Λουκία Μιχαλοπούλου, πόσο ψηλές είναι τελικά οι τρεις γυναίκες του Ρόμπερτ Ουίλσον;

Ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Wilson σκηνοθετεί το έργο “Τρεις Ψηλές Γυναίκες” του Edward Albee, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, με πρωταγωνίστριες τρεις εξέχουσες Ελληνίδες ηθοποιούς, τη Ρένη Πιττακή, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Λουκία Μιχαλοπούλου.

Δομημένο γύρω από τα θεμελιακά ερωτήματα του εαυτού και της θνητότητας, το σαρκαστικό έργο του Albee εμπνέεται από τον χαρακτήρα της δικής του μητέρας. Αντιμέτωπη πια με το τέλος του βίου της, περιβάλλεται από δύο νοσηλεύτριες, οι οποίες παίρνουν τη μορφή του νεότερου εαυτού της.

“Νομίζω πως αυτό το έργο είναι το πιο αυτοβιογραφικό του. Σε όλα τα έργα του, συναντάμε την πάλη με τη διαφορετικότητα, τον σχολιασμό της αστικής τάξης και ισχυρούς γυναικείους χαρακτήρες που έχουν τον ρόλο της μάνας ή της συζύγου. Στις “Τρεις Ψηλές Γυναίκες” γίνεται πιο καθαρός ο τρόπος που ο Άλμπι βλεπει τη γυναίκα σε όλες τις φάσεις της ζωής της, αλλά και το πόσο τον επηρεάζει ως σύμβολο” αναφέρει η Λουκία Μιχαλοπούλου στο NEWS 24/7 μιλώντας για το έργο.

Και συνεχίζει: “Νιώθω ότι ο χαρακτηρισμός ‘ψηλές’ του τίτλου είναι εντελώς ειρωνικός. Οι τρεις αυτές ηρωίδες θεωρούν τον εαυτό τους ψηλό, άρα και ισχυρό, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Λένε ότι είναι ψηλές ή ότι κάποτε ήταν ψηλές, ίσως έχουν ανάγκη δηλώσουν ότι είναι ψηλές. Τις αποκαλεί ψηλές, ενώ δεν τους έχει δώσει καν ένα όνομα”.

Μιλώντας για τη συνεργασία της με τον σπουδαίο σκηνοθέτη σχολιάζει πως “είναι μεγάλη η τιμή τόσο ο Ρόμπερτ Ουίλσον όσο και οι συνεργασία με αυτές τις δύο υπέροχες κυρίες του θεάτρου την Ρένη Πιττακή και τη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Η στάση τους απέναντι σε αυτήν την τόσο διαφορετική και τόσο απαιτητική δουλειά είναι μάθημα. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Wilson μας εντάσσει στον κόσμο του, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή και τον χρόνο. Είναι μεγάλος καλλιτέχνης και αυτή η εμπειρία είναι φοβερή”.

Ο φωτισμός παίζει νευραλγικό ρόλο στις δουλειές του Wilson. Στην παράσταση, ποιος ο ρόλος του;
Με το φως ζωντανεύει ολόκληρο τον κόσμο του: τα σκηνικά αντικείμενα είναι πολύ λιτά, οι χώροι δημιουργούνται κυρίως με το φως, η δραματουργία επίσης διαμορφώνεται από τους φωτισμούς και τους ήχους. Ο τρόπος που ο σπουδαίος αυτός σκηνοθέτης βλέπει και ακούει είναι μοναδικός.

Ποιες όμως είναι αυτές οι τρεις ψηλές γυναίκες;

“Τα χαρακτηριστικά των τριών γυναικών έχουν να κάνουν με τη διαφορετική φάση που τους συναντάμε. Η Α αναμετριέται με το τέλος, η Β με τη γνώση και την κυνικότητα, η Γ με την προσμονή για το τι θα έρθει, με το τι θα αλλάξει. Και οι τρεις κοντράρονται, αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται συνέχεια. Όσο και αν η μία δεν αντέχει την άλλη, τόσο δεν μπορεί και η μία χωρίς την άλλη” σημειώνει η Λ. Μιχαλοπούλου.

Αναρωτιέμαι πόση δυναμική κρύβει ο αριθμός 3. Τον συναντάμε σε πολλά έργα, αλλά και στις τριγωνικές σχέσεις…
Το τρίγωνο προκαλεί και ισορροπία, αλλά και ανισορροπία, προκαλεί μπλεξίματα αλλά και ξεκαθαρίσματα. Νομίζω πως γι’ αυτό χρησιμοποιείται σε πολλά έργα. Επίσης, είναι αισθητικά πολύ όμορφο να βλέπεις τρία πρόσωπα που, ενώ αποτελούν ένα σύνολο, διατηρούν έντονα τις μονάδες τους.

Με τη γνωστή του, ολιστική διαχείριση του χώρου και του χρόνου, ο Robert Wilson εξιστορεί μαεστρικά το αποτύπωμα το χρόνου, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές αντανακλάσεις που γεννά ο καθρέφτης της ζωής. Σε απασχολεί αλήθεια το τέλος;
Και βέβαια με απασχολεί το τέλος του χρόνου, το game over, αυτό που δυστυχώς δεν το επιλέγεις πάντα. Με απασχολούν πολύ τα παιχνίδια που παίζει ο χρόνος, η διαστολή και συστολή του.