Κάνε focus: Ο Νικόλας Χαλκιαδάκης στο σύμπαν της Αγρυπνίας

Τον Νικόλα Χαλκιαδάκη οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά “Κάνε ότι κοιμάσαι”. Η πρώτη του δουλειά ήταν στο «Τρίγωνο της Θλίψης», μετά ένας μικρός ρόλος στον «Σιωπηλό δρόμο», στο «Καρτ Ποστάλ» και στο «Μια νύχτα του Αυγούστου».

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην “Αγρυπνία” του Δημήτρη Δημητριάδη που σκηνοθετεί ο Αντώνης Καλογρίδης στο θέατρο Συγγρού 33.

Η αρχή…

Θεατρική ανάμνηση που θεωρείς πολύτιμη;

Θα σου πω μία από κάτι που είδα και μία από κάτι που έπαιξα. Θυμάμαι πολύ έντονα το συναίσθημα που είχα όταν είδα το Hamilton στο Broadway της Νέα Υόρκης. μου άλλαξε τελείως την οπτική για το τι είναι και τι μπορεί να κάνει ένα ηθοποιός.

Πολύτιμη και καλά φυλαγμένη θεατρική μου ανάμνηση, είναι και η περίοδος που έκανα πρόβες με την θεατρική μου ομάδα σε ένα υπόγειο στο ΑΠΘ μέχρι τις 6 το πρωί. Προσπαθούσαμε για μήνες να καταλάβουμε το Ονειρόδραμα του Στίντμπεργκ για να το ανεβάσουμε. Τα καταφέραμε.

Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της υποκριτικής για σένα; Ξεκίνησες από τα ΤΕΦΑΑ διάβασα…

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου συνυπάρχουν μέσα μου αθλητισμός και τέχνη. Ενθουσιαζόμουν και στο γήπεδο και στο σινεμά. Έκανα λίγο θέατρο στο σχολείο, αλλά μεγαλώνοντας στην επαρχία ο αθλητισμός ήταν πιο προσβάσιμος, οπότε για πολλά χρόνια ακολούθησα αυτόν τον δρόμο.

Όταν έφυγα από την Κρήτη όμως για να σπουδάσω στα ΤΕΦΑΑ όπως ανέφερες, μου γεννήθηκε η ανάγκη να βρεθώ σε ένα πιο δημιουργικό πλαίσιο. Αυτή η ανάγκη με οδήγησε στο να ξανανακαλύψω το θέατρο και αυτή τη φορά κόλλησα. 5 χρόνια μετά, δεν έχω κοιτάξει ποτέ πίσω και συνεχίζω να εξερευνώ τον κόσμο της υποκριτικής.

Συμβουλή που σου έχουν δώσει και θυμάσαι;

Δεν μου πολυαρέσουν οι συμβουλές για να σου είμαι ειλικρινής. Τουλάχιστον, όχι όταν έρχονται με την μορφή συμβουλής. Νιώθω πως το να σου δίνουν συμβουλές ζωής, σχέσεων ή καριέρας, είναι σαν να σου κάνουν spoiler για την ζωή σου αλλά με τα δικά τους κριτήρια. Προτιμώ να τα ανακαλύψω μόνος μου, κι ας φάω τα μούτρα μου. μας συμβουλεύει η ίδια η ζωή μετά, αν είμαστε πρόθυμοι να την ακούσουμε.

Εννοείται πως θα ακούσω και θα σκεφτώ προσεκτικά κάτι που θα μου πει ένας άνθρωπος που έχω σε εκτίμηση, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορώ μετά από κάποιο καιρό να το επαναφέρω. Ίσως να καταγράφεται στο υποσυνείδητό μου. Υπάρχει ωστόσο μία φράση του Μαρκ Τουέιν που διάβασα πρόσφατα και μου έχει μείνει.
”Good decisions come from experience. Experience comes from making bad decisions“
Η δυνατότητα να παίρνεις καλές αποφάσεις, έρχεται με την εμπειρία. Η εμπειρία, έρχεται παίρνοντας κακές αποφάσεις”

Ο Νικόλας Χαλκιαδάκης και η Αγρυπνία…

Τι σε γοητεύει στην Αγρυπνία;

Το σύμπαν της, που ακροβατεί μεταξύ του ρεαλιστικού και του μεταφυσικού. Τα πάντα μπορεί να συμβούν. Όλοι οι χαρακτήρες είναι απρόβλεπτοι, ανα πάσα στιγμή έτοιμοι να εκραγούν και να παλέψουν μέχρι τέλους για τα πιστεύω τους. Αυτό με γοητεύει πολύ.

