Μελαχρινός Βελέντζας: “Οι παραστάσεις δεν είναι ξενοδοχεία για να τις αξιολογούμε με αστέρια”

Ο Μελαχρινός Βελέντζας έχει σχεδόν ταυτιστεί στο μυαλό μας με την απίστευτη ιστορία του πιανίστα 1900. Από το 2018 ταξιδεύει και την παρουσιάζει σε καλλιτεχνική διεύθυνση και σκηνική προσαρμογή δική του ως site-adaptive έργο σε όλη την Ελλάδα εξερευνώντας κάθε φορά μία διαφορετική συνθήκη θέασης και αφήγησης ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα.

Τη Δευτέρα 3 Ιουνίου 2024 στις 21:00, το καράβι του Lemon θα αγκυροβολήσει για μία και μοναδική εορταστική βραδιά στον Πειραιά, με καλεσμένο τον διεθνούς φήμης πιανίστα και συνθέτη Σταύρο Λάντσια που ανεβαίνει στο καράβι του Lemon κουβαλώντας στις αποσκευές του μελωδίες δικές του, αλλά και σπουδαίων συνθετών του παρελθόντος. Ένα Lemon in Concert για τα 6 χρόνια αυτού του πρωτότυπου ταξιδιού με το «Βαλς των Ματιών» και τον «Θάνατο του Ταύρου» να διαδέχονται διασκευές έργων των Ennio Morricone, L.V. Beethoven κ.ά. Το θέατρο συναντά τη μουσική και η ιστορία του 1900 συναντά την προσωπική ιστορία του καθένα από εμάς: Εσείς πού νιώθετε ευτυχισμένοι;

Συγκινητική στάθηκε η αντίδραση του κοινού, καθώς η βραδιά στον Πειραιά έγινε sold out μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Ωστόσο, το ίδιο ακριβώς concept -και πάλι με τον Σταύρο Λάντσια- θα επαναληφθεί στο Φεστιβάλ Βράχων την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου.

6 χρόνια Lemon… 6 χρόνια αναμνήσεων για τον Μελαχρινό Βελέντζα

Ο Μελαχρινός Βελέντζας θυμάται για λογαριασμό του NEWS 24/7: “Πολλά χρόνια. Πολλές στιγμές. Για ένα έργο κι ένα ταξίδι, που η επί σκηνής παράσταση αποτελεί ένα μέρος μόνο από αυτό που είναι το Lemon: μία πολιτιστική πρόταση έρευνας και παραγωγής σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες με αφορμή την ιστορία του πιανίστα 1900.

Θυμάμαι πως το 2018 είμαστε στη Σαντορίνη για να παίξουμε εν πλω. Λόγω ενός γραφειοκρατικού ζητήματος ο καπετάνιος δε θα μπορούσε να δέσει το καράβι στο λιμάνι προκειμένου να κάνουμε την τεχνική μας πρόβα. Οπότε μας λέει «Παιδιά! Φορτώστε και θα στήσουμε μεσοπέλαγα!». Είχε αρκετό κύμα. Μας θυμάμαι να πηγαίνουμε μαζί με τα σκηνικά μας μία δεξιά μία αριστερά. Και να συναντάμε εν πλω το ίδιο το έργο όταν πχ πιάνει καταιγίδα και το πιάνο αρχίζει να γλιστράει με ένα σουρεαλιστικό τρόπο στο καράβι.

Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, ανάμεσα στη Σαντορίνη και τη Θηρασιά, ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, το πιάνο μας γλιστρούσε όντως πάνω στο καράβι. Είναι από εκείνες τις φορές που ως performer δε χρειάζεται να επινοήσεις κάτι στο παίξιμό σου ούτε να προσθέσεις. Το αντίθετο. Αφαιρείς οτιδήποτε περιττό. Και απλώς είσαι εκεί. Παρών. Στη συνθήκη. Εκεί, ο τόπος όπως και η δεδομένη συνθήκη είναι συν-αφηγητές της ιστορίας που θα μοιραστούμε με τους θεατές.

