Καραζήσης- Καρακούλη- Νανούρης μιλούν στο NEWS 24/7 για τις αλλόκοτες ραδιοφωνικές ιστορίες τους

Τα Radio Plays η πρωτότυπη σειρά αυτοτελών έργων του Φεστιβάλ Αθηνών, δραματοποιημένων για το ραδιόφωνο, συνεχίζονται και φέτος συνδυάζοντας, αυτή τη φορά, το ραδιοφωνικό θέατρο με τη λογοτεχνία του φανταστικού, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Διονύση Καψάλη και Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Τρεις σκηνοθέτες με ιδιαίτερη ματιά δίνουν ο καθένας τη δική του πνοή σε «ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας», που υπογράφουν πολύ δυνατοί συγγραφείς του είδους: ο Ακύλλας Καραζήσης διασκευάζει και σκηνοθετεί τον «Κυνηγό του σκοταδιού» του Howard Phillips Lovecraft σε μετάφραση Λουκά Θεοδωρακόπουλου, ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί το διήγημα «Δύο ηθοποιοί για ένα ρόλο» από τη συλλογή Αρρία Μαρκέλλα και άλλα φανταστικά διηγήματα του Théophile Gautier σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου και η Έλενα Καρακούλη διασκευάζει και σκηνοθετεί τον Παράμεσο της Yoko Ogawa σε μετάφραση Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Ταυτόχρονα, για το σύνολο των έργων έχουν γραφτεί, όπως και πέρυσι, πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις που ερμηνεύονται από εξαιρετικούς Έλληνες μουσικούς.

Εμείς μιλήσαμε και με τους τρεις και τους θέσαμε κάποιες ερωτήσεις στην προσπάθειά μας τι είναι αυτό που θα…ακούσουμε!

Ο Ακύλλας Καραζήσης μιλά στο NEWS 24/7 για τη διαφορά των ραδιοφωνικών παραστάσεων με τις θεατρικές “το βασικό στο ραδιόφωνο, σε μια ακροαματική παράσταση δηλαδή, είναι ο λόγος και η μουσική, αυτά δηλαδή που πρέπει να γεννήσουν στο κεφάλι των θεατών εικόνες. Χρειάζεται λοιπόν μία μουσικής υφής δουλειά και στο θέατρο και ακόμη πιο πολύ τώρα στο ραδιόφωνο. Είναι ένα σύμπλεγμα φωνών…. Γι αυτό και διάλεξα αυτό το έργο του Lovecraft. Γιατί το σκέφτηκα σαν πολυφωνικό αφήγημα, όπου μία ακόμη φωνή είναι τα όργανα, η μουσική, συν τις έξι φωνές των ηθοποιών”.

Η Έλενα Καρακούλη προσθέτει πως “το ραδιοφωνικό έργο ακούγεται ως μια πιο εύκολη υπόθεση- από μια απαιτητική πολύμηνη συλλογική διαδικασία που είναι το θέατρο- αλλά είναι μια πρόκληση άλλης μορφής. Στοχεύει στη φαντασία του θεατή αφήνοντας τον να δημιουργήσει μόνος του τις εικόνες. Προϋποθέτει το κατάλληλο ηχητικό τοπίο, την ατμόσφαιρα, τις καθαρές ερμηνείες και βέβαια μια καλοδουλεμένη διασκευή που να λειτουργεί θεατρικά όταν πρόκειται για λογοτεχνία, όπως στην περίπτωση μας. Το ραδιοφωνικό θέατρο δεν είναι απλώς μια λύση στην εποχή της πανδημίας, αλλά ένας μαγικός τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας, που μπορεί να φτάσει παντού, με αυτή την έννοια έχει κάτι συγκινητικό”.

Ο Γιώργος Νανούρης σημειώνει για τις δυσκολίες των ραδιοφωνικών έργων πως “η πρώτη δυσκολία είναι ότι δεν έχεις την εικόνα, οπότε δεν βλέπεις τους ερμηνευτές να χρησιμοποιούν όλα τα εκφραστικά τους μέσα παρά μόνο τη φωνή τους, δεν μπορείς να φτιάξεις εικόνες, δεν έχεις φώτα και σκηνικά, έτσι θα πρέπει να κεντρίσεις το ενδιαφέρον του ακροατή αλλά και να τον βοηθήσεις να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του. Επίσης, ο ακροατής δεν βρίσκεται στον οριοθετημένο χώρο του θεάτρου και μπορεί να αποσπαστεί πολύ εύκολα η προσοχή του από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα.

Τι, όμως, τους γοήτευσε στα έργα αυτά για να παρουσιάσουν;

Η Έλενα Καρακούλη αναφέρει για τον “Παράμεσο” της Yoko Ogawa πως “Αγαπώ ιδιαίτερα την ιαπωνική λογοτεχνία και ξεχωρίζω τη Γιόκο Ογκάουα. Με γοητεύουν η υπαινικτική, ελλειπτική και ποιητική της γραφή, το μυστήριο, το σκοτάδι, η ρευστότητα, ο αλλόκοτος ερωτισμός, η σκληρότητα, η έσχατη μορφή ελευθερίας, που βρήκα στον Παράμεσο. Το επέλεξα γιατί ήταν πάντα εκεί στη βιβλιοθήκη μου και περίμενε υπομονετικά την συνθήκη.. Είναι μια γοητευτική παράξενη ιστορία από έναν άλλο κόσμο, όπου η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο πραγματικό και στο ονειρικό είναι αχνή, ένα μικρό κομψοτέχνημα λόγου που ελπίζω να αγαπήσουν και οι ακροατές”.

Ο Γιώργος Νανούρης σημειώνει για το διήγημα “Δύο ηθοποιοί για ένα ρόλο» από τη συλλογή Αρρία Μαρκέλλα και άλλα φανταστικά διηγήματα του Théophile Gautier πως τον γοήτευσε “το ότι είναι μια μεταφυσική ιστορία που διαδραματίζεται στο χώρο του θεάτρου, αρκετά απλή, σκοτεινή, ρομαντική και με μια μικρή δόση χιούμορ. Ένα κλείσιμο ματιού στη ματαιοδοξία μας”.

Ο Ακύλλας Καραζήσης αναφέρει για τον «Κυνηγό του σκοταδιού» του Howard Phillips Lovecraft πως “μου άρεσε η αθωότητα μιας ιστορίας τρόμου. Εμείς πια είμαστε σχεδόν συνηθισμένοι σε χιλιάδες ιστορίες τρόμου, φανταστικές πάντα, που “δίνουν” όλο και περισσότερο αίμα και τρόμο. Αυτό το έργο πηγαίνει στις πηγές, στις αρχές των ιστοριών τρόμου. Έχει μια αθωότητα, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε με την καλή έννοια “παιδικό”. Έχει μία παιδικότητα που βλέπεις μέσα όλες τις πρώτες ύλες του φανταστικού, της φανταστικής μυθολογίας, του μεταφυσικού φόβου, πράγματα που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Για μένα αυτό είναι κάτι πολύ πιο κλασικό σε σχέση με αυτό το παραχρησιμοποιημένο σήμερα, που είναι μόνο εντυπωσιασμός και συναγωνισμός της μίας φρίκης με την άλλη. Ενώ εκεί είναι όλα απλά, συμπαγή, σταθερά και τρομακτικά”.

Πώς επικοινωνούν οι ιστορίες αυτές με το σήμερα;

Ο Γιώργος Νανούρης αναφέρει πως “Αυτό νομίζω έχει να κάνει περισσότερο με τις προσλαμβάνουσες του καθενός. Είναι ένα μικρό διήγημα που μιλά για την προσπάθεια για δόξα, καριέρα κ επιτυχία απ τη μία, και για τη δημιουργία μιας οικογενειακής ήσυχης ζωής απ την άλλη. Πράγματα δηλαδή τα οποία και σήμερα οι άνθρωποι αποζητούν. Το τι τελικά θα επικρατήσει όμως αλλά και με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό στο διήγημα του Θεόφιλου Γκωτιέ, θα σας αποκαλυφθεί στη μετάδοση!”

Ο Ακύλλας Καραζήσης σημειώνει πως “Οι ιστορίες τρόμου, αυτές οι φανταστικές ιστορίες επικοινωνούν με το πάντα. Πάντα με το πάντα. Δεν έχουν χρόνο. Ο άνθρωπος πάντα έλεγε, λέει και θα λέει ιστορίες. Άλλες είναι χαρούμενες, άλλες θλιβερές, άλλες πιο τρομακτικές. Είναι ένα κομμάτι μυθοπλασίας. Και δεν είναι η πρώτη φορά στην ανθρωπότητα που το σκηνικό είναι τρομακτικό. Έτσι ήταν πάντα. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, οι συνεχείς πόλεμοι δε σταμάτησαν ποτέ, απλώς τώρα είναι κοντά μας. Οι πανδημίες υπήρχαν επίσης πάντα, δεν τις ανακαλύψαμε τώρα. Το ότι ζήσαμε κάποια χρόνια χωρίς πολέμους και πανδημίες δε σημαίνει κάτι. Η εποχή αυτή δηλαδή μπορεί να μην είναι καλύτερη, αλλά έχει αυτό που είχαν και άλλες εποχές”.

Η Έλενα Καρακούλη τέλος αναφέρει πως “στον Παράμεσο δεν υπάρχει υπάρχει το επείγον αίτημα της επικοινωνίας με το σήμερα, ή κάτι που θα έκανε το έργο αυτό “επίκαιρο”. Υπάρχει ωστόοο ένα εργαστήριο συντήρησης της μνήμης, ένας αινιγματικός ταριχευτής αναμνήσεων, μια γυναίκα που μπαίνει σιγά σιγά σε μια διαβρωτική ερωτική ιστορία ή μήπως πρόκειται για αιχμαλωσία; Μια συνάντηση με το υπερφυσικό ή μια ιστορία αποκατάστασης ενός τραύματος; Το έργο είναι ανοιχτό, όπως όλα τα σημαντικά κείμενα. Οι οδυνηρές αναμνήσεις, οι ανομολόγητες επιθυμίες, οι περίπλοκες σχέσεις υπήρχαν και υπάρχουν πάντα. Και ο Παράμεσος μιλά για όλα αυτά με έναν τρόπο μοναδικό και συναρπαστικό”.

Τα Radio Plays θα κάνουν ταυτόχρονη πρεμιέρα στο aefestival.gr και στα podcast της Lifo με δωρεάν ακρόαση για όλους *ες.

Οι πρεμιέρες

• 22 Μαρτίου: O Κυνηγός του σκοταδιού του Howard Phillips Lovecraft/Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης
• 29 Μαρτίου: Δύο ηθοποιοί για ένα ρόλο του Théophile Gautier/ Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
• 5 Απριλίου: Ο Παράμεσος της Yoko Ogawa/ Σκηνοθεσία: Έλενα Καρακούλη

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις