Μίνα Αδαμάκη: Η ήρεμη μικροσκοπική δύναμη του ελληνικού θεάτρου

Η Μίνα Αδαμάκη έφυγε από τη ζωή το απόγευμα της Παρασκευής 11 Νοεμβρίου, σε ηλικία 78 ετών. Ήταν μία από τις ήρεμες δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου. Μία μικροσκοπική ηθοποιός με τεράστια θεατρική στόφα που δεν προσπάθησε ποτέ να εξαργυρώσει τη μεγάλη της τηλεοπτική επιτυχία στην Τρεις Χάριτες σε “εύκολες” εμπορικές παραστάσεις, αλλά υπηρέτησε το ελληνικό θέατρο με σεβασμό και ποιότητα.

Γεννήθηκε στον Βόλο το 1944. Από μικρή είχε τρομερά ανήσυχο πνεύμα και η φύση της ήταν ευδιακριτα καλλιτεχνική. Διάβαζε πολλά βιβλία, λάτρευε τον Ντοστογιέφσκι, ενώ στα δεκετέσσερά της χρόνια, όταν είδε μία θεατρική παράσταση του Τέχνης που έκανε περιοδεία εκεί, στη γενέτειρά της, τρελάθηκε.

Έδωσε στη Νομική Σχολή Αθηνών προκειμένου να καταφέρει να φύγει από την αυστηρότητα των γονιών της στο Βόλο και να σπουδάσει θέατρο. Τελικά κατάφερε και τη Νομική Σχολή Αθηνών να τελειώσει και να φοιτήσει στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν (1966).

Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στο θέατρο, ως μαθήτρια ακόμα, με το Θέατρο Τέχνης, στο έργο “Η δολοφονία του Ζαν – Πωλ Μαρά”. Δε δίστασε αργότερα να πάει στο Λονδίνο για δύο χρόνια, όπου πήρε και εκεί μαθήματα θέατρο και σπούδασε κουκλοθέατρο και παντομίμα.

Όταν γύρισε, δημιουργησε τη Θεατρική Συντεχνία με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Νίκο Αρμάο, ενώ μετά ήταν στην ιδρυτική ομάδα της Ελεύθερης Σκηνής με τον Σταμάτη Φασουλή, την Αννα Παναγιωτοπούλου, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και τον Μίμη Χρυσομάλλη.

Οι γονείς της ποτέ δεν αποδέχτηκαν την επιλογή της να γίνει ηθοποιός. Ο πατέρας της, όπως έχει εξομολογηθεί σε συνεντεύξεις της, δεν πήγε ποτέ να τη δει στο θέατρο, η μητέρα της ευτυχώς όταν την είδε για πρώτη φορά στο θέατρο σε μία κωμωδία το “Μάθημα του Ιονέσκο” με τον σπουδαίο Γιώργο Λαζάνη, τάχθηκε με το μέρος της αμέσως.

Η Μίνα Αδαμάκη πίστευε πάντα στη δύναμη του θεάτρου γι αυτό και δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες του Ελληνικού Θεάτρου, από τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Σταμάτη Φασουλή, τον Μίνω Βολανάκη και τον Γιώργο Θεοδοσιάδη έως τον Παντελή Βούλγαρη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο και τον Γιάννη Ιορδανίδη. Στην Επίδαυρο έχει παίξει δύο φορές, την πρώτη στους “Βατράχους” του Κουν το 1978 και τη δεύτερη το 2007 με τη Λυσιστράτη του Γιάννη Ιορδανίδη.

Πίστευε στους νέους και τους εμπιστευόταν

Δε δίσταζε να συνεργάζεται με νέους σκηνοθέτες στη δύναμη των οποίων πίστευε πολύ: Με τον Έκτορα Λυγίζο έκαναν μαζί “Ευτυχισμένες Μέρες” του Μπέκετ (2009-2010, με τον Μάνο Καρατζογιάννη τη “Φαίδρα” και το “Πάρτυ Γενεθλίων” (2016-2017) με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο.

Τα τελευταία δεκαετία την απολαύσαμε στην “Αυλή των Θαυμάτων” στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ενώ πρωταγωνίστησε σε άλλα δύο έργα του Κακλέα, στο “Ψύλλοι στ’ αυτι” (2013-2014) στο Θέατρο Αλίκη και στον “Ερωτευμένο Σαίξπηρ” (2018-2019) στο Θέατρο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.

Τελευταία της θεατρική εμφάνιση ήταν αυτή στη “Μήδεια” του Μποστ στο Θέατρο Θησείον τη σεζόν 2019-2020 σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.