Κωνσταντίνος Χατζής- Σοφία Χιλλ ανεβάζουν Μάκμπεθ σε ένα αλώνι στη Μάνη

Ο Κωνσταντίνος Χατζής συ-σκηνοθετεί  μαζί με τη σπουδαία ηθοποιό Σοφία Χιλλ μία περφόρμανς πάνω στον σαιξπηρικό Μάκμπεθ. Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως η περφόρμανς “Macbeth” θα παρουσιαστεί στη Μάνη, σε ένα Manez (πρόκειται για αλώνι που χρησιμοποιείται ως χώρος εκπαίδευσης αλόγων) στη Δρυόπη, στο Δήμο Δυτικής Μάνης και θα παιχτεί στην πρωτότυπη γλώσσα του Σαίξπηρ (θα υπάρχουν ελληνικοί υπέρτιτλοι) την Ανατολή και την Δύση του ήλιου. Χάραμα και σούρουπο.

Ουσιαστικά, πρόκειται για μία μελέτη πάνω στον εφιάλτη και τo όνειρο,  στο φως και το σκοτάδι.  Η ιστορία του ανθρώπου, η αέναη δίψα του για εξουσία, ως σπαρακτικό πορτρέτο του κόσμου, με όχημα κείμενα από τον Μάκμεθ στην αυθεντική γλώσσα του Σαίξπηρ.

Κωνσταντίνος Χατζής: Ο σύγχρονος άνθρωπος σκότωσε τον ύπνο, καταστρέφει και καταστρέφεται.

Ο Κωνσταντίνος Χατζής αναφέρει στο NEWS 24/7 για την παράσταση αυτή πως: “Το «τοπίο» του Μάκμπεθ είναι φτιαγμένο από την ύλη του εφιάλτη. Οι περισσότερες σκηνές γίνονται τη νύχτα. Μάλλον ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα. Μεσάνυχτα, λίγο πριν τα χαράματα, το σούρουπο. Ένα γκρίζο φως. Μοιάζει με το φως του εφιάλτη. Ένας εφιάλτης που παραλύει τρομάζει και καταστρέφει. Και μέσα στον εφιάλτη όλα γκρεμίζονται. Ο φονικός κύκλος δεν έχει «λογική» έχει κάτι από την τρομαχτική αναπαραγωγικότητα του εφιάλτη.

Η  φύση νοσεί. Οι μάγισσες κι αυτές ένα τοπίο που γεννά η φύση. Μια φύση που αναρριγεί σαν να έχει πυρετό,  μια κουκουβάγια σκοτώνει ένα γεράκι, τα άλογα φρενιάζουν, κατασπαράζουν το ένα το άλλο. Όσο περισσότεροι φόνοι τόσο η φύση καταστρέφεται. Τα δάση κινούνται. Ο αέρας μανιάζει. Οι θάλασσες αγριεύουν. Οι ουρανοί θυμωμένοι με τις πράξεις των ανθρώπων. Τα μαυροπούλια ουρλιάζουν. Ο Μάκμπεθ σκοτώνει τον ύπνο.
Ο σύγχρονος άνθρωπος σκότωσε τον ύπνο, καταστρέφει και καταστρέφεται.

Στον Μάκμπεθ η ιστορία, οι πρώτες αμφιβολίες, η φιλοδοξία και το έγκλημα γίνονται μέσα από μία προσωπική εμπειρία. Τα εγκλήματα είναι απόφαση, εκλογή και καταναγκασμός, βαραίνει προσωπικά εκείνον που το διαπράττει και το εκτελεί με τα ίδια τα χέρια.

Τέλος ο Μπάκμπεθ πεθάνει πολύ πριν σκοτωθεί από την ώρα που η ζωή δεν έχει κανένα νόημα για αυτόν.
Η  πορεία του από το έγκλημα στην εξουσία από την εξουσία στο έγκλημα και στο θάνατο, μέσα στον τρόμο και στην απόγνωση και η τελική οικτρή συντριβή του μέσα στο κενό αποτελούν την τραγική απόδειξη πώς η φιλοδοξία η άμετρη και άνομη φιλαρχία δεν είναι παρά σκιά ονείρου.

Στο κυρίαρχο πρόβλημα της εξουσίας συνείδηση χωρίς δύναμη είναι απρόσφορη αλλά δύναμη χωρίς συνείδηση είναι τυραννία και τα τελευταία θύματα αυτής της κατάχρησης είναι πάντα οι ίδιοι οι τύραννοι αλλά για το τέλος τους αυτό δεν υπάρχει ούτε οίκτος ούτε έλεος”.