωδίας για τη Γρηγορία Μεθενίτη

Κωμωδία ή δράμα; Τι προτιμάτε;

Μετά από αυτήν την παράσταση μπορώ να πω πως η κωμωδία είναι πολύ μεγάλο σχολείο. Δύσκολο μεν, αλλά καθώς οι ηθοποιοί πολλές φορές επηρεαζόμαστε από τα έργα με τα οποία καταπιανόμαστε, από πέρυσι που ξεκινήσαμε με ‘Τα 39 Σκαλοπατια’ έχω κερδίσει πολλά χρόνια στη ζωή μου με τόσο γέλιο που έχω ρίξει. Από την άλλη το δράμα είναι ένα μέσο εσωτερικής ενδοσκόπησης σε σκοτάδια που μπορεί από μόνη μου να μην τολμούσα να πάω. Όποτε δεν έχω κάποια προτίμηση και με τα δυο κερδισμένη βγαίνω και απολαμβάνω το κάθε είδος ξεχωριστά, πολύ.

Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια από τώρα;

Θα ήθελα να τον φαντάζομαι ζωντανό για αρχή γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Δεν το λέω με απαισιοδοξία αλλά κάθε άλλο εύχομαι υγειά σε εμένα και σε όλους , ας μην την έχουμε δεδομένη . Έχοντας σαν βάση αυτό, οι στόχοι μου είναι μεγάλοι και θα ήθελα να πηγαίνω προς αυτούς είτε σε δέκα είτε σε παραπάνω χρόνια, ο καθένας με τους ρυθμούς του που λένε.

Μελλοντικά σχέδια ή πού αλλού θα σας δούμε τη φετινή σεζόν…

Αυτήν την περίοδο αν κάποιος με ψάξει θα με βρει στο Red Jasper Cabaret Theatre όπου με τον Αντώνη Αντωνιάδη και την ομάδα μας Sunny&Blue κάνουμε για δεύτερη χρόνια την παράσταση ‘K and the travelling doll’ -ένα υπαρξιακό καμπαρέ. Επιχειρούμε ένα cabaret θέαμα έχοντας μαζί ένα παλιό αρμόνιο, τραγουδώντας, χορεύοντας, ενώ το κοινό στα τραπέζια του απολαμβάνει το ποτό του.

Με την ομάδα αυτή θα συνεχίσουμε εμφανίσεις σε μαγαζιά και θα επιχειρήσουμε το Γενάρη τη δεύτερη παράσταση μας ‘Σιωπή’, στα πλαίσια του φεστιβάλ Edgar Alan Poe στο θέατρο Rabbithole. Έπειτα, πέρα από το θέατρο θα με δείτε στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορώ να πω παραπάνω. Ας μείνει ένα μυστήριο.