Ο Γιάννης Ευθυμιάδης μάς φέρνει αντιμέτωπους με την πρωτόγονη ωμότητα των αισθήσεων

Ο ποιητής Γιάννης Ευθυμιάδης παρουσιάζει ένα νέο αδημοσίευτο έργο σε μια ποιητική performance, πλαισιωμένη από το ηχητικό τοπίο, που θα διαμορφώνει η μουσική παραγωγός και dj Εύα Θεοτοκάτου, και από τα εικαστικά έργα που ο ίδιος θα δημιουργήσει μπροστά στο κοινό.

Η performance υπό τον τίτλο “Homo Erectus, ο Όρθιος Άνθρωπος” μας φέρνει αντιμέτωπους με την πρωτόγονη ωμότητα των αισθήσεων και των αισθημάτων που η αγριότητα των καιρών μας έχει ανασύρει. Ο σημερινός άνθρωπος, σαν άλλος Homo Erectus, ανακαλύπτει τον κόσμο, τον εαυτό του, τη φύση, τη γλώσσα, τον έρωτα, τον κύκλο της ζωής, το θάνατο, το θεό.

“Ο Homo Erectus είναι μια ποιητική σύνθεση, ένα μεγάλο σπονδυλωτό ποίημα-σχόλιο στην σύγχρονή μας πραγματικότητα. Εδώ και αρκετά χρόνια ήθελα να μιλήσω μέσα από τα ποιήματα μου για τη σκληρότητα που μας περιβάλλει, που μας έχει διαποτίσει, για έναν πρωτογονισμό που χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Όλη αυτή η ανελέητη επίθεση καταπάνω μας, η οικονομική κρίση, η κρίση αξιών, η έλλειψη οραμάτων, η ηθική μας κρίση, ως και η πρόσφατη υγειονομική κρίση που περάσαμε μας σκλήρυναν πολύ, ανέσυραν στην επιφάνεια άγρια ένστικτα επιβίωσης, έβγαλαν ξανά από μέσα μας το θηρίο” αναφέρει ο Γιάννης Ευθυμιάδης στο NEWS 24/7 μιλώντα για την performance.

Και συνεχίζει “ο σύγχρονος άνθρωπος ξαναγίνεται πρωτόγονος και αγωνίζεται για την επιβίωση του. Κι ωστόσο, ως άλλος homo erectus, καταφέρνει να στέκεται ξανά και ξανά όρθιος στα πόδια του, να αντέχει, να ατενίζει το μέλλον του. Από παιδί μου ασκούσε μια παράξενη γοητεία το αφήγημα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Ειδικότερα η περίπτωση του homo erectus με συγκινεί περισσότερο και με κάνει να σκέφτομαι πως ο άνθρωπος που στάθηκε για πρώτη φορά όρθιος όχι μόνο προετοιμάστηκε για τα “βήματα” που θα έκανε στην πορεία της εξέλιξής του αλλά και ατένισε τον κόσμο από μιαν άλλη, νέα οπτική γωνία, είδε όλα τα πράγματα που τον περιβάλλουν, τους ανθρώπους γύρω του και τον ίδιο του τον εαυτό διαφορετικά.

Κι έτσι ο ποιητικός αυτός παραλληλισμός που κάνω με τον σημερινό άνθρωπο μου δίνει, μέσα στους σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς που ζούμε, μια ανάσα αισιοδοξίας, ένα μικρό φως που, ακόμη κι αν αχνογφέγγει, υπόσχεται νέα “βήματα” στο μέλλον”.

Με το νέο αυτό σπονδυλωτό ποίημα ο Γιάννης Ευθυμιάδης, μέσα από τη διπλή ιδιότητα του ποιητή και εικαστικού, θα επιχειρήσει να αποκαλύψει σκιαγραφώντας με λέξεις και εικαστικές μορφές την πραγματική μας φύση, τον άνθρωπο απογυμνωμένο από όλες τις συμβάσεις, αναγεννημένο μέσα στην αλήθεια του. Πώς όμως συνδυάζονται ωστόσο οι δύο ιδιότητες; Του ποιητή και του εικαστικού;

Ο Γιάννης Ευθυμιάδης απαντά πως “αντιμετωπίζω την τέχνη ως μια ολότητα ενιαία και αδιαίρετη. Κάθε έκφανσή της, είτε ο λόγος στην ποιητική φόρμα, είτε η μουσική, είτε η εικόνα στην εικαστική της αποτύπωση δεν είναι παρά μέλη ενός σώματος ομορφιάς, ενός ενιαίου φορτίου συγκίνησης.

Αγαπώ ιδιαίτερα, είναι αλήθεια, την ποίηση για την ελευθερία και την ευκολία που δίνει στον δημιουργό της. Παντού, και στις πιο αντίξοες συνθήκες, μπορεί να βρει κανείς ένα μολύβι κι ένα χαρτί. Ή μπορεί ακόμη και να συνθέσει προφορική ποίηση κι αυτή να φτάσει από στόμα σε στόμα σε πολλούς ανθρώπους. Από την άλλη δεν μπορώ να παραγνωρίσω τη δύναμη της εικόνας που μπορεί να αποτυπώσει χιλιάδες λέξεις με μια απίστευτη συμπύκνωση.

Οι εικαστικές μου σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με βοήθησαν να ανακαλύψω τα μέσα που ταιριάζουν στη δική μου αισθητική αναζήτησή και να πλάσω εικόνες που συνομιλούν με τα ποιήματα μου. Κάποιες φορές τα λόγια μου γεννούν εικόνες, πρώτα μέσα στα ποιήματα και μετά έξω απ’ αυτά, επάνω στο χαρτί. Κάποιες φορές ακολουθώ αντίστροφη πορεία. Πρώτα γεννιέται μια εικαστική εικόνα και μετά νιώθω την ανάγκη να την πλαισιώσω, να τη σχολιάσω με λέξεις. Και στις δυο περιπτώσεις η συνομιλία των δύο τεχνών μού δίνει μεγαλύτερο φάσμα καλλιτεχνικής έκφρασης.

Η παράσταση ανεβαίνει σε μία αίθουσα Τέχνης, στο Λόφος art project. Πώς λειτουργεί αυτό στην παράσταση;

“Το ποιητικό αυτό έργο γεννήθηκε μέσα από τους πειραματισμούς μου στην φόρμα και στο ύφος. Πρόκειται, θα τολμήσω να πω, για ένα ποιητικό μανιφέστο έκφρασης. Τα τελευταία χρόνια οδεύω προς μια ολοένα και μεγαλύτερη αφαίρεση και στον Homo erectus έχω φτάσει, νομίζω, να το κατορθώσω σε μεγάλο βαθμό.

Η καλλιτεχνική αυτή κατάθεση συνειδητά παρουσιάζεται με τη μορφή της περφόρμανς, αφενός για την αμεσότητα και την επικοινωνιακή δύναμή της και αφετέρου γιατί οδεύουμε, νομίζω, προς μια ολοένα και πιο “άυλη” μετάδοση της τέχνης, προς μια ολοένα και αυξανόμενη έκθεση του καλλιτέχνη και τέλος προς ένα ολοένα και μεγαλύτερο άνοιγμα του “εργαστηρίου” του: δημιουργεί το έργο του μπροστά στο κοινό, ζητώντας και τη δική του συναισθηματική, σωματική, ανθρώπινη εμπλοκή.

Όσο πιο πολύ απομονωνόμαστε στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, όσο πιο πολύ κλεινόμαστε μέσα στον μικρόκοσμό μας, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ανάγκη για επικοινωνία ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό του. Η επιλογή μιας αίθουσας τέχνης, όπως ο Λόφος art project, σηματοδοτεί αφενός την καλλιτεχνική μου πρόθεση κι αφετέρου δίνει τη δυνατότητα της αμεσότερης επαφής μου με το κοινό, αφού θα βρίσκομαι λίγα μόλις βήματα μακριά του. Άλλωστε σε έναν τέτοιο χώρο θα δημιουργούμε τέχνη πλαισιωμένοι από έργα τέχνης”.