Το 2019 παίζαμε στο συσκευαστήριο λεμονιών του Κτήματος Κλάδος, που βρίσκεται στο Γαλατά Τροιζηνίας. Για την ακρίβεια περίπου 5 χιλιόμετρα έξω από το χωριό αυτό. Ένας φίλος μου όταν του είπα πού θα παίξουμε μου είπε «Κατάλαβα, στη μέση του πουθενά». Όταν αρχίσαμε να στήνουμε την παράσταση ανάμεσα στα μηχανήματα του συσκευαστηρίου, κάποια στιγμή μπήκε στο χώρο μία γυναίκα -κάτοικος της περιοχής- και με ρώτησε: «Τι φτιάνετε καλέ εδώ πέρα;» «Ετοιμάζουμε την παράστασή μας» της είπα. «Τι; Θέατρο; Πού; Εδώ στα λεμόνια;» απόρησε «Ναι. Το Lemon. Εδώ. Στα λεμόνια.» της απάντησα καθώς την παρατηρούσα να στέκεται και να με παρατηρεί κι εκείνη με μια ειλικρινή περιέργεια. «Έλα το βράδυ» της είπα.

«Έχω δουλειά στο χωράφ’ μου. Θα ξεκουραστώ και θα ‘ρθω. Τι είν’ το έργο; Τι λέει;» με ρώτησε. «Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που δεν έχει φύγει ποτέ από τον τόπο του» της είπα. «Α! Σαν κι εμένα!» μου απάντησε γελώντας. Εκεί λοιπόν, στη μέση του πουθενά, υπάρχουν όλα. Και γεννιούνται όλα. Όταν παίζουμε σε αυτούς τους τόπους, η ταύτιση του θεατή με το έργο και η μετακίνησή του ξεκινά εκτός σκηνής. Τα πάντα είναι μέρος της αφήγησης. Και μ’ έναν τρόπο εξυπηρετούν τον τελετουργικό χαρακτήρα της σκηνικής πράξης: τη δημιουργία ενός δεσμού ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τους θεατές: «θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές».

Αυτή η ενεργοποίηση της κοινότητας, αυτή η δημιουργία “του μαζί” είναι κάτι που λείπει από «την εποχή του εαυτού» όπου ζούμε εγκλωβισμένοι σήμερα. Μετά το τέλος της παράστασης, αυτή η γυναίκα, που δεν είχε φύγει ποτέ από τον τόπο της, θα μου έλεγε πως δεν έβλεπε συχνά θέατρο στη ζωή της. «Να ξανάρθετε μου είπε. Δεν έρχονται πράγματα στον τόπο μας παιδί μου.»

Μία άλλη φορά στήναμε την παράσταση σε ένα αγκυροβολημένο καράβι στο λιμάνι της Αντιπάρου. Στην είσοδο της μπουκαπόρτας, ένα κοριτσάκι περνούσε με τη μαμά του. Σταμάτησε απορημένο και κοιτούσε το πιάνο του Lemon. «Μαμά! Πού πήγαν τα αυτοκίνητα;» ρώτησε απορημένο.

Είναι και πολλές ακόμη ιστορίες που όλες τους, με παραλλαγές, έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: υπάρχει τεράστια ανάγκη στους ανθρώπους απομακρυσμένων περιοχών για μία πολιτιστική δυνατότητα. Για μένα δε προσωπικά, υπάρχει τεράστια ανάγκη να σκεφτούμε με αυτούς τους όρους το πώς κάνουμε τα πράγματα και εδώ στην Αθήνα όπου τα προβλήματα έχουν να κάνουν με τα μονοπώλια των μεγάλων Ιδρυμάτων, τις θεατρικές αυλές και την απουσία γνώσης στο πλατύ φάσμα ομάδων και καλλιτεχνών του πώς μπορούν να κινηθούν ανεξάρτητα.

Οπότε για εμένα, επαρχία και Αθήνα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε να σκεφτούμε τη ζωή μας από την ανάποδη. Να ανατρέψουμε τις κυρίαρχες προσλαμβάνουσες που έχουμε. Και με έναν τρόπο αυτή η ανατροπή μας επιστρέφει στα βασικά και στη ρίζα των πραγμάτων”.

Η “απεραντοσύνη” του ανθρώπου και του θεάτρου

Τι είναι αυτό που εξακολουθεί να σε γοητεύει στην ιστορία του 1900; “Το πώς ένας άνθρωπος όντας περιορισμένος καταφέρνει να γίνει απέραντος. Με τα χρόνια, καθώς ταξιδεύω με αυτή την ιστορία και σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία, κατάλαβα τα κοινά στοιχεία αναφοράς που έχω ως Μελαχρινός με τον 1900. Πέρα από το προφανές, ότι είμαι κι εγώ πιανίστας, έχω χάσει σε μικρή ηλικία τον αδερφό μου και τους γονείς μου.

