Ο Στρίντμπεργκ του Τάσου Ιορδανίδη μάς κλείνει το μάτι

Ο Τάσος Ιορδανίδης παίρνει το ρίσκο και γράφει ένα ολοκαίνουριο θεατρικό έργο αφορμώμενος από το “Δεσποινίς Τζούλια”, το νατουραλιστικό θεατρικό έργο του 1888 του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ.

Αποτέλεσμα η δική του, ιδιοσυγκρασιακή και επίσης νατουραλιστική “Τζούλια” στην οποία με μία οξυδερκή πειραματική ματιά αποκωδικοποιεί τα ζητήματα που θέτει ο Στρίντμπεργκ στην εποχή του και τα μεταφέρει  στη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι αναγωγές και στους ψυχισμούς των χαρακτήρων και στο περιβάλλον στο οποίο κινούνται και δρουν, είναι εξαιρετικά ευκρινείς και εύστοχες.

Η υπόθεση αυτής της σύγχρονης Τζούλιας – που ονομάζεται Τζούλια τιμής ένεκεν του κλασικού έργου του Στρίντμπεργκ, η πρωταγωνίστρια του λέγεται Ευσταθία– δε διαδραματίζεται στην κουζίνα της έπαυλης του πατέρα της, αλλά στη σκηνή του θεάτρου του πατέρα της. Εκεί η Ευσταθία κάνει πρόβες προκειμένου να ανεβάσει μία δική της εκδοχή του Άμλετ. Και ο Ζαν, ο πολυταξιδεμένος και διαβασμένος υπηρέτης του πρωτότυπου έργου είναι ο Κυριάκος, ο αλβανικής καταγωγής ηλεκτρολόγος θεάτρου. 

Ταξικό χάσμα και αμαρτίες γονέων…

Μεγάλο το ταξικό το χάσμα που χωρίζει τους δύο ήρωες, εκεί μέσα βουτούν και προσπαθούν να βγουν αλώβητοι αναρωτώμενοι το αμλετικό “να ζει κανείς ή να μη ζει;” Γιατί τα βάρη που κουβαλούν είναι πολλά και δυσβάσταχτα και τα έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους. Τον Τάσο Ιορδανίδη τον απασχολεί πολύ το “αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα”. Και αυτό το εκφράζει μέσα από τους ήρωές του σχεδόν σπαρακτικά, καθώς μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται ευδιάκριτα ο μίτος που ενώνει τις αμαρτίες των γενεών.

Ο ίδιος κρατά και τα σκηνοθετικά ηνία της παράστασης και έχοντας πια μία στιβαρή εμπειρία στο νατουραλιστικό θέατρο, καταφέρνει και μας παραδίδει μία ισορροπημένη παράσταση που συντηρεί το ενδιαφέρον στη θέαση μέχρι τέλους, μολονότι -ίσως- πραγματεύεται υπερβολικά πολλά και δύσκολα θέματα (πάλη των κοινωνικών τάξεων, το αδηφάγο πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η έννοια της φιλίας, η τοξικότητα των ανθρώπινων εξαρτητικών σχέσεων, ο κοινωνικός ρατσισμός, η χρήση ουσιών, η προδοσία, ο έρωτας στη διάσταση του πόθου, η δυσκολία του ανθρώπου να αγαπήσει, η βαθιά του ανάγκη να αγαπηθεί, το ανικανοποίητο του είδους μας).

Εξαιρετικά λειτουργική η ιδέα να διαδραματίζονται τα γεγονότα της παράστασης σε πραγματικό χρόνο στη θεατρική σκηνή του θεάτρου Άλφα Ληναίος- Φωτίου και μάλιστα με φόντο ένα κομμάτι του σκηνικού “Θέλω να σου κρατώ το Χέρι”.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δουλεμένες στην τελευταία τους λεπτομέρεια: η Ευσταθία Τσαπαρέλη αποδεικνύει πως είναι ηθοποιός μεγάλων αξιώσεων, καθώς καταφέρνει να φέρει εις πέρας τον δύσκολο ρόλο της. Ερμηνεία έκπληξη αυτή του Κυριάκου Σαλή στον ρόλο του τεχνικού θεάτρου που εκπλήσσει με τη φυσικότητά του. 

Πιο αδύναμοι, αλλά με περιθώριο βελτίωσης οι δεύτεροι ρόλοι της Δήμητρας Βήττα, και της Μαρίας Καρτσαφλέκη.

Συμπέρασμα

Ένα πειραματικό, υπαινικτικό και πολύ έξυπνο κλείσιμο ματιού στο κλασικό έργο του Στρίντμπεργκ που αποδεικνύει πως ακόμη και σήμερα το εκτόπισμά του είναι τεράστιο. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, οι άνθρωποι όμως όχι.