Μία τρανς που θέλει να πάει μέχρι το σούπερ-μάρκετ

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση του με τη Μαρί Πιερ και τον πατέρα Αντρέ, ο Φαίδων Καστρής επιστρέφει με μια νέα διαδρομή για «Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ», του Εμμανουέλ Νταρλέ.

Μια συνάντηση που για τον ηθοποιό ήταν και παραμένει σταθμός της θεατρικής του διαδρομής, μνήμη και παρόν αγάπης, σε μια νέα παράσταση, με οδηγό τον σκηνοθέτη Πάνο Ιωαννίδη.

Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από τη Μαρί-Πιερ που είχε χρόνια να εμφανιστεί στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας. Το πατρικό της σπίτι το εγκατέλειψε τότε που αποφάσισε να γίνει «αυτή καθεαυτή» και να απομακρυνθεί από το περιβάλλον που την ήξερε ως Ζαν-Πιέρ. Αλλά εδώ και λίγους μήνες η μητέρα της πέθανε, ο ηλικιωμένος πατέρας της, κύριος Αντρέ έμεινε μόνος κι η Μαρί-Πιερ θεωρεί υποχρέωση της να τον φροντίζει.

Αποφασίζει λοιπόν πως κάθε Τρίτη πρέπει να επιστρέφει στο πατρικό της. Φτάνει πρωί με το πρώτο τραίνο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά. Καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ–μάρκετ της γειτονιάς για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. Ήδη, μέσα στο σπίτι η συνύπαρξη είναι δύσκολη, στο δρόμο γίνεται ακόμη δυσκολότερη και κορυφώνεται στο χώρο του σούπερ–μάρκετ. Εκεί η Μαρί-Πιέρ «αυτή καθεαυτή» συγκεντρώνει κάθε «Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» όλα τα βλέμματα, καθώς η παρουσία της, μια εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα των γύρω της, λειτουργεί σαν «τερατικό» αξιοθέατο.

Ο Φαίδων Καστρής εξηγεί στο NEWS 24/7 ποιοι λόγοι τον οδήγησαν στο να επιστρέψει με το ίδιο έργο στη σκηνή 10 χρόνια μετά: “Δέκα χρόνια μετά κι έχω την χαρά, ναι, να επιστρέφω “αυτή καθεαυτή” στην Μαρί-Πιερ μου, να “επιστρέφω σπίτι μου” όπως λέει και η ίδια, την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ, του Εμμανουέλ Νταρλέ, μια μεγάλη γιορτή για μένα, ένας σταθμός στη μακρόχρονη και “ήσυχη” θεατρική μου διαδρομή. Από το 2012 που η τότε λαμπρή παραγωγή ολοκλήρωσε τον κύκλο των παραστάσεων του έργου, που παιζόταν σε παραγωγή του Από Μηχανής Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα, με μένα να ερμηνεύω την Μαρί -Πιερ μαζί και τον μπαμπά της και φυσικά με την αγάπη του κόσμου, κριτικές, βραβεία, όλα τα ωραία του θεάτρου, χειροκροτήματα και φως, παίξαμε επίσης σε μια μίνι περιοδεία λίγες ακόμη παραστάσεις ως την άνοιξη του 12, Πάτρα, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, από τότε λοιπόν πίστευα πως είχε ακόμη “να πει”, να συναντήσει, να μοιραστεί πολλά η Μαρί-Πιερ…

Λυπήθηκα που σταμάτησε, δεν μπορούσα να κάνω κάτι, ήταν απόφαση της παραγωγής, αλλά για δέκα χρόνια, όλα αυτά τα χρόνια, παρακαλούσα την Κατερίνα, που την αγαπώ πολύ και την εκτιμώ βαθιά, να την ξανακάνουμε, να αναστήσουμε “το κορίτσι” που λέω μέσα μου. Δεν το καταφέραμε μαζί, ξέρω όμως πως χαίρεται την χαρά μου. Έτσι την Άνοιξη αυτή όταν ο Πάνος Ιωαννίδης μου πρότεινε να συνεργαστούμε, να συναντηθούμε θεατρικά, σε μια δική του προηγούμενη παράσταση, που από την Κρήτη ήθελε να την παρουσιάσει στην Αθήνα, του αντιπρότεινα την επιθυμία μου για μια νέα παράσταση “της Τρίτης στο σούπερ-μάρκετ”, αγκάλιασε με θέρμη την πρόταση αυτή, ανέλαβε την πραγμάτωσή της στο Θέατρο Αργώ, την σκηνοθεσία, με εξαιρετικούς συνεργάτες, ένα υπέροχο σύνολο καλλιτεχνών και να που φτάνουμε όλοι μαζί σε μια μεγάλη γιορτή και το δώρο που ο Πάνος άφησε στα χέρια μου τώρα θα το ανοίξω θα το χαρώ και θα το μοιραστώ με τους συνεργάτες και με τον κόσμο.

Το έργο πια έχετε καταλάβει πόσο το αγαπώ, την παράσταση την αφιερώνω στον Εμμανουέλ Νταρλέ, τον γλυκύτατο φίλο, έφυγε τόσο νωρίς, το 2016 ξαφνικά, στην μνήμη του λοιπόν, και θυμάμαι πόση εντύπωση του είχε κάνει, το “ζωντάνεμα” του πατέρα και των άλλων προσώπων που συναντά στην διαδρομή της η Μαρί-Πιερ, πώς ένας μονόλογος άνοιγε σε έργο με δύο πρόσωπα και μια γειτονιά, έναν ολόκληρο κόσμο, έλεγε “ο Φαίδων είναι η Μαρί-Πιερ και είναι και μια μπαλαρίνα πάνω στη σκηνή”, μέχρι τότε παιζόταν σχεδόν στατικά, αφηγηματικά ο μονόλογος, εγώ τον “χόρεψα” μέσα μου και τελικά ο χορός αυτός μας οδήγησε στο φως. Είναι η ηρωίδα του Νταρλέ που με γοητεύει, που δεν έχει σύνορα μέσα της, η ίδια παιδί, η ίδια Ζαν-Πιερ και Μαρί, η ίδια ένας γέρος Πατέρας, μόνος κι έρημος μέσα της, η ίδια μια Τρίτη, κάθε Τρίτη μέχρι την τελευταία φορά”.

Σκιαγραφήστε μας τη Μαρί Πιερ και τη σχέση που τη συνδέει όχι μόνο με τον πατέρα της, αλλά και με τη θανούσα μητέρα της…

Η Μαρί-Πιερ έχει φύγει πολλά χρόνια από το πατρικό της σπίτι, η τελευταία φορά που τους είδε μαζί ήταν όταν “αλλαγμένη, μεταμορφωμένη, ήρθε να τους συστηθεί σαν αυτή καθεαυτή Μαρί Πιερ” δεν βρήκε καμιά αποδοχή, ενός λεπτού σιγή και μόνο πήρε και “μια σιωπή να την πλακώνει” κι έφυγε “παραπατώντας πάνω στα ψηλά τακούνια της”.

Πέρασαν τα χρόνια, η Μαρί-Πιερ είναι πια μια ώριμη μεγάλη γυναίκα που ζει κάπου μακριά, πρέπει να πάρει το τρένο για να έρθει στο πατρικό της και το κάνει, η μητέρα έχει πεθάνει κι ο γέρος πατέρας ανήμπορος έχει την ανάγκη της κόρης του που για εκείνον, δυστυχώς ο ίδιος επιμένει να είναι ο γιος του. Το θέμα λοιπόν είναι η “κόρη” Μαρί-Πιερ, που θέλει να φέρει το άρωμα, τη μνήμη της μαμάς στο σπίτι, να ζωντανέψει “τη νοικοκυρούλα” των παιδικών της χρόνων, να πάρει έστω κι έτσι μια καραμελίτσα αγάπης, αποδοχής από τον πατέρα, από έναν πατέρα που του μοιάζει τόσο πολύ και ας μην το “βλέπει”. Ο πατέρας θέλει αλλά δεν μπορεί, αυτό είναι το τραγικό θέμα της Τρίτης στο σούπερ-μάρκετ, ο πατέρας δεν αντέχει στα αδυσώπητα μάτια των άλλων, των πελατών του σούπερ-μάρκετ, ενός αδηφάγου κόσμου που τους τεμαχίζει και κανιβαλικά σχεδόν τους καταναλώνει στη λαιμαργία τους για φτηνό θέαμα κι εντέλει σκληρό ρατσισμό.

Η Μαρί-Πιερ, όπως ωραία την παρομοίασε ο σκηνοθέτης μου Πάνος Ιωαννίδης σαν την “Νυχτοπεταλούδα” της Βιρτζίνια Γουλφ, πάνω στο τζάμι αυτής της Τρίτης να φτεροκοπάει μέχρι τέλους, από την μια άκρη στην άλλη, στο τζάμι, στο φως, στον γέρο πατέρα, τη σκιά μιας μητέρας, στο παιδί που σκούπιζε πάντα τα πιάτα πριν τα τοποθετήσει στο ντουλάπι της κουζίνας, στην ωραία γυναίκα που αντανακλάται να την χαιρετάει, που είναι “αυτή καθεαυτή, ναι που είναι στ’αλήθεια”.

Πώς επικοινωνεί το έργο αυτό του Εμμανουέλ Νταρλέ με το σήμερα;

Το έργο είναι πάντα επίκαιρο κι “επί τον τύπον των ήλων”, μα δεν έχει τελειώσει τίποτα, είναι διαρκής ο αγώνας, νιώθουμε όλοι πόσο εύκολα πισωγυρίζει ο κόσμος: δικαιώματα θεμελιωμένα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να αμφισβητούνται ή να καταπατώνται, βλέπουμε τι γίνεται στην Αμερική με το θέμα των αμβλώσεων, ή σε χώρες που ακόμη η ομοφυλοφιλία διώκεται σαν έγκλημα. Το έργο βέβαια αυτό της Τρίτης στο σούπερ-μάρκετ, δεν μπορεί να σηκώσει τόσο μεγάλο βάρος, είναι μια στιγμή στο φως, όμως φωτίζει αυτή την τρυφερή, ευαίσθητη, ανθρώπινη πτυχή του θέματος. “Είμαι τρανς ή αυτό που νιώθω, επιλέγω, αποφασίζω, μπορώ, δικαιούμαι να είμαι και ταυτόχρονα θέλω να είμαι η κόρη, ο γιος, αυτός καθεαυτός ή αυτή καθεαυτή, παιδί των γονιών μου”. “Να μας αφήσουν” λέει η Μαρί Πιερ “να πάμε μέχρι το σούπερ-μάρκετ γαμώτο”

Πώς αντιμετωπίζουμε το διαφορετικό σήμερα; Έχουν αλλάξει καθόλου τα πράγματα τα τελευταία 10 χρόνια; Μπορουμε στην Ελλάδα να είμαστε αυτό που θέλουμε και αισθανόμαστε;

Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα προς το καλύτερο στη χώρα μας σίγουρα, αργά και δύσκολα, με τους αγώνες όμως των συλλογικοτήτων και με τη συνδρομή της Ευρωπαικής Ένωσης παρά τα γνωστά εμπόδια, της εκκλησίας, βαθιά συντηρητικών κύκλων στους δικαστές, στον κρατικό μηχανισμό, στους πολιτικούς που φοβούνται όλους τους προηγούμενους αλλά και σε μεγάλο μέρος του κόσμου που τους στηρίζει, ένας αφόρητος κόσμος ψευτο-νοικοκυραίων.

Νομίζω σε κάποια μέρη της πόλης μπορεί κανείς ίσως να πει πως νιώθει “ασφαλής”, ίσως, εγώ φοβάμαι πως η πρόοδος είναι επιφανειακή, πως βλέπουμε κι ακούμε στην τηλεόραση για προοδευτικές κατευθύνσεις, αλλά μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης, εγκατάλειψης του κόσμου σε ένα βάραθρο κενό παιδείας, με πολιτικούς και επιφανείς μηδαμινούς στο παράδειγμά τους, φοβάμαι έχουν αγριέψει πολύ τα πράγματα, κάτω από το χαλάκι μιας σαχλής πια κι άκρως επικίνδυνης για τον ίδιο λόγο εξουσίας, ελλοχεύουν τέρατα σε αναμονή να επιτεθούν και το κάνουν, ήδη έχουμε κλάψει αυτό το υπέροχο πλάσμα, τον Ζακ.

Σημειώστε πως στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε το 2011-12 στο «Από Μηχανής Θέατρο» με τον Φαίδωνα Καστρή, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και τιμήθηκε με: Το «Βραβείο Ερμηνείας Κοινού 2011» της Athens Voice, το «Βραβείο Ερμηνείας, Σκηνοθεσίας, Σκηνικού στα πρώτα Gay Awards 2012 και 5 υποψηφιότητες Βραβείων Κοινού Αθηνοράματος 2012 (παράσταση, ερμηνεία, σκηνοθεσία, μουσική, κοστούμι). To «Le Mardi à Monoprix» συνεχίζει τη θριαμβευτική του πορεία στη Γαλλία, με παραστάσεις σε κεντρικά αλλά και μικρότερα θέατρα του Παρισιού και της γαλλικής περιφέρειας.

Συντελεστές: Μετάφραση: Μήνα Πατεράκη-Γαρέφη/Σκηνοθεσία: Πάνος Ιωαννίδης/Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Βίκυ Πάντζιου/Μουσική: Πέτρος Κουτρουμπής/Φωτισμοί: Iain Denis/Ψιμυθίωση: Ήρα Σ. Μαγαλιού/Φωτογραφίες παράστασης: Σπύρος Τσακίρης/Βοηθός σκηνοθέτη: Ισμήνη Πρωΐου/Βοηθός σκηνογράφου: Ηράκλεια Δέδε/Γραφιστικά: Άρης Σομπότης/Παραγωγή: Ινστιτούτο Θεάτρου Κρήτης «Θέατρο Κάτω» /Βοηθός παραγωγής: Φοίβος Ιωαννίδης/Ερμηνεύει ο Φαίδων Καστρής

Πληροφορίες: Θέατρο ΑΡΓΩ – Κάτω Σκηνή: Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο, Τηλ.: 2105201684, https://argotheater.gr/Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Τρίτη 4 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15/Διάρκεια παράστασης: 70΄/Τιμές εισιτηρίων: €12 (γενική είσοδος), €8 (μειωμένα), €5 (ατέλεια)/Αγορά εισιτηρίων-κρατήσεις: 210 5201684 /Προπώληση: www.viva.gr/tickets/theater/tin-triti-sto-super-market-1/

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις