Ο Γιώργος Καφετζόπουλος παίρνει το δικό του ρίσκο σ’ ένα παγκάκι στα Εξάρχεια

Η Δήμητρα Παπαδήμα γράφει μία αντισυστημική μαύρη κωμωδία στην πλατεία Εξαρχείων και ο Τάσος Σωτηράκης σκηνοθετεί. Ο Γιώργος Καφετζόπουλος είναι ο Άλεξ και η Νάντια Καφετζή η Μάνια.

Δυο γνωστοί άγνωστοι τύποι. Ο Άλεξ, ένας νέος άνθρωπος με οργή κι ανάγκη να επικοινωνήσει ουσιαστικά συναντά την Μάνια, μια συμβιβασμένη, απλή, «συνηθισμένη», έγκυο γυναίκα. Η γνωριμία τους γίνεται σε ένα παγκάκι ανάμεσα στις λαμαρίνες και τα γκράφιτι. «Πάνω στα άψυχα γράφονται αλήθειες. Γιατί τα άψυχα αντέχουν», μουρμουρίζει ο Άλεξ και χωρίς πολλά πολλά συνεννοούνται πως θα περάσουν αυτό το μεσημέρι παρέα.

Εγκλωβισμένοι στα πολλά «πρέπει» και στα αμέτρητα «δεν πρέπει», σπρωγμένοι στα όρια από την στημένη κοινωνία, ξεμπροστιάζονται ο ένας στα μάτια του άλλου με πόνο και μάλλον μια ανακούφιση. Η Μάνια θα γίνει μάνα. Ρίσκο στην εποχή που ζούμε; Ή εξέλιξη; «Εύχομαι να έχεις πιθηκάκι εκεί μέσα», της λέει ακουμπώντας την φουσκωμένη κοιλιά της. «Με καταλαβαίνεις;», «Με δυσκολία» του απαντά εκείνη κι ευτυχώς μένει. Ένα έργο με όσα όλοι θέλουμε να πούμε αλλά κάποιος ή κάτι μας κλείνει το στόμα. Ή δεν βρίσκουμε κανένα ακροατή. Οι δρόμοι που διαλέγει ο καθένας προς την ελευθερία μπορεί να είναι κι εντελώς διαφορετικοί. Ποσό όμως έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε το διαφορετικό του καθενός; Ένα παγκάκι, δυο τυχαίοι άνθρωποι, ένα μεσημέρι στα Εξάρχεια. Πολλά μπορούν να πάνε λάθος και πολλά μπορεί να είναι σωστά. Τελικά, όλα είναι επιλογές.

Δήμητρα Παπαδήμα: Με αφορμή ένα Γκράφιτι

Η Δήμητρα Παπαδήμα, η συγγραφέας του έργου εξομολογείται στο NEWS 24/7 πως “στον ύπνο μου γεννήθηκε η ιδέα για το συγκεκριμένο θεατρικό έργο. Ονειρεύτηκα ένα Γκράφιτι. Θαυμάζω τα γκράφιτι. Πάνω σε μια μάντρα έγραφε ‘Ρισκο η Ζωή. Τελεία ο θανατος’. Τόσο απλό. Ε, από αυτό το απλό έπλασα την σημερινή μου ιστορία. Που είναι μια απλά πολυσύνθετη πραγματικότητα. Ποτισμένη με ψέμα, υποκρισία και αίμα πολλών αποχρώσεων. (Δεν είναι τυχαία τα χρώματα στα γκράφιτι). Ξεκίνησα με τη σκέψη πως… Αυτοί οι ‘Αποτετοιοι’… Απιαστοι που φτηναίνουν τον κόσμο ως κατώτεροι θεοί, στην ουσία βάζουν τη ζωή μας σε ένα μπλέντερ. Το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Ασυνείδητα. Πατάνε το κουμπί. Και να η κάθε ζωή κομματια, πολτός για να έχουμε να τρώμε μέχρι τα γεράματα. Αν τα φτάσουμε…”

Και συνεχίζει μιλώντας για τους ήρωές της “Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο ήρωας μου ο Άλεξ (το αρσενικό μου Εγώ), θύμα του συστήματος. Της συστημικής μαύρης οικογένειας. Του έμεινε το Άλεξ, το όνομα, γιατί στα ελληνικά εκπέμπει κάτι από γενναιότητα, κάτι σαν κύρος.

Από την άλλη έπλασα τη Μάνια (το θηλυκό μου εγώ). Όνομα που παραπέμπει στην μανία και μανιοκατάθλιψη της εποχής. Σωστό παρατράγουδο η γυναίκα. Και έγκυος. Γιατί πρέπει να υπάρχει συνέχεια. Το λένε και οι διαφημίσεις. Οι δύο νέοι τύποι, δεν υπάρχει πια η λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ, συναντιούνται σε μια πρώην ζωντανή, τώρα πια νεκρή πλατεία. Επίκαιρη και πολυσυζητημένη. Βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε λαμαρίνες και συνθήματα… (Πχ. Το καθώς πρέπει είναι ακριβώς ότι δεν πρέπει). Επιλογή τους. Έφτασαν μέχρι εκεί για να βρουν κάτι άπιαστο που τους ανήκει αλλά τους απαγορεύεται να το αποκτήσουν. Δεν είναι βέβαιοι τι είναι αυτό ακριβως. Δεν είναι βέβαιοι ότι είναι ο Άλεξ και η Μανια. Τους δίνεται η ευκαιρία εκεί, χωμένοι στα νοήματα των γκράφιτι να μιλήσουν σαν δύο νέοι Άνθρωποι. Να δείξουν τις πληγές τους ο ένας στον άλλο να αυτοσαρκαστούν. Να ανακαλύψουν μέχρι που φτάνουν.

Πόση πλύση εγκεφάλου έχει υποστεί ο εγκέφαλος. Πόσο η πλύση έχει επηρεάσει τα συναισθήματα, την υγεία του γενικότερα… Αφού σκοπός της πλύσης εγκεφάλου είναι Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ. Δύσκολα λέγονται οι αλήθειες, γιατί πονάνε. Ευτυχώς που υπάρχουν τα άψυχα, χωρίς μιλιά, οι τοίχοι, οι λαμαρίνες, τα παγκάκια, οις μάντρες για να γράφονται πάνω τους αυτές οι ΑΛηθειες. Αποδείξει πως τα άψυχα αντέχουν. Η εγκυμονούσα Μανια… Το παιδεύει πολύ…. Αξίζει να φέρει ένα νέο ανθρωπάκι σε αυτόν τον κόσμο; Έχει νόημα; Αφού ήδη οι επιστήμονες, στο όνομα της προόδου, δημιούργησαν το Πρώτο Συνθετικό Έμβρυο. Το δικό της που θα είναι κανονικό θα ανήκει στην μειονότητα; Μέγα ερώτημα. Ο πιο ξεκάθαρος Άλεξ, της αναπτερώνει το ηθικό. ‘Ρισκαρε. Πάρε το Ρίσκο ρε Κούτουλα. Μπορεί να βγάλεις πιθηκακι με όλα αυτά που μας ποτίζουν , ραντίζουν μαγειρευουν. Εμπρός κάνε το πιθηκάκι να τους την βγει’.”

Και καταλήγει “Όχι, δεν έχει ίχνος παραλογισμού το έργο μου. Είναι απόλυτα σημερινό. Ίχνος σουρεαλισμού. Απόλυτα ξεκάθαρο. Με μαύρο χιούμορ. Για να μην σαλταρουμε .Όχι δεν θα ταυτιστείτε, θα ανέβαινε στη σκηνή με το έτσι θέλω για να πείτε τη δική σας ιστορία. Πολλά χωράνε εδώ… Στο μπλέντερ. ‘ Δεν μπορείς βρε ζώον να αλλάξεις Εσύ τον κόσμο “. Ουρλιάζει η Μανια. Είναι παθούσα. Ο Άλεξ ξέρει πολύ καλά πως δεν αλλάζει ο κόσμος.. όμως έχει αποφασίσει να αλλάξει τον Αέρα…. ‘Παρε το Ρίσκο και ζησε’ της λέει και τραγουδάει ‘Με ρίσκο τη βρίσκω.’

Είμαι τυχερή. Έχω δίπλα μου καλλιτέχνες! Όχι, παρακαλώ δεν είναι αυτονόητο αυτό. Έχει δοθεί τόση ελαστικότητα στον όρο καλλιτέχνης.Επιτέλους δεν είναι λάστιχο να ξεχειλώνει … Ο σκηνοθέτης Τάσος Σωτηράκης, ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσα να κάνω. Καλλιτεχνάρα. Υποκλίνομαι. Ο Γιώργος Καφετζοπουλος και η Νάντια καφφετζή που πρωταγωνιστούν αντιπροσωπεύουν απόλυτα τους ήρωες μου. Πέραν της πληξης τούτης καλλιτέχνες. Ευχαριστώ το θέατρο Ολβιο. Την φίλη μου αδερφή μου Μαρίκα Αρβανιτοπουλου…. Δύσκολο να μιλάς την ίδια γλώσσα. Με ίχνος διπλωματικής προφοράς. Είμαι πολύ χαρούμενη που ουρλιάζουν κι άλλοι όπως εγώ…”

Τάσος Σωτηράκης: “Μας αφορά μόνο η πραγματική ζωή. Και η πραγματική ζωή είναι στους δρόμους και στις πλατείες”

Ο Τάσος Σωτηράκης αναφέρει στο NEWS 24/7 για το έργο αυτό: “Ρίσκο · σύμφωνα με το λεξικό ο πιθανός κίνδυνος, η διακινδύνευση, η παρακινδυνευμένη ενέργεια. Και οι τρεις ερμηνείες έχουν τη λέξη κίνδυνος. Και οι τρεις σε αποθαρρύνουν να τολμήσεις. Άραγε, σήμερα, πόσοι από εμάς παίρνουμε ρίσκο; Πόσοι αναλαμβάνουμε την ευθύνη να τολμήσουμε; Και είναι όντως τόλμη ή μήπως απερισκεψία; Ζώντας σε μία κοινωνία αβεβαιότητας, αναξιοκρατίας, εκφυλισμένων αξιών, κατευθυνόμενης πληροφόρησης, «στημένης» δικαιοσύνης και «τραυματισμένης» δημοκρατίας δεν είναι ρίσκο να ξεκινάμε την κάθε μέρα μας δημιουργικά και αισιόδοξα; Δεν είναι ρίσκο να φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί;

Δεν είναι ρίσκο να διδάσκουμε στο σχολείο αξίες και ιδανικά; Δεν είναι ρίσκο ν’ αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα μας; Δεν είναι ρίσκο να έχουμε στόχους και όνειρα; Δεν είναι ρίσκο ν’ αγαπάμε ανιδιοτελώς; Όλα είναι ρίσκο, όπως ρίσκο είναι να ζούμε συγκαταβατικά, να υπομένουμε χωρίς αντίδραση, να κλείνουμε την πόρτα στο πρόβλημα, να βολευόμαστε με το πρόβλημα του «άλλου», να γυρίζουμε την πλάτη στο διαφορετικό, να φοβόμαστε να κάνουμε φίλους, να διστάζουμε να ερωτευτούμε. Πολλές οι ερμηνείες, τελικά, αλλά σίγουρα δική μας η επιλογή!”

Και συνεχίζει “Όλα αυτά τα είδα ανάγλυφα μπροστά μου μέσα από το έργο της Δήμητρας Παπαδήμα. Ένα κείμενο με πύκνωση και αλήθεια για το σήμερα. Για το τώρα. Για τις στιγμές που περνάνε με ταχύτητα φωτός μπροστά από τα μάτια μας και δυστυχώς για εμάς, δεν “υπάρχουμε” για να τις απολαύσουμε.

Η Δήμητρα έγραψε ένα πολύ σκληρό έργο αλλά παράλληλα και πολύ ρομαντικό. Ακριβώς όπως είναι και η πλατεία των Εξαρχείων. Και το ρομαντικό δεν έχει να κάνει με μελό καταστάσεις. Έχει να κάνει με τον ρομαντισμό που γνωρίσαμε μέσα από τις τέχνες κατά την γέννηση του ρομαντισμού στο τέλος του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Εκεί που η λογική του κλασικισμού έδωσε τη θέση του στο συναίσθημα και το πάθος. Το πάθος που μπορεί να γίνει πολύ σκληρό, αληθινό και παράλληλα δημιουργικό. Το πάθος που δεν χαϊδεύει αυτιά.

Μου είχε προτείνει να το σκηνοθετήσω από τον περασμένο Μάρτιο και τότε της είχα πει ότι δεν ξέρω εάν μπορώ να το κάνω. Ακόμα και τώρα που είμαστε λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης δεν μπορώ να πω ότι είμαι σκηνοθέτης. Κάτι όμως με έτρωγε μέσα μου να το κάνω. Ήταν σαν να μου ζητούσαν οι ίδιοι οι ήρωές του έργου, η Μάνια και ο Άλεξ, να πάρω αυτό το ρίσκο, να τολμήσω και να βουτήξω στα βαθιά.

Το πήραμε όλοι μαζί. Η Δήμητρα, ο Γιώργος, η Νάντια, εγώ και όλοι όσοι μας πίστεψαν και μας βοήθησαν να πάρει σάρκα και οστά αυτή η παράσταση και, συνταξιδέψαμε προσπαθώντας να ξεβολευτούμε και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες φοβίες μας, βαδίζοντας και κοιτάζοντας μόνο μπροστά.

Και όπως λέει ο Μανώλης Δουκίδης “Η πραγματική ζωή αρχίζει εκεί που σταματά η βολεμένη καθημερινότητα.” Κι εμάς μας αφορά μόνο η πραγματική ζωή. Και η πραγματική ζωή είναι στους δρόμους και στις πλατείες.”

Συντελεστές

Κείμενο: Δήμητρα Παπαδήμα/Σκηνοθεσία – Πρωτότυπη μουσική: Τάσος Σωτηράκης/Βοηθός σκηνοθέτη: Θαλασσινή Βοστ/Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξάνδρα Στεφανίδου/Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος/Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης/Ερμηνεύουν: Γιώργος Καφετζόπουλος, Νάντια Καφετζή

Πληροφορίες

Θέατρο OLVIO: Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, 118 55, πληροφορίες στο ταμείο του θεάτρου 18:00 – 21:00, τηλέφωνο: 21 0341 4118/Πρεμιέρα: Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου/Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00/Διάρκεια: 75 λεπτά/Τιμές εισιτηρίων: 13 ευρώ (γενική είσοδος), 11 ευρώ (μειωμένο)/Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/risko/ Προσφορά προπώλησης: 9 ευρώ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις