Κατερίνα Μαούτσου: “Η αγάπη εξασκείται, δεν είναι οι ροζ καρδούλες στα μηνύματα”

Η σκηνοθέτις Σοφία Μαραθάκη και η ομάδα Ατονάλ καταπιάνονται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με το άκρως επίκαιρο έργο του κορυφαίου σύγχρονου Βρετανού συγγραφέα Dennis Kelly, «Love and Money».

Ο Dennis Kelly -από τους πλέον πολυγραφότατους και καταξιωμένους αγγλόφωνους συγγραφείς- αποτυπώνει με καυστικό και ποιητικό ύφος τον ανελέητο ρυθμό της σύγχρονης ζωής στον δυτικό κόσμο και συνθέτει ένα ορατόριο για το πώς λοξοδρομούμε συνεχώς από τον δρόμο της αγάπης, αν και έχουμε ζωτική ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε (το πιο γνωστό του έργο στην Ελλάδα είναι «Τα Ορφανά» που έχουν ανέβει σε σκηνοθεσία του Β. Θεοδωρόπουλου και Κ. Μάρκελου. Άλλα έργα του που έχουν ανέβει με επιτυχία στην Ελλάδα και το εξωτερικό είναι: “Girls and Boys”, “DNA”, “Matilda the Musical” κ.α).

Η υπόθεση του έργου

Ο Ντέιβιντ, ένας πρώην καθηγητής αγγλικής φιλολογίας που έγινε πωλητής για να βγάζει περισσότερα χρήματα. Η Τζες που παθαίνει νευρικό κλονισμό εξαιτίας του εθισμού της στην υπερκατανάλωση. Ένας γάμος που καταρρέει υπό το βάρος των χρεών και μια σχέση που οδηγείται στον αφανισμό με τραγικές συνέπειες. Δυο γονείς, που ο θρήνος για την κόρη τους και η συνειδητοποίηση τους για την εμπορευματοποίηση του θανάτου, τους οδηγεί στον βανδαλισμό. Μια επιτυχημένη μάνατζερ που έχει αντικαταστήσει την πίστη της στον Θεό με την παραδοχή της αξίας του θαυμαστού κόσμου του χρήματος. Τέλος, η Σαντρίν, στέλεχος σε πολυεθνική, που στην αρχή μιας ερωτικής ιστορίας ανακαλύπτει ένα φρικτό μυστικό.

Πώς μπορεί να ανθίσει η αγάπη;

Η Κατερίνα Μαούτσου μία εκ των πρωταγωνιστριών της παράστασης αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7 πως “Αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να επιδοθεί στο κυνήγι του χρήματος, και παράλληλα να βρίσκει χώρο να εξασκεί την αγάπη, γιατί η αγάπη εξασκείται, δεν είναι οι ροζ καρδούλες στα μηνύματα, θα ήθελα τρομερά να τον γνωρίσω. Αλλά δυσκολεύομαι και να το φανταστώ. Όπως εγώ καταλαβαίνω τα πράγματα, για να ανθίσει η αγάπη χρειάζεται χώρο και χρόνο, χριάζεται ένα πεδίο ελεύθερο και ειρηνικό. Το κυνήγι του χρήματος, νομίζω, καταλαμβάνει απόλυτα το πεδίο αυτό στον άνθρωπο. Τον απορροφά. Και έχει χαρακτήρα πολεμικό, καθόλου ειρηνικό. Κάτι τέτοιο νομίζω λέει και ο Ντένις Κέλι, με έναν τρόπο υπέροχο και αποκαλυπτικό σε κάθε του σκηνή”.

Και συνεχίζει μιλώντας για τους ρόλους που υποδύεται στην παράσταση: “οι ρόλοι που υποδύομαι στην παράσταση έχουν σαν κοινό χαρακτηριστικό την άγονη για την αγάπη εποχή, στην οποία ζουν, και τον αδιέξοδο τρόπο ζωής που τους προτείνεται από τα μίντια και το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι γυναίκες που προσπαθούν να υπηρετήσουν το μοντέλο που προβάλλεται ως επιτυχημένο, και έτσι δυστυχούν”.

 

Με ποιο τρόπο το έργο αποτυπώνει τον ανελέητο ρυθμό της σύγχρονης ζωής στον δυτικό κόσμο; Ποια τα κομβικά ζητήματα που θίγει;
Ακριβώς οι λέξεις με τις οποίες διατυπώσατε την ερώτηση, είναι, νομίζω, από τα κεντρικά ζητήματα που θίγει ο συγγραφέας. Αυτό που θαυμάζω τρομερά στο έργο του, είναι το πώς ο συγγραφέας κατορθώνει και αποτυπώνει τη θεματική του, τον ανελέητο ρυθμό της σύγχρονης ζωής στο δυτικό κόσμο, και στον τρόπο γραφής του. Η γραφή του δηλαδή έχει έναν ρυθμό γρήγορο και κοφτό, πολλές φορές νιώθεις ότι βλέπεις τους ανθρώπους να τρέχουν για δουλειές στους δρόμους του Λονδίνου. Αυτή η εντυπωσιακή ταχύτητα κόβεται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, από ένα πολύ τραγικό γεγονός, που βέβαια μέσα σε αυτή την τρεχάλα, κανείς δεν είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει. Ίσως ούτε ακόμα και ο θεατής..

“Κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων, αλλά την αξία κανενός” έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Χαρακτηρίζει αυτή η φράση τους ήρωες της παράστασης; Είναι ο κυνισμός κάτι από το οποίο κινδυνεύουμε όλοι σήμερα;
Φυσικά. Αλλά όχι σε ηθικό επίπεδο. Για να καταλάβει κανείς την αξία ενός πράγματος, πρέπει να το γνωρίσει βαθιά, να ασχοληθεί μαζί του, να παίξει, να το χαλάσει ακόμα ακόμα. Να του δώσει χώρο και χρόνο δηλαδή. Και αφοσίωση. Όχι επειδή πρέπει, όχι επειδή το κάνουν όλοι, όχι επειδή είναι κάτι ακριβό. Ε, όλο αυτό το ταξίδι που περιγράφω, δεν μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος που μένει στην τιμή. Και αρκείται σ’ αυτό.

Αγαπημένη φράση από το έργο και γιατί;
“Εκείνος θα τους κάνει και τους δύο να το ξεπεράσουν. Θα βρει μια δουλειά με καλά λεφτά, θα τη φέρει πίσω στο σπίτι, θα της πει πόσο την αγαπάει και θ’αρχίσει να βάζει τα πράγματα σε μια σειρά.”
Η δυσκολία της αγάπης είναι να μείνει κανείς στο μαζί, όχι οι ατομικές, νοητικές αποφάσεις και όλες οι άλλες παρεξηγήσεις που περιέχονται σ’αυτή τη φράση.

Τελικά, δίνει ο συγγραφέας μία διέξοδο από αυτή τη φρενίτιδα καταναλωτισμού και εμπορευματοποίησης; Υπάρχει τρόπος οι πρωταγωνιστές να ζήσουν -έστω- μια βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού τους;
Αν δε ζητάει κανείς μια λύση του τύπου “πέντε τρόποι για να κάνεις τη σχέση σου καλύτερη”, αν πηγαίνει στο θέατρο για να επικοινωνήσει με κάτι, για να μετακινηθεί, τότε πιστεύω και εύχομαι να συναντηθεί με μια προσωπική του διέξοδο, ερχόμενος στο “love and money”.