Ο Ορέστης Χαλκιάς γίνεται αντικείμενο μεταμόρφωσης στα χέρια δύο πλαστικών χειρουργών

Ο Ορέστης Χαλκιάς είναι νέος, ωραίος και πολύ ταλαντούχος. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από την τηλεοπτική του συμμετοχή στον “Ήλιο”, ο ίδιος ωστόσο μετρά πολλές και σημαντικές συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις. Απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Nikita Milivojevic, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Δημήτρης Τάρλοου και ο Άρης Μπινιάρης. Από μικρός ζούσε μέσα στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, καθώς οι γονείς του, ο Κώστα Χαλκιά και η Ολγα Αλεξανδροπούλου, είναι άνθρωποι του θεάτρου και της Τέχνης.

Ο χρόνος του μοιράζεται στην τηλεόραση και στο θέατρο, καθώς πρωταγωνιστεί στην νέα πολυαναμενόμενη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη “Maestro” που θα δούμε από την τηλεοπτική συχνότητα του Mega, αλλά και στο “Labor” στο θέατρο Πορεία, σε ένα δυνατό έργο-σχόλιο πάνω στην αλλοίωση της εικόνας μας, στη ζωή που δεν ζήσαμε ποτέ, στα υπαρξιακά απωθημένα, και στις επιλογές που μας καθορίζουν.

Την παράσταση σκηνοθετεί η νεαρή Έμιλυ Λουΐζου, ενώ στο υποκριτικό καστ εκτός από τον Ορέστη Χαλκιά βρίσκουμε τον Στέλιο Μάινα και την Ιωάννα Παππά. Στο έργο, ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών έχει καταφέρει να νικάει το χρόνο και να ζει σε μια ατέλειωτη απομόνωση. Μέχρι το βράδυ που χτυπάει την πόρτα του σπιτιού τους ένας νεαρός. Είχε μόλις ένα ατύχημα και δε θυμάται ποιος είναι. Τον φιλοξενούν και τον περιθάλπουν. Όσο περνάνε οι μέρες όμως, το ζευγάρι δένεται όλο και περισσότερο με τον νεαρό. Αρχίζουν να παρεμβαίνουν πάνω στην εμφάνιση του με νυστέρι και ψαλίδι. Καθώς το πρόσωπό του αλλάζει, γίνεται παιδί τους.

Με αφορμή το έργο αυτό εμείς είχαμε μία πολύ όμορφη συζήτηση μαζί του. Ας τον γνωρίσουμε, όμως, με τα ίδια του τα λόγια…

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Πυλαία Θεσσαλονίκης την οποία θεωρώ πατρίδα μου. Από τα 19 μου δουλεύω επαγγελματικά στο θέατρο, ενώ τα τελευταία χρόνια μπήκε στη ζωή μου και η τηλεόραση. Λατρεύω το τραγούδι και τη μουσική. Θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερός που κάνω αυτή τη δουλειά η οποία έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαι σήμερα.

Μεγάλωσες σε μία καλλιτεχνική οικογένεια. Είχες ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Νομίζω είμαι από τις περιπτώσεις που “δεν είχαν άλλη επιλογή”. Φυσικά το λέω χαριτολογώντας, καθώς είχα όλες τις επιλογές μπροστά μου, όμως κανένα άλλο μονοπάτι δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον, απελευθερωτικό και εκτονωτικό όσο αυτό του ηθοποιού. Από μικρό παιδί, όπου βρισκόταν, τα καλλιτεχνικά ερεθίσματα αφθονούσαν.

Οι γονείς μου σε όλη τους τη ζωή μέχρι τώρα υπηρετούν την τέχνη από τη μεριά της υποκριτικής, της σκηνοθεσίας, του σεναρίου, της διδασκαλίας ακόμα και της εικαστικής επιμέλειας ολόκληρου καρναβαλιού, με εργατοώρες που άγγιζαν τις 20 τη μέρα. Όταν λέω εικαστική επιμέλεια εννοώ την κατασκευή κοστουμιών, αρμάτων, αλλα και συνολικής αισθητικής δρώμενων με 100 και επιπλέον άτομα!!! Όλα αυτά επί σειρά ετών.

Γενιές και γενιές μεγάλωσαν και έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη Θεατρική Ομάδα της Πυλαίας στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ τους κι εγώ, που ουσιαστικά υπήρξε εξαιτίας των γονιών μου Κώστα Χαλκιά και Όλγας Αλεξανδροπούλου. Έτσι για μένα ήταν μονόδρομος να δώσω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ καθώς δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να δοκιμαστώ σε σχολές της Αθήνας. Δεν το μετάνιωσα ποτέ και καμαρώνω που τελείωσα την συγκεκριμένη σχολή.

Αναμνήσεις από το θέατρο σαν παιδί έχεις; Τι θυμασαι πιο έντονα;

Υπάρχουν διάφορες ιστορίες για “σκανδαλιές” που έκανα ως παιδί βρισκόμενο σε παραστάσεις που έπαιζαν οι γονείς μου, οι οποίες μένουν ζωντανές από ανθρώπους που τις έζησαν και μου τις αφηγήθηκαν, καθώς εγώ ήμουν πολύ μικρός για να έχω πραγματικές μνήμες απο τέτοιου είδους περιστατικά. Ένα τέτοιο ήταν η αναφώνησ;h μου “Κοιμάται ο βλάκας” σε παράσταση του Εθνικού θεάτρου, όπου ο πατέρας μου έπαιζε ένα ρόλο που “κοιμόταν” σε μια στιγμή του έργου. Οι πραγματικές μνήμες όμως είναι μεταγενέστερες, κυρίως στην εφηβεία και συγκεκριμένα στην περιοδεία της “Ειρήνης” του Αριστοφάνη το 2005 στο ΚΘΒΕ.

Εκεί γνώρισα τον σπουδαίο Θύμιο Καρακατσάνη και επίσης πολλούς αγαπημένους συναδέλφους στο ξεκς, τους οποίους συνάντησα ξανά και συνεργάστηκα μαζί τους στο δικό μου ξεκίνημα. Κάτι τέτοιο συνέβει και τώρα με έναν άλλο τρόπο διότι ο αγαπημένος Στέλιος Μάινας που συνεργαζόμαστε στο Labor ήταν συνάδελφος των γονιών μου πριν 35 περίπου χρόνια στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Σκεφτείτε ότι είχε να δει τους γονείς μου από τότε και συνάντησε τον “καρπό” τους 35 χρόνια μετά.

Η πιο πολύτιμη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποια θα έλεγες πως είναι;

Να σέβομαι τους ανθρώπους και κατ’ επέκταση τους συνεργάτες μου. Συνεργάτης μου είναι ο φύλακας του θεάτρου, συνεργάτης μου είναι και ο διευθυντής του θεάτρου.

Καλλιτεχνική συνάντηση που σε έχει σημαδέχει μέχρι τώρα;

Θεατρικά θα έλεγα ότι η πολυτιμότερη συνεργασία ήταν με τον Θωμά Μοσχόπουλο, τον Κορνήλιο Σελαμσή και τη Σοφία Πάσχου στην “Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων” (ΚΘΒΕ 2015), διότι πέρα από το ότι αποτέλεσε ενα είδος masterclass, που κουβαλάω μέχρι σήμερα, πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Αντίστοιχης σημασίας για μένα ήταν και η συνεργασία με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό (ΚΘΒΕ 2015). Φυσικά δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τον Άρη Μπινιάρη και τον Δημήτρη Τάρλοου που με την εμπιστοσύνη τους έκαναν εφικτή την μόνιμη εγκατάσταση μου στην Αθήνα.

Τι είναι αυτό που σε γοητεύει ιδιαίτερα στο Labor της Ανθής Τσιρούκη που θα δούμε στο θέατρο Πορεία;

Ο τόπος, ο χρόνος και το ζήτημα του έργου θα μπορούσαν να είναι κομμάτι μιας ιστορίας του David Lynch, τον οποίο θεωρώ, αν όχι τον σπουδαιότερο, έναν από τους πιο σπουδαίους στην ιστορία του κινηματογράφου. Δεν διστάζω να τον αναφέρω ως “ιεραπόστολο” της τέχνης. Πολλές οι επιρροές της παράστασης μας από το σύμπαν του David Lynch και για μένα αυτό είναι γοητευτικό. Το σύμπαν δηλαδή ενός έργου να μπορεί να μεταλλαχθεί, ενώ ο πυρήνας του μένει αυτούσιος εμένα με γοητεύει.

Πόσα παιδιά ανθίζουν με τη συμβολή των γονιών, αλλά και πόσα υποφέρουν, καταπιέζονται και ξεχνούν τα προσωπικά τους όνειρα, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία των γονιών τους.

Πόσο κοντά είναι τα όσα διαδραματίζονται στο έργο με το σήμερα;

Νομίζω ότι το ζήτημα του έργου είναι αιώνιο. Η επιρροή των γονιών σε ένα παιδί μπορεί να είναι πολύτιμη, αλλά μπορεί και να είναι η φυλακή του. Πόσα παιδιά ανθίζουν με τη συμβολή των γονιών, αλλά και πόσα υποφέρουν, καταπιέζονται και ξεχνούν τα προσωπικά τους όνειρα, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία των γονιών τους. Η διαφορά με τη σημερινή εποχή είναι ότι πλέον ο “σωστός” τρόπος να μεγαλώνει ένα παιδί βρίσκεται εκεί έξω. Έχουν μελετηθεί από τους ειδικούς τα σημεία που αποτυγχάνουν οι γονείς, πολλές φορές με πρόσχημα την αγάπη και το ενδιαφέρον, ενώ καλύπτουν μια τοξική συμπεριφορά. Γι’ αυτό κατα τη γνώμη μου ο ρόλος του γονέα είναι ο πιο δύσκολος και ο πιο σημαντικός στη ζωή ενός ανθρώπου. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι γονείς, αν είναι να φέρουν στον κόσμο δυστυχισμένους ανθρώπους.

Τι συμβολίζει αυτή η μεταμόρφωση που υφίστασαι από το ζευγάρι των πλαστικών χειρουργών;

Το έργο μας όπως είπα πριν έχει και κάτι εφιαλτικό από το σύμπαν του Lynch, οπότε οι συμβολισμοί πολλές φορές μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση του κάθε θεατή και να ποικίλουν ανάλογα με τα μάτια που παρακολουθούν την παράσταση. Αν έπρεπε να μιλήσω ως θεατής θα έλεγα ότι η εξωτερική μεταμόρφωση που υφίσταται ο νεαρός είναι σαν αντικατοπτρισμός του εσωτερικόυ κόσμου ενός παιδιού θύματος των γονιών του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι επεμβάσεις πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο καλύπτουν μία άρρωστη και μάταιη ανάγκη αναπλήρωσης ενός χαμένου δικού τους παιδιού. Πράγμα αδύνατο. Δεν γίνεται να αλλάξει το παρελθόν.

Ένας νέος άνθρωπος ΠΡΕΠΕΙ να μπορεί να είναι ο εαυτός του. Στη ζωή μου μέχρι τώρα είχα την τύχη να είμαι ο εαυτός μου και πιστέψτε με έχει να κάνει με την τύχη. Η ελληνική κοινωνία όσο και να προσπαθεί να δεχτεί το νέο, αποτυγχάνει παταγωδώς. Τουλάχιστον είναι στον δρόμο για να το καταφέρει.

Πώς αισθάνεσαι μέσα στην ελληνική κοινωνία; Αισθάνεσαι καταρχάς πως ένας νέος άνθρωπος μπορεί να είναι ο εαυτός σου;

Ένας νέος άνθρωπος ΠΡΕΠΕΙ να μπορεί να είναι ο εαυτός του. Στη ζωή μου μέχρι τώρα είχα την τύχη να είμαι ο εαυτός μου και πιστέψτε με έχει να κάνει με την τύχη. Η ελληνική κοινωνία όσο και να προσπαθεί να δεχτεί το νέο, αποτυγχάνει παταγωδώς. Τουλάχιστον είναι στον δρόμο για να το καταφέρει. Όμως θέλει τρομερή δουλειά σε πολλούς τομείς όπως πχ η εκπαίδευση. Η ερώτηση αυτή θα μπορούσε να είναι μοναδικό θέμα μιας συζήτησης και δεν αρκούν 5 σειρές.

Τηλεόραση ή θέατρο;

Είναι κλισέ, αλλά δεν γίνεται να διαλέξω ένα από τα δύο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Η τηλεόραση μπορεί να μάθει από το θέατρο, αλλά και το θέατρο απο την τηλεόραση. Ενώ η εμπειρία μου στην τηλεόραση είναι ελάχιστη σε σχέση με το θέατρο, κατέχει ήδη πολύ σημαντική θέση στη ζωή μου. Περνάω καλά και στις δύο περιπτώσεις. Μου αρέσει να λέω ιστορίες, οπότε το μέσο που χρησιμοποιώ για να το κάνω απλώς διαφέρει αναλόγως.

Θα πρωταγωνιστήσεις παράλληλα και στο πολυαναμενόμενο σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη “Maestro”. Μίλησε μας για τον ρόλο σου εκεί…

Μπορώ να ανάφερω λίγα πράγματα καθώς δε θέλω να αποκαλύψω οτιδήποτε σημαντικό της πλοκής. Είμαι μέλος μιας διακεκριμένης, ας πούμε, οικογένειας των Παξών όπου ο πατέρας μου (Φάνης Μουρατίδης) θέτει υποψηφιότητα για δήμαρχος. Στο πλαίσιο της προεκλογικής του καμπάνιας καλεί έναν άνθρωπο (Χριστόφορο Παπακαλιάτη) για να αναβιώσει το Φεστιβάλ Μουσικής των Παξών το οποίο είχε σταματήσει λόγω του Covid. Η συνεργασία αυτή προκαλεί συναντήσεις που κινούν όλη την υπόθεση της σειράς. Έρωτες, μουσική, οικογενειακή βία και ανθρώπινες σχέσεις που φέρνουν στο φως όλα τα σκοτάδια ενός φαινομενικά ειδυλλιακού νησιού. Η συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, αλλά και με όλη την ομάδα ήταν εξαιρετική. Γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους όπως η Χαρούλα Αλεξίου, ο Φάνης Μουρατίδης, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, η Μαρία Καβογιάννη, η Κλέλια Ανδριολάτου, o Γιάννης Τσορτέκης. Με τον Γιώργο Μπένο και τον Αντίνοο Αλμπάνη γνωριζόμασταν ήδη από τoν “Ήλιο” στον ΑΝΤ1 και για άλλη μια φορά περάσαμε υπέροχα.

Πάντα οι σειρές του Χριστόφορου έχουν μια αισθητική μαγνητική και νομίζω ότι το συγκεκριμένο σενάριο είναι από τα πιο ώριμα του.

Πώς βλέπεις την ελληνική τηλεόραση; Πιστεύεις πως πλέον η ελληνική μυθοπλασία μπορεί να ανταποκριθεί και στις ανάγκες του νεότερου κοινό που αρέσκεται σε πλατφόρμες όπως το Netfix, το HBO κλπ κλπ;

Έχουμε πολύ δρόμο σαν χώρα έστω για να αγγίξουμε τις συγκεκριμένες πλατφόρμες, κυρίως γιατί τα χρήματα που διαθέτουν για μια παραγωγή τους είναι αστρονομικά για τα δικά μας δεδομένα. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πάντα τα χρήματα, γιατί μεταφράζονται σε χρόνο, ειδικά στην τηλεόραση. Όσο πιο πολύς χρόνος υπάρχει, αυτό σημαίνει και ποιοτικότερες δουλειές, άρα και πιο κοστοβόρες. Ο “Maestro” νομίζω πληροί πολλές από τις προϋποθέσεις μιας “ευρωπαϊκής παραγωγής” και απευθύνεται σε όλο το ελληνικό κοινό, νεανικό και μη. Πάντα οι σειρές του Χριστόφορου έχουν μια αισθητική μαγνητική και νομίζω ότι το συγκεκριμένο σενάριο είναι από τα πιο ώριμα του. Σίγουρα πάντως γίνονται φιλότιμες προσπάθειες από την ελληνική τηλεόραση για το κάτι καλύτερο, κατά τη γνώμη μου όμως δεν μπορείς να γυρίζεις 15, 20 ή ακόμα και 30 σκηνές τη μέρα και να θέλεις να αγγίξεις το επίπεδο του ΗΒΟ…

Μελλοντικά/καλοκαιρινά σχέδια;

Αναμένουμε με τεράστια ανυπομονησία την έναρξη των γυρισμάτων της 2ης σεζόν του “Maestro” που θα πραγματοποιηθούν μέσα στο καλοκαίρι, ενώ γίνονται και κάποιες συζητήσεις για μια guest εμφάνιση μου σε μια νέα τηλεοπτική σειρά. Επόμενα σχέδια στο θέατρο από τον Ιανουάριο του 2023, στο Θέατρο Πορεία, σε μια τρομερά ενδιαφέρουσα πρόταση την οποία δεν μπορώ να αποκαλύψω ακόμη.

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Έμιλυ Λουΐζου/Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα/Κοστούμια: Αλέξανδρος Γαρνάβος/Μουσική: Ειρήνη Σκυλακάκη/Κίνηση: Άλκηστις Πολυχρόνη/Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου/Βοηθός Ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα – Αναστασία Φτούλη/Διανομή: Στέλιος Μάινας, Ιωάννα Παππά, Ορέστης Χαλκιάς

Θέατρο Πορεία/Διάρκεια: 70 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις