Μανώλης Εμμανουήλ: Από το “The Durrells” και τον Γουιντερμπότομ δίνει “Όρκο” στο ελληνικό “Grey’s anatomy”

Ο ηθοποιός Μανώλης Εμμανουήλ (Manolis Emmanouel) πριν κάποια χρόνια μπήκε σε μια πτήση από την Αθήνα με προορισμό το Λονδίνο και είδε την καριέρα του να εκτινάσσεται. Συμμετείχε στη γνωστή τηλεοπτική σειρά “The Durrells” (Οικογένεια Ντάρελ), ενσάρκωσε έναν από τους βασικούς ρόλους στην πρόσφατη ταινία του βραβευμένου Βρετανού σκηνοθέτη Μάικλ Γουιντερμπότομ, “Greed” που γυρίστηκε στη Μύκονο, ενώ πρωταγωνίστησε και ένα βίντεο-mockumentary του Lost My Marbles για την επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Μανώλης Εμμανουήλ σπούδασε Θεατρολογία στην Αθήνα και έφτιαξε βαλίτσες για Λονδίνο όταν έγινε δεκτός σε μια από τις πιο γνωστές δραματικές σχολές του κόσμου, στο Central School of Speech and Drama. Μετά την αποφοίτησή του υπέγραψε με ατζέντη και κάπως έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία του στην βρετανική πρωτεύουσα. Από τότε δουλεύει ανελλιπώς στον κινηματογράφο, το θέατρο, την τηλεόραση, ενώ δανείζει τη φωνή του σε γνωστά βιντεοπαιχνίδια και διαφημιστικά σποτ.

Τώρα επιστρέφει στην Ελλάδα και θα πρωταγωνιστήσει στην νέα πολυαναμενόμενη σειρά της ΕΡΤ “Όρκος” το σενάριο της οποία υπογράφει η Τίνα Καμπίτση, ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη θα καθίσει ο σκηνοθέτης Σπύρος Μιχαλόπουλος που μέχρι πρότινος ήταν στη σκηνοθετική ομάδα των “Αγρίων Μελισσών” στον Αnt1. Στο βασικό καστ της σειράς θα βρίσκονται ο Γιάννης Στάνκογλου, η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και η Βίκυ Παπαδόπουλου, ενώ όλη η σειρά θα έχει έντονο το ιατρικό και αστυνομικό στοιχείο, καθώς θα “φωτίζονται” πρόσωπα που αποζητούν την ιατρική βοήθεια στον δρόμο.

Εμείς μιλήσαμε μαζί του στην προσπάθειά μας να τον γνωρίσουμε καλύτερα…

Πώς ήρθε το θέατρο στη ζωή σας; Είχατε ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Δεν θυμάμαι να υπήρξε στιγμή που να μην ήθελα να γίνω ηθοποιός. Από νήπιο, ήταν αυτό που πάντοτε έλεγα ότι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω. Ήμουν εντελώς το κλισέ του παιδιού που μάζευε τα γειτονόπουλα τα καλοκαίρια και τα σκηνοθετούσε σε παραστάσεις που “ανέβαζε” στην αυλή του σπιτιού του. Πάντα συμμετείχα στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου, έπαιζα πιάνο, λάτρευα την μουσική, έγραφα σενάρια…Ένα από τα καλύτερα δώρα που μου έκαναν οι γονείς μου ήταν μια βιντεοκάμερα, όταν ήμουν 10 χρόνων. Επί χρόνια δεν την αποχωριζόμουν ποτέ. Και ταλαιπωρούσα και την καημένη την αδερφή μου με το να την υποχρεώνω πότε να είναι πίσω από την κάμερα (σκεφτείτε ένα κοριτσάκι οκτώ χρονών να κουβαλάει μια τεράστια VHS τύπου βιντεοκάμερα) και πότε να πρέπει να υποδύεται τους ρόλους που της ανέθετα.

