Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες που κρύβουμε κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς

Κάπου μακριά, στη μαύρη ερημιά υπάρχει ένα φτηνό μοτέλ. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σ’ αυτό, κάποιοι πεθαίνουν, και κάποιοι είναι απλώς περαστικοί. Γύρω του ένα πυκνό δάσος, μια σκοτεινή λίμνη και μια μικρή πόλη, γεμάτη μυστικά. Οι κάτοικοι ζουν μια απλή ζωή, κι έχουν μεταξύ τους μια άρρητη συμφωνία: κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά που όλοι ξέρουν. Όμως χρειάζεται μόνο ένα μικρό σπρώξιμο για να διαλυθεί μια ολόκληρη κοινωνία. Μια νέα γυναίκα δολοφονείται στο δωμάτιο νούμερο πέντε και γίνεται η πέτρα που ταράζει τα νερά της λίμνης και φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες θαμμένες πολύ βαθιά. Από αυτές που κρύβουμε κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Αυτή είναι η υπόθεση του νέου θεατρικού έργου του Βασίλη Μαυρογεωργίου που κινείται ουσιαστικά από αντιήρωες και παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης. Ένα κορίτσι που φαίνεται λίγο επικίνδυνο, λίγο διαταραγμένο στα μάτια των “φυσιολογικών”. Ένας άντρας που κάνει ένα περίεργο επάγγελμα, περιπλανιέται από τόπο σε τόπο, και αναλαμβάνει να “επιδιορθώσει” χώρους όπου έχουν γίνει άγρια εγκλήματα. Οι δυο τους βάζουν σε δοκιμασία τις συμβάσεις της κοινωνίας που τους περιβάλλει. Ξετυλίγουν το νήμα της ιστορίας από τον σκληρό ρεαλισμό στη μαγεία της κάθαρσης.

“Στη διάρκεια της καραντίνας παρακολουθώντας όλες αυτές τις ειδήσεις που αναφέρονταν σε δολοφονίες γυναικών άρχισα να αναρωτιέμαι ποια είναι τα αίτια αυτής της κατ’ επανάληψη βίας και που εντοπίζονται μέσα στην κοινωνία μας. Διαβάζαμε καθημερινά ότι ένας σύζυγος δολοφόνησε τη γυναίκα του, κάποιος νεαρός την φίλη του και η απίστευτη αυτή έξαρση ενδοοικογενειακής βίας με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με το ζήτημα αναζητώντας κατα κάποιο τρόπο την ρίζα του χωρίς να ψάχνω απαραίτητα κάποια απάντηση. Η σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα και οι συμβάσεις μέσα στις οποίες τοποθετούμε κοινωνικά αυτή την σχέση, έχουν εγκαθιδρυθεί εδώ και αιώνες, μέσα στην πατροπαράδοτα πατριαρχική κοινωνία στην οικία ζούμε. Ο γάμος είναι για εμένα το κεντρικό θέμα του έργου και οι προεκτάσεις του στην ψυχολογία των ανθρώπων που είναι τα μέλη μιας οικογένειας γεμάτη παθογένειες που μεταδίδονται κληρονομικά από γενιά σε γενιά”, αναφέρει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μιλώντας στο NEWS 24/7 για το πώς εμπνεύστηκε το νέο αυτό θεατρικό έργο.

Και συνεχίζει σκιαγραφώντας τους ήρωές του: “Ένας εντεταλμένος από την αστυνομία μάστορας (Χρήστος Σαπουτζής) έρχεται στο εν λόγω μοτέλ της ιστορίας για να επιδιόρθωσει ένα δωμάτιο στο οποίο έχει γίνει ο φόνος ενός αγνώστου κοριτσιού. Είναι ένας απόμακρος και ανέντακτος άνθρωπος ο οποίος στη συνέχεια γνωρίζεται με την κόρη του ιδιοκτήτη το μοτέλ (Κλέλια Ανδριολάτου), την οποία περνάει τριάντα χρόνια και η οποία είναι κι αυτή κατά κάποιο τρόπο απροσάρμοστη και περίεργη στα μάτια των κανονικών, φυσιολογικών ανθρώπων. Τα δύο αυτά πρόσωπα δημιουργούν μία ιδιαίτερη σχέση. Ο πατέρας του νεαρού κοριτσιού (Νίκος Αλεξίου), είναι και ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, ένας αρκετά σκληρός και απότομος άνθρωπος, η σύζυγος του (Κατερίνα Λυπηρίδου), η οποία συνεχώς ανησυχεί για την κόρη της, λόγω της προκλητικής και επικίνδυνης συμπεριφοράς που έχει μέσα σ’ αυτήν τη μικρή κοινωνία του χωριού. Η φίλη της κόρης (Ελευθερία Παγκάλου) η οποία ορισμένες φορές αναλαμβάνει και το ρόλο της «νοσοκόμας» που πρέπει να προσέχει το κορίτσι με το οποίο κάνει παρέα γιατί οι γονείς της ανησυχούν και ένα αινιγματικό πρόσωπο μία γυναίκα (Ιωάννα Μαυρέα) η οποία φτάνει στο ξενοδοχείο και διαμένει σε ένα από τα δωμάτια χωρίς να διευκρινίζονται αρχικά οι λόγοι της εμφάνισής της”.

Πόσο οι κάτοικοι του έργου παραπέμπουν στο σήμερα;

Τα πρόσωπα του έργου ζουν στο σήμερα, δεν έρχονται από κάποια άλλη εποχή. Ήθελα να μπορούμε σε αυτούς να αναγνωρίσουμε τους φίλους μας, τους γνωστούς μας ή και τους εαυτούς μας. Ανθρώπους που μας φαίνονται φυσιολογικοί και οικείοι. Συνήθως σ’ αυτούς δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τα πιο δυσλειτουργικά τους χαρακτηριστικά. Έχουμε μάθει να τα προσπερνάμε, να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Αυτά είναι όμως που δημιουργούν την σύγχρονη κοινωνία. Αυτά για τα οποία δεν μιλάμε περνούν με άρρητο τρόπο στις επόμενες γενιές και καθορίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό μου φαίνεται σημαντικό να γράφονται έργα που μιλάνε για το εδώ και τώρα, ώστε να ανοίξει μια πόρτα και να δώσουμε επιτέλους σημασία σε όλα αυτά που χάνονται μέσα στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα.

Πόσο πιστεύετε σήμερα πως απέχουμε από το να “διαλυθούμε” σαν κοινωνία; Τι είναι αυτό που μας κρατά όταν καθημερινά ακούμε παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες και ζούμε σε ένα πανδημικό και πολεμικό κλίμα;

Το πρόβλημα της κοινωνίας μας δεν είναι ότι κινδυνεύει να διαλυθεί, αλλά το γεγονός ότι συντηρείται με νύχια και με δόντια , πισωπατεί και «λουφάζει». Κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο φόβος. Τα πράγματα που συντηρούν την ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό είναι τα έθιμα, η θρησκεία, οι κοινωνικές συμβάσεις, ενώ θα μπορούσαν να είναι η φιλοσοφία, η ιστορία, η αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας που την οδηγούν μπροστά. Χρειάζεται να αποσυντεθεί αυτή η απολιθωμένη κατασκευή ώστε να δημιουργηθεί ο χώρος για να χτιστεί κάτι καλύτερο. Η διάλυση μιας κοινωνίας πολλές φορές είναι κάτι που δημιουργεί το έδαφος για μια καλύτερη ζωή. Η διατήρησή της είναι το πρόβλημα.

Τι θα αλλάζατε γύρω σας αν μπορούσατε εσείς; Μπορεί κάτι να φέρει την κάθαρση;

Η κάθαρση κάποιες φορές μπορεί να σημαίνει απλώς να έρθουν τα πράγματα στο φως. Η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι αξίες που υποτίθεται πως στηρίζουν σαν πυλώνες τον πολιτισμό μας, όμως τελευταία αντιλαμβανόμαστε πως στην πραγματικότητα είναι ταμπού με τα οποία καλό είναι να μην ασχολούμαστε και καλύτερα “να κοιτάμε την δουλειά μας”. Από τότε που τα social media άρχισαν να παίζουν όλο και περισσότερο τον ρόλο που θα έπρεπε να κανονικά να έχουν οι δημοσιογράφοι, ψάχνοντας προς τη μεριά που η εξουσία και το κράτος κρύβουν τα μυστικά τους, τα θεμέλια ενός καλοστημένου συστήματος κλονίστηκαν, ελάχιστα μεν, αλλά και αυτό είναι κάτι. Είναι πολλά πράγματα που δεν τολμάμε να αγγίξουμε, που έχουμε μάθει ότι «δεν μιλάμε γι’ αυτά». Η αυθεντική επικοινωνία αλλάζει τον τρόπο που συνδέεσαι με τον άλλο. Δημιουργεί μια συνθήκη ισότητας το να μπορείς να μιλάς ελεύθερα. Αν αλλάξει ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους άλλους στην καθημερινότητά μας, αν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε στη ζωή μας σχέσεις που να μην περιορίζονται από τις κοινωνικές συμβάσεις και τα «πρέπει» που κουβαλάμε από γενιά σε γενιά, θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα.

Κείμενο- Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου/Μουσική: Νίκος Κυπουργός/Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης/Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου/Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος/Σκηνική Πάλη: Θάνος Δερμάτης/Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή/Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου/Κατασκευή Σκηνικού: Νίκος Δεντάκης/Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης/Εκτέλεση Παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου/Παίζουν: Νίκος Αλεξίου, Κλέλια Ανδριολάτου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Ελευθερία Παγκάλου, Χρήστος Σαπουντζής

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν/Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 7μμ, Πέμπτη 9μμ, Παρασκευή-Σάββατο 8.30μμ., Κυριακή 6μμ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις