Κώστας Νικούλι: Ο Πέτρος του Σασμού πάει κόντρα στην πατριαρχία

Ο Κώστας Νικούλι είναι ένα από τα πολυσυζητημένα πρόσωπα της χρονιάς, καθώς είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών του “Σασμού” που σαρώνει στις τηλεθεάσεις. Αυτό που ωστόσο δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι πως παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει ήδη διαγράψει μία λαμπρή πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Το 2014, απέσπασε το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού για την “Ξενία” του Πάνου Κούτρα από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας. Ακολούθησαν κι άλλες στιβαρές θεατρικές του παρουσίες στον “Ήχο του όπλου” (2018, σκην. Μάνου Καρατζογιάννη), στο “Πόλεμος και Ειρήνη” (2019, σκην. Ιόλη Ανδρεάδη), αλλά και στον “Προμηθέα Δεσμώτη” (2019, σκην. Σταύρου Τσακίρη) που ανέβηκε και στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Τη φετινή θεατρική σεζόν θα πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Γιάννη Στάνκογλου στο «Killer Joe» του Tracy Letts που κάνει πρεμιέρα σε λίγες ημέρες στο θέατρο Εμπορικόν. Εμείς είχαμε μία πολύ ζεστή συζήτηση μαζί του για το θεατρικό αυτό έργο κι όχι μόνο.

To Killer Joe…

“Το έργο αυτό με γοητεύει γιατί κάνει ένα σχόλιο πάνω στο πως οι άνθρωποι προσπαθούν να πιαστούν από τα όνειρά τους. Και το πώς αυτά τα όνειρα αποτελούν τελικά μία ψευδαίσθηση απελευθέρωσης, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία παγίδα, ένας φαύλος κύκλος ανακύκλωσης κακών συμπεριφορών. Είναι σαν οι ήρωες να ζουν την αντίθετη έννοια του αμερικανικού ονείρου. Προσπαθούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με τρόπους ακραίους, παραβατικούς.

Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό έργο. Εγώ ενσαρκώνω τον Κρις, τον γιο. Το έργο ξεκινά όταν πάει να βρει τον πατέρα του για να του προτείνει να σκοτώσουν τη μητέρα του για να πάρουν την παχυλή ασφάλεια ζωής της. Ψάχνουν έτσι να βρουν έναν πληρωμένο δολοφόνο για να το κάνει αυτό. Και βρίσκουν τον Killer Joe. Ο Κρις είναι ήδη πολύ μπλεγμένος στον υπόκοσμο. Έχει χρεωθεί κάποια κιλά κοκαΐνης και πιστεύει πως τα έκλεψε η μητερα του. Η σχέση τους είναι συγκρουσιακή και αμφιλεγόμενη.

Πώς φτάνει στο σημείο ένας γιος να θέλει να σκοτώσει τη μητέρα του;

Νομίζω πως φτάνει στο σημείο να προτείνει τη δολοφονία της για να τραβήξει την προσοχή πάνω του. Ζητά με ανορθόδοξο τρόπο όλη την αγάπη που δεν πήρε σαν παιδί. Όταν λέει τον πόνο του στον πατέρα, αυτός τον κατανοεί απόλυτα. Αυτό που καταλαβαίνουμε μέσα από τα λόγια του πατέρα είναι πως τελικά όλοι νοιάζονται για τον εαυτό τους και μόνο. Οι γονείς αυτοί έκαναν παιδιά στα 16 τους και όλη τους η ζωή πήγε λάθος. Ψάχνουν και αυτοί να βρουν τις ζωές τους και μοιραία τα παιδιά τους ψάχνουν να βρουν μόνα τους τους εαυτούς τους. Υπάρχει παντού και σε όλους ένα μεγάλο ανικανοποίητο.

Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να μετανιώνεις

Αισθάνομαι πως όλο αυτό είναι μία διαδικασία του Κρις να ενηλικιωθεί. Τον συμπαθώ τον ήρωα αυτόν και τον σέβομαι. Πιάνομαι από την αθωότητά του. Από το ότι κάνει πράγματα χωρίς να τα σκέφτεται. Δεν μπορεί να συλλάβει τι σημαίνει το να σκοτώσει τη μητέρα του, καθώς έχει παρεκκλίνει από τα πάντα…

Όλο το έργο το διατρέχει η έννοια της μετάνοιας και της ματαιότητας. Έχει και μία τρομερή ατάκα ο Κρις προς το τέλος του έργου, πως “τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να μετανιώνεις”. Τη μετάνοια μπορεί να τη βιώνεις, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι. Και για τον Κρις δεν υπάρχει λύτρωση πέρα από το ότι το συνειδητοποιεί και παίρνει την απόφαση να φύγει μακριά. Θέλει να σώσει την αδελφή του, να φύγουν, μακριά από γονείς, να κάνουν μία νέα αρχή μαζί. Ωστόσο είναι πια πολύ αργά.

Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να δούμε καθαρά γύρω μας επαφιόμαστε σε μία ανώτερη αρχή. Και το στοιχείο της θρησκείας περνάει από γενιά σε γενιά τελείως ασυνείδητα.

Και το θέμα της θρησκείας είναι πολύ βασικό. Οι ήρωες πιστεύουν στον θεό, όσο σάπιοι και αν είναι. Δηλαδή και θα πουλήσουν ναρκωτικά και θα μπουν στην παρανομία. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να δούμε καθαρά γύρω μας επαφιόμαστε σε μία ανώτερη αρχή. Και το στοιχείο της θρησκείας περνάει από γενιά σε γενιά τελείως ασυνείδητα. Και στο έργο όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, ζητούν το θεϊκό χέρι ή άφεση αμαρτιών. Ο Killer Joe στο έργο το καθρεφτίζει αυτό απόλυτα. Επειδή είναι αστυνόμος, παίρνει τον νόμο στα χέρια του, κάνει τον δικαστή. Στο πρόσωπό του βλέπουμε την παρακμή των αρχών. Ο συγγραφέας δεν ήθελε στον ρόλο του εκτελεστή έναν εγκληματία, ήθελε έναν αστυνομικό, τον εκπρόσωπο του νόμου δηλαδή…

Εσύ σαν παιδί πώς μεγάλωσες; Πήρες την προσοχή, την αγάπη που ήθελες;

Και ναι και όχι. Γιατί και οι συνθήκες πολλές φορές δε βοηθούν. Η οικογένεια για μένα είναι κάτι πιο σταθερό, πιο ασφαλές. Και οι δύο γονείς μου έλειπαν αρκετές ώρες από το σπίτι, αλλά με κάποιον τρόπο ήταν εκεί. Πάντα ένιωθα την παρουσία τους και ασφάλεια. Στρεφόμουν σ΄αυτούς όποτε το είχα ανάγκη…

Αυτό που έπαιρνα από τη θεατρική ομάδα ήταν η διαφορετικότητα. Υπήρχαν άτομα που δε μιλούσαμε ποτέ στο σχολείο και στη θεατρική ομάδα βίωνα μία διαφορετική συνύπαρξη μαζί τους, αναπτύσσαμε μία άλλη μορφή επικοινωνίας.

Το θέατρο;

Ανέκαθεν μου άρεσε, αλλά το μπαμ έγινε στην Πρώτη Λυκείου. Είδα μία ανακοίνωση για τη θεατρική ομάδα του σχολείου και συμπλήρωσα τελείως αυθόρμητα το όνομά μου. Δικαιώθηκα. Στην Τρίτη Λυκείου είχα πάρει την απόφαση να δώσω εξετάσεις για να μπω σε δραματική σχολή. Το θέατρο για μένα ήταν μία άλλη μορφή επικοινωνίας. Αυτό που έπαιρνα από τη θεατρική ομάδα ήταν η διαφορετικότητα. Υπήρχαν άτομα που δε μιλούσαμε ποτέ στο σχολείο και στη θεατρική ομάδα βίωνα μία διαφορετική συνύπαρξη μαζί τους, αναπτύσσαμε μία άλλη μορφή επικοινωνίας. Είδα μπροστά μου κάτι καινούργιο και ήθελα να το εξερευνήσω κι άλλο. Με κέντρισε ακόμη περισσότερο το γεγονός πως αρχίσαμε να φτιάχνουμε αργότερα και δικά μας έργα. Έβλεπα κάτι ανθίζει… Περίεργο συναίσθημα.

Πρώτη παράσταση…

Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν η “Φρεναπάτη” του Πιερ Κορνέιγ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρικίου στο Εθνικό θέατρο. Πήγαινα στην Πρώτη Λυκείου. Εκεί είδα το τι είναι το θέατρο και κατάλαβα πώς είναι ένας τρόπος επικοινωνίας που σε πάει αλλού. Χωρίς να το κατανοώ απόλυτα, με έκανε να το παρατηρήσω.

Είχα μόλις τελειώσει το Λύκειο και ήταν να δώσω εξετάσεις για τη δραματική σχολή, όταν “έπεσα” πάνω σε μία αγγελία για μία ταινία. Ήταν το “Xenia” του Πάνου Κούτρα.. Όταν τελείωσα την ταινία, έναν χρόνο μετά, έδωσα εξετάσεις και σπούδασα στη Δήλο, τη σχολή της Δήμητρας Χατούπη. Από εκεί και αποφοίτησα.

Πάνω σε τσακωμό ένας συμμαθητής μου με είπε Αλβανό και ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν είχα φανταστεί πως αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει προσβολή για μένα.

Στο “Xenia” ενσάρκωσες έναν Αλβανό. Τι σήμαινε αυτό για σένα;

Για μένα το Αλβανός ήταν μία λέξη απενοχοποιητική από την πρώτη στιγμή. Αυτό μου το μετέδωσαν οι γονείς μου. Πολλοί φίλοι μου με αποκαλούσαν Αλβανό και δεν υπήρχε κανένα θέμα. Εγώ ήμουν ανοιχτός από την πρώτη στιγμή. Έλεγα και υπερηφανευόμουν στους φίλους μου πως είμαι από την Αλβανία, τους μιλούσα για τις διακοπές μου εκεί και για το πώς περνούσα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η λέξη χρησιμοποιείται υποτιμητικά. Αυτό συνέβη στην Τετάρτη Δημοτικού και περισσότερο με ξάφνιασε. Πάνω σε τσακωμό ένας συμμαθητής μου με είπε Αλβανό και ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν είχα φανταστεί πως αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει προσβολή για μένα. Και αυτός ένιωσε άσχημα όταν είδε την αντίδρασή μου. Αυτό μέχρι και σήμερα έχει να κάνει με τα στερεότυπα. Το 1995 ήλθαν πολλοί Αλβανοί στην Ελλάδα και ο κόσμος είχε αισθανθεί περίεργα. Υπήρχε ένα λάθος ερέθισμα τότε… Το θέμα είναι πως έχουν περάσει 30 χρόνια και αυτός ο φόβος συντηρείται ακόμα.

Αυτό το φέρεις σαν ταμπέλα;

Το θέμα είναι υπερασπίζεσαι αυτό που είσαι, ανεξάρτητα από το πού είσαι. Αυτό μας φέρνει και κοντά με το έργο. Το να υπερασπίζεσαι αυτό που εν τέλει θες πραγματικά. Όχι το να κρύβεις την ταυτότητά σου.

Πώς βλέπεις την κοινωνία γύρω σου;

Βλέπω πως δεν προχωράμε. Βλέπω μία παγιωμένη κατάσταση που μας συντηρεί και δε λέει να σταματήσει. Πέρα από τη Χρυσή Αυγή που μπήκε στη φυλακή, βλέπεις γύρω σου μία τρομοκρατία, έναν ρατσισμό, στον δρομο, στις απόψεις των περισσότερων. Πιστεύουμε πως ο ξένος, αυτός που δεν μας είναι γνωστός δηλαδή, είναι αυτός που θα μας κάνει κακό.

Αυτό το πράγμα μόνο μέσα από τα έργα μας προσπαθούμε να το πολεμήσουμε, αλλά τα έργα μας δεν τα βλέπει όλος ο κόσμος δυστυχώς. Και στην τηλεόραση ακόμη βλέπεις τέτοιες παγιωμένες και οπισθοδρομικές απόψεις. Πατριαρχικές, πως ο άντρας πρέπει να δουλεύει, η γυναίκα να είναι στο σπίτι. Συντηρείται έτσι μία κατάσταση…

Εσύ πώς αισθάνεσαι που στον Σασμό ενσαρκώνεις τον Πέτρο Βρουλάκη που ανήκει σε μία οικογένεια τόσο πατριαρχική;

Στον Σασμό υποστηρίζουμε το σενάριο και παράλληλα προσπαθούμε να σχολιάσουμε αυτήν την συντηρητική κοινωνία. Ταυτόχρονα προσπαθούμε να φωτίζουμε την αγάπη και την οικογένεια σαν αξία. Και μπορεί να ακούγεται κλισέ πως η αγάπη όλα τα νικά, όμως μπορεί τελικά και να μην είναι… Όντως η αγάπη όλα τα νικά .

Στο killer Joe η αγάπη επουλώνει πληγές;

Βλέπουμε αγάπη και εν τέλει ναι, τα νικά όλα..

Και στο θέατρο έτσι με φαντάζομαι. Να φτιάχνω κόσμους, τους δικούς μου κόσμους. Και δεν εννοώ μόνο σαν σκηνοθέτη, αλλά και σαν κομμάτι μιας ομάδας να φτιάχνω με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ κάτι μαζί.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός τι θα έκανες;

Νομίζω θα ήμουν κάτι σε τεχνίτης… Θα έφτιαχνα κάτι από ξύλο, από πέτρα. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία να φτιάχνω κάτι. Και αυτό είναι μάλλον που με συνδέει με την υποκριτική. Γιατί είναι κάτι πολύ απτό. Είναι σαν παίρνεις ένα μάρμαρο και να αρχίζεις να το σκάβεις, να το σκάβεις μέχρι να αποκτήσει σχήμα, μορφή.

Παλιότερα έβρισκα ξύλα και πέτρες στις παραλίες και τις έπαιρνα σπίτι. Μαζεύω έναν “κόσμο” και βλέπω μετά τι θα τον κάνω. Αυτό με συνδέει και με τις στιγμές. Θυμάμαι που έχω βρει την κάθε πέτρα, ποιους ανθρώπους είχα δει. Ταξιδεύω μέσα από τα αντικείμενα…

Και στο θέατρο έτσι με φαντάζομαι. Να φτιάχνω κόσμους, τους δικούς μου κόσμους. Και δεν εννοώ μόνο σαν σκηνοθέτη, αλλά και σαν κομμάτι μιας ομάδας να φτιάχνω με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ κάτι μαζί. Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Αν βρεθείς με τα κατάλληλα άτομα την κατάλληλη στιγμή, κάτι πιστεύω θα ξεπηδήσει…

Ιnfo παράστασης: Συντελεστές παράστασης: Μετάφραση: Γιάννης Σακαρίδης, Ντενίς Νικολάκου/Σκηνοθεσία: Γιάννης Στάνκογλου/Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου/Σκηνικά&Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη/Μουσική: Φώτης Σιώτας/Χορογραφία: Έντι Λάμε/Φωτισμοί:Γιώργος Καρβέλας/Βοηθός Σκηνοθέτη: Πανάγος Ιωακείμ / Φωτογραφίες& Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας/Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης/ Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Κώστας Νικούλι, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Δήμητρα Λημνιού, Ναταλία Σουίφτ

Θέατρο Εμπορικόν/ Πρεμιέρα: 24 Νοεμβρίου/Μέρες & Ώρες παραστάσεων: ΤΕΤΑΡΤΗ : 20:00/ΠΕΜΠΤΗ : 21:00/ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 21:00/ΣΑΒΒΑΤΟ (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ 18:00) (ΒΡΑΔΙΝΗ : 21:00)/ΚΥΡΙΑΚΗ: 20:00/Τιμές Εισιτηρίων:17€ Φοιτητικό, Άνω 65 ετών, ΑΜΕΑ, ΑΝΕΡΓΩΝ /20€ ΚΑΝΟΝΙΚΟ/

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις