Μια βίαιη και τοξική σχέση χωρίς περιτυλίγματα και κορδέλες
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονόμου και οι ηθοποιοί Λάζαρος Βαρτάνης, Σοφία Νικολοπούλου, Θάνος Παπαθανάσης μιλούν για τις κακοποιητικές σχέσεις με αφορμή το θεατρικό έργο του πρώτου "Πανεπιστήμιο – Ομόνοια".
- 03 Μαρτίου 2023 06:15
Το σύγχρονο ελληνικό έργο «Πανεπιστήμιο – Ομόνοια» του Γιάννη Οικονόμου, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Άβατον από τη Δευτέρα 6 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, με τους Λάζαρο Βαρτάνη, Σοφία Νικολοπούλου και Θάνο Παπαθανάση στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Πρόκειται για ένα νέο ελληνικό θεατρικό έργο το οποίο αφουγκράζεται τους κραδασμούς της σύγχρονης πραγματικότητας θίγοντας τα θέματα της ενδοοικογενειακής και της έμφυλης βίας μέσα από μία γραφή ρεαλιστική και ταυτόχρονα ποιητική. Η βία δεν είναι πάντα ορατή, πολλές φορές κρύβεται πίσω από ανθρώπους υπεράνω υποψίας και καταστάσεις φαινομενικά ατάραχες και ασφαλείς.
Στο έργο, ένας άνδρας και μια γυναίκα είναι παγιδευμένοι σε ένα βαγόνι της κόκκινης γραμμής του μετρό, λόγω διακοπής ρεύματος. Αυτή η ατυχής στιγμή είναι η αρχή της σχέσης τους. Μέσα στο βαγόνι γνωρίζονται και ερωτεύονται. Στη συνέχεια όμως ο άνδρας αποκαλύπτει ένα πρόσωπο χειριστικής και βίαιης συμπεριφοράς. Τότε, η κατάσταση αλλάζει και η γυναίκα καλείται να πάρει μία καθοριστική απόφαση αναδεικνύοντας πως, παρά τις διαφορετικές εκδοχές της, η βίαιη συμπεριφορά πάντα παραμένει μοιραία.
Το έργο μπορεί να θεωρηθεί μια απάντηση στην ερώτηση “Γιατί τώρα;”
“Η έμπνευση για εμένα είναι μια στιγμή, ένα κλάσμα δευτερολέπτου που περνάει και ξαφνικά ανοίγει μπροστά σου ένας καινούργιος κόσμος. Η αλήθεια είναι πως συνήθως μου έρχεται χωρίς να το καταλάβω. Τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνομαι μόνο τις αναφορές που με οδηγούν σε μια σκέψη και όχι τη στιγμή της έμπνευσης αυτή καθαυτή. Στο πλαίσιο αυτό μπορώ να πω πως το έργο χρησιμοποίησε τα δάχτυλά μου για να γράψει τον εαυτό του. Στην παράσταση, παρουσιάζεται μια βίαιη και τοξική σχέση χωρίς περιτυλίγματα και κορδέλες. Το έργο μπορεί να θεωρηθεί μια απάντηση στην ερώτηση “Γιατί τώρα;” που ακούγεται πολύ συχνά τελευταία όταν άνθρωποι μοιράζονται τις εμπειρίες τους. Δυστυχώς, δεν είναι πάντα καθαρή η στιγμή της μεταστροφής του θύτη, όπως και η έμπνευση, είναι και αυτή ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αυτό καθιστά εξαιρετικά δύσκολο τον εντοπισμό της. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από κανέναν να είναι πάντα σε εγρήγορση και έτοιμος να αντιληφθεί οτιδήποτε υπάρχει γύρω του. Όπως επίσης δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε ευθύνες επειδή ίσως εμείς να αντιδρούσαμε σε συντομότερο χρόνο. Είναι ένα κείμενο που λειτουργεί σαν έναρξη διαλόγου” αναφέρει ο Γιάννης Οικονόμου στο NEWS 24/7.
Και συνεχίζει “σχετικά με την σκηνοθετική προσέγγιση δηλώνω εραστής του σουρεαλισμού. Χρησιμοποιώντας σαν βάση αυτό, δημιουργήσαμε με τον Λάζαρο, την Σοφία, τον Θάνο και την Δήμητρα, ένα δικό μας πλαίσιο και εκεί μέσα αφήσαμε την ιστορία εξελιχθεί”.
Οι ήρωες…
Ο Λάζαρος Βαρτάνης σκιαγραφεί τους ήρωες του έργου λέγοντας “Ο Γιάννης Οικονόμου έχει γράψει ένα έργο το οποίο μέσα από μια συνθήκη ανάμνησης, δίνει τα θραύσματα που συνθέτουν μια τοξική και κακοποιητική σχέση από την πρώτη γνωριμία του ζευγαριού ως το αδιαχείριστο και αδιέξοδο τέλος του. Έχουμε, επομένως, να κάνουμε με μια γυναίκα που δίνεται σε μια σχέση ολόψυχα, με κάθε διάθεση να προσπεράσει τις δυσκολίες και να πετύχει αυτή η σχέση. Ρομαντική και υποχωρητική, μέχρι να βρεθεί χωρίς διέξοδο και να δώσει ένα οριστικό τέλος. Από την άλλη μεριά έχουμε έναν άνδρα έξυπνο, χειριστικό και εγωιστή, εμμονικό, αλλά και γοητευτικό, πράγμα που λειτουργεί πολλές φορές σαν καμουφλάζ για αυτού του είδους τις προσωπικότητες. Στο βάθος, ωστόσο, μιλάμε για έναν άντρα ανασφαλή που επιδιώκει μία συνεχή επιβεβαίωση και που όταν αυτό δεν πραγματοποιείται, τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά. Τέλος, έχουμε και μια τρίτη φιγούρα μέσα σε αυτό το έργο. Έναν άνθρωπο που φέρει ένα τραύμα και προσπαθεί να επιβιώσει και να διαχειριστεί τόσο τις επιπτώσεις όσο και τις ευθύνες που έχει ο ίδιος για αυτό, περνώντας από πολλά στάδια και συναισθήματα, όπως η άρνηση, η οργή, η απόγνωση…”
Γιατί τελικά η βίαιη συμπεριφορά πάντα παραμένει μοιραία;
Ο Θάνος Παπαθανάσης απαντά πως “το θέμα της βίας στην κοινωνία μας και συγκεκριμένα της ενδοοικογενειακής βίας είναι ένα περίπλοκο και διαχρονικό κοινωνικό φαινόμενο. Πρέπει να διευκρινιστεί ότι με την λέξη βία δεν εννοούμε μόνο την σωματική, αλλά και την ψυχολογική, τη λεκτική, τη σεξουαλική και άλλες εγκληματικές συμπεριφορές. Επομένως, οποιαδήποτε έκφραση της βίας είναι εξαρχής μοιραία, όπως και να έχει καμουφλαριστεί. Με γλυκόλογα, με “φτιασιδωμένες” συμπεριφορές και με άλλα τέτοια τερτίπια. Ευτυχώς στην χώρα μας, τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες (που είναι τα κύρια θύματα ενδοοικογενειακής βίας) έχουν ξεκινήσει και να μιλάνε αλλά και να αναγνωρίζουν τα σημάδια όταν ακόμα είναι νωρίς. Έτσι και μέσα από το έργο του Γιάννη, θέλουμε να δείξουμε αυτά τα πρώτα σημάδια και πως μία οποιαδήποτε φαινομενικά όμορφη σχέση μπορεί να αποδειχτεί μοιραία”.
Η βία όμως είναι πάντα ορατή; Πώς μπορούμε να τη διακρίνουμε και να μην εθιστούμε σε αυτή, να μην τη θεωρήσουμε “φυσιολογική”;
Η Σοφία Νικολοπούλου απαντά πως “η βία είναι πάντα ορατή αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και την πρόθεση να τη διακρίνουμε. Δεν βρίσκεται μόνο σε ένα χέρι που υψώνεται, σε μια φωνή που εκλιπαρεί ή σε ένα όπλο που απασφαλίσει. Μπορεί να κρύβεται στη σιωπή, πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω από βλέμματα απειλητικά, περιφρονητικά, πίσω από στόματα σφραγισμένα. Σε συλλογικό επίπεδο, η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και δύσκολη: παιδεία. Να μην μεγαλώσουν άλλα παιδιά υπό την απειλή ή τη χρήση βίας, να μην επιτρέψουμε άλλο το “έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα κάνουμε”, ούτε τις διακρίσεις κάθε είδους που νομιμοποιούν στο συλλογικό ασυνείδητο τον εκφασισμό μιας κοινωνίας. Σε ατομικό επίπεδο, συνήθως οι κακοποιητικές συμπεριφορές προέρχονται από ανθρώπους που έχουν οι ίδιοι πρώτα κακοποιηθεί. Οφείλουμε στον εαυτό μας και στους άλλους να βρούμε το θάρρος να σκύψουμε πάνω στο τραύμα, να το αναγνωρίσουμε, να μιλήσουμε γι’ αυτό κι ίσως έτσι κλείσει εκεί ο κύκλος της βίας. Κι ίσως έτσι ένα παιδί που σήμερα ακούει πως όλα τα κάνει λάθος, γίνεις αύριο αυτός ο ενήλικας που θα ενθαρρύνει το παιδί του να βρει τον δρόμο του, τον δικό του δρόμο, απαλλαγμένο από τις βαριές αλυσίδες του φόβου ή/και των απωθημένων κάποιου άλλου. Γιατί κι αυτό βία είναι.”
Την Τρίτη 7/3, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρας της Γυναίκας (8/3), μετά το τέλος της παράστασης θα πραγματοποιηθεί μια σύντομη συζήτηση σχετικά με τα πρώιμα στάδια εμφάνισης του φαινομένου της βίας. Την συζήτηση θα συντονίσει η ψυχολόγος Σίσσυ Βαζιργιαντζίκη εκπροσωπώντας την ΔΙΟΤΙΜΑ (Κέντρο για τα έμφυλα δικαιώματα και την ισότητα).
Συντελεστές
- Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονόμου
- Μουσική: Harry Huta
- Σκηνικά: Πέτρος Κρητικός – Ιωάννα Χαλά
- Κοστούμια: Μάρα Ανδρέου
- Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Κώστογλου – Φλοριάν Παπά
- Βοηθός σκηνοθέτης: Δήμητρα Τζιάννη
- Φωτογραφίες – Trailer – Γραφιστικά: Λιλή Νταλανίκα
- Στην παράσταση ακούγεται η φωνή της Αλεξίας Μιχελακάκη
- Ερμηνεύουν: Λάζαρος Βαρτάνης, Σοφία Νικολοπούλου, Θάνος Παπαθανάσης
Info
- Τοποθεσία: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Αθήνα (στάση μετρό – Κεραμεικός)
- Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Δευτέρα 6 Μαρτίου 2023, Ώρα έναρξης: 21:00. Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
- Πληροφορίες: Τηλ.: 210 341 26 89
- Τιμές εισιτηρίων: 12€, 10€ μειωμένο
- Ηλεκτρονική προπώληση: Viva.gr
Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