Ο ήρωας από την άλλη, εγκαταλείφθηκε από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο. Η έλλειψη είναι κινητήριος δύναμη στα πράγματα. Διότι, αν κάτι λείπει, μπορεί και να συμπληρωθεί. Όχι ως αναπλήρωση ή αντικατάσταση αυτού που χάθηκε. Ό,τι χάσαμε, το χάσαμε για πάντα. Αλλά ως εξέλιξη του ανθρώπου μέσα στα χρόνια” απαντά ο Μ. Βελέντζας.

Ο 1900 αν ζούσε σήμερα δε θα είχε κινητό. Και θα αποτελούσε αντικείμενο post, story και ανάλυσης από όλους εκείνους που θα είχαν.

Lemon 2018 – σήμερα: Η ίδια ιστορία σε μια διαφορετική εποχή τι έχει να μας πει; “Είναι δομικό στοιχείο της θεατρικής πράξης πως μια παράσταση δε θα είναι ποτέ ίδια την επόμενη φορά που θα παιχτεί. Αυτό συμβαίνει, διότι όσοι παράγοντες συν-αποτελούν και συν-διαμορφώνουν τη θεατρική συνθήκη αλλάζουν από φορά σε φορά. Οι θεατές και οι καλλιτέχνες.

Στην περίπτωση δε του Lemon -και αυτό το στοιχείο νομίζω είναι που έχει αναδείξει αυτή την ερευνητική θεατρική παραγωγή- είναι και η επιλογή ετερόκλητων κάθε φορά χώρων (site-adaptive theatre). Πιστεύω βαθιά πως ο τόπος αφηγείται. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε θεατές που έχουν δει την παράσταση δύο και τρεις φορές, καθώς επιδιώκουν τη διαφορετική εμπειρία, στοιχείο το οποίο μας χαρίζει απλόχερα ο κάθε φορά διαφορετικός τόπος. Που για εμάς που βρισκόμαστε επί σκηνής, είναι όντως άλλη συνθήκη κάθε φορά.

Με πιο απτό παράδειγμα πως το τέλος του έργου θα είναι κάθε φορά διαφορετικό και μη προαποφασισμένο: ο 1900 θα χαθεί στο εσωτερικό του πιάνου, θα κρεμαστεί από το ταβάνι του Μπάγκειον αιωρούμενος ως ποιητικό σώμα, θα βουτήξει στη θάλασσα, θα σταθεί ψηλά σε ένα βουνό και θα χαθεί στο πίσω μέρος της πλαγιάς. Όσον αφορά δε την εποχή, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από το 2018 μέχρι σήμερα. Η εποχή τρέχει σαν τρελή και νομίζω πως οι πιο σημαντικές αλλαγές συμβαίνουν λόγω της ψηφιοποίησης όλων των πλευρών της καθημερινότητάς μας. Αυτό κάνει την ιστορία του 1900 ακόμη πιο επίκαιρη. Την ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε αφαιρετικά. Ο 1900 αν ζούσε σήμερα δε θα είχε κινητό. Και θα αποτελούσε αντικείμενο post, story και ανάλυσης από όλους εκείνους που θα είχαν”.

Τι πιστεύεις πως συμβολίζει το καράβι από το οποίο ποτέ δεν κατεβαίνει; “Είναι ο ζωτικός του χώρος. Εκεί εγκαταλείφθηκε, εκεί μεγάλωσε κι εκεί μεγαλούργησε ως πιανίστας. Είναι η δική του θαλάσσια μήτρα, η αγκαλιά της μαμάς θάλασσας που τον προστατεύει. Το καράβι επίσης είναι τα όρια της ζωής του και των επιλογών του. Εκεί μέσα, στο καράβι των 88 του πλήκτρων γίνεται απέραντος. Ίσως και να φοβήθηκε να κατέβει.

Θυμάμαι μία φορά μετά το τέλος της παράστασής μας στο Πήλιο πέρυσι το καλοκαίρι, όπου θα παίξουμε και φέτος, μία θεατής μου είπε πως είχε διαγνωστεί τους τελευταίους μήνες με καρκίνο και πως έπρεπε πια να κατέβει από το δικό της καράβι. Ο καρκίνος την είχε αναγκάσει να ορίσει εκ νέου την καθημερινότητά της. Είχε αρχίσει να παρατηρεί πράγματα που πριν περνούσαν απαρατήρητα για εκείνη. Το καράβι είναι ο οικείος γενεσιουργός μας τόπος, εκεί όπου έχουμε μάθει να ζούμε. Ίσως όμως είναι και εκείνος ο τόπος όπου κάποια στιγμή της ζωής μας θα μεταβούμε. Από ανάγκη. Να ξαναδούμε τη ζωή μας. «Μετά από 32 χρόνια στη θάλασσα, θα κατέβαινα στη στεριά. Για να δω τη θάλασσα.»”

Lemon in Concert

Μίλησε μας για τη σύμπραξη αυτή με τον Σταύρο Λάντσια… Τι θα δούμε επί σκηνής;
“Μου αρέσει πολύ η δημιουργία πραγμάτων που δε χωράνε κάτω από έναν τίτλο, που οριακά χρειάζεται να εφεύρεις τον τίτλο τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή ο 1900 δεν κατεβαίνει από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε, μετά το τέλος της παράστασης φίλοι μουσικοί ανεβαίνουν στο καράβι του Lemon και ταξιδεύουν τον 1900 στον κόσμο της μουσικής τους.

Μαζί με τον Γιώργο Δρίβα που υποδύεται τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ στην παράσταση, θα καθίσουμε παρέα με τους θεατές μας να απολαύσουμε τον Σταύρο που δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι τιμή μου και μεγάλη μου χαρά η συνεργασία με αυτόν τον εξαιρετικό διεθνούς φήμης πιανίστα και συνθέτη. Έχει υπάρξει και δάσκαλός μου, εξαιρετικός και σε αυτό. Σε αυτή τη γιορτή για τα 6 χρόνια του Lemon, το θέατρο συναντά τη μουσική με τον Σταύρο να μας ταξιδεύει με δικές τους συνθέσεις αλλά και χαρακτηριστικές δικές του διασκευές σε έργα των Morricone, Beethoven, Chopin κ.α. Αυτό το concept -Lemon in Concert το έχω βαφτίσει- ως ιδέα είχε γεννηθεί στο Μπάγκειον το 2019 όταν είχαμε συνεργασία με αρκετούς μουσικούς και είχε αγαπηθεί από τους θεατές μας.

Μετά τη γιορτή στον Πειραιά, το Lemon θα συνεργαστεί και με έναν άλλο πολύ σπουδαίο καλλιτέχνη, τον Γιάννη Διονυσίου -την καλύτερη για εμένα φωνή που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα. Ο Γιάννης θα ανέβει στο καράβι μας στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου (Πλατεία Χατζίνη 27/7)”.

Ποιες είναι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζετε παίζοντας σε όλη την Ελλάδα; Ποια θα έλεγες πως ήταν η πιο δύσκολη “αποστολή”;
“Τα καλοκαίρια μεγάλωσα με ένα βαν, το οποίο ο πατέρας μου είχε μετατρέψει σε σπιτάκι. Με αυτό οργώναμε την ελληνική επαρχία. Από τη δεκαετία λοιπόν του ’90 που θυμάμαι, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχω κάνει δύο μεταπτυχιακά σε πολιτιστικές σπουδές. Μπορώ να σου πω λοιπόν με βάση και την εξαετή μου εμπειρία με το Lemon στο κομμάτι της πολιτστικής παραγωγής πως ως επί το πλείστον οι άνθρωποι που εργάζονται σε θέσεις λήψης αποφάσεων στον τομέα του πολιτισμού στην ελληνική επαρχία δεν έχουν καμία σχέση συνήθως με το αντικείμενο.

Στην Αθήνα έχουμε άλλα προβλήματα: τα μονοπώλια. Αυτούς τους από αρχιτεκτονικής άποψης εξέχοντες εξουσιαστικούς φαλλούς που καταλαμβάνουν χώρο στο αστικό τοπίο.

Είναι δε αμέτρητες οι φορές που στο πλαίσιο συναντήσεων μου για το Lemon μου έχουν ζητήσει μίζα για να εγκρίνουν την παράσταση στο πρόγραμμα των εκδηλώσεών τους. Αυτά φυσικά δεν προκαλούν εντύπωση. Για παράδειγμα, το «πάμε και όπου βγει» των Τεμπών και το ό,τι φτάσαμε στο έγκλημα που συνέβη είναι η λογική κατάληξη μίας θεσμικής ανεπάρκειας που κατά τη γνώμη μου συντηρείται σκόπιμα. Δεν είναι ζήτημα ανθρώπινων λαθών ή παραλείψεων.

Στον τομέα του πολιτισμού ας πούμε, απουσιάζει μία συνολική πολιτιστική πολιτική. Και γι’ αυτό δεν (μπορεί να) είναι «όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός». Εύηχα συνθήματα και επιχορηγήσεις μεμονωμένων έργων και όχι μίας συνολικής καλλιτεχνικής πρότασης. Κι έτσι ο Πολιτισμός δεν είναι το σημείο εκκίνησης μιας κοινωνίας, αλλά καταλήγει (υπο)κατηγορία. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα sites, όπου κατά την πλοήγηση υπάρχουν κατηγορίες «οικονομομία» «πολιτική» «πολιτισμός». Και αυτά δεν αφορούν μόνο την επαρχία. Στην Αθήνα έχουμε άλλα προβλήματα: τα μονοπώλια. Αυτούς τους από αρχιτεκτονικής άποψης εξέχοντες εξουσιαστικούς φαλλούς που καταλαμβάνουν χώρο στο αστικό τοπίο.

 

Ας πούμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά μιλώντας, η Στέγη δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μία για τους καλλιτέχνες. Γιατί αν είναι ένα το διαθέσιμο σπίτι για τους καλλιτέχνες, τότε κάποιοι άνθρωποι μένουν άστεγοι. Και ποιος αλήθεια αποφασίζει γι’ αυτό; Ποιος έχει την εξουσία; Οπότε, για να απαντήσω στο ερώτημα, η πιο δύσκολη αποστολή είναι να υπάρξεις εντός ενός πλαισίου που σου λέει με όλους τους τρόπους πως αυτό που κάνεις δεν είναι δουλειά. Το πρόβλημα αφορά επίσης και τους ανθρώπους που διαμεσολαβούν την καλλιτεχνική πράξη.

Ας πούμε, πόσο δεοντολογικό είναι όταν ένα κυρίαρχο και εδραιωμένο πολιτιστικό μέσο κάνει «κριτική» σε μία παράσταση για την οποία έχει πληρωθεί για να τη διαφημίσει; Συν του ό,τι, οι παραστάσεις δεν είναι ξενοδοχεία για να τις αξιολογούμε με αστέρια. Αυτές και άλλες πολλές αγκυλώσεις οδηγούν νομοτελειακά τις μικρές προσπάθειες να χάνονται ή να είναι βραχύβιες γιατί και οι καλλιτέχνες -πολύ λογικό- δεν έχουν την απαραίτητη γνώση σε ζητήματα παραγωγής. Και όσοι προσπαθούν, κάποια στιγμή κουράζονται και τα παρατούν. Και όλοι ψάχνουν έναν τρόπο να «χωθούν» στο σύστημα. Η δική μου πρόταση σχετίζεται με το να δώσεις χρόνο στα πράγματα.

Το Lemon το κάνω 6 χρόνια όχι μόνο για την παράσταση. Αλλά γιατί επίσης κάθε χρόνο βελτιώνω την αντίληψη και την πρακτική μου σε ζητήματα που αφορούν την παραγωγή. Και με τη λέξη παραγωγή -αγαπώ την ετυμολογία των λέξεων και γυρίζω σε αυτή για να συνδεθώ με τα πράγματα- εννοώ τη δυνατότητα ενός ανθρώπου ή/και ενός συνόλου να δημιουργήσουν τη συνθήκη εντός της οποίας θα υπάρξουν. Οπότε, τα χρήματα είναι μόνο ένα κομμάτι της συνθήκης αυτής.

Αυτή είναι η πιο δύσκολη αποστολή: ο δημιουργός -αποφεύγω τη λέξη καλλιτέχνης γιατί είναι φορτισμένη με σημαινόμενα που δεν παραπέμπουν σε εργασία- να ζει από την εργασία του. Άμα βιοπορίζεσαι όντως από αυτό, τότε μπορείς να πείσεις και τους γύρω σου ότι αυτό που κάνεις είναι δουλειά. Μια δουλειά που εκτός από αυτό που θα δουν οι θεατές περιλαμβάνει και την έρευνα: το κυριότερο στάδιο για εμένα της καλλιτεχνικής πράξης και δημιουργίας”.

Πόσο λείπει το θέατρο από την ελληνική επαρχία;
“Μετά το τέλος των παραστάσεών μας στους τόπους εκτός Αθήνας όπου παίζουμε, κοινό σημείο αναφοράς των θεατών μας είναι αυτό το εγκάρδιο «Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε μέχρι εδώ. Δεν έρχονται πράγματα στον τόπο μας!» Οπότε θα έλεγα πως στην ουσία δεν είναι ό,τι λείπει το θέατρο από την ελληνική επαρχία. Απουσιάζει μία σαφής πολιτιστική πολιτική και το αποτέλεσμα είναι πως απουσιάζει και το θέατρο. Ο πολιτισμός δεν αφορά μόνο το θέατρο.

Είναι ο τρόπος που ζούμε και το πλαίσιο εντός του οποίου κάνουμε τις επιλογές μας. Προσωπικά, κινητοποιούμαι από αυτή την έλλειψη και αυτός είναι ο λόγος που μου αρέσει να ταξιδεύω και να κάνω τέχνη σε αυτούς τους τόπους. Αυτή την περίοδο της ζωής μου μελετώ πολύ και το έργο του Αγγελόπουλου. Τον τρόπο που έκανε τις παραγωγές του.

Ο Αγγελόπουλος είχε κατανοήσει βαθιά αυτό το διπλό σήμα που εκπέμπει ένας εγκαταλελειμμένος τόπος: το πρώτο είναι η καταδήλωση της ίδιας της εικόνας. Ερήμωση, εγκατάλειψη, ματαίωση. Το δεύτερο είναι η συμπαραδήλωσή της. Ένας τόπος εγκαταλελειμμένος προσμένει να βρεθεί και να φροντιστεί. Και εκεί, στην ελληνική επαρχία υπάρχει απέραντος χώρος για δημιουργία. Απλώς, για άλλους, δεν έχει την αίγλη της Αθήνας.

Πολλοί άνθρωποι από το χώρο με ρωτάνε σχεδόν υποτιμητικά: «Μα καλά εκεί που πας και παίζεις τι κόσμος έρχεται;» Χαμογελάω, γιατί ξέρω πολύ καλά πως και όλοι όσοι βρίσκονται στην Αθήνα, καταγωγή έχουν από αυτά τα μέρη. Το ζήτημα λοιπόν είναι βαθύτερο και δεν έχει να κάνει με την ελληνική επαρχία αλλά με το τι γίνεται πολιτιστικά σε αυτή τη χώρα. Είτε μια παράσταση παίζεται στην Αθήνα είτε στην ελληνική επαρχία”.

Τι άλλο ονειρεύεσαι για το Lemon; Σχέδια;
“Είμαστε πολύ χαρούμενοι με την ομάδα του Lemon που η γιορτή στον Πειραιά είναι sold-out (έγινε μέσα σε τρεις ημέρες). Ανυπομονούμε γι’ αυτή τη βραδιά και την ετοιμάζουμε με πολλή αγάπη. Στη συνέχεια, ξεκινάμε έναν πολύ μεγάλο κύκλο παραστάσεων σε όλη την Ελλάδα. Θα πάμε μέχρι τη Φουρνή Λασιθίου, ένα ορεινό χωριό 100 κατοίκων, για να κάνουμε θέατρο.

Ο κύκλος αυτών των παραστάσεων και κατόπιν της μεγάλης ζήτησης που υπήρξε για τη γιορτή για τα 6 χρόνια και τη σύμπραξη με τον Σταύρο Λάντσια θα ολοκληρωθεί στο Φεστιβάλ Βράχων την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Μόνο για εκείνη τη βραδιά, τόσο η σκηνή όσο και ο περιβάλλων χώρος του θεάτρου θα γεμίσουν με αφηγήσεις από τα ταξίδια του Lemon και ιστορίες ντόπιων που δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους.

Επίσης, από τον Οκτώβριο του 2024 θα ξεκινήσει η πανελλαδική καμπάνια “Φώναξε το Lemon στον τόπο σου”, όπου οι ντόπιοι κάτοικοι σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας και αν βρίσκονται θα μπορούν να προσκαλέσουν τo Lemon για να παρουσιαστεί εκεί. Κι έτσι το βανάκι με την ομάδα του Lemon, το πιάνο της παράστασης και την ιστορία του 1900 να βρεθούν όπου υπάρχουν θεατές. Παράλληλα, έχω ξεκινήσει την έρευνα για το επόμενο έργο: σε αυτή τη φάση μαζεύω ιστορίες πιάνων που ζουν εγκαταλελειμμένα σε σπίτια και μέσα από αυτά τα πιάνα μαζεύω και τις ιστορίες -κυρίως γυναικών- που η σχέση τους με τη μουσική όταν ήταν νεαρά κορίτσια έμεινε σε άρση”.