Ποια η συμμετοχή της dj Εύα Θεοτοκάτου και του ηχοτοπιου που δημιουργεί;

“Αναφέρθηκα προηγουμένως στη συνομιλία του ποιητικού λόγου με την εικαστική αποτύπωσή του. Ακόμα πιο ισχυρό γίνεται το αποτέλεσμα όταν όλα αυτά λειτουργήσουν μέσα σε ένα ηχητικό τοπίο. Η μουσική έχει τη δύναμη να επενεργεί κατευθείαν στο ασυνείδητο μεταφέροντας ατόφιο το συναίσθημα έξω απ’ τη σκέψη, έξω απ’ την όποια λογική επεξεργασία της.

Έτσι, όταν σχεδίαζα την περφόρμανς αυτή αποφάσισα ότι σημαντικό μέρος της πρότασης που θα έκανα στους αποδέκτες της θα ήταν και η μίξη του λόγου και της εικόνας με μουσική, τέτοια που να σχολιάζει δυναμικά και ταυτόχρονα διακριτικά το δρώμενο. Η επιλογή της Εύας Θεοτοκάτου είναι, θεωρώ, ιδανική. Είναι μια μουσική παραγωγός με μεγάλη εμπειρία, υψηλό καλλιτεχνικό αισθητήριο και καθαρό όραμα.

Όταν της εξήγησα την αρχική μου ιδέα και την ανάπτυξή της μπήκε αμέσως βαθιά μέσα στο πνεύμα της πρόθεσής μου και το αποτέλεσμα που προέκυψε είναι εντυπωσιακό. Όχι μόνο γιατί θα διαμορφώνει στον θεατή-ακροατή μια υποβλητική συνθήκη για να επικοινωνήσει με όσα θα συμβαίνουν αλλά και γιατί θα ενεργοποιεί και μένα ακόμη περισσότερο να ερμηνεύω τα ποιήματα με τη δύναμη και την συναισθηματική φόρτιση που χρειάζεται. Η σύμπραξή μας με την Εύα προβλέπεται…εκρηκτική”.

Δημιουργείτε τα έργα σας μπροστά στο κοινό. Πώς οδηγηθήκατε στην επιλογή αυτή;

“Στην εικαστική μου αναζήτησή με ενδιαφέρει πολύ η μελέτη του ανθρώπινου σώματος. Έχοντας σπουδάσει χαρακτική αντιμετωπίζω το ανθρώπινο σώμα ως μήτρα που “εγγράφει” πάνω στο χαρτί το αποτύπωμά του. Τα έργα που θα δημιουργώ κατά τη διάρκεια της περφόρμανς ενώπιον του κοινού θα γίνονται από τα αποτυπώματα του σώματός μου επεξεργασμένα και πλαισιωμένα από φόρμες που θα ολοκληρώνουν την εικόνα ενός “εσωτερικού σώματος”, όπως το αποκαλώ, και με αυτό εννοώ την αποτύπωση μιας αδρά σχηματισμένης ανθρώπινης φιγούρας που προτάσσει την ορμή της κίνησης, την παλλόμενη εικόνα της μορφής.

Πρόκειται για έργα εμπνευσμένα από τις σπηλαιογραφίες, την πιο πρωτόγονη εικαστική έκφραση του ανθρώπου, που τόσα έχουν να μας διδάξουν για την ελεύθερη και ανεπεξέργαστη αποτύπωση του κόσμου. Τα έργα αυτά θα φέρουν τη δύναμη, αλλά και την ευαισθησία της στιγμής, θα μεταφέρουν στο χαρτί την ενέργεια που θα μου μεταδίδει το κοινό. Έτσι το κοινό θα γίνεται αποδέκτης και συνδημιουργός μαζί.