Μια παράσταση ‘Για Το Πέος’, αλλά όχι για τον π…..

Τι θα σκεφτόταν κανείς αν του έλεγαν πως πρόκειται να δει μια θεατρική παράσταση αφιερωμένη αποκλειστικό στο πέος. Πώς θα ένιωθε αν ο “αφηγητής” – πρωταγωνιστής (μεταξύ των άλλων ηθοποιών που έχουν όλοι πρωταγωνιστικό ρόλο) ήταν ένα πλάσμα σε φαλλικό σχήμα που εξηγούσε τη σπουδαιότητα, τη σημασία, αλλά και το ρόλο του φαλλού; Η παράσταση Γ.Τ.Π. είναι η απάντηση στις γυναίκες των απανταχού ανδρών, που σχεδόν πάντα παραμελούνται όταν πρέπει να μιλήσουμε για σεξ. Του ισχυρού φύλου που ποτέ δεν καταλαβαίνει τη γυναίκα, που “σιγά, τι κάνει πια” και που πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το… ανάστημα του.

Ο Κωνσταντίνος Λεβαντής, γράφει και σκηνοθετεί μια παράσταση για άντρες, που καλό θα ήταν – για την αποκατάσταση της αλήθειας – να παρακολουθήσουν και οι γυναίκες. Το Γ.Τ.Π. είναι μια προσπάθεια απάντησης στο “Αιδοίων Μονόλογοι” που προηγήθηκε.

Άλλωστε μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχει άλλο όργανο που να έχει εξυμνηθεί, αλλά και λοιδωρηθεί συνάμα περισσότερο από άνδρες και γυναίκες που το βάζουν στο… στόμα τους επί ματαίω!! Μια παράσταση με 33 ιστορίες, από ισάριθμους καθημερινούς άνδρες της διπλανής πόρτας (ή και… δυο πόρτες παραπέρα) με στόχο κατ’ αρχήν το γέλιο, αλλά και την περισυλλογή.

Γ.Τ.Π.

Δεν θα μιλήσω ως κριτικός θεάτρου, γιατί δεν είμαι… δύσκολα θα με αποκαλούσε κανείς ακόμη και θεατρόφιλο, μιας και ανήκω στην κατηγορία εκείνων που όλο θέλουν να δουν μια παράσταση και πάντα το κατορθώνουν τελευταία στιγμή (και αν). Πέραν τούτου, πρέπει να αποκαλύψω πως κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να μου αμφισβητήσει ακόμη και εκείνο το κριτήριο της αντικειμενικότητας. Γνωρίζω το δημιουργό του Γ.Τ.Π. εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τον σέβομαι απεριόριστα και ξέρω από την καλή και από την ανάποδη, το “δράμα” ενός καλλιτέχνη όπως εκείνος, που παλεύει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: Να παίζει δηλαδή στο θέατρο, να είναι δημιουργικός, να κάνει τους άλλους γύρω του λίγο πιο ευτυχείς και κομματάκι πιο ενήμερους με αυτό (και για αυτό) που καταπιάνεται. Αυτό βέβαια είναι από την άλλη και προς υπεράσπιση του γράφοντος, ο λόγος που αισθάνθηκα την υποχρέωση να γράψω για το θεατρικό του έργο, το οποίο παρακολούθησα και το απόλαυσα στον υπερθετικό βαθμό.

Όπως και να έχει, το βράδυ της Τρίτης, στο ELIART, το πνευματικό τέκνο του Κωνσταντίνου Λεβαντή διαγωνίσθηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου. Οκτώ ταλαντούχοι ηθοποιοί, με όρεξη και ενθουσιασμό, έδωσαν πνοή σ’ ένα έργο δροσερό, φρέσκο και ανάλαφρο. Ανάλαφρο, αλλά όχι χαζοχαρούμενο! Μια παράσταση που θα την απολαύσουν, άνδρες και γυναίκες από την αρχή μέχρι το τέλος. Το μυστικό της; Καταπιάνεται με ένα θέμα προσοδοφόρο, πιασάρικο που λένε, αλλά καταφέρνει να κρατήσει το χυδαίο και το άβολο έξω από τη θεατρική αίθουσα. Όσο κι αν είναι μια παράσταση Για Το Πέος (με την όλη την καλή έννοια), δεν κάνει φτηνό χιούμορ. Στο τέλος, τέλος είναι η απόδειξη πως κανένα θέμα, καμιά συζήτηση, δεν είναι ταμπού, αρκεί να γνωρίζει κανείς πως να το διαχειριστεί.

Μέσα από τις δεκάδες ιστορίες ανδρών, θα ταυτιστείτε με πρόσωπα και καταστάσεις, θα θυμηθείτε τι σημαίνει εφηβική λίμπιντο, θα ξαφνιαστείτε από τον τρόπο που μπορεί η σεξουαλικότητα και το πέος να καθορίσει ζωές, υπολήψεις και προσωπικές σχέσεις. Ως και την ευνουχιστική διαστροφή που οι κούκλες άνδρες δεν διαθέτουν το κύριο όργανο που τους ξεχωρίζει από τις θηλυκές παρτενέρ του θα παρακολουθήσετε. Οι δόσεις γέλιου παρέχονται αφειδώς, όμως ανάμεσα στις ιστορίες ανακαλύπτει κανείς πόσα πράγμα μπορεί να μην είχε φανταστεί ή να μην μπήκε στον κόπο να σκεφτεί, για τον ρόλο του σεξ στη ζωή των ανδρών (αλλά και των γυναικών). Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει σε έναν άνδρα η πρώτη φορά (ναι, συμβαίνει κυρίες μου να είναι τραυματική εμπειρία και για τα αρσενικά); Πως ο άνδρας παραμένει άνδρας, ανεξαρτήτως της επιλογής που κάνει στο κρεβάτι του, αλλά και ότι για όλους τους διεστραμμένους εγκεφάλους που χρησιμοποιούν το πέος για όλους τους λάθος λόγους δεν ευθύνεται το κάτω, αλλά πάντα το πάνω κεφάλι.

Μια παράσταση που (δια)αγωνίζεται

Το Γ.Τ.Π. δεν είναι από εκείνες τις θεατρικές δουλειές που προχώρησαν σε έναν ανοιχτό, στρωμένο με ροδοπέταλα δρόμο. Χρειάστηκε πολλή δουλειά, ατελείωτες ώρες πρόβα και ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ: Η παράσταση κερδίζει μέρα με την ημέρα τη θέση που της αξίζει στη θεατρική ζωή της Αθήνας. Διακρίθηκε αρχικά στο Bob Theatre Festival πριν από 10 περίπου ημέρες και αυτή την εβδομάδα ρίχνεται και πάλι στην “καλλιτεχνική αρένα”, μαζί με πέντε ακόμη παραστάσεις στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου, που λαμβάνει χώρα στο Θέατρο Eliart.

Άλλωστε μόνο έτσι θα μπορέσουν οι συντελεστές της παράστασης να δείξουν τη δουλειά τους και να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων της πρωτεύουσας. Την Κυριακή, η επιτροπή του φεστιβάλ θα αναδείξει τη νικητήρια παράσταση. Το ταξίδι όμως του Γ.Τ.Π. δεν τελειώνει εκεί… για την ακρίβεια, κάπου εδώ ξεκινά. Σημειώστε τον τίτλο αυτού του θεατρικού έργου, γιατί είμαι σίγουρος πως θα πέσετε πάνω του τις επόμενες σεζόν!

ΠΑΙΖΟΥΝ (Αλφαβητικά) οι ηθοποιοί:

• Σπύρος Αναστασίνης
• Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου
• Γιάννης Κωσταράς
• Πέτρος Λιόντας
• Ιάκωβος Μηνδρινός
• Σπύρος Χαλκιάς
• Αντρέας Ψύλλιας
• Δημήτρης Ψύλλος

Μουσική: Γιώργος Βάβουλας

Ενδυματολογική επιμέλεια: Δώρα Βάβουλα

Promo Trailer-Φωτογραφίες: Ιωσήφ Γαλανάκης

Βοηθoί σκηνοθέτη: Μαρία Παπαδοπούλου, Στεφανία Φιλιάδη

Κείμενο, Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Λεβαντής