Τι συμβολίζει ο τίτλος αυτής της παράστασης;

H ιστορία αυτή διαδραματίζεται ολόκληρη σε ένα βράδυ. Ένα βράδυ στο οποίο κανείς δεν έχει κοιμηθεί και τα όρια εξάντλησης-υπερδιέγερσης, λογικής και παράνοιας είναι θολά με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Υπάρχει ωστόσο και μία θρησκευτική διάσταση στο έργο. Βάσει αυτού, η ΑΓΡΥΠΝΙΑ συμβολίζει την προσδοκία για κάτι ανώτερο που θα έρθει να μας λυτρώσει.

Σκιαγράφησέ μας τον ρόλο σου…

Ο Φειδίας βλέπει τον κόσμο διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Η αλήθεια του είναι λίγο πιο δίπλα από την συνηθισμένη. Λόγω της ιδιαίτερης φύσης του τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν με αποτέλεσμα να κλειστεί στον εαυτό του και να μεγαλώσει αποκλεισμένος από τον κόσμο.

Ορφανός από μητέρα, μεγάλωσε εξ ολοκλήρου με τον πατέρα του, ο οποίος του έχει αφιερωθεί πλήρως.
Είναι ένα φαινομενικά αδύναμο πλάσμα, έρμαιο στα χέρια των κακοπροαίρετων. Τα φαινόμενα όμως ,ως συνήθως, απατούν. Κρύβει μέσα του πολλά περισσότερα από όσα οποιοδήποτε μπορεί να φανταστεί. Όταν αποκαλυφθούν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.

Με τον Φειδία είναι ερωτευμένος ο Λίνος. Αυτός ο έρωτας γίνεται μήλον της έριδος. Πώς εσύ σαν νέος άνθρωπος κρίνεις όλη αυτήν τη θύελλα αντιδράσεων για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών;

Γενικώς είναι δύσκολο να επιβιώσει ο έρωτας σήμερα. Πόσο μάλλον ο μη κοινωνικά αποδεκτός έρωτας όπως αυτός του Λίνου με τον Φειδία.
Αντιδράσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα όταν γίνονται σημαντικές κοινωνικές μεταβολές, λογικό είναι. To θεωρώ ουτοπικό να περιμένουμε να αλλάξουν νοοτροπίες χρόνων, πόσο μάλλον χωρίς αντιδράσεις, εν μία νυκτί.
Το να υπάρχουν αντιδράσεις όμως σημαίνει ότι υπάρχει και δράση, οπότε ας επικεντρωθούμε σε αυτό.

Πιστεύεις θα είναι ποτέ η κοινωνία και η θρησκεία έτοιμοι να αποδεχτούν πως είμαστε ελεύθεροι να αγαπάμε όποιον θέλουμε;

Για τη θρησκεία, τουλάχιστον όπως την εκφράζει επίσημα η εκκλησία, το βρίσκω κομματάκι δύσκολο. Είναι γνωστές οι θέσεις της και ως επί το πλείστον παγιωμένες 20 αιώνες τώρα. Αναρωτιέμαι παρόλα αυτά γιατί μία θρησκεία αγάπης να θέτει εξαιρέσεις στην ίδια την αγάπη.
Για την κοινωνία, είμαι αρκετά αισιόδοξος, έστω κι αν ένα μέρος της αντιστέκεται σθεναρά. Θεωρώ ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια και η πρόσφατη ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου το επιβεβαιώνει αυτό. Υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν ,δεν χωράει αμφιβολία, αλλά νιώθω πως βρισκόμαστε στη σωστή κατεύθυνση.

Μελλοντικά σχέδια;

Να πιάσω όλα τα Pokemon.