“Κοινή Ησυχία” με δυνατό χειροκρότημα και όνειρα που κοιτούν ψηλά

Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Καπετανάκος και Σοφία Πανάγου. Yiannis Margetousakis Photography

Με ενθουσιασμό υποδέχθηκε το κοινό της Θεσσαλονίκης τη μουσικοθεατρική παράσταση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε σκηνοθεσία Ελένης Ράντου.

NEWSROOM
04 Ιανουαρίου 2023 10:34

Με έντονα συναισθήματα και δυνατό χειροκρότημα ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του στη Θεσσαλονίκη το μουσικοθεατρικό “θαύμα” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, “Κοινή Ησυχία”, σε σκηνοθεσία Ελένης Ράντου.

Και αν μέσα στην καραντίνα η “Κοινή Ησυχία” – που έκανε δυνατό ξεκίνημα το Φεβρουάριο του 2020 με συνεχόμενα sold out – μας φαινόταν “προφητική”, σήμερα, έχει μετουσιωθεί σε μια μουσικοθεατρική “αποκάλυψη”. Ένα θεατρικό μανιφέστο απελευθερωμένης ανυπακοής απέναντι σε οτιδήποτε εγκλωβίζει τις ευαισθησίες μας.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Οδυσσέας Ιωάννου, μετά την τεράστια επιτυχία του εμβληματικού “9:05” (270 παραστάσεις και 130.000 θεατές!), συναντήθηκαν ξανά επί σκηνής και συνάντησαν ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό στην “Κοινή Ησυχία”. Συνοδοιπόρος τους η Ελένη Ράντου (που υπογράφει την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο) και οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου και Νίκος Βατικιώτης.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου "σπάζοντας" την Κοινή Ησυχία. Yiannis Margetousakis Photography

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, όπως αναφέρεται και στην κριτική του NEWS 24/7 για την “Κοινή Ησυχία“ προκαλεί το κοινό και “το παρασέρνει σε έναν ριζοσπαστικό ρομαντισμό, εκεί όπου οι νότες δένουν με τις φράσεις, με μια ενέργεια που ‘ηλεκτρίζει’ χωρίς την παραμικρή υποχώρηση σε ό,τι αφορά τη δύναμη της εκφραστικότητας”. Με τη συνοδεία ζωντανής ορχήστρας, κατακλύζει τη σκηνή ερμηνεύοντας σπουδαία τραγούδια, κάποια από το προσωπικό του ρεπερτόριο και άλλα από την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού.

Όταν η Κοινή Ησυχία σπάει και η παράσταση γίνεται ένα με τους θεατές. Yiannis Margetousakis Photography

Ταυτόχρονα, η αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου, ενδοσκοπική, τρυφερή, με αυτό το τόσο προσωπικό του ύφος και έναν γοητευτικά μισοκρυμμένο λυρισμό, είναι η ίδια η ψυχή του, που έχει τη σπάνια ικανότητα να μετατρέπει την ποίηση σε φράσεις και να τις σκορπάει με νωχελική αυθάδεια στον χώρο, χαρίζοντάς μας αυτή την αίσθηση απελευθερωμένης ανυπακοής απέναντι σε οτιδήποτε εγκλωβίζει τις ευαισθησίες μας.

Μια παράσταση -υπόσχεση ότι αν αρχίσουμε να ονειρευόμαστε ξανά, αν αφήσουμε τη φαντασία να καθοδηγήσει τις περιπλανήσεις μας, τότε ο “χειμώνας” της Κοινής Ησυχίας δε θα μπορέσει ποτέ να μας στερήσει την “άνοιξη” των χρωμάτων, του έρωτα, της ζωής. Γιατί “Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει, ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά!”.