Ένα από τα καλύτερα δώρα που μου έκαναν οι γονείς μου ήταν μια βιντεοκάμερα, όταν ήμουν 10 χρόνων. Επί χρόνια δεν την αποχωριζόμουν ποτέ.

Αγαπημένη παιδική θεατρική ανάμνηση;

Οι παιδικές παραστάσεις του Δημήτρη Ποταμίτη και αυτές της Ξένιας Καλογεροπούλου. Δύο άνθρωποι οι οποίοι έκαναν υπέροχες δουλειές. Κάθε φορά που ανέβαζαν κάτι καινούριο, με πήγαιναν οι γονείς μου να το δω. Και που μάλλον ήταν και από τους βασικούς λόγους για τους οποίους λάτρεψα από πολύ μικρός το θέατρο.

Σπουδάσατε Θεατρολογία στην Αθήνα και ακολούθως στο Central School of Speech and Drama. Αυτό αποτέλεσε εφαλτήριο για την μετέπειτα επαγγελματική σας πορεία; Αν είχατε μείνει στις σπουδές εν Ελλάδι, η πορείας σας θα ήταν διαφορετική πιστεύετε;

Χωρίς καμία αμφιβολία, η πορεία θα ήταν πολύ διαφορετική. Μετά το πανεπιστήμιο θα είχα οπωσδήποτε πάει σε δραματική στην Αθήνα (που ήταν και το σχέδιο, αν δεν πέρναγα σε σχολή στο Λονδίνο). Από τη μια, δεν θα μου είχαν δοθεί οι ευκαιρίες να συμμετάσχω σε τόσο μεγάλες διεθνείς παραγωγές με ονόματα που είναι πασίγνωστα παγκοσμίως. Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι θα είχα κάνει πιο πολλά πράγματα στην τηλεόραση και θα είχα παίξει πιο ποικίλους ρόλους- στην Αγγλία επί χρόνια έπαιζα (και ως ένα βαθμό ακόμη παίζω) το στερεότυπο του Μεσογειακού/Λατίνου τύπου.

Ποια από τις μέχρι τώρα διεθνείς συνεργασίες σας ξεχωρίζετε και γιατί;

Σίγουρα το “Greed”, την πιο πρόσφατη ταινία του καταπληκτικού Michael Winterbottom, στην οποία είχα σημαντικό ρόλο δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα, όπως ο Steve Coogan, η Isla Fisher, ο Stephen Fry, ο Asa Butterfield, η Shirley Henderson, ο David Mitchel και πολλούς άλλους. Τα γυρίσματα έγιναν στη Μύκονο για περίπου 2 αξέχαστους μήνες – δεθήκαμε πολύ, τόσο με το καστ, όσο και με τους υπόλοιπους συντελεστές. Ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί όταν πήγαμε Τορόντο για την παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ και μετά ξανά στην Ευρωπαϊκή, εδώ στο Λονδίνο και με αρκετούς κρατάμε ακόμη επαφή. Όταν έμαθα ότι ο Winterbottom με ήθελε για την καινούργια του ταινία, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Τον θαυμάζω χρόνια (και εκείνη την στιγμή δεν είχα καν ιδέα τα τεράστια ονόματα που θα έπαιζαν επίσης στην ταινία). Μπορώ να μιλάω μέρες για την εμπειρία τον γυρισμάτων. Ο Michael είναι ένας πολύ ευφυής άνθρωπος που συνεχώς σκέφτεται και συνεχώς αλλάζει πράγματα στη ροή της δουλειάς..

Είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος που θέλει με κάθε ταινία του να σχολιάσει, να ευαισθητοποιήσει, να προκαλέσει συζητήσεις. Η συγκεκριμένη είναι ουσιαστικά μια μαύρη κωμωδία για τις ακραίες συνέπειες της απληστίας, της εμπορευματοποίησης και του καπιταλισμού και ο χαρακτήρας του Steve Coogan είναι βασισμένος πάνω στον Philip Green του Topshop. Στην υπόθεση εμπλέκονται και κάποιοι πρόσφυγες από τη Συρία (που τους υποδύονται αληθινοί Σύριοι πρόσφυγες που ζουν στην Αθήνα). Ήταν πολύ σημαντικό για τον Winterbottom να φωτίσει το μεγάλο προσφυγικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα (και άλλες χώρες) εδώ και χρόνια. Παράλληλα, το ότι πέρασα 2 μήνες μαζί με ανθρώπους όπως ο Coogan (απίστευτα γρήγορο μυαλό με πολλές γνώσεις και δυνατές πεποιθήσεις), η Ιsla Fisher (τόσο αστεία στην προσωπική της ζωή όσο και στις ταινίες της), ο Stephen Fry (λατρεύει την Ελλάδα και μπορούσα να τον ακούω να μιλάει επι ώρες ατέλειωτες- μάλλον η πιο δυνατή προσωπικότητα που έχω ποτέ γνωρίσει από κοντά και ένας από τους υποστηρικτές της καμπάνιας Reunite Parthenon για την οποία πριν μερικούς μήνες γύρισα ένα βίντεο- mockumentary, με τίτλο Lost My Marbles, που προωθεί το θέμα της επιστροφής των Ελγίνειων Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα), ο Asa (που σκίζει τώρα στο Sex Education και είναι από τους πιο ταλαντούχους, έξυπνους και μετριοπαθείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ στο χώρο) και με τόσους πολλούς άλλους για τους οποίους θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ατέλειωτες, ήταν σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα highlights της μέχρι τώρα πορείας μου.

Μακάρι να υπήρχαν και μεγαλύτερα μπάτζετ γιατί εκεί είναι που γενικά υστερούμε, στις παραστάσεις- θεάματα. Για τον κινηματογράφο δυστυχώς δεν είμαι τόσο ενθουσιώδης, αν και καταλαβαίνω πως τα πράγματα σιγά-σιγά βελτιώνονται επιτέλους…

Πώς κρίνετε το ελληνικό θεατρικό και κινηματογραφικό τοπίο;

Πάντα μιλάω με περηφάνεια για το θέατρο στην Ελλάδα. Μιλώ κυρίως για την Αθήνα, μιας και αυτή είναι η εμπειρία μου και η πόλη στην οποία γίνονται τα περισσότερα πράγματα. Για το μέγεθος της πόλης, έχουμε αναλογικά παρά μα παρά πολλές παραστάσεις και επιλογές κάθε χρόνο και για όλα τα γούστα. (περίπου όσες το Λονδίνο!!) Υπάρχει πολύ ταλέντο και γίνονται και υπέροχες δουλειές. Μακάρι να υπήρχαν και μεγαλύτερα μπάτζετ γιατί εκεί είναι που γενικά υστερούμε, στις παραστάσεις- θεάματα. Για τον κινηματογράφο δυστυχώς δεν είμαι τόσο ενθουσιώδης, αν και καταλαβαίνω πως τα πράγματα σιγά-σιγά βελτιώνονται επιτέλους…Έχουμε καταπληκτικούς σκηνοθέτες/ σεναριογράφους/ηθοποιούς, αυτό που χρειάζεται είναι να γίνουν μεγαλύτερες επενδύσεις στην παραγωγή και προώθηση ελληνικών ταινιών.

Θα θέλατε να επιστρέψετε μόνιμα στην Ελλάδα και να δουλέψετε εδώ ως ηθοποιός; Σας φαίνεται θελκτικό κάτι τέτοιο και γιατί;

Τα πρώτα χρόνια, μετά την αποφοίτηση μου από την δραματική, αποφάσισα να επικεντρωθώ στην Αγγλία μιας κι έπρεπε να είμαι εκεί για να μην χάνω ευκαιρίες, εκεί ήταν ο ατζέντης μου και εκεί έχτιζα την καριέρα μου. Τώρα, που νιώθω μεγαλύτερη σιγουριά για αυτά που έχω πετύχει στο εξωτερικό και έχω και ένα δυνατό βιογραφικό, έχω μεγάλη επιθυμία να δουλέψω και στην Ελλάδα. Το πιστεύεις ότι δεν έχω παίξει ποτέ στα Ελληνικά; Ιδανικά σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μπορώ να πηγαινοέρχομαι και να κάνω δουλειές που με ενδιαφέρουν και στις δύο χώρες. Για πρώτη φορά φέτος έκανα κάποιες συναντήσεις με ανθρώπους του χώρου στην Ελλάδα- ετοιμάζονται πολλές ενδιαφέρουσες δουλειές αυτή τη στιγμή (και ελληνικές και διεθνείς παραγωγές) και θα συμπρωταγωνιστήσω στο άμεσο μέλλον σε μια ελληνική σειρά, στον “Όρκο” στην ΕΡΤ.

Ποιους ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου ξεχωρίζετε και θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Σε διεθνές επίπεδο, εκτός φυσικά από τον Winterbottom που λατρεύω και θα ήθελα πολύ να με ξανασκηνοθετήσει, τοπ στη λίστα μου είναι ο David Fincher. Επίσης, ο Christopher Nolan, ο Quentin Tarantino, ο Damien Chazelle (Whilpash, La La Land, κτλ). Από Έλληνες, με τον Γιώργο Λάνθιμο, τον Αλέξη Αλεξίου, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη…

Έχουμε τεράστια ταλέντα τόσο συγγραφικά, όσο και σκηνοθετικά και υποκριτικά στην Ελλάδα. Η γλώσσα βέβαια ήταν πάντα ένα εμπόδιο στο να γίνει μια σειρά ή ταινία, η οποία δεν ήταν γυρισμένη στ’ Αγγλικά, μεγάλη διεθνής επιτυχία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω του Νetflix, αυτό αλλάζει.

Πιστεύετε πως οι ελληνικές σειρές μυθοπλασίας μπορούν να ανταγωνιστούν αυτές του εξωτερικού; Πού υπολείπεται η Ελλάδα;

Χωρίς καμία αμφιβολία! Όπως ανέφερα και προηγουμένως, έχουμε τεράστια ταλέντα τόσο συγγραφικά, όσο και σκηνοθετικά και υποκριτικά στην Ελλάδα. Η γλώσσα βέβαια ήταν πάντα ένα εμπόδιο στο να γίνει μια σειρά ή ταινία, η οποία δεν ήταν γυρισμένη στ’ Αγγλικά, μεγάλη διεθνής επιτυχία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω του Νetflix, αυτό αλλάζει. Κοίτα τι έγινε με το Casa de papel και τον τωρινό χαμό με το Squid Game. Θα επαναλάβω πως εκεί που είναι το πρόβλημα είναι η οικονομική επένδυση, τα μπάτζετ καθώς και μια προσπάθεια να “βγουν” ελληνικές παραγωγές στο εξωτερικό. Το να βάζουν υπότιτλους ή να τις ντουμπλάρουν σίγουρα θα βοηθούσε στο να τις ανακαλύψει ένα διεθνές κοινό

Μελλοντικά σχέδια;

Πρόσφατα ηχογράφησα ένα καινούριο βιντεοπαιχνίδι που θα βγει την επόμενη χρονιά και στο οποίο παίζω έναν από τους βασικούς ρόλους. Παράλληλα, θα συμμετέχω στη σειρά της ΕΡΤ, Όρκος”, γεγονός που σημαίνει ότι θα περάσω τους επόμενους μήνες στην Αθήνα και πως επιτέλους θα παίξω και στη μητρική μου γλώσσα! Τέλος, δουλεύω και πάνω σε ένα θεατρικό (του οποίου το κείμενο έχω γράψει μαζί με μια πολύ καλή μου φίλη και συνεργάτη). Ήταν να το ανεβάσουμε την προηγούμενη χρονιά, όμως λόγω της πανδημίας αναβλήθηκε- ελπίζω να ανέβει κάποια στιγμή το ’22.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις