Ο Αίσωπος συναντά τις "Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη" στο θέατρο "Κάτω απ' τη Γέφυρα"

Παραστάσεις για παιδιά και έφηβους στο θέατρο "Κάτω απ΄τη Γέφυρα", που περιέχουν μηνύματα πιο επίκαιρα από ποτέ, που απευθύνονται σε μικρούς και μεγάλους.

NEWSROOM
22 Αυγούστου 2022 06:45

Με δύο παραγωγές στην παιδική-εφηβική σκηνή υποδέχεται την ερχόμενη θεατρική σεζόν το “Θέατρο κάτω από τη Γέφυρα”. Ο “Αίσωπος, ένας φίλος από τα παλιά” του Νίκου Δαφνή συναντά τις περίφημες “Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη” του Δημήτρη Ποταμίτη.

Οι “Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη” ανέβηκαν για πρώτη φορά το 1978 από την παιδική σκηνή του θεάτρου Έρευνας σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ποταμίτη και έκτοτε η παράσταση κατέκτησε τις καρδιές μικρών και μεγάλων, με θέματα που απασχολούν την κοινωνία, αλλά και τον κόσμο ευρύτερα.

“Αίσωπος ένας φίλος απ’ τα παλιά” του Νίκου Δαφνή

Υπόθεση παράστασης: “Μια φορά κι ένα καιρό … 600 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού, στη Φρυγία, κάπου στα βάθη της Μικράς Ασίας, έζησε ένας δούλος, που τον έλεγαν Αίσωπο.

Ήταν πολύ μελαχρινός (Αίσωπος, στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει Αιθίοπας), κοντούλης, ασχημούλης, τραυλός, και … κούτσαινε λιγάκι. Για να γνωρίσουμε την πολυτάραχη ζωή του, έγινε αυτή η παράσταση.

Και αφιερώνεται σε κάθε Άνθρωπο που οι δυσκολίες δεν τον λύγισαν, που πάλεψε σ’ όλη του τη ζωή για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια, που προόδεψε, έγινε ευτυχισμένος και χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο.”

“Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη” του Δημήτρη Ποταμίτη

Τρεις κωμωδίες του Αριστοφάνη, που σήμερα γίνονται πιο επίκαιρες από ποτέ και οι στόχοι του μεγάλου ποιητή πιο ξεκάθαροι.

Ο αγαθός Τρυγαίος, που πάει στον Ουρανό για να ελευθερώσει την «ΕΙΡΗΝΗ».
Ο ειρηνόφιλος Δικαιόπολης, που τα βάζει με τους πολεμόχαρους «ΑΧΑΡΝΕΙΣ».
Ο αγαθός Χρεμύλος που μοιράζει στους δίκαιους τον «ΠΛΟΥΤΟ» που βρήκε.

Πρόσωπα-σύμβολα, εύκολα αναγνωρίσιμα στους θεατές κάθε μορφωτικού επιπέδου και κάθε ηλικίας, που θα μας ταξιδέψουν εκεί που η ειρήνη, η ελευθερία η δικαιοσύνη, η παιδεία και η δημοκρατία είναι κατακτήσεις και όχι … ευχές.

Και στις δυο παραστάσεις: