Λητώ Τριανταφυλλίδου στο NEWS 24/7: “Ήρθε η ώρα να πούμε δυνατά κάποιες λέξεις: πατριαρχία, έμφυλη βία, γυναικοκτονία”

Τρεις γυναίκες που τις λένε «Αλεχάνδρα» συναντιούνται σε ένα δωμάτιο, επιφορτισμένες με το καθήκον να αποφασίσουν το μέλλον της Βίλας Γκριμάλντι, ενός υπαρκτού χώρου βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά την δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990).

Με χιούμορ και δραματική μαεστρία, ο Χιλιανός συγγραφέας Guillermo Calderón, δημιουργεί τρεις σύγχρονους χαρακτήρες, που ανυποψίαστοι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ανάκτησης της προσωπικής τους ιστορίας. Θα πρέπει η Βίλα να γίνει ένα μνημείο για τις κτηνωδίες που συνέβησαν εκεί; Να παραμείνει ένα ερείπιο, να ξεχαστεί; Να γίνει χώρος τέχνης; Κάθε μια επιλογή εκφράζει μια διαφορετική σχέση με την Ιστορία, αλλά και μια διαφορετική ανάγκη των θυμάτων της.

Η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου μαζί με ένα ξεχωριστό θίασο ηθοποιών, τη Νατάσα Εξηνταβελώνη, τη Λίλα Μπακλέση και την Αγγελική Πασπαλιάρη, εξετάζουν τον απόηχο ενός τέτοιου τραυματικού γεγονότος στην σύγχρονη πραγματικότητά μας, καθώς και την παράδοση της συστημικής βίας πάνω στο γυναικείο σώμα.

Εμείς μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα με αφορμή την παράσταση αυτή…

Τι σας γοητεύει στο έργο αυτό;
H Βίλα του Guillermo Calderon συγκεντρώνει πολλά στοιχεία που με γοητεύουν, όπως ο γρήγορος ρυθμός του κειμένου, το χιούμορ και η δραματική ειρωνεία, οι ισχυροί γυναικείοι χαρακτήρες, κ.α. Επιπλέον, το κείμενο αποτυπώνει με ακρίβεια τον αντιφατικό τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται και παίρνουν αποφάσεις, οπότε κάνει ένα σχόλιο πάνω στην σύγχρονη δημοκρατία που οριακά με διασκεδάζει.

Με όλα αυτά τα στοιχεία θέλησα να συνθέσω μια παράσταση που πρώτα σου ζητάει να σκεφτείς και μετά σε καλεί να νιώσεις. Γιατί πάνω από όλα η ιστορία της “Βίλας” με συγκινεί πολύ. Ο Calderon αποτυπώνει ξεκάθαρα ένα δίλημμα που αφορά την διαχείριση του τραύματος και το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ένας άνθρωπος ή μια κοινωνία μετά από ένα τραυματικό γεγονός. Κακά τα ψέματα, υπάρχουν πράγματα που δεν ξεπερνιούνται ούτε με την κατάθεση στεφάνων σε μνημεία, ούτε με την ψυχανάλυση. Για αυτές τις περιπτώσεις μιλάει “Η Βίλα”, όπου η λογική δεν είναι αρκετή. Σε κοινωνικό επίπεδο, συχνά θυσιάζουμε μέρος της αλήθειας, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την ζωή μας. Αυτή η “θυσία” με συγκινεί και με αναστατώνει, και οι ήρωες της “Βίλας” στην ουσία διαπραγματεύονται το αν μπορούν και πρέπει να την κάνουν.

Σκιαγραφήστε μας τους τρεις χαρακτήρες του έργου. Γιατί έχουν και οι τρεις το όνομα «Αλεχάνδρα»;
Από ιστορική άποψη το όνομα Αλεχάνδρα αναφέρεται σε μια γυναίκα που βασανίστηκε στην Βίλα Γκριμάλντι και αποτελεί μια αναφορά για το κοινό της Χιλής. Η χρήση του ίδιου ονόματος και για τους τρεις χαρακτήρες του έργου, ενισχύει την παράλογη φύση του έργου και της αόρατης, αλλά ισχυρής, σύνδεσης που έχουν οι τρεις χαρακτήρες επί σκηνής. Επιλέγω τα λόγια μου πολύ προσεκτικά γιατί δεν θέλω να σας αποκαλύψω κάτι από το τέλος του έργου.

Οι Αλεχάνδρες είναι 3 γυναίκες γύρω στα τριάντα, γεννημένες μετά την λήξη της δικτατορίας του Πινοσέτ. Οι ίδιες δεν γνωρίζουν γιατί βρίσκονται στην θέση να αποφασίσουν το μέλλον της Βίλας, ούτε τι τις συνδέει. Είναι πολύ αληθινοί χαρακτήρες. Καταφέρνουν να είναι αντιφατικές και αμετακίνητες ταυτόχρονα. Κι ενώ παλεύουν με το σκοτεινό βάρος της ευθύνης της απόφασης που καλούνται να πάρουν, διατηρούν το χιούμορ και την εκρηκτικότητα τους.

Ποια μυστικά κρύβει αυτή η Βίλα;
Το μεγάλο ερώτημα της Βίλας είναι το “τι κάνεις μετά;”. Μετά από ένα τραυματικό γεγονός, μια τραγωδία, όταν έχεις αδικηθεί ή αδικήσει. Αυτό προσπαθούν να αποφασίσουν και οι χαρακτήρες του έργου, άλλωστε. Ο Calderon και εμείς, ως θίασος μετά από αυτόν, αποφασίσαμε να κάνουμε θέατρο. Έτσι, η ίδια η παράσταση είναι η απάντηση στο πρόβλημα που θέτει το έργο. Αυτό είναι ένα από τα μυστικά μας.

Πώς συνομιλεί το έργο αυτό με το σήμερα;
Συχνά σκέφτομαι πως η ελληνική παρωδία της Βίλας του Guillermo Calderon θα ήταν τρεις μεσήλικες άνδρες που προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα πουλήσουν την Ακρόπολη. Η διαχείριση της Ιστορίας είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο στην Ελλάδα, καθώς έχουμε πολλά κεφάλαια Ιστορίας να διαχειριστούμε, και πολλές μυθολογίες που έχουμε αφήσει να μας καθορίσουν.

Τον τελευταίο χρόνο έχει αρχίσει μια συζήτηση για την έμφυλη βία και την σεξουαλική κακοποίηση. Οι άνθρωποι που δημοσιοποίησαν την κακοποίηση που βίωσαν πρόσφατα ή πιο παλιά (δεν έχει καμία σημασία), καλούνται να διαχειριστούν ένα τραύμα. Δεν είναι από μόνοι τους μεμονωμένα περιστατικά. Το πρόβλημά τους είναι και δικό μας. Όλοι γνωρίζουμε το πλαίσιο στο οποίο όλα αυτά συνέβησαν, γιατί ζούμε κι εμείς σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι, ως κοινωνία καλούμαστε να απαντήσουμε τι κάνουμε απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Η ερώτηση της Βίλας επανέρχεται. Πώς διαχειριζόμαστε το τραύμα: Ηρωοποιούμε τα θύματα; Τα συζητάμε σε τηλεοπτικά πάνελ; Αλλάζουμε τους νόμους; Καίμε το Σύνταγμα; Μορφωνόμαστε; Γυρίζουμε από την άλλη;

Πώς θα ερμηνεύατε το γεγονός πως τον τελευταίο χρόνο ζούμε υπό τη σκιά τόσων γυναικοκτονιών;
Μεγαλωσαμε και παλεύουμε με την προβληματική κουλτούρα του ματσό άντρα, η οποία τιμωρεί σκληρά τις γυναίκες. Εφέτος μετράμε θύματα αυτής της κουλτούρας ( – άλλες χρονιές δεν τα μετρούσαμε;). Έτσι το ερμηνεύω. Ήρθε η ώρα να πούμε δυνατά κάποιες λέξεις: πατριαρχία, έμφυλη βία, γυναικοκτονία. Να αποκαλέσουμε τα προβλήματα με το όνομά τους και να δούμε πώς θα τα λύσουμε. Μιλάω με πάθος. Όχι εμπάθεια. Πιστεύω βαθιά ότι είμαστε άξιοι ενός καλύτερου κόσμου. Αν ακούγομαι σαν θυμωμένη γυναίκα είναι γιατί είμαι. Παράλληλα, μπορώ και παραμένω ταυτόχρονα αισιόδοξη.

Θα σας θέσω την ερώτηση που διαβάζω και στο δελτίο Τύπου: Μήπως είμαστε όλοι, τελικά, παιδιά μιας δικτατορίας κι έμμεσα ή άμεσα απόγονοι ενός τραύματος;
Είμαστε όλοι παιδιά της Ιστορίας, μιας ιστορίας. Είμαστε εν μέρει ένα τυχαίο αποτέλεσμα επιλογών και γεγονότων που έγιναν πριν από εμάς. Όπως είμαστε και παιδιά των επιλογών μας. Απόλυτα ελεύθεροι να αρνηθούμε ή να βαδίσουμε μαζί με την προσωπική μας Ιστορία.

Τι θα αλλάζατε γύρω σας, αν μπορούσατε;
Με βάζετε στον πειρασμό να απαντήσω στ’ αλήθεια… Σήμερα θα περιοριστώ σε αυτό: θα ήθελα οι άνθρωποι να σταματήσουν να ερμηνεύουν την ευγένεια και την καλοσύνη ως αδυναμία.

Μία ευχή για τη νέα χρονιά;
Ανοιχτά σύνορα και ανοιχτά μυαλά.

Συγγραφέας: Guillermo Calderón/Μετάφραση – Ιστορικός σύμβουλος: Ελένη Δρίβα/Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου /Ερμηνεύουν: Νατάσα Εξηνταβελώνη, Λίλα Μπακλέση και Αγγελική Πασπαλιάρη/Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης/Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα/Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου/Φωτογράφος / Artwork / Video Art: Χρίστος Συμεωνίδης/Κινησιολόγος: Αγγελική Τρομπούκη/Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη

Info: Μικρό Θέατρο Κεραμεικού: Ευμολπιδών 13, Γκάζι (3′ από μετρό Κεραμεικού)/Πρεμιέρα: 17 Δεκεμβρίου 2021/Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00 /Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ μειωμένο/Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/villa/Μέχρι την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου, θα ισχύει η ειδική τιμή προπώλησης των 12€.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις