Καρακούλη – Ασλάνογλου – Ψαρράς εξηγούν στο NEWS 24/7 πού βρίσκεται τελικά η ουσία σ΄ έναν γάμο

“Χρειάστηκαν δυόμισι μήνες για να γράψω αυτές τις σκηνές. Μου πήρε μια ολόκληρη ενήλικη ζωή για να τις ζήσω” έλεγε ο Μπέργκμαν για το σπαρακτικό αριστούργημα του “Σκηνές από έναν Γάμο” που θα παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από τις 21 Απριλίου έως τις 4 Ιουνίου σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη με τη Μαρίνα Ασλάνογλου και τον Νίκο Ψαρρά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Το έργο γράφτηκε ακριβώς 50 χρόνια πριν, αρχικά ως τηλεοπτική σειρά (Απρίλιος – Μάιος 1973) και έπειτα ως κινηματογραφική ταινία (Σεπτέμβριος 1974) και σημείωσε παγκόσμια επιτυχία.

Η ιστορία της Μαριάννε και του Γιόχαν αποτυπώνει με αδυσώπητη ειλικρίνεια και σχεδόν ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό τα στάδια της φθοράς και της παρακμής μιας συζυγικής σχέσης. Κρατώντας την δομή και τους υπέροχα ειρωνικούς τίτλους των «σκηνών», η Έλενα Καρακούλη σκηνοθετεί μια παράσταση για το υπαρξιακό πεδίο συνάντησης, αλλά και σύγκρουσης με τον Άλλον.

Μάλιστα, μιλά στο Magazine για το τι είναι αυτό που τη γοήτευσε ιδιαίτερα στο έργο αυτό λέγοντας “νιώθω μάλλον ένα είδος τρυφερότητας γι αυτούς τους δύο ήρωες που σύμφωνα με τον Μπέργκμαν ‘είναι αντιφατικοί, μερικές φορές αγχώδικα παιδικοί, άλλοτε πάλι αρκετά ώριμοι. Μιλάνε λέγοντας κουταμάρες, κάθε τόσο ξεστομίζοντας κάτι έξυπνο κι ευαίσθητο. Είναι νευρικοί, χαρούμενοι, εγωιστικοί, κουτοί, καλοσυνάτοι, σοφοί, αυτοθυσιαζόμενοι, τρυφεροί, θυμωμένοι, απαλοί, συναισθηματικοί, ανυπόφοροι, και αξιαγάπητοι. Όλα μπερδεμένα μαζί’”.

Ποια όμως είναι η αγαπημένη “σκηνή” γάμου των τριών συντελεστών της παράστασης και ποια αυτή που τους “πληγώνει” περισσότερο; Η Έλενα Καρακούλη εξομολογείται: «Η τελευταία σκηνή έχει τον τίτλο: “Στη μέση της νύχτας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, κάπου στον κόσμο”. Είναι η αγαπημένη μου σκηνή αν και με παίδεψε πολύ το να μεταφράσω σκηνικά αυτή την εικόνα. Πώς μοιάζουν δύο άνθρωποι που αναδύονται μέσα από την ερήμωση που προηγήθηκε; Η διαδρομή που ακολούθησα ώστε να φτάσω στην απάντηση είναι ο λόγος που αγαπώ αυτή τη σκηνή..

Οι σκηνές που πληγώνουν είναι πολλές. Η εικόνα πλήρους εγκατάλειψης που συμβαίνει μετά την απιστία. Και η “τέχνη να σκουπίζεις κάτω από το χαλί”, ενώ φαινομενικά είναι μια ήρεμη σκηνή, με ταράζει γιατί όλοι μας κάποια στιγμή το έχουμε κάνει αυτό, να διαισθανόμαστε δηλαδή αμυδρά ότι κάτι δεν πάει καλά και να προσπαθούμε να το ξορκίσουμε, να το φωτίσουμε ενώ τελικά το θάβουμε χωρίς επιτυχία.»

Η Μαρίνα Ασλάνογλου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Θα ξεκινήσω από την αγαπημένη μου σκηνή, που έχει τον τίτλο “Η κοιλάδα των δακρύων” Έχει προηγηθεί ο χωρισμός, η εγκατάλειψη της που την είχε διαλύσει. Κι όμως, στη σκηνή αυτή βλέπουμε μια νέα γυναίκα να αναδύεται μέσα από την ερήμωση, μια γυναίκα που γνωρίζει λίγο περισσότερο τον εαυτό της, τις ανάγκες της και που στέκεται στα πόδια της. Αντί να βουλιάζει ξαναγεννιέται. Οι προηγούμενες σκηνές είναι αυτές που πληγώνουν είναι τα γεγονότα που την σοκάρουν και αλλάζουν τη ζωή της».

Ο Νίκος Ψαρράς μιλά για την αγαπημένη του σκηνή λέγοντας: «Είναι η τελευταία σκηνή του έργου όπου αυτοί οι δύο άνθρωποι συναντιούνται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κάπου στον κόσμο, είναι πιο τρυφεροί από ποτέ και ελπίζουν να μην έχουν χαθεί όλα ανάμεσά τους».

Η Μαριάννε κι ο Γιόχαν

Η Μαρίνα Ασλάνογλου σκιαγραφεί τη Μαριάννε λέγοντας: «Η ίδια περιγράφει τον εαυτό της κάπως έτσι: ‘Εγώ ακολούθησα την οικογενειακή παράδοση και έγινα δικηγόρος με ειδίκευση στο οικογενειακό δίκαιο, είμαι παντρεμένη με τον Γιόχαν και έχω δύο κόρες. Δεν εκτιμώ τις αρετές μου όσο ο Γιόχαν, είμαι πολύ χαρουμενη με τη ζωή μας είναι καλή ζωή».

Ο Νίκος Ψαρράς μιλάει για τον Γιόχαν: «Αυτοχαρακτηρίζεται ως ένας πολίτης του κόσμου, καλός οικογενειάρχης, η ψυχή της παρέας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο, φοβερός εραστής, του αρέσουν τα ταξίδια και κάποια στιγμή αποφασίζει ότι δεν μπορεί να παλεύει άλλο με τα βάρη της οικογενειακής ζωής, ερωτεύεται μια πολύ νεότερή του, διαλύει τα πάντα γύρω του και συνειδητοποιεί ότι τελικά η μοναξιά είναι απόλυτη και οτιδήποτε άλλο είναι αυταπάτη».

Και συνεχίζει μιλώντας για τον θεσμό του γάμου, στον οποίο και πιστεύει απόλυτα, γι΄αυτό άλλωστε παραμένει παντρεμένος. “Από την μέρα που παντρεύτηκα δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μου, ίσα ίσα τα πράγματα είναι πιο βολικά, πιο άνετα. Είναι ωραία να συμπορεύεσαι με έναν άνθρωπο, να μοιράζεσαι, να ονειρεύεσαι, να δημιουργείς” λέει.

Ο χωρισμός…

Το φιλμ του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην εποχή του, ώστε θεωρήθηκε ως υπεύθυνο για την αύξηση του αριθμού διαζυγίων στη Σουηδία και γενικότερα στην Ευρώπη της εποχής.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου δεν πιστεύει πως τα διαζύγια έχουν να κάνουν με τη θεματολογία μιας ταινίας, αλλά με την ασυμφωνία των χαρακτήρων δυο ανθρώπων που αποφασίζουν να χωρίσουν. «Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια εξαιρετική ταινία που προφανώς είδαν πολλοί και τους άγγιξε. Άρα η ταινία πέτυχε και γι αυτό 50 χρόνια μετά είναι σαν να έχει γυριστεί χθες» αναφέρει.

Η ερωτική απιστία είναι λόγος χωρισμού σε έναν γάμο;
Ο Νίκος Ψαρράς δίνει τη δική του απάντηση λέγοντας: “Είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να δεις τον γάμο σου αλλιώς. Η αναζήτηση καινούριου ερωτικού συντρόφου σημαίνει ότι ψάχνεις να βρεις κάτι που δεν έχεις, την απιστία οι περισσότεροι δεν την αντέχουν γιατί μπαίνει ο εγωισμός και νιώθουν προδομένοι και εξαπατημένοι. Υπάρχουν κι άλλοι οι οποίοι ψάχνουν να βρουν την πηγή του κακού και δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Στο έργο μας πάντως όταν γίνεται η απιστία είναι πια αργά, γιατί υπάρχει κάτι πιο ισχυρό που λέγεται έρωτας”.Οι ήρωες χωρίζουν, ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους…κι όμως το κενό που νιώθουν εξακουλουθεί να υπάρχει. Πού βρίσκεται τελικά η ουσία;

“Η ουσία βρίσκεται στην αγάπη, στην ειλικρίνεια, στην αλληλοκατανόηση, στην τρυφερότητα, στη χαρά. Στο να αποδέχεται ο ένας τον άλλον γι αυτό που πραγματικά είναι” καταλήγει η Μαρίνα Ασλάνογλου.

Ιnfo

Από 21 Απριλίου
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά- Σκηνή Ωμέγα