Μιλώντας με τον Μάξιμο Μουμούρη για αμαρτίες, ενοχές και… εγκλήματα

Το ότι ο Γιάννης Τσίρος επιστρέφει με ένα ολοκαίνουριο θεατρικό έργο δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία πολύ ευχάριστη είδηση. Ο τίτλος του είναι -όπως και των περισσότερων εργων του – καθαρά αλληγορικός: «Ημέρα Κυρίου» και πρόκειται για ένα ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα με χιούμορ, σασπένς και ποιητικές αιχμές μέσα από το οποίο ζωντανεύουν χαρακτήρες οικείοι που ξυπνούν στον καθένα μας υπαρξιακές αγωνίες, αδυναμίες και δυνατότητες, συμβιβασμούς και αντιστάσεις.

Ένα νεόπλουτο ζευγάρι ζει σε μία βίλα μαζί με τους υπηρέτες του και εμείς γινόμαστε μάρτυρες της δικής τους “Ημέρας Κυρίου”. Ο Μάξιμος Μουμούρης θα ενσαρκώσει τον Κύριο Ματθαίου, τον κύριο δηλαδή του σπιτιού, η Φαίη Ξυλά τη σύζυγό του και ο Βασίλης Αθανασόπουλος και η Αναστασία Παντούση το υπηρετικό προσωπικό στο νέο αυτό έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή του σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη.

“Είναι πολύ περίεργες αυτές οι ημέρες με όλο αυτό το πολεμικό κλίμα γύρω μας. Οτιδήποτε κάνω, όχι μόνο οι πρόβες, είναι κάπως… Είμαι από αυτούς που πιστεύω πως ο πολιτισμός πρέπει να συνεχίζει ακατάπαυστα, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες. Είναι τρομερό βάλσαμο για τις ψυχές των ανθρώπων. Είμαστε μακριά από το πεδίο μάχης βέβαια, δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε πώς μπορεί να είναι, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε” αναφέρει στο NEWS 24/7 ο Μάξιμος Μουμούρης και συνεχίζει εξηγώντας ποια είναι αυτή η Ημέρα Κυρίου…

Ημέρα κρίσης και…Κυρίου

Η Ημέρα Κυρίου του Γιάννη Τσίρου κρύβει μέσα της μια βαθιά αλληγορία και ένα δίπολο. Το έργο διαδραματίζεται την Ημέρα Κυρίου, την Κυριακή δηλαδή, ημέρα ξεκούρασης για την Ορθοδοξία και προσευχής. Είναι όμως και η Ημέρα ξεκούρασης για τον κύριο του έργου, τον κύριο Ματθαίου, έναν ήρωα που ποτέ δε μαθαίνουμε το μικρό του όνομα. Μέσα από αυτό το δίπολο περνούν και τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Και βέβαια αυτή η Ημέρα Κυρίου έχει και την έννοια της ημέρας της Κρίσης.
Ο Κύριος Ματθαίου ζει με τη γυναίκα του και το υπηρετικό προσωπικό τους σε μία βίλα με μία πισίνα σε ένα προάστιο της Αττικής. Είναι ένα νεόπλουτο ζευγάρι λοιπόν. Στην πορεία του έργου σιγά σιγά αποκαλύπτεται η τραγική ιστορία τους και καταλαβαίνουμε γιατί είναι έτσι η σχέση τους και γιατί δεν έχουν παιδιά.
Ο ρεαλισμός του έργου είναι ξεκάθαρος… Δε μιλάμε για ένα in your face θέατρο, αλλά για ένα pure έργο ρεαλισμού το οποίο έχει την ενότητα χώρου και χρόνου, μία μέρα σε έναν χώρο. Αφορμή σε αυτά που συμβαίνουν είναι το πώς το έξω – η κοινωνία- εισβάλλει και ξυπνά κάποια πράγματα του έσω -της μικροκοινωνίας μίας οικογένειας.

Έργο σύγχρονο και… πανδημικό;

Το πρώτο που ρώτησα τον Γιάννη Τσίρο όταν πρωτοδιάβασα το έργο είναι αν το έχει γράψει με αφορμή την πανδημία και τον εγκλεισμό. Μου ειπε πως όχι, πως είχε χρόνια κάποια προσχέδια στο κεφάλι του. Εγώ πιστεύω πως σίγουρα υπάρχει ένας “Άγριος Σπόρος” μέσα στο έργο που αφορά την πανδημία ίσως και υποσυνείδητα. Σε κάνει και σκέφτεσαι το πόσο εύκολα μπορούμε να βγάλουμε τους σκελετούς από τις ντουλάπες και να τους κοιτάξουμε κατάματα. Και αυτό προκύπτει από τη δυσκολία που έχεις να επικοινωνήσεις με τον άλλον, ακόμη και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Αυτό συνέβη κατά κόρον το προηγούμενο διάστημα και εξού και τα αυξημένα κρούσματα της ενδοοικογενειακής βίας. Σίγουρα η πίεση που ασκείται έξωθεν σε ένα σπίτι μπορεί να προκαλέσει όλο αυτό. Σε εμάς δεν υπάρχει, ωστόσο, ενδοοικογενειακή βία, απλώς ένα συμβάν, μια πέτρα που πετιέται μέσα στο σπίτι αρχίζει να πυροδοτεί πολλά πράγματα.

Τι συμβολίζει μία πέτρα;

Αυτή η πέτρα καταρχάς πυροδοτεί μέσω της Ιoυλίας, της Κυρίας του σπιτιού, (η ηρωίδα αυτή αποκαλέιται με μόνο το μικρό της όνομα) την αίσθηση των ενοχών που μπορει να έχει κάποιος για τους δικούς του λόγους. Για μένα αυτό πάει πίσω, στο προπατορικό αμάρτημα, και στο “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”. Αυτή η πέτρα πυροδοτεί μία πολύ έντονη ενοχή που κουβαλούν οι δύο αυτοί άνθρωποι πολλά χρόνια μέσα τους και δικαίως την κουβαλούν. Από την άλλη η ζωή οφείλει να είναι πάντα πιο δυνατή, απλώς αυτή η προσκόλληση στον λίθο της αμαρτίας είναι ένας φαύλος κύκλος αδυναμίας να ξεπεράσεις το λάθος, την αστοχία σου. Είτε θρησκευτικά, είτε κοινωνικά. Να αποδεχτείς την αμαρτία και να προχωρήσεις. Η ζωή είναι εκεί και είναι πάντα πιο δυνατή από τον θάνατο. Αυτή η πέτρα λοιπόν μεταδίδεται σαν ιός μέσα στο σπίτι του έργου…

Το βάρος της ενοχής μέσα μας

Από μικρός ένιωθα ενοχή. Ίσως λόγω της σχέσης μου με την εκκλησία, γιατί ζούμε σε μία κοινωνία που είναι άρρηκτα δεμένη με τη θρησκεία. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως μπορώ τελικά να απενοχοποιηθώ από την αμαρτία μου. Γιατί τελικά και η αμαρτία είναι κάτι καθαρά ανθρώπινο, είναι μία αστοχία, ένα λάθος. Και αν μείνεις εκεί, έχεις χάσει. Πρέπει να μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω. Με τα χρόνια, κατάφερα να βγω από αυτήν την ενοχή. Βρήκα άλλη ικανοποίηση μέσα από την πίστη πάλι, την πίστη που με έκανε να στρέψω το βλέμμα μου σε μένα, στον πυρήνα μου. Κι αν έχεις πιστέψει σε σένα, τότε μπορείς να πιστέψεις σε πολλά πράγματα.

Ποιος ο ρόλος της οικογένειας σε αυτήν την…ενοχή;
Καταρχάς πρέπει να αποδεχτούμε οι γονείς πώς λίγο ή πολύ είμαστε “εγκληματίες”. Δηλαδή κάνουμε πράγματα στα παιδιά μας που σίγουρα δεν τους κάνουν καλό. Αντί να τα αφήνουμε να ζήσουνε, προσπαθούμε να τα προφυλάξουμε τόσο πολύ και στο τέλος δεν τα βοηθάμε. Όπως έκαναν οι γονείς μας, βάζουμε τα καλούπια και τα κοινωνικά στερεότυπα και τα εγκλωβίζουμε. Δεν το κάνουμε συνειδητά, αλλα τους μεταφέρουμε συνειδητά μία ενοχή. Γιατί εμείς την κουβαλάμε και δεν την έχουμε αποτινάξει από πάνω μας. Θέλει πολλή ενδοσκόπηση για να μην το κάνουμε και ελάχιστοι γονείς πριν γίνουν γονείς έχουν απαλλαγεί από τις ενοχές τους ώστε να μην τις μεταφέρουν.

Και η κοινωνική ενοχή;

Η κοινωνία έχει μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι. Τα πάντα ξεκινούν από το ατομικό. Αν εγώ δεν κάνω κάτι, η κοινωνία θα παραμένει έτσι γιατί τροφοδοτείται από εμάς τους ίδιους. Κι αν δεν αλλάξουμε εμείς, δεν αλλάζει. Δεν πιστεύω τόσο στους κοινωνικούς αγώνες, έχουν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και μετά επιστρέφουμε και πάλι σε άλλες αναζητήσεις και κοινωνικές διεκδικήσεις που μπορεί και να μοιάζουν με τις προηγούμενες. Είμαι λίγο πεσιμιστής γιατί δε νιώθω πως όλα αυτά που συμβαίνουν ή συνέβησαν έχουν αλλάξει κάποιες βαθιές ριζωμένες νοοτροπίες μας. Σαν να κρεμόμαστε από στερεότυπα και δεν μπορούμε να κάνουμε την εξαίρεση μέσα μας. Βέβαια αυτοί οι αγώνες μπορούν να ενώσουν κάποιους ανθρώπους να εμπνεύσουν μία επίγνωση και στους υπολοίπους και καλό είναι να υπάρχουν. Αλλά η κοινωνία είναι αυτό που εμείς την τροφοδοτούμε… Το ίδιο ισχύει και στη δουλειά μας, αν δεν δουλέψεις σκληρά μόνος σου, αν δε δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις, τότε δεν μπορείς να συγκινήσεις και το κοινό.

Τι θα άλλαζες γύρω σου;

Θα άλλαζα την παιδεία, το τι προσφέρει η Πολιτεία στα παιδιά. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει μία κοινωνική μετατόπιση. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουν τα πάντα. Ο Πολιτισμός λείπει πάρα πολύ από το σχολείο, αλλά κι από όλα τα στάδια της κοινωνίας μας. Ενώ έχουμε τόσο πλούσιο καλλιτεχνικό υλικό, εμείς απλώς δεν παράγουμε τίποτα. Και η εσωτερική παραγωγή γίνεται από ανθρώπους που παλεύουν μόνοι τους… Δε βοηθά η Πολιτεία καθόλου. Νομίζω πως γενικά ο πολιτισμός μαλακώνει οποιοδήποτε άσχημο συναίσθημα, σαν να είναι κάτι εξισορροπιστικό. Εγώ διευθύνω την δραματική σχολή της Αγίας Βαρβάρας, μια αποκεντρωμένη σχολή, που είναι μακριά από το κέντρο, σε λαϊκή συνοικία. Αυτός είναι και ο σκοπός της. Να προσεγγίσει ανθρώπους πιο λαϊκούς και να πάει την Τέχνη σε σπίτια πιο λαϊκά. Δεν είναι εύκολο αυτό. Είναι πολύ δύσκολο. Και τα ΔΗΠΕΘΕ γι αυτό έγιναν, αλλά απέτυχαν πλήρως.

Συντελεστές: Μουσική: Γιώργος Πούλιος/Σκηνικό: Τέτα Τσαβδαρίδου/Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα/Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος/Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου/Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου/Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο/Ερμηνεύουν: Μάξιμος Μουμούρης, Φαίη Ξυλά, Βασίλης Αθανασόπουλος, Αναστασία Παντούση

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Θέατρο Σταθμός: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ), τηλ. 210 52 30 267/ ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή 18 Μαρτίου – για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων/Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00/ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: Παρασκευή: 12 ευρώ και 10 ευρώ (μειωμένο)/Σάββατο & Κυριακή: 15 ευρώ και 13 ευρώ (μειωμένο)/ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά/Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/imera-kyriou/

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις