Millennials σε κρίση μέσης ηλικίας εξομολογούνται με αφορμή έναν DIY γάμο

Η νέα παράσταση /περφόρμανς/DIY συναυλία της ομάδας Ντουθ μάς καλεί σε έναν γάμο ή μια κηδεία. Όπως το πάρει κανείς. Τα σατέν σιδερώθηκαν, ο μπουφές στολίστηκε, τα κρύσταλλα πήραν τη θέση τους και οι χοροί ξεκινούν. Είστε όλοι/ες/α καλεσμένοι/ες/α στην πιο εξπρεσιονιστική κρίση μέσης ηλικίας.

Σε συνέχεια της περσινής sold-out παράστασης Nostalgia Generation, το Farewell / Εν τόπω χλοερώ αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός ζωντανού sitcom, ένα αυτοτελές επεισόδιο μιας αυτοσαρκαστικής σειράς που γιορτάζει ένα πρόωρο και ανεξήγητο πένθος, το οποίο κυκλοφορεί ανάμεσά σε τούλια, hairspray, παραδοσιακούς χορούς και φθηνή σαμπάνια. Πέρσι, οι ήρωες τα έβαλαν με το παρελθόν τους, φέτος πενθούν ένα θλιβερό παρόν.

Το φουαγιέ αποτελεί και πάλι μέρος του σκηνικού με τους θεατές να κινούνται σε όλους τους χώρους του θεάτρου, το μπαρ να σερβίρει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ενώ όσοι/ες/α προλάβουν θα βρουν και μια θέση στη ροτόντα.

Σε αυτόν τον DIY γάμο, αμφιλεγόμενης αισθητικής, οι προπόσεις και οι αφιερώσεις οδηγούν σε απροσδόκητα ερωτήματα: Να είναι κανείς ή να μην είναι; Είναι η αγάπη για τους τολμηρούς; Γιατί η Παναγία δεν αναστήθηκε; Ο ΕΝΦΙΑ επηρεάζει τον οικογενειακό τάφο; Η θλίψη συνυπάρχει με τη σφιγμένη γροθιά; Είστε έτοιμοι/ες/α να περάσετε από το μεταμοντέρνο στο κλασικό;
Μια βαθιά κρίση μέσης ηλικίας, καθώς κάποια στιγμή η παιχνιδομηχανή γίνεται μπομπονιέρα και μετά τη μπομπονιέρα έρχεται το κονιάκ. Να μας ζήσουν!

Η Βάσια Ατταριάν που έχει σκηνοθετήσει την παράσταση σημειώνει πως: “To Farewell / Εν τόπω χλοερώ είναι μια σκοτεινή κωμική βραδιά διαρκείας, για το πώς ο χρόνος κυλάει και τα βάζει μαζί σου και εσύ μαζί του ανεξαρτήτως σε ποια γενιά, τελικά, ανήκεις. Είναι μια σειρά από τραγούδια που αντικαθιστούν τους θρήνους, μια σειρά από καταπιεστικές συμβάσεις αιώνων, μερικά κουφέτα και πρόσωπα μετέωρα ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Μια βραδιά όπου η γιορτή και το πένθος μπορούν και συνυπάρχουν.

Μπορείτε πάντα να βγείτε και να μπείτε, να κάτσετε όσο θέλετε και όπου θέλετε, να υψώσετε το ποτήρι σας, να ευχηθείτε και ίσως αν μείνετε μαζί μας, να κλείσετε κι εσείς τα μάτια σας και να φανταστείτε ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει μια πιθανότητα να ήσασταν στο αγαπημένο σας νησί και να πρωταγωνιστούσατε σε μια ιστορία, να είχατε άλλο όνομα, να ήσασταν ροκ σταρ ή να ξέρατε πού είναι ο παράδεισος. Κάπου ανάμεσα σε όνειρο, επιθυμία και μυθοπλασία. Αρκεί που καταφέρατε να έρθετε απόψε. Να μας ζήσουν και καλά να περάσουμε”.

Εμείς θέσαμε στην Ομάδα Ντουθ μία σειρά ερωτήσεων στην προσπάθειά μας να σκιαγραφήσουμε τι θα δούμε στο “Farewell / Εν τόπω χλοερώ”. 

Από το Nostalgia generation στο Farewell ή πώς φτάνουμε από την Νοσταλγία στην κρίση μέσης ηλικίας;

“Στο nostalgia θυμόμασταν, στο farewell συγχωρούμε” σημειώνει η Ιωάννα Ραμπαούνη, ενώ ο Σεραφείμ Ράδης αναφέρει κάτι πιο προσωπικό “στο Nostalgia generation έπινα αλκοόλ. Τώρα στο farewell το έχω γυρίσει σε χυμούς”. Η Έλενα Γεροδήμου απαντά πως η διαδρομή από το Nostalgia generation στο Farewell είναι “Μια βόλτα με τρενάκι από το παρελθόν στο παρόν” και η Κατερίνα Μαυρογεώργη προσθέτει “ένα τσιγάρο δρόμος. Αναποφευκτα”

“Μια επιβίβαση και μια αποβίβαση” είναι αυτή η παραστασιακή…μετάβαση για τον Προμηθέα Nerattini-Δοκιμάκη, ενώ η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη σημειώνει “ένα μικρό βήμα είναι. Όταν μέσα σε ένα βράδυ χάνεις έναν από τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν, καταλαβαίνεις πως έκανες το βηματάκι σου”.

