Μια μορφή-σύμβολο της ομοερωτικής επιθυμίας και μία “νέα μελαγχολία”

Ένα παραστασιακό δίπτυχο αποτελούμενο από τις παραστάσεις Σεμπάστιαν και Vanitas παρουσιάζει η ομάδα Nova Melancholia από τις 4 Μαΐου και για 12 παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ. Πρόκειται για δύο διακριτά μέρη που λειτουργούν συμπληρωματικά με κοινές αναφορές στην Ιστορία της τέχνης αλλά και σε κινηματογραφικούς αστέρες. Δύο παραστάσεις με “camp” διάθεση που περιπαίζουν τον θάνατο.

Η ομάδα Nova Melancholia, δηλαδή ο Βασίλης Νούλας & ο Κώστας Τζημούλης, αναφέρουν στο NEWS 24/7 τι ήταν αυτό που τους ενέπνευσε ώστε να δημιουργήσουν αυτά τα δύο έργα: “Η πρωταρχική έμπνευση για τα δύο αυτά έργα κρύβεται στη μεγάλη μας αγάπη για την Ιστορία της τέχνης. Στα ταξίδια μας συχνά επισκεπτόμαστε μουσεία και αντλούμε χαρά από την επαφή μας με τους πίνακες της Αναγέννησης, τα έργα του Μπαρόκ ή την αιχμή του Μοντερνισμού.

Η μορφή του Αγίου Σεβαστιανού, όπως απεικονίζεται από τον ύστερο Μεσαίωνα, και κυρίως από την Αναγέννηση και μετά, είναι κάτι που κάθε φορά μας συγκινεί με την ομορφιά, τη λάμψη και τον αισθησιασμό της. Είναι μια γυμνή, νεανική μορφή, σε κοντραπόστο, τρυπημένη από βέλη, όπου συγκεράζονται αντίθετα όπως η οδύνη και η ομορφιά, το πάθος και η γαλήνη, το σθένος και η αδυναμία. Μια εξωτερικά ακινητοποιημένη μορφή με υψηλή εσωτερική ταχύτητα! Μια μορφή-σύμβολο της ομοερωτικής επιθυμίας ανά τους αιώνες.

Από την άλλη μεριά, οι πίνακες του μπαρόκ με τις νεκροκεφαλές και τις νεκρές φύσεις, που αποτελούν την ειδική κατηγορία “vanitas” στην Ιστορία της τέχνης, δεν θα μπορούσαν παρά να προσελκύσουν το ενδιαφέρον μας. Οι πίνακες αυτοί λειτουργούν ως μια υπόμνηση της ματαιότητας των υλικών απολαύσεων, ως μια μελαγχολική υπενθύμιση της παροδικότητας της ύπαρξης. Μέσα στην πορεία των ετών η Nova Melancholia σχηματίζει τη δική της εκλεκτική γενεαλογία εκφάνσεων της μελαγχολίας στο Δυτικό πολιτισμικό κανόνα. Και οι πίνακες “vanitas” είναι σαν να καλούν προς μια μελαγχολική ενατένιση των πραγμάτων, προς μια vita contemplativa, προς μια “νέα μελαγχολία”.

Ο Άγιος Σεβαστιανός

Η παράσταση Σεμπάστιαν προέκυψε αναδιφώντας στην παράδοση του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού, όπως αυτή αναδιατυπώνεται μέσα από την πυκνή εικονιστική αναπαράσταση στη Δυτική τέχνη από την πρώιμη Αναγέννηση και μετά. “Αντιμετωπίσαμε τον Άγιο Σεβαστιανό ως ένα πρίσμα, ένα καλειδοσκόπιο, μια μορφή φτιαγμένη από ποιήματα, πίνακες και κινηματογράφο. Ένα είδωλο επιθυμιών, ψευδαισθήσεων, έλλειψης, πόνου, ομορφιάς. Φτιάξαμε μια παράσταση – ανοιχτό τοπίο αναφορών. Πίσω από το απείκασμα του Άγιου Σεβαστιανού υπάρχουν τα υπαρκτά πρόσωπα του Ντέρεκ Τζάρμαν, του Γιούκιο Μισίμα, του Αλέξη Μπίστικα, του Ζαν Ζενέ, του Τένεσι Ουίλιαμς, του Ανδρέα Αγγελάκη, του Ζακ Κωστόπουλου, αλλά και τα δικά μας, των ηθοποιών και χορευτών της παράστασης που απαγγέλουμε, ακκιζόμαστε, τραγουδάμε και ποζάρουμε μπροστά σας” αναφέρουν οι Βασίλης Νούλας & ο Κώστας Τζημούλης.

Οι γέφυρες ανάμεσα στα δύο έργα είναι προσεκτικά φτιαγμένες, συχνά αναπάντεχες. Η βαθύτερη σύνδεση πάντως είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μια αποκλίνουσα περιπαικτική ελαφρότητα ενώ το πίσω φόντο είναι αυτό του θανάτου.

Ματαιότης ματαιοτήτων

Η περφόρμανς VANITAS θέλει να γίνει ένας εφήμερος καθρέφτης της «ματαιοδοξίας» μας, της απατηλής της λάμψης. Ταυτόχρονα λειτουργεί όπως ένας σαγηνευτικός πίνακας του μπαρόκ: ξορκίζει την κόπωση των ημερών και ξαναδίνει πίστη στην ομορφιά της ζωής.
“Στην παράσταση VANITAS καταφύγαμε σε κείμενα του Άντυ Γουόρχολ διότι σε αυτά λάμπουν ταυτόχρονα οι δύο όψεις της ματαιότητας: η απατηλή σαγήνη της ύλης, του πλούτου, της φήμης και η οδυνηρή-σαρκαστική-απελευθερωτική επίγνωση του μάταιου των πάντων.

Ματαιότητα είναι να ξεχνάς το επείγον της ύπαρξης, να παγιδεύεσαι στην υλική και ποσοτική διάσταση των πραγμάτων, να αρνείσαι τη στιγμή, να προσδένεσαι στο μέλλον. Η μελαγχολική συνειδητοποίηση της ματαιότητας των πάντων ανοίγει ένα πεδίο πνευματικότητας και ευφορίας του ζώντος εδώ και τώρα. Υπό το πρίσμα της ματαιότητας ο άλλος άνθρωπος αναδεικνύεται ως ο μόνος σύμμαχος!” σημειώνουν.

Γιατί όμως παραστασιακό δίπτυχο;

“Μας αρέσει να βάζουμε “στοιχήματα” : πέρσυ με την επετειακή μας παράσταση “Marcel Duchamp” οργανώσαμε μια αθηναϊκή περιοδεία σε τέσσερις χώρους τέχνης. Φέτος παρουσιάζουμε 2 διακριτές παραστάσεις σε ένα δίπτυχο. Είναι μια πρόκληση η οργάνωση και ο συντονισμός ενός τέτοιου εγχειρήματος. Πέρα από αυτό, τα δύο έργα λειτουργούν συμπληρωματικά, αμφότερα με αναφορές στην Ιστορία της τέχνης αλλά και σε κινηματογραφικούς αστέρες.
Οι γέφυρες ανάμεσα στα δύο έργα είναι προσεκτικά φτιαγμένες, συχνά αναπάντεχες. Η βαθύτερη σύνδεση πάντως είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μια αποκλίνουσα περιπαικτική ελαφρότητα ενώ το πίσω φόντο είναι αυτό του θανάτου. Πρόκειται για δύο παραστάσεις με “camp” διάθεση που περιπαίζουν τον θάνατο”, αναφέρουν οι δύο καλλιτέχνες.

Info

• Για 12 παραστάσεις (Πεμ-Παρ-Σαβ) : 4, 5, 6, 18, 19, 20, 25, 26, 27 Μαΐου και 1, 2, 3 Ιουνίου
• Ώρα έναρξης : ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ: 20.30 / VANITAS: 22.30
• ΠΛΥΦΑ (Κορυτσάς 39, Αθήνα 104 47)

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις