Μαρία Κεχαγιόγλου στο News 24/7: “Ενσαρκώνω έναν ρόλο που η ενέργειά του δε με βαραίνει, αντίθετα με λύνει”

Ίσως, τελικά, να μην είναι μόνο συγκυριακό που «Η νύχτα της ιγκουάνα» ανήκει στα λιγότερο παιγμένα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς. Κατ’ αρχάς, θεωρείται το ύστατο της επιτυχημένης συγγραφικής του περιόδου (ανέβηκε στην τρίπρακτη μορφή του το 1961). Ύστερα, το έργο μοιάζει κατά στιγμές να στομώνει από τους προσωπικούς δαίμονες του Ουίλιαμς (παιδοφιλία, φλερτ με την ψυχασθένεια κλπ), ο οποίος βρισκόταν τότε σε άθλια ψυχολογική κατάσταση έχοντας ξεκινήσει και την αμετάκλητη κατάδυσή του σε ποικιλία ψυχότροπων ουσιών. Όλα αυτά αποτυπώνονται στο έργο.

Η αναπαράστασή τους επί σκηνής καλεί σε μια ολισθηρή ισορροπία μεταξύ άφατου εσωτερικού τρόμου και εξωτερικών εκρήξεων συναισθήματος. Ειδικά από πλευράς του κομβικού χαρακτήρα του Λόρενς Σάνον, ενός παυθέντα πάστορα που παλινδρομεί μεταξύ εγκληματικών έξεων και θρησκόληπτων ενοχών. Στην τρέχουσα παράσταση της «Ιγκουάνας» στο Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία και μετάφραση Μαρίας Μαγκανάρη, τον απολωλότα αυτό άνθρωπο του Θεού και του… παλουκιού υποδύεται (κάπως μονόπλευρα) ο Ιωάννης Παπαζήσης.

Στην αρχή του έργου, λοιπόν, ο Λόρενς καταφθάνει στο δευτερότριτο ξενοδοχείο Costa Verde σε παραλία του Μεξικού, όπου καταλύουν «εκείνοι που περιμένουν να συμβεί κάτι, ή εκείνοι που πιστεύουν πως όλα έχουν ήδη συμβεί». Έχει παρατήσει στα κρύα του λουτρού το γκρουπ ενός κολλεγίου Βαπτιστών που ξεναγεί, υποτίθεται, στην χώρα των Αζτέκων· δεν τον νοιάζει τίποτα. Εκείνος, θέλει απλά να αποδράσει, να λουφάξει σε μια αιώρα πίνοντας κάτω από έναν φοίνικα –έχει μόλις αποπλανήσει και μια 16χρονη μαθήτρια από το γκρουπ, άλλωστε… Και το ξενοδοχείο της Μαξίν και του Φρεντ Φολκ ήταν ανέκαθεν απάγκιο του.

Μόνο που ο Φρεντ έχει πεθάνει πρόσφατα. Του απομένει η γενικώς ορθάνοιχτη Μαξίν. Γυναίκα καπάτσα μα γλυκιά, Τεξανή φιλήδονη αλλά και πραγματίστρια, συμπονετική πριν γίνει άτεγκτη. Θα του ανοίξει, μεταξύ άλλων, την αγκαλιά της η Μαξίν –μέχρι που θα τον καλέσει να φορέσει τα ρούχα του μακαρίτη και να κοιμηθεί στην μεριά εκείνου στο κρεβάτι. Όχι πως κανείς τους θα πλησιάσει κάποια μεγάλη συνειδητοποίηση ή λύτρωση. Η Μαξίν, όπως και τα άλλα πρόσωπα του έργου θα παραμείνουν έως το τέλος καταραμένοι παρίες του αμερικανικού ονείρου.

Η Μαξίν Φολκ είναι διαφορετική από μένα, αλλά ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θαυμάζω

Η Μαρία Κεχαγιόγλου, ηθοποιός εξαιρετικού ελέγχου και μεγάλης γκάμας, πλάθει μια αξιομνημόνευτη γυναικεία παρουσία στη σφιχτή, μα όχι ανέφελη παράσταση στο Πορεία. Αναδίδει πηγαίο αισθησιασμό, μαζί με μια θηλυκότητα της πιάτσας και μια κάποια σοφή αποδοχή για όσα ζει, για αυτό που είναι. Με αφορμή την ερμηνεία της ως Μαξίν Φολκ, η ηθοποιός απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Ποιες πτυχές του έργου συνομιλούν με το σήμερα; Ποια θέματα που θίγει παραμένουν (ή ξαναείναι) επίκαιρα;

Επίκαιρο είναι πάντα οτιδήποτε έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο. Ο υπέροχος αυτός συγγραφέας δεν παύει να παρουσιάζει τους ήρωές του σαν ρούχα που τα έχει γυρίσει ανάποδα. Είναι τόσο φανερές οι τρύπες τους, οι ραφές τους, τα ξέφτια τους, τα παιδικά τους τραύματα, οι μανάδες τους και οι πατεράδες τους, οι επιλογές που τους βασάνισαν και τα αδιέξοδά τους, που δεν μπορεί να μην αναγνωρίσεις κάτι και για σένα. Δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, είναι όλοι παράξενοι, φευγάτοι ή πολύ μπλοκαρισμένοι, όπως ο Σάνον, ο βασικός ήρωας του έργου. Αποσχηματισμένος ιερέας γιατί κακοποιούσε σεξουαλικά νεαρά κορίτσια, νυν ξεναγός σε ταξιδιωτικά γκρουπ όπου και πάλι μόλις έχει κακοποιήσει μια 16χρονη, με κρίσεις πανικού και κρίσεις μεγαλείου, καταφεύγει σε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο στην δυτική ακτή του Μεξικού. Φαινομενικά για να ξεφύγει από τους δαίμονές του, αλλά ασυνείδητα για να επιστρέψει σε μια συμβολική «μήτρα» και να ξαναγεννηθεί με κάποιο τρόπο. Στο τέλος του έργου, έχοντας μάλλον αντικρύσει τον εαυτό του και έχοντας αποδεχτεί την λύση του συμβιβασμού, είναι η μόνη φορά που είναι χαρούμενος. Η αλήθεια είναι, ότι δεν ξέρεις αν πρέπει χαρείς ή να λυπηθείς γι’ αυτό.

Η Μαξίν Φολκ, που ενσαρκώνετε, είναι μια γυναίκα “ψημένη” και με τον δικό της τρόπο συνθηκολογημένη με τις τραγωδίες της ζωής, αλλά και ορθάνοιχτη στις ηδονές της. Πώς θα συνοψίζατε εσείς την φιλοσοφία της;

Χαίρομαι πολύ που αυτή τη φορά ενσαρκώνω έναν ρόλο που η ενέργειά του δε με βαραίνει, αντίθετα με λύνει. Η Μαξίν Φολκ είναι διαφορετική από μένα, αλλά ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θαυμάζω. Είναι απενοχοποιημένο άτομο, χαλαρή, θετική και ανοιχτή, είναι πάντα προς τα μπρος. Είναι ζωική, με την έννοια ότι ακούει το σώμα της και τις επιθυμίες του. Και τις πραγματοποιεί… Το σεξ και το αλκοόλ είναι τα δικά της όπλα απέναντι στην πραγματικότητα. Εντελώς ακομπλεξάριστη, γειωμένη, με χιούμορ, φαίνεται επιφανειακή αλλά συνδιαλέγεται μια χαρά με τις “σκιές” των άλλων και τις δικές της. Δεν προσποιείται τίποτα, και είναι ίσως ο μόνος χαρακτήρας στο έργο που δεν έχει απωθημένα. Είναι καταπληκτική, γιατί είναι αυθεντική.

Ο Τένεσι Ουίλιαμς έχει την τιμητική του στην φετινή θεατρική σεζόν –«Η νύχτα της ιγκουάνα», «Λεωφορείον ο πόθος» στο Εθνικό, «Γυάλινος κόσμος» στο Αλκυονίς, ακόμη-ακόμη «Γυάλινος κόσμος» με την Υπέρ στην Στέγη. Τι τον καθιστά τόσο επίκαιρο;

Ο Τένεσι Ουίλιαμς είχε μια πολύ δύσκολη ζωή. Σ’ όλα του τα έργα οι θεματικές και τα πρόσωπα που φτιάχνει είναι ποτισμένα από τις δικές του ανασφάλειες και αγωνίες. Η φράση του, «η κόλαση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, και η μόνη λύτρωση είναι να παραμερίσεις τον εαυτό σου και να αισθανθείς βαθιά για κάποιον άλλο», συμπυκνώνει την ουσία του έργου του. Καταραμένος, αλλά και πολύ γοητευτικός, γιατί δημιουργεί σύμπαντα, όπου η πραγματικότητα ανταγωνίζεται το φαντασιακό. Οι ήρωές του –απολύτως εκτεθειμένοι γι’ αυτό και αξιαγάπητοι– ηττημένοι με εξαρτήσεις και καταχρήσεις, με πολλά σκοτάδια αλλά σε διαρκή και αγωνιώδη αναζήτηση να βρουν χαραμάδες φωτός. Τα βασικά του θέματα πηγάζουν από τον ίδιο του τον εαυτό και τα βιώματά του. Ένας άνθρωπος που από παιδί μέχρι το τέλος του ταλαιπωρήθηκε, και όλο αυτό το διοχέτευσε στο έργο του με τρόπο μοναδικό. Αναζητά απελπισμένα την αγάπη και την σύνδεση με τον άλλον. Αναζητά την φυγή με όλους τους τρόπους, γιατί δεν ξέρει πώς να ζήσει. Αναζητά την ποίηση, το ονειρικό, την φαντασία, γιατί η «πραγματική» πραγματικότητα δεν αντέχεται.

Μετά από την τρικυμία της περασμένης χρονιάς και την αποχή από τις ζωντανές παραστάσεις, αισθάνεστε ότι το θέατρο επανήλθε σε μια κάποια κανονικότητα;

Την «Νύχτα της ιγκουάνα» αρχίσαμε να την δουλεύουμε τον Φλεβάρη του ’20. Μάς σταμάτησε η πανδημία και για ενάμιση χρόνο δεν ξέραμε να θα την ολοκληρώσουμε –τουλάχιστον, όπως θα θέλαμε. Τώρα που συγκυρίες το επιτρέπουν, την παρουσιάζουμε στο κοινό. Η χαρά μας είναι μεγάλη, όχι μόνο γιατί επιτέλους επιστρέφουμε στη δουλειά μας, αλλά και γιατί καταλαβαίνουμε ότι και οι θεατές το έχουν μεγάλη ανάγκη. Σκεφτόμασταν, ότι ο κόσμος μπορεί να φοβάται, ή ότι καινούργιες συνήθειες έχουν μπει στην ζωή μας, αλλά η ανταπόκριση του κοινού και η ζωντάνια την ώρα της παράστασης μάς δίνουν δύναμη και ελπίδα. Εύχομαι μόνο, να συνεχιστεί έτσι όλη η χειμερινή σεζόν.

Πληροφορίες: «Η νύχτα της ιγκουάνα», Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5, 210-8210991, 210-8210082) έως 28 Νοεμβρίου (Τετ 19:00, Πέμ & Παρ 21:00, Σάβ 18:00 & 21:00, Κυρ 18:00), 100’ χωρίς διάλειμμα. Εισιτήρια 20, 17, 15€, μειωμένο 17, 15 και 12€. Είσοδος μόνο με πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης.

Συντελεστές: Μαρία Μαγκανάρη – μετάφραση σκηνοθεσία, Τίνα Τζόκα – σκηνικά, Μαρία Γοζαδίνου – φωτισμοί, Nalyssa Green – μουσική σύνθεση.

Ηθοποιοί: Ιωάννης Παπαζήσης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Σύρμω Κεκέ, Γιώργος Μπινιάρης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Βίκυ Κατσίκα, Πέτρος Μάλαμας

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις