Ο Αργύρης Ξάφης γράφει ένα γράμμα σ΄έναν όμορφο νεκρό έφηβο

Ο Αργύρης Ξάφης πρωταγωνιστεί στον καταιγιστικό μονόλογο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό “Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος” ερμηνεύοντας και αποκαλύπτοντας όλους τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες γύρω από το νεκρό σώμα ενός έφηβου αγοριού.

Στο έργο, ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα.
Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί- νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές.

Ο Αργύρης Ξάφης υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ζωής Ξανθοπούλου και με όχημα τη βραβευμένη μετάφραση (Βραβείο Eurodram) της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ ερμηνεύει τον πολυπρόσωπο μονόλογο του Μιρό σαν μία εξορκιστική τελετουργία, εμβαθύνοντας στο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του έφηβου αγοριού. Οι χαρακτήρες που υποδύεται παλεύουν με τις δικές τους επιθυμίες, αλλά και εκείνες που τους επιβάλλονται από τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές μίας φαινομενικά δεμένης κοινότητας. Τη μουσική έχει συνθέσει ειδικά για την παράσταση ο Φώτης Σιώτας.

Το γράμμα του Αργύρη Ξάφη…

Ο Αργύρης Ξάφης γράφει ένα γράμμα στο έφηβο αυτό όμορφο αγόρι που βρίσκεται νεκρό στη μέση του πουθενά.

“Αγαπημένε μου
Ξέρω ότι ποτέ δε θα μπορέσω να μοιράσω τόση αγάπη όση εσύ. Ποτέ τόση χαρά και ηδονή και ευτυχία και εκπλήρωση. Ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει χωρίς εσένα αυτή η μοναδική αίσθηση αθανασίας και αιωνιότητας επί της γης. Δεν ξέρω από που ήρθες γι’ αυτό και δεν ξέρω πού μπορεί να έχεις πάει. Θεωρώ ότι ο παράδεισος, αν υπάρχει, θα επανασηματοδοτηθεί με σένα εκεί και αν δεν υπάρχει θα τον εφεύρεις για να χωρέσεις κάπως στο -πιο άσχημο πια χωρίς εσένα- σύμπαν μας.

Πολύ νωρίς. Για άλλα μπορεί να είναι καλό -όπως το να κλείσεις νωρίς έναν ηθοποιό που θέλεις για μια παράσταση ή ένα έργο που διάβασες, αλλά για τη ζωή δεν ισχύει. Για την δική σου ακόμα περισσότερο. Ποιος δαίμονας φαντάστηκε ότι θα ήταν καλύτερα χωρίς εσένα εδώ κάτω;
Θυμός, απελπισία, ντροπή, ανεξέλεγκτη οργή, ματαιότητα, μοναξιά είναι ο κύκλος που γυρνάει πια η ζωή μου. Και όχι μόνο. Όλων ημών που κάποτε ακούμπησες. Τόσα άμεσα. Χωρίς καν να μας ρωτήσεις, απλώς ήρθες. Και εμείς ανοίξαμε και πόρτες και παράθυρα για να περάσεις. Μιλάω και με ακούω να το κάνω δυνατά και μοιάζει σαν να απευθύνομαι σε κάποιον θεό.

Πίστευα ότι η φωνή που θα ακούγονταν από το χωριό μας θα ήταν μεγαλύτερη και ίσως για πρώτη φορά θα ξεκούφαινε τους πάντες. Όμως όχι. Ξέρεις πως είναι εδώ οι άνθρωποι. Εσύ τους δικαιολογούσες πάντα και -γαμώτι σου!- τους έδινες παραπάνω απ΄ όσο άξιζαν! Όλοι σωπαίνουν τώρα και αν λαμβάνεις τις σκέψεις μου όπου είσαι να ξέρεις ότι τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα, πως δεν είδαν και δεν άκουσαν. Μόνο να κάνουν ήξεραν! Σε ποιον να το πω να με πιστέψει. Θα φύγω και εγώ.

Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω που θα πάω, αλλά θα φύγω.
Μου έμαθες να μου αρέσει η ζωή και δεν σκοπεύω να έρθω προς τα εκεί που σε οδήγησαν -γιατί σε οδήγησαν, πολλοί!, είμαι σίγουρος για αυτό, δεν ήταν ένας- αλλά θα πάω κάπου που τους αρέσει το φως και η αλήθεια και οι φωνές και η συνείδηση.

Και θα περιμένω, τιμώντας σε και ότι ζήσαμε μαζί, να συναντηθούμε ξανά.
Στο επαναζήσειν
Α.”