“Τόσο όσο χρειάζεται να φτάσεις στη κρίση μέσης ηλικίας μέσω νοσταλγίας” είναι το Farewell για την Ειρήνη Γεωργαλάκη, ενώ για την Κέλλυ Παπαδοπούλου είναι “η διαδρομή από το ματζόρε μέχρι το μινόρε, σε ένα μιούζικαλ δωματίου”.

“Η σωστή διαδρομή ως το τέλος του χρόνου” λέει ο Δημήτρης Τάσαινας, ενώ η Μυρτώ Μακρίδη προσθέτει “Άνοιξη του 2023, πρόβα για το nostalgia generation, από τα ηχεία ακούγεται το I turn to you της Melanie C / Άνοιξη του 2024, πρόβα για το Farewell απο τα ηχεία ακούγεται Μαίρη Χρονοπούλου, Χατζής και Στράτος”

“Σχέσεις που έχουν αποτύχει, ό,τι έχω ζήσει το ‘χει πει η Βίσση” για τους Αλεξάνδρα Ρίμπα & Νίκο Κολιούκο.

“Η παιχνιδομηχανή γίνεται μπομπονιέρα και μετά κονιάκ και μετά πάλι από την αρχή. Το view master γίνεται ΕΜΦΙΑ και μετά πάλι από την αρχή. Το σφηνάκι τεκίλα γίνεται καφεδάκι και μετά πάλι από την αρχή. Το κουράγιο γίνεται θάρρος και μετά πάλι από την αρχή” σημειώνει η Βάσια Ατταριάν.

“Ο χρόνος είναι μια καταπληκτική δικαιολογία για να μην παραδεχομαστε πόσο μας καίει το τώρα” για την Κατερίνα Ρουσιάκη

“Ποια κρίση μέσης ηλικίας;” αναρωτιέται η Μαρία Φιλίνη και ο Αντώνης Αντωνόπουλος καταλήγει πως “η κρίση μέσης ηλικίας πολύ συχνά ψάχνει καταφύγιο στη νοσταλγία. Τι καλά που ήταν τότε, παλιά ήταν καλύτερα, πάντα παλιά ήταν καλύτερα, πιο αθώες εποχές, πιο απλές. Στην πραγματικότητα την νεότητά μας νοσταλγούμε. Οι εποχές δεν διαφέρουν και τόσο πολύ. Χρειάζεται και λίγη προσπάθεια να συνεχίσεις να συνομιλείς με την εποχή στην οποία ζεις. Αποχαιρετάς το παρελθόν και την πρώτη σου νιότη με τρυφερότητα και συνεχίζεις. Αν όχι, δίνεις ραντεβού στη σοφίτα με τα ασημένια μαχαιροπίρουνα και ρωτάς τους περαστικούς αν ζει ο μέγα-Αλέξανδρος. 

Τι σημαίνει… sequel;

Ιωάννα Ραμπαούνη: “Το αυτονόητο, δεν υπάρχει τέλος”.

Σεραφείμ Ράδης: “Η ίδια ιστορία από διαφορετική οπτική”.

Έλενα Γεροδήμου: “Αυτό που δεν τελειώνει”.

Κατερίνα Μαυρογεώργη: “Μια δεύτερη ευκαιρία. Ή οπως είχε πει ο Μπέκετ: Try again. Fail again . Fail better”.

Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης: “A published, broadcast, or recorded work that continues the story or develops the theme of an earlier one”.

Ευδοξία Ανδρουλιδάκη: “Το sequel είναι μια παρέα που συναντιέται ξανά και ξανά, σε άλλο σπίτι, για να πουν τις ίδιες παλιές ιστορίες με το ίδιο soundtrack κάθε φορά.

Ειρήνη Γεωργαλάκη: Η απέλπιδα προσπάθεια να επαναλάβεις μια επιτυχία. Το 95% των σίκουελς, καταλήγουν σε φιάσκο”.

Κέλλυ Παπαδοπούλου: “Το before sunset που ήρθε δέκα χρόνια μετά το before sunrise. Και όσοι λένε ότι τα sequels δεν πετυχαίνουν ποτέ, μάλλον ξεχνάνε το Νονός 2”.

Δημήτρης Τάσαινας: “Είναι όταν δεν πρόλαβες να τα πεις όλα. Η έμπρακτη απόδειξη του ανικανοποίητου”.

Μυρτώ Μακρίδη: ““H γνωριμία με τα sequel ξεκίνησε όταν αποφάσισαν να βγάλουν την Pocahontas 2 και εγώ γύρω στα 6 τότε θύμωσα γιατί μου διέλυσαν όλα όσα είχα χτίσει βλέποντας την πρώτη ταινία και φαντάζομαι πως θα καταλήξει κάπου στα 96 που θα προσπαθώ με αγωνία να ‘γυρίσω’ σε sequel αποτυχημένες στιγμές της ζωής μου ελπίζοντας να αλλάξουν οι τις πιο ευτυχισμένες για να μην τις ξεχάσω ποτέ”..

Αλεξάνδρα Ρίμπα & Νίκος Κολιούκος: “Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό, μια προσδοκία που καταλήγει ψευδαίσθηση”.

Βάσια Ατταριάν: “Η συνέχεια στον χρόνο και στον χώρο. Το ρίσκο να μην πάει όσο καλά πήγε το προηγούμενο αλλά το πάθος να ξαναρχίσεις απ’ την αρχή. Το θράσος να νομίζεις ότι δεν έφτασε το πρώτο. Η κβαντική αντίληψη της πραγματικότητας. Η εμμονή με τα πρόσωπα και τα μέρη. Η αντιστροφή της αφήγησης. Αυτό δηλαδή που κάνουμε κάθε πρωί ανεξαρτήτως ηλικίας”.

Κατερίνα Ρουσιάκη: “Σημαίνει πως ό,τι έγινε καλά έγινε, ο,τι έγινε κακά έγινε, πάμε ξανά κι ίσως να βγει πατάτα, ίσως όμως και όχι”.

Μαρία Φιλίνη: “Σίκουελ είναι η προσπάθεια να συνεχιστεί μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει τελειώσει, αλλά για κάποιο λόγο θεωρείς ότι σε συμφέρει να τη συνεχίσεις. Είναι ένα ποντάρισμα που συνήθως δεν βγαίνει”.

Αντώνης Αντωνόπουλος: “Sequel σημαίνει ότι κάτι θέλει να συνεχίσει. Κάτι δεν έχει τελειώσει και χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα”.

Αγαπημένη φράση – ατάκα από το έργο…

Ιωάννα Ραμπανούνη: “Ohana means family and family means nobody left behind”

Σεραφείμ Ράδης: “Thanks for your time, then you can thank me for mine. And after that said, forget it”.

Έλενα Γεροδήμου: “Ας σηκώσουμε ψηλά τα σεραφειμ μας υπερ του αιωνιου ναι,υπέρ αυτών που θα έρθουν Κυριακή,υπέρ του τωρα… ”

Κατερίνα Μαυρογεώργη: “Καλό είναι ακόμα και σε τέτοιες ξεχωριστές στιγμές να θυμόμαστε τα μικρά πρακτικά πράγματα που μας βγάζουν από την καθημερινότητα.” (Whaaat??)”

Προμηθέας Nerattini Δοκιμάκης: “Παρακαλώ, σταματήστε να πίνετε νερό από το κουζινάκι, σάς βλέπουμε”.

Ευδοξία Ανδρουλιδάκη: «Λύσαμε τους κάβους, το πλήρωμα και ο καπετάνιος σας καλωσορίζουν και σας εύχονται ένα ευχάριστο ταξίδι! Ο καιρός αναμένεται καλός και υπολογίζουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας στην ώρα μας, χωρίς καθυστερήσεις!»

Ειρήνη Γεωργαλάκη: “Καλησπέρα, μια μικρή ανακοίνωση, δυστυχώς η Αμυμώνη Μητροβγένη δε θα καταφέρει να έρθει σήμερα, στέλνει τις ευχές της και το διάσημο της, φρουί ζελέ φράουλα”.

Κέλλυ Παπαδοπούλου: “Η ζωή χωρίζεται σε δύο περιόδους. Στην πρώτη που όλα είναι εύκολα κ εσύ προσπαθείς να τα κάνεις δύσκολα κ στη δεύτερη που όλα είναι δύσκολα κ συ προσπαθείς να τα κάνεις ευκολα”.

Δημήτρης Τάσαινας: “Σε όσες μας κάλεσαν να πάμε μαζί τους βόλτα στο βουνό αλλά δεν ήρθαν ποτέ, την αγαπη μας”.

Μυρτώ Μακρίδη: “Ο παράδεισος είναι ή παρά το δάσος ή παρά τα δεινά. Αν βρείτε δηλαδή κανέναν δυστυχισμένο καθίστε δίπλα του και ακριβώς εκεί θα είναι ο παράδεισος”.

Αλεξάνδρα Ρίμπα & Νίκος Κολιούκος: “Έρχονται, έρχονται!!”

Εύη Ζαφειροπούλου: “Μηδενιστε ολα τα ρολόγια, συνδέστε τα τηλέφωνα, κρύψτε τα φέρετρα να έρθουν οι κουμπάρες. Τα πάντα τώρα μπορούν να φέρουν καλό”.

Κατερίνα Ρουσιάκη: “Promise I’ll be kind”.

Μαρία Φιλίνη: “Το τέλος είναι πάντα καλό, πάντα καλό, αν δεν είναι καλό, δεν είναι το τέλος, αν δεν είναι καλό, δεν μπορεί να είναι το τέλος, δεν μπορεί να τελειώνουν τα πράγματα μέσα σε σιωπή, μέσα σε απελπισία, δεν μπορεί να τελειώνουν έτσι”.

Αντώνης Αντωνόπουλος: “Είστε νεκρός για μένα”.